Bestaan of niet bestaan, als de beide zijde van het egodenken

“Stel dat blijkt dat het universum helemaal niet bestaat” hoor ik op de tv op Discovery… heerlijk denk ik, dan besta ik ook niet ben ik overal van af…

Uh… ben “ik” overal van af?
Dan speelt “mijn” de ego denkgeest op dat moment voor “ikje”, dat beweert niet te bestaan, maar gezien als niet bestaand “ikje” moet ik er eerst een bestaand “ikje” van hebben gemaakt, dat zogenaamd kan verdwijnen als datzelfde ” ikje” zegt dat het niet bestaat.
Slimme ego truc weer.
Dus hoe harder een “ik” roept oh, heerlijk niets bestaat dus ik ben ook niets, des te meer wordt het bevestigd in zijn bestaan.  Bestaan en niet bestaan zijn nog steeds 2 kanten van het ego-denken-spectrum.
Dus achter dat “heerlijk ik besta niet” ligt de ego angst van echt niet te bestaan, omgezet in een spirituele ego-gedachte, waardoor het weer veilig zogenaamd onder controle staat van het egodenken.
Dat laat weer mooi zien hoe groot de angst voor “het grote niets” wat achter het ego schuil gehouden wordt is. Het grote niets zal door het ego altijd geïnterpreteerd worden als “iets” dat alles zal vernietigen en wordt daarom omschreven als “het grote niets”.

Mijn depressieve gevoel vandaag, moeheid zonder te weten “waarom, en hoe dan…” liet me alleen maar weer alle hoeken van doodlopende ego gedachten zien, uitzichtloos. En nu na zo’n zinnetje op tv, is het weer helemaal duidelijk hoe het zogenaamde ego werkt.
En dus kwam ik wederom tot de conclusie, gewoon alles vergeven, ook als ik geen zin heb, het geen zin hebben vergeven, kortom vergeven bij elke gedachte, 24/7 alles, elke gedachte terugnemen in de denkgeest, dat is het enige wat werkt.
Als het niet eerst teruggenomen wordt in de denkgeest blijft het geloof in het idee dat er buiten mij iets is dat begrepen en geanalyseerd moet worden bestaan.
Ik hoef niets anders meer te doen dan vergeven, de rest zal van daaruit volgen en zal eruit zien als in “ik weet precies wat te doen”, omdat dat de taal is die “ik” kan begrijpen in het stadium waar de nog steeds ervarende denkgeest nu is.

 

 

 

Het ego script is al geschreven

Het hele ene ego-script, het (onmogelijke) script van afscheiding van Één, leek te ontstaan als dat ene nietige dwaas idee dat afscheiding van Één mogelijk zou kunnen zijn.
Door dat ene nietig dwaze (onmogelijke) afscheidingsidee leek er een afgescheiden bewustzijn (dualiteit) te ontstaan uit onveranderlijk Één (non-dualiteit), wat dus een onmogelijk nietig dwaas idee was en is.
Waarom!? in hemelsnaam, vraagt de nu zogenaamde dualistische bewuste denkgeest zich theatraal af?
Juist in het “waarom!?” ligt tevens het antwoord. Het “waarom” impliceert namelijk dát er iets gebeurt is. De “waarom” is geen eerlijke vraag. het houdt enkel en alleen afscheiding van Één in stand. Want nu lijkt er echt iets gebeurt te zijn en moet er een antwoord gevonden worden. Maar er is geen antwoord, want onveranderlijk Één heeft geen “waarom” nodig, Één is Één, punt.
Het “waarom” houdt juist het idee van een onmogelijke afscheiding van Één in stand.
Één is twee geworden, het non-dualistische Weten heeft zich schijnbaar opgesplitst in een onmogelijke, onnodige vraag die om een antwoord vraagt. Die ene onmogelijke afsplitsing splitst zich verder op in een eindeloze reeks onmogelijke “waarom?” vragen en de jacht op onmogelijke antwoorden lijkt een reeks van mogelijkheden te starten in een horizontale beweging van ruimte en tijd. Een “doodlopend spoor”…

Dit hele ene nietig dwaas idee explodeert (deling) in miljarden schijnbaar aparte ideetjes, oftewel het hele ene egodenkgeest-bewustzijns-script is in één keer geschreven en speelt al die schijnbaar aparte deeltjes-verhalen in één keer allemaal tegelijkertijd af.
Elk zogenaamd nieuw idee dat in het bewustzijn lijkt op te komen is een herhaling van dat ene nietig dwaas idee dat zich schijnbaar heeft opgesplitst in ontelbare zogenaamde nieuwe ideetjes.
Gulzig, tevens krankzinnig geworden van angst graait de ene nu in afscheiding gelovende egodenkgeest die nu ook aan meervoudigpersoonlijkheidssyndroom lijdt van wegen de schijnbaar mogelijke opdeling van het ene nietig dwaze bewustzijns idee, in de enorme voorraad aan mogelijke ideeën in een poging om van het knagende gevoel van ergens weten dat er “iets” onmogelijks aan de hand is af te komen door het te verbergen onder bergen van waanbeelden (projecties).

