“Vecht niet tegen jezelf”

“En als je bemerkt dat je weerstand sterk en je toewijding zwak is, ben
je er nog niet klaar voor. Vecht niet tegen jezelf” (T31.I.1:6-7).

Zoals dat met alles zo gaat, als ik ergens niet aan toe bent, en toch iets doe, omdat een ander mij verteld dat dat toch wel een goed idee zou zijn, of dat het beter voor mij is, of dat die en die bepaalde methode of leergang mijn leven zal verbeteren, of de wereld zal verbeteren, dan werkt het gewoon niet, omdat ik onbewust mezelf zal saboteren en dan een ander of mijzelf of de leergang de schuld zult gaan geven van mijn zogenaamde falen.

En omdat ik hiermee alleen mezelf aan het saboteren ben zal ik dus ook niet zien dat ik dan ook weer gewoon voor het geloof in zonde, schuld en angst kies en daar zelf voor kies, omdat ik helemaal niet iets anders wilt leren zien, ook al lijk ik voor een enorme bereidwilligheid te kiezen.
De opdracht achter mijn keuze voor ego (afscheiding) is immers, de ego-bereidwilligheid: “Alles liever dan de liefde van God”
En die zogenaamde bereidwilligheid kan zich namelijk vermommen als in het aanpassen van de leergang aan de eigen zogenaamde ego-bereidwilligheid, een hele slimme sabotage truc van de egodenkgeest, waar we (keuzemakende/waarnemendedenkgeest) dus zelf voor kiezen, want de egodenkgeest is weliswaar illusoir, maar in die hoedanigheid wel schijnbaar onderdeel van de ene denkgeest lijkt het toch een  keuzemogelijkheid te zijn.
Dus nogmaals:

“En als je bemerkt dat je weerstand sterk en je toewijding zwak is, ben
je er nog niet klaar voor. Vecht niet tegen jezelf” (T31.I.1:6-7).

Als iemand echt bijvoorbeeld ECIW wil gaan doen (of iets anders) en het echt als zijn\haar pad wil zien en de denkgeest er echt aan toe is dan zal het ook werken, ook al zal het niet gemakkelijk zijn, omdat we toch al onze (ego)weerstandsgedachtes onder ogen moeten leren gaan zien, zodat we ons weer kunnen gaan herinneren dat we denkgeest zijn en niet een lichaam en kunnen leren te ontwaken uit deze vreemde onmogelijke droom van het geloof in zonde, schuld en angst.
Dat waar de denkgeest aan toe is op elk moment, is dat wat op mijn pad komt en het zal werken als ik het ook toe laat en leer luisteren naar mijn natuurlijk verlangen (het vergeten lied) terug te herinneren in Waarheid, Eenheid, Liefde, God.

“Les 185
Ik verlang de vrede van God.

Deze woorden uitspreken is niets. Maar deze woorden menen is alles.
Als je ze maar één moment kon menen, dan zou voor jou geen verdriet
meer mogelijk zijn, in welke vorm, en waar of wanneer dan ook. De
Hemel zou weer geheel tot het volle bewustzijn zijn gebracht, de
Godsherinnering totaal hervonden, en de opstanding van heel de schepping
volledig zijn beseft” (WdI.185.1:1-4).

Even een kanttekening hierbij; met “dan zou voor jou geen verdriet meer mogelijk zijn..” wordt niet bedoeld dat ik geen verdriet meer zie/ervaar en niet meer empathie kant opbrengen voor de ander, of leed en lijden negeer en alleen nog maar in mijn eigen (ego) geluksbulbje ronddrijf.
Integendeel zelfs, ik zwelg niet meer in mijn verdriet of dat van een ander. Ik neem het waar, ervaar het, maar tegelijkertijd vergeef ik mijn eigen gedachten erover, zodat het geloof in zonde, schuld en angst verdwijnen en ik juist enorm werkelijk behulpzaam zal kunnen zijn, maar nu vanuit Liefde in plaats vanuit de speciale selectieve liefde van het ego.
Geven en ontvangen zijn dan gelijk. (leestip T16.I.Ware inleving).
Zoek ik m’n heil en verlossing toch buiten mezelf, in of door een ander, of in of door iets anders en voel ik me daar afhankelijk van, dan is het enige wat ik doe en kan leren waarnemen dat ik dan opnieuw voor de leiding van de ego kant van de denkgeest heb gekozen.
Maar men kan altijd opnieuw kiezen, steeds weer oftewel het voorheen ego-script/verhaal krijgt, omdat ik dat wil en de denkgeest eraan toe is, de andere functie want ontwaken uit de illusoire droom is onvermijdelijk, omdat het al gebeurt is:

“13.Elke dag, en iedere minuut van elke dag, en elk ogenblik dat iedere minuut bevat, herbeleef je slechts het ene ogenblik waarop de tijd van verschrikking de plaats van de liefde innam. 2En zo sterf je elke dag om opnieuw te leven, tot je de kloof tussen verleden en heden oversteekt, die helemaal geen kloof is. 3Zo is elk leven: een ogenschijnlijk interval van geboorte naar dood en opnieuw naar leven, een herhaling van een ogenblik dat lang geleden al voorbij was en niet kan worden herbeleefd. 4En alle tijd is niets anders dan de waanzinnige overtuiging dat wat voorbij is nog steeds hier is en nu.

