V&A over het vaccinatiebeleid

Er werd mij een vraag gesteld over wat mijn gedachtes zijn over het vaccinatiebeleid.


Als ik het op het niveau van de vorm zou willen analyseren dan kom ik al snel tot de conclusie dat het onmogelijk is het van nature toch al chaotische denksysteem van het ego überhaupt te kunnen analyseren.

Het is namelijk onmogelijk om een totaal overzicht te krijgen in alles wat bekend en onbekend is over vaccinaties, beleid, oorzaak/gevolg, onderzoeken enz. En zo is het ook bedoeld vanuit het egodenken. Het doel is een dualistische chaotische en onoverzichtelijke tweestrijd, zodat de ware ene oorzaak, de keuze om vanuit egodenkgeest te kijken aan het zicht, het gewaarzijn wordt onttrokken.

Alle discussies volgend van voor en tegenstanders kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat beide zijde, de beide dualistische kanten van het ego zijn en dat beide kanten evenveel ongelijk hebben.
Gelijk krijgen/hebben binnen het dualistische concept van de egodenkgeest is onmogelijk.

Vanuit het geloof in ego, het geloof in afscheiding, zal de uitkomst altijd afscheiding zijn. En dat is als ik eerlijk kijk het enige wat ik zie: afscheiding.
Discussies, gevechten, voor- tegenstanders hoe kan ik dat anders zien dan de projecties van de denkgeest die voor ego, dus afscheiding kiest? En dat is het enige doel van het ego, niet of de ene of de andere kant wel of geen gelijk heeft, maar alleen tweespalt zaaien waardoor de onmogelijke afscheiding van Één toch mogelijk lijkt.
En om me heen kijkend zie ik alleen maar tweespalt waarbij alle partijen ongelijk hebben. Want stel dat de ene partij gelijk zou hebben, dan zou dat Non-dualistische Waarheid moeten vertegenwoordigen en dat is binnen het ego-concept onmogelijk.

En omdat dit allemaal gepaard gaat met heftige emoties (ook een extra ego-verdediging) lijkt het allemaal heel echt en overtuigend en “moet” ik wel een keuze maken in de vorm zo lijkt en voelt het.

Het is alleen maar weer één van de vele valkuilen van de keuze voor met het ego te willen “kijken”.

Dus “mijn” persoonlijke visie is bij voorbaat al onbetrouwbaar, omdat vanuit het persoonlijke ego gefragmenteerde geloof er alleen maar een stukje gezien kan worden, wat alleen maar een poging tot afscheiding laat zien, meer niet.

Bovendien speelt dit zich allemaal af in de denkgeest en NIET, NOOIT in de vorm (de projectie).

Dan blijft over dat ik alleen in mijn eigen denkgeest kan observeren wat mijn gedachtes zijn. Een hulpmiddel daarbij om die gedachtes te kunnen zien/herkennen is door naar mijn projecties te kijken. Deze laten mij zien wat zich voor gedachtes bevinden in mijn denkgeest en voor welke denkgeest, ego of HG, ik gekozen heb.
“Projectie maakt waarneming. (…) Ze getuigt van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand”(T21.In.1:1,5).
Als er ook maar een splintertje ongenoegen hoe klein of juist monsterlijk groot ook gezien/ervaren wordt, dan weet ik 100% zeker dat ik voor ego gekozen heb. Ik kan daar de verantwoordelijkheid voor nemen (want wie anders zou dat kunnen) en opnieuw de keuze maken (als ik dat wil, ook dat is een vrijwillige keuze) maar nu voor HG. Meer hoef ik dan niet te doen. Het op dat moment juiste, meest liefdevolle antwoord zal dan vanzelf naar voren komen in de denkgeest. Dat soort antwoorden vanuit HG hebben als kenmerk dat ze 100% vrij van het geloof in zonde, schuld en angst, met daaraan alle gerelateerde emoties zijn. En dan maakt bijvoorbeeld voor of tegen iets zijn in dit geval vaccinatie, en het wel of niet nemen van een vaccinatie niet uit, want de keuze zal dan altijd liefdevol zijn hoe het er ook uit mag zien in de vorm. Ik weet immers van niets de bedoeling, omdat ik vanuit mijn beperkte focus blik het geheel niet kan overzien. HG kan dat wel…

Dan kan het best nog zijn, dat ik op vorm/projectie ego niveau het ego nog steeds z’n riedeltje hoor zingen, maar dan wéét ik dat ik dat niet ben en het niet persoonlijk en serieus hoef te nemen. En het alleen als vergevingsmateriaal en vergevingskans kan leren zien. Er vindt dan een verschuiving plaats van ego functie naar HG functie (het wonder).