Het script is geschreven, alle mogelijkheden elke ego gedachte, elke projectie is er in één keer en die ene keer stuitert nu over een tijdlijn, als een filmrol met allemaal afzonderlijke beeldjes die één film lijken van wegen het voortrazen over een schijnbare ruimte/tijdslijn.
Binnen die tijdslijn, binnen de egodenkgeest lijken er miljarden keuzemogelijkheden te zijn.

Inzoomend op één nietig dwaas idee een schijnbaar apart “ikje” betekent dit dat alles wat ik doe, dus ook dat ik nu zit te typen achter mn pc, in het ego script staat. Letterlijk elke adembeweging, elke hartklop, elke celdeling, elke beweging, kortom elke geprojecteerde gedachte, want dat zijn het, geprojecteerde gedachten, is wat het ego script nu is. Ook de gedachte en projectie dat een “ik” hier zit achter “mijn” pc staat in het ego script.
Dus als “ik” nu denk, maar wat als…. dan is die gedachte het ego script, als ik nu besluit koffie te gaan maken, dan staat dat in het script, de gedachte dat ik opschrijf dat ik de gedachte heb koffie te gaan zetten staat in het script. Kortom ik kan nooit iets denken en doen wat niet in het script staat, ook al lijkt het een keuze te zijn.
Echt niets staat niet in het script. Dus ook de gedachte die ik nu projecteer; namelijk deze gedachtes opschrijven staat in het ego script, omdat het niet niet in het ego script kan staan.  Het ego script kan in die zin niet verandert worden, omdat het besluit te veranderen, of in dit leven helderheid te krijgen ook in het script staat…. Dus alles wat ik denk en doe, altijd en overal, staat in het ego script, omdat dat is wat ik denk en doe. Daarom kan het ego script nooit fout zijn, ook dat “ik” kan denken en geloven dat het wel fout kan gaan.
Het ego script lijkt zich dus te schrijven door middel van elke gedachte die zich uit het non-dualistische “NU” moment lijkt los te maken en zich door projectie lijkt waar te maken op de horizontale lijn van ruimte en tijd.

Met de nadruk op “lijkt”, omdat het losraken uit Non-dualisme onmogelijk is en dus nooit een “gebeurtenis” kan zijn, geweest is of zal worden.
Het hele ene ego-script, herhaalt zich met elke gedachte dat er voor ego gekozen wordt, vandaar dat het ego in elke gedachte zit en altijd eerst spreekt, omdat “we” geloven dat dat onze waarheid is.

En ieder schijnbaar afgescheiden stukje gedachte dat zichzelf los denkt te kunnen maken van het non-dualistische “NU”, lijkt nu door het besluit af te scheiden zijn eigen individuele ego script te hebben. Een egoscript waarin het de bedoeling lijkt te zijn dat we steeds keuzes moeten maken, doe ik dit of doe ik dat. Het lijkt een keuze te zijn tussen “goed” of “fout”, en we noemen dit onze vrije wil.
Het egoscript is al geschreven met alle mogelijkheden die maar te bedenken zijn, waardoor we geloven dat we eindeloos veel keuzes hebben. Er wordt dus steeds teruggekeken op wat al gebeurt is in dat ene nietig dwaas idee, een ego script dat al geschreven is in dat ene dwaze besluit van geloven en serieus nemen dat afscheiden van Één mogelijk is. En door dat besluit rolt het “NU” ineens uit als een loper van ruimte en tijd in schijnbaar miljarden schijnbaar individuele aftakkingen elk met hun eigen variatie op het ene afscheidingsidee en lijkt het alsof elke variatie op het ene afscheidingsidee een individuele keuze is die nu “waar” lijkt en het “Ware Waar” wat onveranderlijk is gebleven vervangt.

Uiteindelijk en onvermijdelijk zal het ene nietig dwaas idee dat dat wat niet gebeurt kan zijn, namelijk dat afscheiden van Één mogelijk is oplossen in zijn eigen onmogelijkheid, doordat alle schijnbare (ego)keuzemogelijkheden, teruggebracht worden tot nog maar één keuze, de keuze voor Heilige Geest denkgeest, welke symbool staat voor de onverbrekelijke nooit verbroken verbinding met Één. Elk door de nu bewust waarnemende denkgeest waargenomen egogedachte die nu in plaats van voor afscheiding kiest voor terugherinneren in waar het nooit uit is weggegaan: non-dudalistsiche Éénheid (God), draagt, (ver)geeft nu al zijn ego-verhalen stuk voor stuk over aan de Heilige Geest/Jezus kant van de denkgeest waardoor het ene nietig dwaas idee oplost in zijn eigen onmogelijke dwaasheid.
Kies opnieuw is het nieuwe doel van elke waargenomen ego-afscheidingsgedachte…

Gary R. Renard & Cindy Lora-Renard workshop Soestduinen 15/16 juni 2019

Deze galerij bevat 9 foto's.

