(DLHNV) We zien mentaal opnieuw wat al is voorbijgegaan.

 

ECIW: WdI.159.4:5
Tijd is een kunstgreep, een goocheltoer, een immense illusie waarin figuren
als bij toverslag komen en gaan. Toch zit er een plan achter alle verschijningsvormen dat niet verandert. Het draaiboek is geschreven.
Wannéér ervaring een eind komt maken aan jouw twijfelen staat vast.
Want wij zien de reis slechts vanaf het punt waarop ze eindigde en kijken
erop terug, terwijl we ons inbeelden dat we haar nog eens maken; en we
zien mentaal opnieuw wat is voorbijgegaan.

In de droom zit alles vervat wat maar mogelijk is, miljoenen mogelijkheden, miljarden scripts, maar alleen mogelijk binnen de droom. Alle mogelijke afscheidingsdromen bestaan al. Tegelijk met dat de droom begon waren alle scenario’s er ook, want de droom bevat alleen maar scenario’s die als een perpetuum mobiele de droom in stand houden. Op deze manier houd de droom de afscheiding in stand en blijf ik geboeid kijken naar die schijnbaar fantastische avonturen die ik beleef waarvan ik ben vergeten waarvoor en waartoe ze ontstonden en dienen. Ik ben gehypnotiseerd door beelden die mij in een hypnotische droom vasthouden, die ik denkgeest zelf droom. Doordat ik bedwelmd ben door de illusie zie ik de werkelijkheid niet meer, maar lig in Haar te dromen. En elke droom beeld hetzelfde uit; de angst voor God. Een nietig dwaas idee, waar ik echt in ben gaan geloven en het serieus ben gaan nemen. Vergeving is de nooduitgang, vergeef elke droom, vergeef omdat het niet waar is. De droom in al z’n grillige vormen is slechts een uitbeelding een projectie van de angst voor God, die geheel onterecht is, daarom is de vergissing vergeven het enige wat echt werkt en de tijd zal doen samenvouwen en duizenden overbodige scripts niet hoeven te worden gespeeld en herhaald, herhaald, herhaald…..

Telkens als vergeving heeft plaatsgevonden kan het zijn dat ik daardoor in een andere mogelijk al bestaand script terecht kom. Zoals men tegenwoordig op een dvd een alternatief einde aan een film kan kiezen. Een afloop die ook al opgenomen was. Dat wil niet persé zeggen dat het een beter script in de vorm zal zijn. Jezus zat ook niet echt in een comfortabele situatie aan het eind van zijn leven. Alleen hij was zo vergevorderd in het vergeven, dat hij zich niet meer identificeerde met het script en een totaal vergeven wereld zag en geen pijn meer kon voelen.

Het heeft dan ook weinig zin vast te houden aan toekomstvoorspellingen, het is hetzelfde als al zo vast het einde van een boek te willen lezen. Wat heb ik eraan, alle scripts zijn er al, ik kijk terug, maar ik ben niet die film. Ik weet alleen dat een goede afloop vast staat en dat slaat niet op de vorm, want de wereld van het ego loop per definitie niet goed of slecht af het is gewoon een script dat het dualisme de afscheiding weergeeft een zich zelf instant houdende droom die nergens heen gaat en geen doel heeft anders dan de droom instant te houden.

In de Happy dream leven wil niet zeggen dat de vorm happy zal zijn, alleen ik zal een vergeven wereld zien een wereld die ik niet ben, maar waar ik wel in leef en door totaal vergeven te zijn alleen maar Liefde uit zal kunnen breiden.

                                      

Speciale relaties – Heilige relatie

 

Dit is een prachtige tekst van Joe Jesseph over speciale relaties, en de Heilige relatie.
Ik vind de tekst zo goed dat ik ‘m graag wilde vertalen en hem met jullie delen.

Alle relaties in deze wereld beginnen als speciale relaties – zonder
uitzondering.
De wereld zelf is geboren uit de wens speciaal te zijn.
De wens om afgescheiden te zijn van de éénheid van de Hemel IS de
wens een speciaal individu te zijn.
Het lichaam en de wereld zijn gemaakt door het ego om als huis te
dienen voor speciaalheid – een relatie waarin God niet zou kunnen
binnen dringen- een plaats waarin geen plaats is voor éénheid of
werkelijke liefde.

Wij zijn in deze wereld gekomen om speciaal te zijn en speciale
relaties te hebben.
Zonder deze motivatie om afgescheiden en speciaal te zijn zouden we
niet kunnen denken dat we hier zouden zijn.
Niets wat het lichaam en de wereld ons lijkt te bieden zou ook maar
enige aantrekkingskracht op ons uit kunnen oefenen.

Daar afscheiding en specialiteit het idee van individu dat ze (ego)
schijnt aan te bieden onmogelijk maakt, was al wat het ego kon doen
illusies maken die hun bron in de denkgeest van de Zoon niet hebben
verlaten – onze denkgeest.

De illusie van een afgescheiden lichaam en een wereld van
afscheiding is gemaakt, om alles heel echt te laten lijken en ons er
zodoende van te weerhouden ooit nog terug te kunnen keren naar de
bron van de wereld, die zich in onze denkgeest bevind.
Onze zintuigen zijn gemaakt om ons te bedriegen (Les 151), en ze
zijn heel overtuigende leugenaars.
Zij houden ons weg van de werkelijkheid.