14.Vergeef het verleden en laat het gaan, want het is voorbij” (T26.V.13:1-4;14:1).

Geloof is het enige probleem

Het egodenksysteem is een zichzelf instandhoudend en een zichzelf vernietigend denksysteem. Het houdt zichzelf in stand door zijn eigen onmogelijkheid. Door in het onmogelijke te geloven (het afscheiden van Eén) rijst het op en omdat het onmogelijk is vernietigt het zichzelf ook weer meteen. Zo lijkt het egodenksysteem voort te duren, terwijl het er nooit werkelijk ‘is’.

Dit kan alleen doorbroken worden door het geloof in dit zichzelf vernietigende denksysteem terug te nemen en te vergeven.
Het andere alternatief om het egodenksysteem op te laten lossen binnen zijn eigen denksysteem is onmogelijk.
Dit is ongetwijfeld al vele malen gebeurt en zal weer gebeuren.
Het egodenksysteem is door de bedenkers ervan, de egodenkgeest welke zijn eigen maaksels heel serieus neemt en ‘vergeet’, met opzet, dat het slechts een denksysteem is alleen denkbaar door erin te geloven, zal zichzelf blijven wijsmaken dat een betere wereld mogelijk is. Dit zal op vele manieren uitgeprobeerd worden, zowel op een zogenaamde liefdevolle manier als op een agressieve manier. Beide methoden zijn hetzelfde en laten alleen de beide mogelijkheden van de egodenkgeest zien. Beide zijn echter even vernietigend en zullen uiteindelijk eindigen in een schijnbare vernietiging van de wereld. Schijnbaar want zolang het geloof in dit denksysteem er niet uit is, blijft het terug komen, zoals dat al vele malen gebeurd is.
Let wel het is niet de wereld die weer zal herrijzen, maar het geloof  in een wereld. Een geloof wat doordat het geloof zich projecteert de schijn van waarheid krijgt.

Alleen als echt alle geloof uit het idee van het bestaan van een wereld is teruggetrokken zal de wereld als idee (nietig dwaas idee) oplossen en dit zal niet met geweld gepaard gaan zoals de ego versie van het verdwijnen van de wereld, maar automatisch als logisch gevolg van stoppen erin te geloven, want dan stopt ook automatisch het projecteren.

Al kijkend vanuit de waarnemende oordeelloze denkgeest positie kan het hele zelfvernietigende egodenksysteem worden overzien en door zijn projecties (alles wat zich in deze tijd lijkt af te spelen in de wereld) worden doorzien.

Alles is een keuze…

Alleen als ik oordeelloos kijk, vanuit mijn niet op oordeel en veroordelende uit zijnde observerende denkgeest positie, alleen dan kan ik het denksysteem van de keuze voor het ego denksysteem doorzien en begrijpen. Elk veroordelend oordeel wat ik weer zie voorbij komen in mijn denken, is opnieuw kiezen voor het ego denksysteem. Door er oordeelloos naar te leren kijken, wordt ik mij ervan bewust dat het een (bewuste) keuze is met welk denksysteem ik wens te denken.
Hoe en wat ik denk lijkt een automatisme, maar eigenlijk is wat en hoe ik denk een gevolg van training van de denkgeest bepaalde denkpatronen te volgen. De denkgeest functioneert zoals deze geconditioneerd is.

Zodra de geest zichzelf als iets anders ‘denkt’ dan alleen geest te zijn, begint de droom van afscheiding. De geest blijft geest, maar droomt nu iets anders te zijn dan geest, iets wat het tegenovergestelde van geest uitbeeldt dankzij het idee van afscheiding. Wat één lijkt nu twee en dat kan alleen als één zich lijkt te kunnen opsplitsen in iets wat tegenovergesteld is aan elkaar; dualiteit is geboren.
Elke volgende gedachte wordt nu geboren uit dit idee van dualiteit en kan niets anders dan dualiteit uitbreiden.