Wat er dan eigenlijk gebeurt is dat gewoon “mijn” schijnbaar persoonlijke script gevolgd wordt, maar nu aan de hand van HG in plaats van die van het ego. Dat is het enige verschil. Of ik dan wel of niet een (ego) mening heb over het vaccinatiebeleid doet er dan helemaal niet toe, want ik zal weten dat mijn script een droom is, en alleen laat zien wat de dromer van de droom, de denkgeest, gekozen heeft: ego of HG.

Het antwoord is mij al gegeven, zowel het ego antwoord als het HG antwoord, want beide bevinden zich in de denkgeest, tegelijkertijd. Aan mij de keuze te maken olv welke denkgeest ik mijn dromen (het/mijn script, dat in de flits dat het opdook ook meteen weer verdween, een ego flits die zich elke gedachte weer herhaald) wil gaan zien en ervaren. (Ik denk nu aan de film Ground Hog Day, dat dit symbolisch heel aardig uitbeeld).
Het zich steeds herhalende ego verhaal van het geloof in zonde, schuld en angst blijft zich herhalen totdat de verschuiving heeft plaatsgevonden van het geloof in zonde, schuld en angst naar Liefde (van ego naar HG).

In wezen is het heel simpel en is er maar één oplossing inplaats van een totaal chaotische, onoverzichtelijke kluwen aan mogelijke antwoorden: mijn keuze voor ego of HG, telkens weer. Dat is de enige werkelijke keuze die gemaakt kan worden en ook werkt.

In die zin biedt deze tijd enorme kansen om het “anders” te gaan zien, vanuit een groeiend bewustzijn dat er een keuze is, en maar één keuze: ego of HG, de rest volgt dan vanzelf.
Wat hier voor nodig is, is eindeloos geduld, zonder te (willen) weten wat de door mij gewenste uitkomst is en/of wanneer het “klaar” is, bereidheid tot oefenen, en vooral vertrouwen in een onvermijdelijke goede afloop.
Want immers:

“Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.

Hierin ligt de vrede van God“
(T.In.2:2-4).

Jantje lacht, Jantje huilt…

In het proces van steeds sneller leren waarnemen wanneer ik (denkgeest niet het lichaam, want het lichaam kan niet kiezen) kies voor het geloof in mijn egodenkgeest waarnemingen dan kan ik tevens (olv HG) ook steeds beter het dualistische karakter van die keuze waarnemen.
Meestal is er eerst de boosheid, haat, onrechtvaardigheid, pijn, het lijden dat ik voel, maar daaronder ligt de andere kant van de ego medaille welke goedkeurend lacht en de vreugde van deze keuze ervaart, namelijk de keuze voor afscheiding, want zo is het ego geprogrammeerd; het dient de (onmogelijke) afscheiding van God waar te maken en voert die taak perfect uit, ook al heeft het voor de Werkelijkheid van Éénheid geen enkel effect.

Ik ervoer dit vanmorgen heel duidelijk toen een oude pijn getriggerd werd en ik naast de pijn ook de weerstand voelde om het nu maar eens echt te vergeven, hoewel ik dacht dat ik dat allang gedaan had en achter me gelaten had. Even “vergetend” dat het proces van ware vergeving als het afpellen van de lagen van een ui werkt, een stap voor stap proces is waar jaren overheen kunnen gaan. Toen ik er echter Hulp bij vroeg en toen pas eerlijk zonder oordeel kon kijken zag ik onder de pijn en de weerstand nog steeds de ook aanwezige dualistische kant van de egodenkgeest keuze welke blij was met deze keuze voor pijn en weerstand maw de nog steeds aanwezige voorkeur voor afscheiding van God (Liefde).

Ik denk dat daar die aantrekkingskracht van het kijken naar geweld en rampen, vandaan komt. We zeggen, ach en wee, en wat vreeeeeselijk, maar ondertussen genieten we van al dat slechte nieuws en maken er zelfs films over en zitten er onder het genot van gezellig naar de bioscoop, of op de bank voor de tv, of lezen in boeken of kranten en op social media echt van te genieten.
Het hele pandemie gebeuren, om maar iets te noemen? We, de egodenkgeest smult ervan, onder de zogenaamde laag van “oh, wat vreeeeselijk!”. Want kijk eens hoe geweldig dit de afscheiding in stand houdt.