Maar alles wat het ego heeft gemaakt kan gebruikt worden door de
Heilige Geest, die ons geloof in afscheiding en intense wens naar
speciaalheid kan wegnemen.
Speciale relaties, onder begeleiding van Jezus of de Heilige Geest,
kunnen Heilig worden, maar er is een valkuil.
Binnen een heilige relatie, ook al is het maar voor een oogwenk, kan
niemand uitgesloten zijn – geen enkele speciale relatie uitgezonderd.
Liefde omhelst alles als één.

Nodig Jezus uit binnen je speciale relatie en iedereen komt met hem
mee.

Dit vindt het ego niet leuk.

Men kan zeggen dat er maar een heilige relatie bestaat.
Het is de relatie die men krijgt als binnen de relatie die
plaatsvindt, Jezus uitgenodigd wordt in onze denkgeest.
Als deze relatie is geaccepteerd, worden alle relaties heilig.

(Meer algemeen gezegd: de enige heilige relatie die mogelijk is is
die we hebben met de Aanwezigheid van Liefde in onze denkgeest,
ongeacht welke naam we het geven, of is gesymboliseerd..)

(T-15.XI.10:10-12:) “Aanvaard het heilig ogenblik nu dit jaar
geboren wordt, en neem in het Grote Ontwaken jouw plaats in, die zo
lang onvervuld is gebleven. Maak dit jaar anders door het helemaal
hetzelfde te maken. En laat al je relaties voor jou heilig worden
gemaakt.”

Het is niet nauwkeurig om te spreken over “een heilige relatie” als
in een relatie hebben met één bepaald persoon, en niet met andere,
zoals bijv: “Oh ik had een heilige relatie met mijn vader”, of “Ik
heb een heilige relatie met mijn man” dit is slechts speciaalheid in
vermomming.

Speciale liefde lijkt in eerste instantie misschien op echte Liefde,
tot er iets gebeurt, waardoor het even snel in speciale haat
verandert, hoewel de haat ook ondergronds kan smeulen, en zich
alleen uit in irritatie of ongemakkelijke gevoelens. Een zekere
indicatie voor het herkennen van een speciale relatie is het
uitsluiten van andere mensen.

Dat een heilige relatie alles omvat wil niet zeggen dat men met
iedereen sex moet kunnen hebben, of iedereen moet omhelzen, of aan
alle wensen van iedereen moet voldoen.
Alle relaties bevinden zich in de denkgeest, het is geen zaak van de vorm of
gedrag.
Als de relatie met Jezus (of de Heilige Geest – de Aanwezigheid van
Liefde) gevestigd is in de denkgeest, zijn alle relaties heilig
ongeacht de vorm die ze aannemen.
Het zal altijd de beste en meest gepaste uitdrukking van Liefde zijn
onder die bepaalde omstandigheden.

Een van de problemen met het traditionele Christendom is dat het
Jezus speciaal heeft gemaakt en heeft aangemoedigd een speciale
relatie met hem na te jagen.
Hij werd gezien als de enige Christus – de enige zoon van God, en
dus ook de speciale zoon en speciale verlosser.
Mensen bidden tot Jezus voor speciale gunsten:”Bezorg me een baan,
een partner, geld, succes.” (“Oh, en tussen haakjes, straf mijn
vijanden, of hou in iedere geval niet zo veel van hun als van mij”.)
En dan zijn er nog diegene die beweren dat Jezus de enige weg is
naar verlossing, en alle andere spirituele en religieuze stromingen
daardoor uitsluit als weg naar vrede en verlichting.
Jezus is voor vele een speciaal object voor liefde of voor andere
een speciaal object voor haat geworden.

De reden waarom Jezus gekruisigd moest worden is dat hij NIET
speciaal was en dit ook niet onderwees. En het ego haat dit idee!

Dus, in ECIW maakt Jezus duidelijk dat hij NIET speciaal is en
geen speciale relatie aanbied.
In plaats hiervan laat hij zien dat hij onze broeder is in Christus
en wat hij aanbied is een Heilige relatie die alle relaties
transformeert zonder uitzondering.
Als men in een staat van Juist Denken (right-mindedness) is zijn er
eenvoudig weg geen speciale liefdes of speciale haat objecten meer
mogelijk.
Er bestaat alleen broederschap in de eenheid van God en Christus,
wiens niet-afgescheiden relatie het prototype is van de relaties die
wij in deze wereld ervaren.

(T-14.V.8-9:1-5):
“Vrede zij dan ook met eenieder die een leraar van de vrede wordt.
Want vrede is de erkenning van volmaakte zuiverheid, waarvan niemand
uitgesloten is. In haar heilige cirkel is iedereen opgenomen die God
als Zijn Zoon geschapen heeft. Vreugde is zijn eenheid brengende
eigenschap, waarbij niemand wordt buitengesloten om eenzaam onder
schuld gebukt te gaan. De macht van God trekt iedereen in haar
veilige omarming van liefde en verbondenheid binnen. Sta in stilte
in deze cirkel en haal alle gekwelde denkgeesten ertoe over zich met
jou te verbinden in de veiligheid van zijn vrede en heiligheid. Houd
hierin met mij verblijf, als leraar van de Verzoening, niet van
schuld.