“In de eeuwigheid, waar alles één is, sloop een nietig dwaas idee binnen waarom de Zoon van God vergat te lachen. Door dit te vergeten werd de gedachte een serieus idee, in staat tot zowel verwezenlijking als werkelijke gevolgen.
Samen kunnen we ze beide weglachen, en begrijpen dat de tijd geen inbreuk kan maken op de eeuwigheid. Het is ridicuul te denken dat de tijd de eeuwigheid kan omringen, die juist betekent dat er geen tijd bestaat” (T27.VIII.6:2-5).

Echter, de ware aard van de geest, non-dualistische Eenheid is niet verdwenen, de herinnering aan Eenheid huist nog steeds in de geest die droomt van de mogelijkheid van afscheiding.
Uiteindelijk, als blijkt dat afscheiding niet kán werken, dat Eenheid nooit echt twee kan worden, dat Waarheid nooit werkelijk onwaarheid kan worden, dan wordt de herinnering aan onveranderlijke Eenheid zo sterk, dat de gedachte opkomt vanuit de herinnering die nog steeds aanwezig is in de denkgeest; “er moet een andere manier zijn”.

De denkgeest die de herinnering aan de verbinding met Eenheid weer toelaat zal deze gedachte projecteren op een wijze die de nog in de droom gelovende denkgeest kan begrijpen. De herinnering zal altijd afgestemd zijn op wat de nog dromende denkgeest kan begrijpen. Daardoor lijkt de herinnering zich dan ook op een ‘persoonlijke’ manier te manifesteren binnen ruimte en tijd.

De herinnering lijkt uit de persoonlijke projecties (lichamen dus) te komen, maar aangezien er nog steeds alleen maar geest is, komt de herinnering uit de denkgeest die zich wil herinneren. Anders gesteld, de waarnemende, keuzemakende denkgeest is het eerste deel van de dromende denkgeest wat ontwaakt en stap voor stap leert de droom te observeren en te overzien en vooral leert dat de keuze voor het ego denksysteem, de keuze is voor afscheiding en dat daar het ‘probleem’ ligt en niet in de wereld van de projecties.
De wereld van de projecties verandert nu van functie; van oorzaak en gevolg zijn, naar een reminder zijn voor de ‘andere’ keuze, namelijk de keuze voor het terug herinneren in de geest, daar waar de bron van oorzaak en gevolg ligt en waar opnieuw de keuze kan worden gemaakt nu voor Eenheid, in plaats van voor afscheiding.

Bewustwording betekent ook bewust worden van het feit dat alles wat gedacht wordt voortkomt uit een keuze. Niet de keuzes die een ik lijkt te maken op vorm niveau, dus niet de keuze die ik het lichaam maak voor het ziek worden van het lichaam, of ik het lichaam dat kiest voor arm te zijn of rijk, of voor falen of geluk, of succes of voor wat dan ook in enige vorm, maar dat alles wat een ogenschijnlijk ik denkt en gelooft te ervaren een keuze is van de denkgeest die kiest voor te geloven in zonde, schuld en angst en dit projecteert, ogenschijnlijk buiten zichzelf, zodat dit ‘nietig dwaas’ idee heel serieus genomen wordt en als werkelijk wordt gezien.

Bewustwording betekent bewust worden van het in bovenstaande alinea beschreven, onbewust gehouden ego denksysteem van afscheiding en zich de mogelijkheid herinneren een andere keuze te maken vanuit de langzaam ontwakende en bewust wordende denkgeest die tot oordeelloos observeren in staat is.

En vervolgens vormt Ware Vergeving van al die onbewust gehouden afscheidingsgedachten, die nu via de waarnemende/keuzemakende denkgeest in het bewustzijn aan het licht mogen komen, de stap voor stap de weg terug naar het herinneren in de onveranderlijke Eenheid van de Geest.

Neem alles niet zo vreselijk serieus…

“In de eeuwigheid, waar alles één is, sloop een nietig dwaas idee binnen waarom de Zoon van God vergat te lachen. Door dit te vergeten werd de gedachte een serieus idee, in staat tot zowel verwezenlijking als werkelijke gevolgen.
Samen kunnen we ze beide weglachen, en begrijpen dat de tijd geen inbreuk kan maken op de eeuwigheid. Het is ridicuul te denken dat de tijd de eeuwigheid kan omringen, die juist betekent dat er geen tijd bestaat” (T27.VIII.6:2-5).

Kenneth Wapnick

Schaarste/overvloed, versus Overvloed

Vergeven is het geven van overvloed als tegenhanger van de gaven van het dualistische ego die altijd over schaarste/overvloed gaan.
Geven door vergeven is geven en ontvangen zijn hetzelfde en is niet vorm gericht.
Geven vanuit schaarste/overvloed (het dualisme van het ego) is geven en nemen zijn verschillend en is altijd vormgericht.

Geven vanuit schaarste/overvloed (ego) is ik geef jou wat en dan verwacht ik van jou wat terug, anders verlies ik iets en win jij er is dus altijd een verliezer en een winnaar en altijd vorm gericht.

