Herh. De zeepbel van haat +

Ik had deze tekst zelf hard nodig vandaag, achteraf, nadat ik met open ogen, geheel bewust, dat dan weer wel, mijzelf geconfronteerd zag met de aantrekkingskracht van de keuze voor ego denken.
Dus dacht ik, kom laat ik het nog een keertje plaatsen, met hier en daar nog wat aanpassingen.
Beter een herinnering te veel dan te weinig, voor mijzelf sprekend, uiteraard 😉

———————————
Haat is een zeepbel, als ik mijn investering eruit haal spat het uit elkaar.
En de investering in haat is groot, Haat houdt immers de zeepbel egodenkgeest, in stand! Haat is de hoofd voedsel bron van de egodenkgeest.
Mijn investering in haat is dan ook niet gebaseerd op wat er buiten mij lijkt te gebeuren, waar ik ogenschijnlijk alle bewijzen vindt om haat te rechtvaardigen, en ook niet op de daaronder liggende zelfhaat, met daaronder weer de haat als verdediging van de zonde, schuld en angst die weer daaronder schuil gaat, met als enig doel in de afscheiding te blijven, want terugkeren in Eenheid, betekent einde verhaal voor de denkgeest die in afscheiding gelooft, wat tevens de laatste laag angst is.

Dit lijkt een theoretisch verhaal zoals ik dat nu opschrijf, maar als dit verhaal niet gekend wordt, zal ik nooit de bodem, de grondoorzaak van wat ik denk kunnen achterhalen. Alleen de theorie is ook niet genoeg, want ook dat kan als vluchtheuveltje gebruikt worden door de tegenspartelende denkgeest, die koste wat kost afgescheiden wil blijven.
Het kan dus niet anders dan het verhaal helemaal aan gaan, de haat vol in de ogen zien, en erdoorheen gaan, zonder omwegen, maar wel aan de hand van de symbolen voor de herinnering aan Waarheid: Jezus en of de Heilige Geest (ten minste als ik de Cursus als mijn pad hebt gekozen en zover ben dat ik dat aanvaarden wil en kan).
Dit proces is onmogelijk aan de hand van mijn egodenken te volbrengen, want dat versterkt alleen maar de ego wil tot zelfvernietiging en het nog wilder om me heen slaan. Oordeelloos kijken is onmogelijk olv het ego denken, want dat loopt uit op opstapelen van oordeel, op oordeel, op oordeel enz.
ECIW zegt hier over, want:

“Jij denkt dat je de woning bent van slechtheid, duisternis en zonde. Jij
denkt dat als iemand de waarheid over jou kon zien, hij zou worden afgestoten
en voor je terug zou deinzen als voor een giftige slang. Jij denkt
dat als jou de waarheid over jou werd geopenbaard, je met zo’n intense afschuw
zou worden vervuld, dat je halsoverkop de hand aan jezelf zou
slaan, omdat het je onmogelijk zou zijn nog verder te leven na dit te hebben
gezien.
Dit zijn overtuigingen die zo vast verankerd zijn dat het moeilijk is je te
helpen inzien dat ze op niets zijn gebaseerd” (WdI.93.1:1-3).

En dit is gewoon zo, want ik kan alleen slechtheid en duisternis, zonde en schuld buiten mijzelf zien, doordat ik het eerst in mijzelf heb gezien, dat vervolgens weiger te zien, en het dan projecteer zodat het zich nu buiten mij lijkt te bevinden en het lijkt alsof ik er niets mee te maken heb; ik ben onschuldig en zij zijn de schuldigen.
Hier moet ik gewoon heel eerlijk oordeelloos naar leren kijken en nogmaals dat is onmogelijk olv. mijn egodenken, het kan alleen olv mijn ‘herinnering aan Waarheid denken’, olv. mijn keuze voor HG Denkgeest.
En alleen als ik bereid ben dat te doen, en dat is echt niet makkelijk, maar absoluut wel mogelijk, kan ik mijzelf terug herinneren in Waarheid:

“Verlossing vraagt slechts het aanvaarden van één gedachte: jij bent zoals
God jou heeft geschapen, niet wat jij van jezelf hebt gemaakt. Welk kwaad
jij ook denkt te hebben gedaan, je bent zoals God jou heeft geschapen.
Wat voor vergissingen je ook hebt begaan, de waarheid over jou is onveranderd.
De schepping is eeuwig en onveranderlijk. God staat voor jouw
zondeloosheid garant. Jij bent en zult eeuwig precies zo zijn zoals je werd
geschapen. Licht en vreugde en vrede wonen in jou omdat God die daar
heeft geplaatst” (WdI.93.7:1-7).

En het is niet makkelijk de geprojecteerde haat oordeelloos onder ogen te zien en al helemaal niet de daaronder liggende zelfhaat, en al helemaal helemaal niet de daar weer onderliggende haat ten gevolgen van het geloof in zonde, schuld en angst die we (onderbewust) denken en geloven te hebben tov God, Liefde, Waarheid, Eenheid.
Vandaar dat het ook een langzaam proces is van laagje voor laagje afpellen van zonde, schuld en angst, en al mijn projecties, dus iedereen en alles inclusief mijzelf is mijn leermateriaal en tevens vergevingsmateriaal.