Gezegend ben jij die samen met mij onderwijst. Onze kracht is niet
van ons afkomstig, maar van onze Vader. In schuldeloosheid kennen we
Hem, zoals Hij ons schuldeloos kent. Ik sta binnen in de cirkel, en
roep jou op tot vrede. Onderwijs vrede met mij, en sta samen met mij
op heilige grond.”

(T-22.VI.5: 1-4):
“Ten overstaan van een heilige relatie is er geen zonde. De vorm van
de dwaling wordt niet langer gezien en de rede, verbonden met de
liefde, kijkt kalm naar al die verwarring, en stelt slechts
vast: “Dit was een vergissing”, En dan corrigeert dezelfde
Verzoening die jij in je relatie hebt aanvaard de dwaling en legt er
een deel van de Hemel voor in de plaats. Hoe gezegend ben jij die
toelaat dat deze gave wordt gegeven!”.

Joe.

 

 

 

Joe Jesseph overleed op 18 oktober 2008

Auteur van:

A Primer of Psychology According to A Course in Miracles

by Joe R Jesseph

  

                                                                             

 

 

 

 

 

Niets heeft waarde

alleen gedachten mits teruggegeven aan De Heilige Geest 

waar ze worden herschreven door De Liefde

en terugkeren als gedachten die Liefde uitbreiden…

en liefdevol het hele Zoonschap wakker roepen.

 

 

 

De Herinnering

 

Er is maar één ego, zoals er ook maar één Eenheid is, wat dan meteen in een beweging het ene ego van tafel veegt, want dat moet dan wel een misverstand zijn, een vergissing, een droom zoals ECIW stelt. Want beide kunnen niet naast elkaar bestaan.

De egodenkgeest, want dat is wat het ego is, een gedachte, een nietig dwaas idee, vanuit een schijnbaar afgescheiden deel van Geest.

Maar wat zie ‘ik’ daarvan, hoe bewust ben ‘ik’ me hiervan, en wat is dat dan dat zich bewust is?

Ik als lichaam ‘besta’ niet het lichaam en alle zgn vaste vormen zijn projecties vanuit een afgescheiden denkgeest.. Wie stelt dit dan zomaar, ego-denkgeest? Of ‘iets’ anders?

 

Ik zie het als volgt, deze heldere bewustzijnsmomenten van een vermoeden, een vage herinnering dat het wel eens helemaal anders zou kunnen zijn dan dat ik nu waarneem, komt van denkgeest die nog steeds onveranderlijk in verbinding staat met Geest, met de Eenheid, die onveranderlijk is en héél.

Die herinnering is aanwezig in elk schijnbaar afgescheiden deeltje van de denkgeest en wat ik zie aan beelden zijn projecties vanuit die denkgeest. En soms komt zo’n herinnering aan: ‘het moet toch anders kunnen’ naar boven, de momenten dat we symbolisch kunnen benoemen als: ‘de Zoon van God’ wordt een beetje wakker uit de droom van de afscheiding. Beetje vergelijkbaar met het ontwaken uit de slaapdroom als je wakker wordt in je bed, dan is de (slaap) droom ook als bij toverslag verdwenen, opgelost.

 

Hier en daar wordt de droom dus wat dunner, wat sleets en is het Licht erdoorheen te zien. Deze sleetse plekken zijn eigenlijk ‘de boodschappers’ van het Licht. De schijnbaar uit miljarden deeltjes (alle geprojecteerde vormen die wij waarnemen) bestaande ego is als een veel kleurige lappendeken dat gaten begint te vertonen, waardoor de denkgeest zich steeds beter gaat herinneren dat het niet de lappendeken is, maar het Licht wat er achter ligt. De ene ego-denkgeest hoeft zich dat maar te herinneren en het gordijn lost op, omdat het er niet is, was en nooit zal zijn. De ene ego-denkgeest die zich als een caleidoscoop schijnbaar vertoond als miljarden deeltjes, maar nog steeds in zijn bron één idee is.

 

Doordat elk verbogen lichtje uit die ene lichtbundel een apart lichtje lijkt, moeten al die symbolische lichtjes zich weer gaan herinneren dat het niet ‘alleen’ en ‘los’ staat van de Eenheid, en dat proces noemt ECIW Vergeven.

Zoals een caleidoscoop van licht en kleuren voortkomt uit één lichtbron, zo werkt het precies zo met de wereld die wij waarnemen.

De Bron, het Licht staat onveranderlijk nog steeds in verbinding met al die als door een prisma omgebogen lichtbundeltjes, al die aparte prachtige kleurtjes lijken apart maar zijn dat beslist niet. ‘Ideeen’ verlaten nooit hun bron.