Beide vormen van geven komen vanuit de denkgeest, er is immers alleen maar denkgeest die denkt en projecteert.
Dus de vorm, de projectie is nooit de bron, maar altijd de denkgeest, ook al lijkt dat bij het ego-geven/nemen wel om een bepaalde uiterlijke vorm te gaan welke als oorzaak/gevolg wordt gezien.

Als ik altijd het gevoel en de ervaring heb dat ik te weinig of geen geld heb, dan lijkt het wel of niet hebben van geld de oorzaak te zijn. En zal mijn ego-gerichte oplossing zich altijd concentreren op het verkrijgen van meer geld. De onderliggende bron, de wens van het ego om, als tegenhanger van de natuurlijke overvloed van Eenheid en als verdediging daar tegen, de gedachte/idee van schaarste, blijft hierdoor opzettelijk verborgen.
Door mijn vorm/situatie gericht denken en dat te zien als oorzaak en gevolg blijf ik rond draaien in het geloof in schaarste/verlies en de (ego) oplossing daarvoor, het idee van geven en nemen, zonder de werkelijke oorzaak te (willen) zien.

Door deze gedachten wel te leren zien en te onderscheppen, door eerlijk naar al mijn gedachten te kijken, kan ik dit ego spelletje van schaarste/verlies en geven en nemen doorbreken door consequent elke gedachten van schaarste/verlies te leren herkennen en te leren vergeven.
Dit vereist veel oefening en vertrouwen, want het ego doet ook mee in elke gedachte en zal proberen het idee van schaarste/verlies en geven en nemen in stand te houden.
Dit zal een ervaring van hevige weerstand geven, waardoor het een slecht idee lijkt en er van wordt afgezien en opnieuw gekozen wordt voor het oude, bekende ‘veilige’ ook al voelt die ego versie ook niet prettig, maar wel bekend en schijnbaar controleerbaar.
Zoals bij een verslaving aan bijvoorbeeld alcohol, roken, drugs de verslaving ook uiteindelijk niet prettig voelt, maar wel prettig in de zin van bekend, veilig en vertrouwd.
Bovendien schuilt daaronder diep verborgen in het onderbewuste, de angst, het idee van, als ik mijn verslaving aan schaarste/verlies opgeef, en vergeef, dan valt mijn verdediging tegen Overvloed dat wat Eenheid, Waarheid, God is weg en wat dan?!
Deze onbewust gehouden angst wordt ervaren als een niet te benoemen angst voor het grote onbekende en als het verlies van “ik” zoals ik die nu als verslaafde aan schaarste/verlies ken, ook al haat ik (onbewust) die “ik”.

Ware Vergeving ziet dit hele ego spel onder ogen, zonder daar nog een oordeel over te hebben, door ook elk oordeel erover consequent te vergeven.
Dit lijkt onmogelijk door de veelheid van gedachten die er altijd zijn. Maar bedenk dan dat dit ook weer een verdedigende ego gedachte is.
En dat mijn verdediging niets anders is dan de ontkenning van de herinnering dat er alleen denkgeest is, en niet een lichaam dat denkt.
Want ook de gedachte een lichaam te zijn is een verslaving aan schaarste/verlies. Kijk maar naar wat je gelooft over het lichaam, het moet onderhouden worden, het kan zich alleen voelen, bestolen, rijk, arm, niet geliefd, wel geliefd, het slijt, wordt ouder, kan ziek worden,enz. enz. en gaat bovendien onvermijdelijk dood. Nou als dat geen projectie van schaarste/verlies is!?

De bron van al deze ideeën ligt niet in het lichaam, maar in de denkgeest die ze denkt en projecteert. En, zoals we al eerder hebben besproken, ideeën verlaten nooit hun bron; het lichaam kan dus nooit de oorzaak en het gevolg zijn, (WdI.5) ook al willen we dat wel geloven uit angst voor schaarste en verlies.
De oorzaak en het gevolg bevinden zich altijd in de denkgeest.

Ware Vergeving gaat dus over het vergeven van de gedachte, de gedachte van schaarste/verlies, en niet het vergeven van een “ik” die het maar niet lukt om voldoende geld bij elkaar te scharrelen, want dat is niet het probleem. Het probleem is de gedachte en het geloof in schaarste/verlies en niet zoals het zich heeft geprojecteerd in een bepaalde vorm als een persoon die aan schaarste/verlies lijdt.