Voordat er over kan worden gegaan tot het aangaan van het proces van Ware Vergeving zoals ECIW dit voorstaat, is eerlijk kijken, zonder oordeel naar al de verborgen lagen van het geloof in egodenkgeest een noodzakelijk leerproces.
Het ego heeft ALTIJD 2 kanten die lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan (pijn/vreugde) maar beide als doel hebben: afscheiding van God/Liefde.
Het is noodzakelijk deze beide egodenkgeest kanten in het vizier te krijgen en te zien dat er in de schijnbare vorm op dat dualistische niveau geen zinnige keuze mogelijk is. Dan pas kan gezien worden dat er maar 2 keuzes gemaakt kunnen worden: ego of HG, waarvan er maar één absolute onveranderlijke waarheid vertegenwoordigt en die absolute onveranderlijke waarheid heeft niets met enige (geprojecteerde) vorm in wat voor wereld dan ook te maken.
De geprojecteerde vorm is dan alleen nog belangrijk als hulpmiddel (nu in handen van de keuze voor HG denkgeest) waardoor ik mijn denkgeest keuze kan herkennen en het in plaats van voor het doel van de keuze voor egodenkgeest-doeleinden, nu voor het ene HG denkgeest doel kan laten gebruiken.

Gelijkgestemdheid

Om het proces van ECIW te volgen hebben ik, je ,we, wij, zij in welke persoonsvorm dan ook, geen gelijkgestemden nodig.
Het enige wat nodig is om het (schijnbaar persoonlijke) script te volgen is de keuze voor onder leiding van wie ik het script wil volgen: ego, afscheiding (geloof in zonde, schuld en angst) of HG, verzoening (Liefde).
Denk ik dat ik wel gelijkgestemden nodig heb om het proces van ECIW te kunnen volgen dan stap ik in de valkuil van de keuze voor ego (afscheiding). Ik kan als ik bereid ben die gedachte bij mijzelf waar te nemen in de denkgeest en opnieuw bewust te leren kiezen tussen ego of HG.
Kies ik wederom voor ego dan zal ik dat terug kunnen zien in een uiterlijke weergaven van zonde, schuld en angst, zoals, vormen van boosheid, irritatie, teleurstelling, schaamte enz. Kortom het waarmaken van de uiterlijke weergave van mijn innerlijke toestand: de keuze voor ego, voor zonde, schuld en angst.
Ik zal dan bijvoorbeeld denken en geloven dat ik alleen met mensen moet omgaan die mij snappen en op één lijn zitten, en degene die dat niet doen vermijden en veroordelen of proberen over te halen net zo te denken als ik. Het ego is zeer bedreven in dat spelletje, daarom is de training van de denkgeest tot waarnemer die bereid is dit waar te nemen echt een noodzaak.

Ben ik bereid, oftewel als de denkgeest eraan toe is, om naar mijn wens voor het nodig denken te hebben van gelijkgestemden te kijken zonder oordeel, als oordeelloze waarnemer olv HG, dan zal ik op een andere manier door de ervaring heen gaan van die uiterlijke weergave van mijn innerlijke toestand van het ego-script.
Ik zal ogenschijnlijk evengoed de ervaring hebben die zich in het script aandient, maar het niet persoonlijk nemen, het niet werkelijk maken, het niet beoordelen en het alleen laten hergebruiken als vergevingsmateriaal en vergevingskans olv HG.

Het is niet “fout” om gelijkgestemden te zoeken en te vinden, want dat is zoals het zich aandient in het ego script. Ik kan alleen de functie ervan veranderen, die van ego functie: de wens tot afscheiding) , of die van Heilige Geest functie: de wens voor het terug herinneren in Éénheid, de Éénheid die nooit verbroken is geweest.

Het schijnbaar persoonlijke ego-script is al gespeeld, is al voorbij op het moment dat ervoor gekozen is (niet een keuze voor de vorm waarin het zich uit lijkt te spelen, maar de keuze voor ego (het geloof in zonde, schuld en angst)), en herhaalt zich eindeloos telkens weer als ervoor ego gekozen wordt, elke seconde opnieuw. Alleen de keuze voor HG kan mij uit die mallemolen van het ego bevrijden.

De enige werkelijke Gelijkgestemdheid is de allesomvattende Éénheid “God Is”.