 

Ja en hoe merk ik dan dat ik denk dat ik wel een apart lichtje ben, los van haar bron, nou bijvoorbeeld door welwillende de telefoon op te nemen en dan een absoluut voor mij teenkrommend gesprek te hebben vol weerstand en gedoe met een ander lichtje dat ook lijkt te denken dat ze afgescheiden is van het ene Licht, wat dus betekend dat je zoiets krijgt als het begin van een grap: ” zegt het ene lichtje tegen het andere lichtje…” terwijl er helemaal geen een en ander lichtje is, omdat beide afkomstig zijn en als Bron hebben, het Licht. Dus hoe dan ook we zitten al eeuwen lang tegen onszelf te praten, een kakafonie van door elkaar schreeuwende deeltjes die door de ‘herrie’ het totale overzicht kwijt zijn geraakt.en zichzelf wijs maken dat we toch echt allemaal individuen zijn en toch echt het recht hebben op onze eigen kadertjes, en dat toch echt zo nu en dan moeten bevechten, dat is pas echt grappig en ook wel tragisch eigenlijk, én jammer, want het kán anders.

 

Laat ik het maar niet ‘echt’ maken en gewoon vergeven en de uitvoering hiervan aan de Heilige Geest overlaten…. ‘Ik hoef niets te doen’, wat betekend dat ik als schijnbaar los lichtje niets hoef te doen. Als ik mijn rechtmatige plaats weer weet, in het Licht, zal ik precies weten wat mij te doen staat vanuit de staat van Eenheid….

 

 

 

Vertrouwen

Waarom denk ik eigenlijk dat er mensen zijn die ik kan vertrouwen en mensen die ik niet kan vertrouwen. Klinkt weer als de twee kanten van het ego.

 

Er is geen wereld, dus de wereld die ik zie is een projectie vanuit een verwarde ego denkgeest die ook al zelf een droom is, binnen Geest die ‘ik’ eigenlijk ben. Dus wat ik terug denk te zien in de vorm van mensen die hun beloftes niet nakomen, altijd te laat zijn, fouten maken, langzaam zijn, mij onder druk zetten, mij niet begrijpen, er nooit zijn, maar ook de andere kant van de ego medaille, heel aardig zijn (op het eerste gezicht), behulpzaam zijn, tot…, al mijn ‘goede’ gaven accepteren totdat…, is allemaal projectie vanuit een zinloze poging de afscheiding een schijn van betrouwbaarheid te geven, die dan steeds mislukt, omdat het ego geboren is met het doel dat wat wel betrouwbaar is, dat wat werkelijk IS te vergeten.

 

Ja en het ego doet ook de Cursus natuurlijk, kom je weer allemaal van die mensen tegen die de Cursus denken te doen maar niet heus, zo van ‘ja, ja nou die is echt niet consistent hoor, want….’ En dan komen de bewijzen en de verbazing…en de veroordeling. Tja en dat kan dan toch niet weer niets anders zijn dan weer projectie van het ego, die tot doel heeft betrouwbaarheid en heelheid te zoeken binnen de afscheiding in de vorm en dat natuurlijk nooit vindt en daar de eigen projecties de schuld van geeft: ‘zoek en gij zult niet vinden.’ En dat systeem werkt met groot succes. En al die misleidende vormen laten alleen maar zien hoe ik denk vanuit egogericht denken, meer niet.

 

Er is maar één ego, dat zich schijnbaar heeft opgesplitst in miljoenen deeltjes, die allemaal verschillend lijken te zijn en waardoor die ene ego-denkgeest weer nieuwe deeltjes projecteert, maar het komt allemaal voort uit één vergissing, één niet-juist-gerichtheid van denken, ‘een nietig dwaas idee’ (T27.VIII.6:2). Dan moet ik toch wel erkennen op de eerst plaats dat het lichaam dat ik denk te zijn ook een projectie is vanuit de ene egodenkgeest en ‘ik’ dus als zodanig niet besta. Dan moet ‘ik’ wel geest zijn, denkgeest wel of niet bewust van het feit vanuit ego denkgeest of vanuit HG-denkgeest te zijn ontsproten.

 

Dat besef en het accepteren hiervan zal er eerst moeten zijn alvorens ik tot vergeven zoals de Cursus en zeker ook de boeken van Gary Renard die voorstaan over kan gaan. Vergeven van de projecties.Omdat het ‘maar’ projecties zijn.  Erg lastig zolang de projecties nog als echt worden ervaren, maar gezien als wat ze zijn; geprojecteerde beelden vanuit een onjuist-gerichte-denkgeest, wel te doen en aan te leren door veel oefening. En oefenmateriaal is er voldoende voorhanden, het komt allemaal keurig voor m’n neus voorbij, het wordt immers door de eigen denkgeest geprojecteerd. Ik zit naar m’n eigen film te kijken en het is totaal zinloos de projecties te gaan fiksen, nee ik moet bij de bron zijn de projector, de denkgeest, daar kunnen die miscreaties vanuit de onjuist-gerichte-denkgeest met wortel en al omgezet worden in juist-gerichte gedachten vanuit Liefde via de weg van de vergeving.