Als de gedachte van schaarste/verlies vergeven wordt, wordt automatisch de projectie ook vergeven, want nogmaals ideeën verlaten niet hun bron.
De focus zal dan niet meer liggen op het opheffen van schaarste/verlies in de vorm, zoals het zich heeft geprojecteerd, maar op de gedachte die nu van schaarste/verlies verschuift naar Overvloed. Het idee van Overvloed.
De denkgeest die zich daarvan bewust wordt, doordat de onbewust gehouden gedachten van schaarste/verlies aan het licht gebracht zijn en vergeven, zal zich zijn ware aard: grenzeloze overvloed herinneren.
Verwacht ik echter dat ik dan ook in de vorm overvloed zal ervaren in de vorm van ineens heel veel geld krijgen, dan weet ik dat ik weer voor het ego idee van schaarste/verlies gekozen heb, want geen enkele vorm is onveranderlijk.
Een vergeven denkgeest echter heeft zich herinnerd Onveranderlijk te zijn en zal zich dat blijven herinneren hoe het script zich ook verder ontvouwd als vorm.

Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.
(T.In.2:2-3)

Voor een vergeven denkgeest is geven en ontvangen hetzelfde, omdat hij geeft vanuit de overvloed van de onveranderlijke grenzeloze non-dualistische Geest.

 

Vertrouwen

Het verschijnsel “ego” wat niets anders is dan een denksysteem dat bestaat bij de gratie van een geloof in afscheiding versterkt door geloof in zonde, schuld en angst is niet te vertrouwen.  Een gedachte systeem wat bedoelt is af te scheiden van Eén kan niet anders dan gebouwd worden op wantrouwen.
Vertrouwen investeren in welke ego projectie dan ook is gedoemd te mislukken, daar een denksysteem dat als kernwaarde wantrouwen heeft aangenomen als uitgangspunt, niet anders kan dan wantrouwen uitbreiden.
De natuurlijke wens en aard van non-dualisme die geaard is in non-dualistisch Vertrouwen, blijft in de herinnering van de denkgeest die tijdelijk voor dualisme (ego) heeft gekozen bestaan. Eenheid kan wel ontkend, maar niet vernietigd worden.
Binnen het geloven in afscheiding waarbij het natuurlijke idee van Eenheid ontkend wordt, blijft de natuurlijke verbinding met Eenheid onveranderlijk bestaan.
In de praktijk betekent dit dat als ik probeer in een relatie met wie of wat dan ook in wat voor vorm dan ook vertrouwen te vinden dit slechts een dualistische vorm van vertrouwen oplevert, waarbij vertrouwen en wantrouwen elkaar afwisselen, maar nooit binnen dit systeem van afscheiding de non-dualistische staat van Vertrouwen kan en zal bereiken.
Echter kan wel bereikt worden dat door het dualistische denksysteem van het ego denken te doorzien en er oordeelloos naar te leren kijken het nog altijd aanwezige Vertrouwen wat inherent is aan non-dualisme, Eenheid, kan worden herinnerd en het Ware Vertrouwen kan worden hersteld.
Het willen bereiken van vertrouwen binnen de dualiteit kan dan worden opgegeven en vergeven en alle relaties binnen het dualistische ervaren krijgen dan deze andere functie.

Zolang ik nog in vertrouwensrelaties met andere lichamen en dingen geloof, wat dus betekent geloven in afscheiding en in zonde, schuld en angst, zal ik keer op keer teleurgesteld worden, net zolang tot ik aanvaard dat alleen Vertrouwen mogelijk is op het grenzeloze denkgeest niveau waar alleen Eén mogelijk is.

Dan zullen al mijn relaties een totaal andere functie krijgen als weerspiegeling van mijn nu bewuste keuze voor Vertrouwen.

Inspiratie

Deze gedachte kwam naar boven:
“Laat deze relatie over aan het Onpersoonlijke (J/HG) en breng elke persoonlijk gerichte gedachte (ego) welke de neiging heeft uit het Onpersoonlijke weg te vluchten in het persoonlijke, terug naar zijn bron de Onpersoonlijke Denkgeest, de enige “plaats” waar Ware Vergeving zal werken.
Elk persoonlijk (ego) gericht oordeel zal dit proces blokkeren, vergeving van elk persoonlijk (ego) oordeel zal de blokkade ongedaan maken.
Meer kan en hoeft er niet gedaan te worden.
Alleen vanuit deze denkgeest toestand kan ware Inspiratie komen.”

Dit hele proces zal duidelijker worden naarmate het eerlijk observeren van elke gedachte, van elk oordeel, groot en klein, door dit veel te oefenen, beter zal worden geleerd.
En eerlijk observeren wordt geleerd door elke oneerlijk gedachte te leren herkennen en onderkennen.

