ZIJN
Er zijn of er niet te zijn…
Zijn in de schijn van voorbije tijd.
De echo’s van verlaten uren,
Weerkaatsen tegen de vergeten muren,
Van tijdige eenzaamheid.
Leeg in zich gekeerd,
Dolende tijd op weg naar niets.
Zich verstrikkend in vragen
En voortvluchtige antwoorden,
Eindeloos zonder doel.
O, er niet te zijn,
De heerlijke leegte van niets.
Grenzeloze tijdloze verten,
Eén te zijn in het niet zijn,
ZIJN.
Lichaam,
Droom van losgeraakte, vergeten liefde,
Gedachte golf aangespoeld op het strand van wanhoop en verlangen,
Landinwaarts, zoekend, vluchtend, vergetend,
Poelen vormend van stilstaande verstarde gedachtes,
In zichzelf gekeerd, alleen.
Maar dan,
Een fluistering stijgt omhoog.
Vanuit een zacht glanzende paarlemoerschelp,
klinkt het lied van de Eeuwigheid,
Dat nooit verloren ging:
“Terug naar zee”.
Zachtjes trekt de gedachte golf zich terug,
Op het ritme van vergeven tijd,
Terug in een zee van Eeuwigheid.
illusje 