 

En het ego blijft ego, dat kan niet anders, maar ik kan het wel anders gaan ervaren, alleen het zien van bovenbeschreven mechanisme ontkracht het al voor een groot deel. Het als waarnemer bekijken in de positie van boven het slagveld hangen zorgt er al voor dat die mallemolen piepend en knarsend tot stilstand komt. En ik me vagelijk ga herinneren dat er een andere manier moet zijn. En die andere manier kom vanuit een vage herinnering die nog steeds aanwezig is in de denkgeest, symbolisch weergegeven door de Cursus als de Heilige geest en of Jezus. Uitermate behulpzaam bij het herinneren van de terugweg een echt betrouwbare nooit falende Gids, omdat het de Gids uit de juist-gerichte-denkgeest is die niet anders kán dan juist-gericht zijn omdat deze verbonden is met God, Liefde, Eenheid, Waarheid….. en dus aléén máár betrouwbaar kán zijn.Vandaar ook dat de Cursus zegt geef al je onjuist-gerichte-gedachten van pijn angst, schuld en zonde aan de Heilige Geest, Jezus en ze zullen oplossen in het Licht. Breng duisternis naar het Licht en het lost op….

 

De Cursus krijgt het laatste woord:

I. Vertrouwen

Dit is het fundament waarop hun vermogen om hun functie te vervullen rust. Waarneming is het resultaat van leren. In feite is waarneming leren, omdat oorzaak en gevolg nooit gescheiden zijn. De leraren van God hebben vertrouwen in de wereld, omdat ze hebben geleerd dat die niet wordt geregeerd door wetten die de wereld heeft ontworpen. Ze wordt geregeerd door een kracht die in hen maar niet van hen is. Het is deze kracht die alles geborgen houdt. Het is dankzij deze kracht dat de leraren van God een wereld zien die is vergeven. Wanneer deze kracht eenmaal is ervaren, is het onmogelijk nog op je eigen onbeduidende vermogens te vertrouwen. Wie zou proberen met de nietige vleugels van een mus te vliegen wanneer hem de machtige kracht gegeven is van een adelaar? En wie zou zijn vertrouwen stellen in het schamele aanbod van het ego wanneer de gaven van God voor hem worden neergelegd? Wat is het dat hen ertoe aanzet de omslag te maken? (ECIW H4.I.1-2)

 

Het is wat het is….

 

Het enige wat werkelijk is, is wat IS. En voor de rest kan ik er dan het zwijgen toe doen, maar ook al zijn woorden symbolen van symbolen volgens de Cursus zijn ze (gelukkig) ook tevens nog hét communicatiemiddel wat ons ter beschikking staat zolang we in deze ‘droom’ rondlopen.

(‘Laten we echter niet vergeten: woorden zijn slechts symbolen van symbolen. Ze zijn daarom dubbel van de werkelijkheid verwijderd.’ (ECIW H21.1:9))

Ik heb vaak gedachtes die ik dan ook zo nodig wil opschrijven en dat is vaak heel behulpzaam. In de boeken van JedMcKenna (‘Spirituele verlichting, vergeet het maar!’ en ‘Spiritueel incorrecte verlichting’ Uitg, Samsara) wordt het spontaan opschrijven van al je gedachtes autolyse genoemd. En ik heb dat als zeer behulpzaam ervaren, ik loop dan helemaal leeg en kan dan achteraf om mijn schrijfsel heenlopen er afstand van nemen, boven het slachtveld zweven en er ánders naar leren kijken en daardoor ineens weten wat te doen.

En dat is precies wat de Cursus beoogt; de blokkades die ik zelf heb opgeworpen weg nemen (vergeven) zodat dat wat IS, Liefde vanzelf weer zal Zijn.

Maar hoe zit dat dan als we in ons dagelijks gedoe zeggen ‘tja het is wat het is hè’…Ik denk dat er nooit een neurtraal ‘het is wat het is’ kan zijn, we zien immers wat we denken (willen) zien. Alles wat we zien is een projectie uit onze denkgeest. Er bestaan geen neutrale ‘zomaar’ plaatjes. Er is niets wat niet geprojecteerd is door mijn denkgeest.Ja alleen dat wat IS, maar dat valt niet te omschrijven dat valt buiten het projectiedomein, buiten woorden en beelden.

Nu zegt Een cursus in wonderen ‘projectie maakt waarneming.’ In het Voorwoord xi van ECIW staat daar het volgende over:

‘De wereld die wij zien weerspiegelt slechts ons eigen innerlijk referentiekader– de ideeën, wensen en emoties die de overhand hebben in onze denkgeest. ‘Projectie maakt waarneming’ (T13.V.3:5; T21.In.1:1). Eerst kijken we naar binnen, besluiten welke wereld we willen zien en vervolgens projecteren we die wereld naar buiten, en maken haar tot de waarheid zoals wij die zien. We maken die waar door onze interpretaties van wat we zien.’

Ik ben dan ook volledig verantwoordelijk voor al mijn gedachten en er bestaat geen buiten mij dat mij kan aanvallen, bedreigen of wat dan ook. Ik projecteer al mijn gedachtes naar buiten op het witte lege doek en daar verschijnen uitbeeldingen van wat ik denk. Ik kan in mijn eigen projecties terug herkennen wat ik denk, en dat zijn altijd gedachtes over hoe ik over mijzelf denk. Het heeft dan ook weinig zin te denken dat ik de boel kan fiksen of veranderen op het filmdoek, ik kan echter wel mijn denken veranderen en mijn waarneming van mijn projecties zullen dan ook dien ten gevolgen veranderen. De vorm hoeft niet persé te veranderen, alleen de waarneming ervan.