Zo kan het zijn dat als men net begint met het proces van ontwaken, wat een “natuurlijk” niet te vermijden proces is trouwens, wat op z’n “best” uitgesteld kan worden zolang men dat wenst, zo kan het zijn dat men dermate enthousiast wordt van het idee van ontwaken en men het intellectueel of vanuit het hart helemaal denkt te snappen, men in een soort gelukzalige roes van liefde komt en denkt en gelooft er al te zijn. Dit vervolgens ook met groot enthousiasme uitdragend naar de rest van de wereld. Dit is stappen overslaan en duidelijk de onmiddellijke reactie vanuit het persoonlijke (ego), en niets anders dan een verdediging juist tegen het proces van ontwaken. Geniaal bedacht, want het voelt zóóóó goed, dus moet het wel van HG/J, de juist-gerichte denkgeest komen, meestal niet dus.

Ook hier geldt weer kijk er eerlijk naar het is niet goed of fout, het is (mits dat toegelaten wordt) de bedoeling om er oordeelloos naar te leren kijken, zo ook elk  eventueel volgend oordeel over het oordeelloos kijken en zo verder.

Omgekeerd kan ook, dat als men begint met het proces van ontwaken toe te laten, de weerstand zo enorm is, dat het pad onmiddellijk verlaten wordt en met walging opzij geschoven en de hele wereld moet horen hoe slecht, ongezond en gevaarlijk dit pad is. En iedereen die anders suggereert wordt aangevallen.

Al deze gedachten zijn niet “verkeerd”, sterker nog een ieder die de bereidheid voelt kriebelen om te ontwaken zal één van deze twee vormen van weerstand (en er zijn er nog veel meer) op zijn onvermijdelijke reis naar ontwaken uit deze droom tegenkomen.
Ontwaken zonder enige weerstand is onmogelijk. Mocht je het idee hebben dat jouw reis van terug herinneren in Eenheid gladjes verloopt zonder ook maar enige weerstand te voelen met alleen maar halleluja gevoelens en inspirerende ervaringen, dan moet het proces van eerlijk kijken waarschijnlijk nog beginnen.

Aangezien het onmogelijk is weerstand te vermijden, (hooguit te omzeilen zoals ik net beschreef) blijft alleen over diezelfde weerstand in al zijn geniale vormen oordeelloos onder ogen te leren zien, zodat het in plaats van afscheidingsmateriaal nu als vergevingsmateriaal kan dienen.
Doet men dit werkelijk eerlijk, dan zal het “script” (mijn leven zoals het zich voordoet) ook eerlijker gespeeld worden, zonder eigen bedachte oplossingen die het script leuker en dragelijker maken, door het ego voor HG/J (juist-gerichtheid van denken) te laten spelen
Ook dit is een mechanisme wat onvermijdelijk langs zal komen en dus opgemerkt zal moeten worden en ook weer terug gebracht kan worden naar de bron, de denkgeest, waar het als afscheidingsgedachte (ego) begon en vertrok en nu als vergevingsmateriaal her-gebruikt kan worden.

Kortom het terug herinneren in Eenheid is onvermijdelijk, omdat afscheiding van Eenheid simpelweg onmogelijk is. De manier waarop zal vanuit een ogenschijnlijke persoonlijke focus moeten starten, omdat we geloven iets persoonlijks te zijn en de weg naar terug herinneren alleen kan verlopen door elke persoonlijk gerichte gedachte terug te nemen en te laten vergeven.

 

 

 

 

Geen enkel conflict kan het onveranderlijke veranderlijk maken

Al lijkt een conflict met wie, wat, waar dan nog zo intens, vreselijk en onoverkomelijk, of zo klein dat het niet eens opvalt als zijnde een conflict, het is nooit de verschijning waarin het lijkt te verschijnen en ervaren wordt welke de oorzaak is. De oorzaak ligt altijd in de onbewust gehouden keuze voor de egodenkgeest die geprogrammeerd is om op elk moment binnen het geloof in ruimte en tijd voor afscheiding te kiezen en dit voortdurend elke seconde van de tijd projecteerd, zodat het lijkt alsof er zich een conflict buiten een ‘mij’ plaatsheeft en daardoor verbergt dat er alleen een keuze is gemaakt op denkgeest niveau. de keuze voor afscheiding.

Dat is de betekenis van “ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (les 5).

Als we dan geaccepteerd hebben dat een conflict zich enkel en alleen in de keuze voor egodenkgeest bevindt, om de reden dat er voor afscheiding wordt gekozen, kan ook gezien worden (dankzij de bereidheid dat te willen zien), dat het conflict wat zich schijnbaar vertoont buiten mij, slechts een projectie, een lichtbeeld is van de keuze voor het innerlijke conflict gemaakt in de denkgeest welke voor afscheiding (ego)  kiest en dat dus dan ook ervaart als afscheiding, gevoeld als een of ander groot of klein conflict.