Originally posted on illusje:
       Dear all / Beste allemaal, (Scroll down for English)  Wegens groot succes komen Gary & Cindy Renard weer naar Nederland voor een onvergetelijke 2-daagse workshop: ‘Undoing the ego to discover who you truly are’ op zaterdag 15 en zondag 16 juni 2019. Het belooft, net als het afgelopen 2 jaren, een…

De grote illusionisten show van het ego

Ik denk niet dat we zogenaamde anderen die buiten ons lijken te zijn kunnen beoordelen op hun ego uitingen. Immers alles wat ik denk te zien buiten mij, in anderen, dingen en situaties laat mij mijn eigen ego projecties van zonde, schuld en angst, kortom ego zien, die ik niet in mijzelf (de denkgeest (mind)) wil zien.
Dat wat ik denk en geloof buiten mij te zien zijn altijd in eerste instantie projecties vanuit het (ene) ego denken wat niets meer en minder als enig doel heeft afgescheiden te zijn en blijven van wat Waar, non-dualistisch, Één is (God, Liefde).

En dit hele mechanisme van de beste illusionisten truc ooit, moet ten alle tijden verborgen blijven, want als de illusie doorgeprikt wordt verdwijnt de illusie en de grootste angst is dan, dat de illusionist dan ook verdwijnt.

Ik kwam hier op nadat ik dacht dat wat wij hier in de illusie (droom) beschouwen als schurken, misdadigers, de vijand, helden, redders, (want bedenk daarbij dat wat voor de een een schurk is voor de ander een held en omgekeerd), slechts de geprojecteerde projecties (vormen) zijn van de weerspiegeling van wat zich afspeelt in het (met opzet verborgen) ego denken in de egodenkgeest.

Nu lijkt de egodenkgeest wel heel solide en uitstekend afgedicht tegen ontmaskering, maar het blijft slechts een illusionisten truc welke vroeg of laat onvermijdelijk ontmaskerd wordt, want het ego is niet God proof, en deep down weet de illusionist zelf heel goed hoe de truc in elkaar zit, ook al gaat deze er schijnbaar helemaal in op.

Wij die helemaal op gaan in onze eigen illusionisten truc zijn vergeten dat we de illusionist zijn en daardoor vergeten dat wij deze enorme uitgebreide illusionisten act zelf gemaakt hebben.

Maar vergeten is niet hetzelfde als verdwenen. Waarheid, Éenheid, non-dualisme, (God, Liefde) kan onmogelijke door zijn absolute onveranderlijke aard “verdwijnen”.

Dat betekent dat achter elke truc, dus achter elke projectie hoe verschrikkelijk of hoe mooi deze er ook uit mag zien, maar als gezamenlijk kenmerk heeft het waar maken van de projectie, “Waarheid” nog steeds schuil gaat en nog steeds als herinnering aanwezig is.

Aangezien het ego mechanisme, de verdediging tegen Waarheid, niet helemaal waterdicht God proof is sijpelt er zo nu en dan dwars door de (ego) verdediging heen het licht van Waarheid. En dat heeft niets persoonlijks, heeft niets met de ego vermomming (lichaam, ding, situatie) te maken het overstijgt alles en is niet tot bijna onmogelijk in woorden te beschrijven. En toch breiden dat soort weerspiegelingen van Waarheid zich uit over de hele ene denkgeest, en helpen in het proces van het onvermijdelijk terug herinneren van het hele ene Zoonschap in God, Liefde.

Natuurlijk breid het ego denken zich ook voortdurend uit, maar dan is het de uitbreiding van illusies die in bepaalde ego vormen gegoten worden en vervolgens als waar worden aangenomen.

Als dit proces van uitbreiden en het verschil tussen uitbreiden vanuit ego of het uitbreiden vanuit “Heilige Geest” gezien en ervaren wordt en geaccepteerd dan helpt dat de illusies niet meer 100%  serieus te nemen en stopt ook stap voor stap het in stand willen houden van de illusie door middel van het blijven voeden van de brandstof van het ego en zijn illusionisten show van ruimte en tijd: zonde (verleden), schuld (heden), en angst (toekomst).

Het wederom in de herinnering terugkomen van dit diepe weten helpt ook het proces van Ware Vergeving aan te gaan, waarbij gezien wordt “dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden” (WdII.1.1:1 (blz. 404 Werkboek)), dan alleen in illusoire dromen, van de ene Zoon van God die zogenaamd vergeten is wat hij in werkelijkheid is.