Een cursus in wonderen is dan ook geen cursus in het veranderen van de gevolgen (van mijn projecties) maar houdt zich bezig met de oorzaak, mijn denkgeest. Als ik angst gedachten uitzend zal ik ook angstige beelden zien.Als ik niet angstige beelden uitzend zal ik niet angstige beelden waarnemen. Oorzaak en gevolg.

Een cursus in wonderen leert mij ook dat gedachtes nooit hun bron verlaten:

‘Er is geen wereld los van jouw ideeën, want ideeën verlaten nooit hun bron, en jij houdt in je denkgeest de wereld in gedachten in stand.'(WdI21.1:9)

Als basis is het dan ook goed te weten dat ECIW zegt dat ik Geest ben, onveranderlijk en héél. En die Geest is onkwetsbaar. Echter ik ervaar mijzelf als een lichaam en loop en ervaar tussen mij projecties door en voel me bijna doorlopend kwetsbaar. Heb ik ‘iets’ gemist? Ja dat gevoel van ‘gemis’ heb ik heel m’n leven al. Ik ben ‘vergeten’ dat ik Geest ben en niet een lichaam. De projecties worden in stand gehouden door de denkgeest, die, ja precies, denkt wat ‘ie ziet.. Zodra het denken begon, begon de tijd en zodra er ‘beweging is’, van a naar b zijn er tegenstellingen mogelijk, de dualiteit is geboren. Er lijkt schijnbaar iets tegenover Liefde te zijn gekomen. Wat natuurlijk sowieso al onmogelijk is, want één is één, héél is héél, Liefde is Liefde, IS, IS. Dus dan moet al het andere toch een vergissing zijn….. ‘Het nietig dwaas idee’ noemt de Cursus dit:

‘In de eeuwigheid, waar alles één is, sloop een nietig dwaas idee binnen waarom de Zoon van God vergat te lachen. Door dit te vergeten werd de gedachte een serieus idee, in staat tot zowel verwezenlijking als werkelijke gevolgen.'(T27.VIII.6:2)

En ja door dit idee serieus te nemen en het niet als een droom te zien, ben ik bang geworden voor mijn eigen projecties, voor mijn eigen film. Net zoals ik me volledig kan identificeren met een enge film in de bioscoop of op tv en de neiging heb achter de bank te kruipen, terwijl er niets aan de hand is. De denkgeest die tijd en ruimte als erg serieus is gaan beschouwen is nu een bange denkgeest die nu dus ook bange prjecties uitzend en bange beelden ziet. ECIW leert mij om de beelden terug te nemen, te vergeven, en terug te keren naar mijn oorspronkelijk Staat; Geest. In dat proces wat ECIW het proces van Vergeving noemt wat het ongedaan maken van het nietig dwaas idee (het ego) inhoudt, leer ik langzaam stapje voor stapje te denken vanuit Geest die Liefde is, de oorspronkelijke staat. De Cursus biedt hier symbolen voor aan in de vorm van ‘Jezus’ of ‘de Heilige Geest’. Deze staan symbool voor de staat die in mij potentieel aanwezig is en waar ik altijd een beroep op kan doen, als Hulp voor bij me dat te helpen herinneren.

Deze Hulp maakt gebruik van mijn miscreaties, mijn projecties vanuit angst, en zet deze om doordat nu de bron Liefde is in een totaal anders ervaren van de vorm, die precies hetzelfde kan zijn gebleven, maar ineens totaal anders wordt ervaren. En dat noemt Een cursus in wonderen een wonder.

Tijd voor een muziekje dacht ik zo

 

Valentijnsdag ánders bekeken.

 

En laat ik nu eens over mijn weerstand tegen verschijnselen als Valentijsdag heenstappen, aan HG/J geven en al mijn vrienden (inclusief denkbeeldige vijanden, ook verlossers maar dan in een andere verpakking) van nu en die ik ooit ben tegengekomen, nog zal tegenkomen, uit vorige dromen, die nog geboren moeten worden en een rol gespeeld hebben of nog gaan spelen in mijn script en mijzelf, zien in het Licht van de Liefde wat we Zijn…..

‘Waartoe dient jouw broeder? Jij weet het niet, omdat jouw functie jou niet duidelijk is. Verleen hem geen rol waarvan jij je inbeeldt dat die jou geluk moet brengen. En probeer hem niet te kwetsen wanneer hij niet de rol op zich neemt die jij hem hebt toebedacht in wat jij als de bedoeling van jouw leven droomt. In iedere droom die hij heeft vraagt hij om hulp, en jij kunt hem die bieden als jij de functie van de droom op dezelfde manier ziet als Hij die alle dromen als middel kan gebruiken om de functie die Hem gegeven is te dienen. Omdat Hij de dromer liefheeft, en niet de droom, wordt elke droom tot een geschenk van liefde. Want in het middelpunt daarvan staat Zijn Liefde voor jou, die elke vorm die de droom maar aanneemt met liefde verlicht.’ (ECIW T29.V.6.1-7)

Een Happy Valentijns-Dream-day vandaag (en morgen en eigenlijk altijd)

 

And now for something completely different…

Hé als Jezus de kruisiging al niet als ‘werkelijk’ ervoer, en er iets heel anders mee bedoelde, waarom moet ik dat dan zonodig wel blijven volhouden en er zo’n drama van maken? En om dat blije feit te vieren doen we het ‘feestje’ op Golgotha nog een keertje over en nu een ‘beetje’ anders:  (Rogier heeft er op zijn blog ook over geschreven in het Engels dus voor de liefhebbers: http://www.xanga.com/RogierFvV )

 

De ware boodschap van de kruisiging.