De egodenkgeest is dus de keuze voor afscheiding. En afscheiding betekent dat er ergens van afgescheiden is, iets wat eerst heel was en nu kennelijk niet meer.
Heelheid, Eenheid, kan in werkelijkheid niet opgesplitst worden, want dan is het geen Eenheid meer. Dit kan alleen ogenschijnlijk gebeuren door te geloven dat het wel mogelijk is.
Het verschijnsel egodenkgeest is dus niets anders dan een geloof.
Dientengevolge is alles wat afkomstig is vanuit het egodenken, en dat is elke afgescheiden conflict gedachte, oftewel onze ervaring van een wereld, ook wel dualisme genoemd, ook een geloof.
Ik (het geloof een lichaam te zijn) kan ogenschijnlijk binnen het onveranderlijke Eén toch kiezen voor twee, afscheiding, dualisme en geloven dat dat waarheid is.
Maar aangezien waarheid, éénheid door wat het is nooit dualistisch kán zijn is alles wat ik ervaar als lichaam in een wereld niet waar. Het is slechts een fantasie, een droom een illusie, van dat het mogelijk is van één twee te maken.

Dus als ik een heftig conflict lijk te hebben met iets of iemand is dat een poging om van één twee te maken. En aangezien dat onmogelijk is, ook al wordt het conflict als zeer heftig en echt ervaren binnen de droom van afscheiding, het is en blijft onmogelijk, de werkelijke verbinding van éénheid blijft ongeschonden en onveranderlijk intact.

En dit hele mechanisme van afscheiding kan pas echt worden doorzien als het helemaal doorleeft wordt zoals het zich voordoet in wat mijn leven wordt genoemd en zich als bijvoorbeeld conflicten voordoet en tegelijkertijd vanuit dit “weten” oordeelloos wordt geobserveerd. Dat observeren gebeurt door de waarnemende/keuzemakende denkgeest, waar men gedurende het proces van ontwaken steeds meer verbinding mee gaat voelen.
En daardoor kan er vanuit die oordeelloze observatiepost opnieuw een keuze worden gemaakt, nu heel bewust.

Het is zeker niet de bedoeling om dat wat zich voordoet te ontlopen, omdat dit afscheidingsmechanisme alleen intellectueel begrepen wordt, want daardoor wordt de ervaring, welke het enige middel is waardoor echt geleerd kan worden, overgeslagen, wat niets anders is dan ook weer een truc van de keuze voor het egodenken.

Aangezien er alleen maar één is, dat alles omvat, dus ook het geloof in een egodenkgeest, kan een conflict, hoe schijnbaar heftig dan ook, nooit voor werkelijke afscheiding zorgen.
Dus ik kan een heftig conflict hebben met iemand, die ik misschien nooit meer wil zien, ondertussen blijft de werkelijke verbinding, die van de Geest volledig ongeschonden in tact.
Dat betekent ook dat het op ervaringsniveau niet echt uitmaakt of na vergeving het op ervaringsniveau weer helemaal koek en ei wordt in een conflict, want dat is nu eenmaal het egoscript, wat immers gemaakt is om voortdurend conflict (afscheiding) te generen. Binnen het egodenken zal dat nooit veranderen. Binnen dat niveau blijven conflicten bestaan, die op dat niveau ook wel schijnbaar opgelost kunnen worden, maar eigenlijk alleen het conflict een andere wending geven waardoor die als beter kan worden ervaren, maar altijd een compromis blijven en altijd in een andere vorm weer vroeg of laat oplaaien.

Er kan alleen maar ware genezing plaatsvinden op denkgeest niveau als de keuze wordt gemaakt voor ware vergeving. Vervolgens zal er op projectie niveau dat ervaren worden wat het meest liefdevol is, en dat kan werkelijk alles zijn. Het conflict kan op ervaringsniveau blijven bestaan of niet, maar het zal doordat ware vergeving heeft plaatsgevonden ánders ervaren worden op denkgeest niveau. Zodra ik mij op ervaringsniveau ga bemoeien met de door mij gewenste uitkomst dan maak ik gewoon weer de keuze voor egodenken, voor een ego oplossing, dus voor afscheiding.

Steeds weer terugkeren naar de bron, de denkgeest is daarom het belangrijkste, en de enige beslissing die gemaakt moet en kan worden, want alleen daar kan genezing van de denkgeest plaatsvinden, terwijl op projectieniveau de film, het script zich gewoon afspeelt en nu een symbolische betekenis en functie krijgt, een reminder om steeds maar weer terug te gaan naar de denkgeest, welke de bron is van alles wat ik denk en geloof te ervaren, de enige “plek” waar opnieuw gekozen kan worden, en de enige “plek” waar ware genezing kan plaatsvinden, via ware vergeving.

 

 

 

Probleem, oplossing, middel

De egodenkgeest is altijd op zoek naar schuldigen buiten zichzelf, om te ontkomen aan de pijn van het geloof in schuld, waardoor de pijn en het lijden juist alleen maar nog meer toenemen.Er is geen uitweg uit pijn en lijden, zolang het geloof in zonde, schuld, angst serieus genomen wordt…
Eén probleem: het geloof en het serieus nemen van zonde (verleden),schuld (heden), angst (toekomst)
Eén oplossing: Ware Vergeving (WdII.1).

Het middel: mijn dagelijkse leven; elke persoonlijke ervaring/gedachte zien als vergevingsmateriaal en vergevingskans.

Met de stroom mee

Nu ik steeds meer ga inzien dat ten volle ervaren van wat zich aandient absoluut noodzakelijk is in het proces van Ware Vergeving (zie WdII.1.blz.404), waar ik voor gekozen heb, dringt ook meer en meer door dat dat wat ik (be)dacht te zijn en het leven dat ik (be)dacht te leven en mij mijn identiteit leek te geven een grote leugen is.
Nee, niet de uiteindelijke vormen, want dat zijn slechts projecties, (licht)beelden, dus sowieso niet werkelijk, maar de gedachten erachter afkomstig van de denkgeest die dmv het geloof in zonde, schuld en angst, dit allemaal heeft bedacht. Het is letterlijk allemaal een gedachte, niets ervan heeft met een werkelijke Werkelijkheid van doen.
Het is immers allemaal bedacht om aan Werkelijkheid te ontkomen. En dat is zo goed gelukt, dat de verzonnen, bedachte (on)werkelijke wereld met daarin een ‘ikje’ voor echt wordt aangezien, en dat wat Werkelijk werkelijk is daardoor verborgen blijft en daardoor niet meer dan een abstractie is geworden en dus onmogelijk door de zeef van verzonnen onwerkelijke gedachte begrepen, of ervaren kan worden.

Stap voor stap zie ik alle beelden die ‘mijn’ leven lijken te hebben gevormd als komende vanuit de keuze voor zonde, schuld en angst. Zie ik dit onder ogen vanuit dezelfde keuze als waar het vandaan komt, dus voor de keuze van opnieuw zonde, schuld en angst (ego) dan is het gewoon te heftig, want dan lijkt elke keuze in dat wat ik ‘mijn’ leven noem één grote leugen, omdat de keuze voor zonde, schuld en angst één grote leugen is.
Tegelijkertijd geeft dit het noodzakelijke inzicht tot het besef dat er wel degelijk een uitweg moet zijn uit deze leugen. Daardoor krijgt de grote leugen (dat wat ik mijn leven noem) een andere functie, die van het leren terug herinneren in dat wat IS, door elke ervaring ten volle te beleven, precies zoals het zich voordoet en het tegelijkertijd nu te gaan zien als vergevingskans en vergevingsmateriaal. Die keuze is er.

Ja, ik heb dit al vele malen opgeschreven op verschillende manieren, maar ik merk dat het zich nog steeds meer en meer verdiept, stap voor stap en het lijkt bij tijden nog steeds heftiger te worden, maar dat komt doordat het onvermijdelijke ervan ook steeds duidelijker wordt.
Het onvermijdelijke van het besef “Er is geen wereld”, wat dus ook betekent er is geen “Annelies” er is geen leven zoals een “ikje” dat denkt en gelooft te beleven. En ook de onvermijdelijkheid van het beseffen dat de leugen stap voor stap onder ogen moet worden gezien, niets vermijdend, overslaand of overhaastend.
En dan rustend in het besef dat gewoon meegaan met de stroom met alles wat zich daarin aandient de enige kans en keuze is om het zonder het geloof in zonde, schuld en angst onder ogen te kunnen zien, precies zoals het zich voordoet, en het die andere functie te laten geven, die van Ware Vergeving… Dat is een keuze, de enige werkelijke keuze.

Ook is het zo dat ik er steeds minder vaak over lijk te willen schrijven, meer en meer in het besef dat ook erover schrijven als ‘vlucht’ kan dienen voor er echt helemaal in te gaan. Want de opluchting die ik vaak voel na mijn gedachten te hebben opgeschreven is vaak, zo moet ik ook onderkennen, een schijn opluchting.

En het besef dat het alhoewel er slechts een verzonnen persoonlijkheid is, het proces toch een persoonlijk proces is, omdat dat nu eenmaal dat is wat begrepen kan worden, binnen dat wat ervaren wordt. Tegelijkertijd is het wel degelijk een collectief proces, daar er ook maar één waangedachte is (ego) dat aan gespletenheid lijdt en denkt en gelooft uit miljarden persoonlijkheden te bestaan.
Ik zie dus wel of dit het laatste is wat opgeschreven gaat worden, mee met de stroom maar weer…