 

Het denken is de bron. Zo denk ik eraan telkens weer m’n dag m’n handelen steeds over te dragen aan J. En bid daarbij vaak het gebed wat in Een cursus in wonderen staat in T2.V.A.18:2

Ik ben hier alleen om werkelijk behulpzaam te zijn.

Ik ben hier om Hem te vertegenwoordigen die mij gezonden heeft.

Ik hoef me geen zorgen te maken om wat ik zal zeggen

of wat ik moet doen, want Hij die mij gezonden heeft zal mij leiden.

Ik ben tevreden daar te zijn waar Hij me wenst,

wetend dat Hij me vergezelt.

Ik zal genezen zijn, wanneer ik toelaat dat Hij mij

genezen leert.

Dit werkt als reminder bij het afbouwen van het ego, stapje voor stapje.

Doordat ik steeds die J  gedachte heb kom ik overal J in tegen, dat is natuurlijk mijn eigen projectie, niet dat J nu denkt ah ik ga eens een bezoekje brengen aan A. Nee ik breng mijn illusies naar J dus ga ik vanzelf denken vanuit J (HG) denkgeest. En wat daaruit voortkomt moet wel altijd vanuit Liefde komen. En als dat niet gebeurt, kan ik weer opnieuw kiezen. Ik ben volledig verantwoordelijk voor al mijn gedachten, want gedachten verlaten nooit hun bron.

Zo ook vandaag, bij het wakker worden en vannacht ook al eerder mezelf overgegeven aan J en dat voelde meteen heel goed, ik voelde me gedragen.

In de auto op weg ergens naartoe zet ik de radio aan er zat echter een CD van de Mattheüs Passion in en daar hoorde ik de aria met koor ‘Sehet’… uit de Mattheus Passion. En voor het eerst hoorde ik waar het echt over ging. Ik heb deze aria tientallen keren uitgevoerd en gehoord, maar nooit het J  gevoel erbij gehad.

Het recitatief dat eraan vooraf gaat heet Golgatha, en is een regelrechte aanklacht tegen de kruisiging, en maakt het erg waar door vreselijk te keer te gaan tegen het feit dat de onschuld nu als schuldig gekruisigd wordt: ‘die unschuld muss hier schuldig sterben.’ ‘Ach Golgatah, unsel’ges Golgatha!’

Ik vond dat recitatief altijd heerlijk om te zingen, daar kon ik een hoop woede in kwijt heerlijk. Nu zou ik zeggen het aan het licht brengen van de angst gedachtes van het ego.

Ondertussen weet ik, nu ik tegenwoordig de ware boodschap van de kruisiging snap, namelijk dat het juist laat zien dat de onschuld niet kan sterven, omdat de onschuld, de Waarheid niet venietigd kan worden. En dat laat Jezus nu juist zien. De Zoon van God, het héle Zoonschap, niemand uitgezondert, is onschuldig en heel, daar verandert wat voor bloederig verhaal dan ook helemaal niets aan.

En dan denk ik echt als ik de volgende aria met koor hoor (‘Sehet’) dat Bach dat perfect aanvoelde. Want die aria laat iets heel anders horen dan vernietiging en dood.

Dat golft en wiegt in lange lijnen, in een comfortabel, rustgevend, troostend melodie en als uitbeelding van het voortgaan van de tijd in een doorgaande regelmatige baslijn. En de tekst is van een troost er staat dus gewoon: ‘sehet, Jesus hat die Hand, uns zu fassen ausgespannt.’ En dan ‘kommt’ kommt’ en het volk (koor)wat daar zachtjes tussendoor roept, ‘wohin, wohin, wohin’?  en het antwoord: ‘in Jesu Armen,’ (volk)  ‘wo’?  en nog een keer ‘In Jesu Armen’.

En dan: ‘bleibet in Jesu Armen’, en nog één keer vraagt het volk ‘wo’, antwoord: ‘In Jesu Armen.’

En dat betekend voor mij, Jezus is het symbool voor Liefde, Troost, Hulp ik kan al mijn pijn- en angstgedachtes in zijn handen leggen waar ze oplossen in het Licht van de Waarheid, die onveranderlijk en heel is.

 Ja dat is me toch van een schoonheid mijn God, en nu pas zie en voel ik dit. Ik heb het de hele rit steeds maar weer afgespeeld en meegezongen. Hieronder kan je zowel het recitatief als de Aria beluisteren.

 

 

DLHNV Jezus en Maria Magdalena als demonstratie van Liefde

Liefde is de essentie, de essentie van alles. Liefde is vormloos, Liefde IS.

Zijn wij, de Zoon van God, (om in termen van ECIW te spreken waarmee symbolisch aangegeven wordt dat er maar één Geest is die alles omvat en in zich heeft) daar buiten geraakt zoals symbolisch wordt voorgesteld in het bijbelse verhaal van de verloren zoon?

Kan wat Een, volmaakt is toch afgescheiden worden? Nee, dan moet wat ik beleef wel een droom zijn een droom van afscheiding, maar absoluut onmogelijk een bedreiging voor de Werkelijkheid.

 

De droom, die het onmogelijke probeert uit te beelden, droomt dat het mogelijk is afgescheiden te zijn van de Eenheid, door eerst wat een is uit elkaar te trekken zodat er tegenstellingen ontstaan (dualiteit) en deze dan weer bij elkaar te voegen tot een surrogaat voor eenheid. Maar omdat Ware Eenheid niet bestaat uit twee helften samenvoegen kan het gewoon niet en vallen de helften regelmatig weer uit elkaar en is elke lijmpoging gedoemd te mislukken en houd het ons lekker bezig in deze zinloze droom.

 

Tot we zien wat we aan het doen zijn en op het idee komen dat er een andere manier moet zijn, die we even vergeten waren, maar nog ergens in ons geheugen ligt te wachten om wakker gekust te worden.

Dit hele proces zien we mooi uitgebeeld bijvoorbeeld in onze speciale liefdesrelaties.

Onze honger naar liefde, die eigenlijk het terug verlangen naar Liefde, naar Eenheid is, uit zich op vele manieren, o.a. door verliefd te worden op een ander. Een krachtige poging tot eenwording die niet mogelijk is binnen de droom van de afscheiding. We weten allemaal hoe dat gaat, we worden verliefd, heerlijk, genieten van elkaar, vergeten de wereld om ons heen, en verliezen onszelf in lichamelijke heerlijkheden ook weer in een poging de eenheid te bezegelen. Totdat…. Nou ja dat hoef ik hier niet allemaal uit te leggen…. die prachtige liefde kan van het ene moment op het andere omslaan in haat, en wat één leek valt weer uit elkaar.

Dit ritueel speelt zich miljoenen keren af en op vele manieren in alle grijstinten tussen wit en zwart in die maar mogelijk zijn.

 

Tot op een dag er ineens de gedachte naar boven komt, naar de zoveelste pijnlijke lijmpoging om van iets wat gescheiden is iets heels te maken, er moet toch een andere manier zijn. En die gedachte is niets anders dan de herinnering dat het inderdaad anders is en kan.

En de Cursus (o.a.) kan ons hierbij verder helpen als het ons aanspreekt.

 

Ik heb ontdekt dat Jezus een geweldig symbool is een brug is tussen de droom vanafscheiding en de Eenheid. Jezus als leraar aannemen die mij bij de hand neemt en door de symboliek heen, gebruik makend van symboliek, weer terug leidt uit de droom naar de Werkelijkheid die IS. Dat is (meestal) een lange weg. En “J” gebruikt daar, als wij dat toestaan, bijvoorbeeld de speciale liefdesrelatie voor als demonstratie hulpmiddel.

Hij laat mij zien dat in het speciale liefdesrelatie geval, verliefdheid eigenlijk een enorme honger is naar de Liefde, de Liefde van God. Waarvan we denken afgescheiden te zijn, maar omdat dat onmogelijk is (Eenheid is Eenheid) blijft die onderhuidse drang aanwezig zich uitend in vele vormen.

Zodra ik Jezus toeliet in deze pijn zag ik dit verlangen en de pijn verdween (geleidelijk), ik vergaf en in plaats van speciale liefde gericht op afscheiding van de rest, breidde deze Liefde zich uit en omvatte alles en alles.

 

Jezus demonstreerde dit in zijn eigen leven in zijn liefdesrelatie met Maria Magdalena, later handig weggemoffeld door allerlei instituten en gewoontes die bij die tijd hoorde, en dus ook niet anders dan de afscheiding uitbeelden, dmv de symboliek die toen voorhanden was.

Hij liet eigenlijk zien dat er niets mis is met een speciale relatie, dat het zo begint in de droom, maar zij demonstreerde dat er een andere manier is en in plaats van zich af te scheiden van de rest herkende zij de Eenheid in elkaar en dus ook in anderen. Zij als stel demonstreerde Liefde in plaats van liefde. En speelde hun script op het toneel die wij deze wereld noemde.

 

Maria Magdalena zat vast niet huilend onder het kruis haar geliefde bewenend, nee ze wist dat hij zijn lichaam niet was en de Eenheid ongeschonden was en dat dat het was wat er werd gedemonstreerd door de kruisiging. Ze herkende de Liefde van God in elkaar, hij hangend aan het kruis zij eronder dwars door de schijnbaar afschuwelijke vorm heen die slechts een sluier is voor de werkelijkheid.(het voorhangsel voor de Tempel) Ook Maria Magdalena Wist, net als Jezus, ook zij was een demonstratie van Ontwaakt zijn, dus ook Maria Magdalena kan als symbool gezien worden voor wat wij werkelijk zijn, volmaakte Liefde en Een in God.

Jezus en Maria Magdalena als symbolische demonstratie van volmaakte symbiose en communie in God.

Jezus als onze oudere broer, die ons de weg wijst en/of samen met Maria Magdalena onze oudere zuster die ons de weg wijst. Wij zijn in onze Kern als hen de potentie is in ons aanwezig. En zij laten zien elk moment weer als wij dat willen zien en wij bereid zijn hun Liefde toe te laten en ons door Hen te laten leiden, dat wij zijn als Hen.