Nee, het valt zeker niet mee als ik mezelf helemaal uit m’n bol zie gaan van razernij over iets wat er buiten mij lijkt te gebeuren, of in zelfbeschuldiging en of zelfmedelijden beland. Waar denk je dat dat vandaan komt, nee niet van buiten mij, ook niet vanuit mij het lichaam, nee het komt uit mijn keuze voor de denkgeest die gelooft in afscheiding en daar hoe dan ook in wil blijven geloven, hoe krankzinnig het idee alleen al dat dat überhaupt mogelijk is ook is.
Ontwaken uit deze krankzinnige droom betekent een steeds betere en eerlijker observeerder worden, die steeds eerlijker en oordeellozer leert kijken naar zijn eigen gedachten, en besluit er niet meer in te geloven, maar ze te vergeven.

De metafoor van het afpellen van de ui

Dit is een prachtige metafoor voor het stap voor stap proces van het terug herinneren in Eenheid, Waarheid, Liefde, God.
Ware Vergeving is eigenlijk telkens weer een schil van de ui afpellen en laten vallen, totdat alle lagen van zonde, schuld en angst opgelost zijn in het ‘niets’ en het ‘niets’ wat tevens het Ware Alles is overblijft.
Bij deze een zoveelste poging het proces van ‘niets (ego versie)’ naar ‘Niets (HG versie)’ in woorden te vatten, wat onmogelijk is, maar aan de andere kant is dat nog steeds het enige hulpmiddel wat we hebben om te kunnen communiceren op het niveau waar we denken en geloven te zijn.

Zoals ik nu ook echt wel door heb dat elke gedachte bestaat uit ego, HG en waarnemende/keuzemakende denkgeest en dus de metafoor van de ui ook een ego keuze versie kent, naast de HG keuze versie. En het is belangrijk deze keuze mogelijkheid voor de ego versie gewoon onder ogen te zien, het liefst onder leiding van HG, dus oordeelloos, want bekeken olv de ego kant zal het kijken onvermijdelijk gepaard gaan met gevoelens, emoties van zonde, schuld en angst. Daar kan ik als waarnemende/keuzemakende denkgeest dan ook aan herkennen waar ik voor kies. In die zin een handige en behulpzame reminder.

Zo kom ik erachter dat de ego ui versie het afpellen van al mijn zonde, schuld en angst gedachten onmiddellijk opnieuw projecteert en ‘vergeet’ (met opzet, als verdediging), dat Ware Vergeving zich alleen afspeelt op denkgeest niveau en lang niet altijd af te lezen is in de vorm (de projectie, de wereld) waar ik eerst dacht dat het probleem lag.
En dan kan het idee ontstaan; “nou, zie je wel, vergeving werkt niet, want mijn probleem met iets of iemand is er nog steeds”.
Het afpellen van de ui wordt dan gezien als het afpellen van de problemen die ik denk en geloof te hebben in enige vorm, met iets of iemand.

Ware Vergeving pelt alleen mijn geloof in het denksysteem van zonde, schuld en angst af. En ja ik zal dan steeds meer een zondeloze, schuldeloze, angstloze wereld gaan zien en ervaren, terwijl de ‘beelden’ hetzelfde blijven of niet.
Ik kan mijn zonde, schuld en angst projecties van een iemand of iets die mij aanvalt terugtrekken door ware vergeving, maar het gedrag van iemand of iets kan er hetzelfde uit blijven zien in de vorm.
Eigenlijk precies zoals ik naar een film kijk en de goede en de slechteriken zie, en het volgende moment besef dat ik naar een film (projectie) zit te kijken met alleen maar uitbeeldingen, projecties, van goed en kwaad.
Denk maar weer aan die door mij veel aangehaalde tekst uit ECIW, (gisteren nog):
“Laat ze [mijn projecties] zo haatdragend en kwaadaardig zijn als ze maar zijn, ze kunnen geen effect op jou hebben, behalve wanneer jij naliet in te zien dat het jouw droom is. (T27.VIII.10:1-6)”

Dus het afpellen van van alle zonde, schuld en angst lagen van de ‘ui’, wil niet vanzelfsprekend zeggen dat ik ineens weer vriendschappelijk om ga met iets of iemand. Het betekent wel dat ik de projectie niet meer verwar met de achterliggende gedachte van zonde, schuld en angst. Er is geen zonde, schuld en angst meer die geprojecteerd wil worden, er is alleen nog Liefde die onvoorwaardelijk is en alles zonder uitzondering omvat (niet te verwarren met de ego liefde versie, die altijd speciaal gericht is en de rest nog steeds uitsluit).
En deze allesomvattende Liefde die niets meer uitsluit zal er ook voor zorgen dat ik in de vorm, waar ik nog steeds ervaar, zolang ik denk en geloof te ervaren, heel beslist vanuit Liefde, geheel los van zonde, schuld en angst ‘nee’ of ‘ja’ kan zeggen tegen iets, iemand of situatie. In Beide gevallen zal het altijd de meest liefdevolle keuze zijn, omdat ze uit Liefde komt.

Controle

Controle, controle, controle…
Als het “ik geef het op” gaat werken als het loslaten van de controle reflex van de egodenkgeest, door overdracht aan de juist gerichte denkgeest, zal ook de ego reactie/versie daarvan in werking treden, alles vindt immers plaats in de ene denkgeest. En dat is een linke, deze doet zich voor als een verkapte controle en is altijd vorm controle gericht, dus als een iets doen en controle willen hebben in en over de vorm. Bijvoorbeeld, ah ik hoef niets meer te doen, ik heb het opgegeven, dan stop ik nu met toegeven aan mijn ‘honger’ gevoel, of de andere kant op, oh, het maakt toch niets uit ik ga iets lekkers eten. Dit gaat duidelijk weer over geprojecteerde controle van de egodenkgeest, die weer de controle zoekt door uit het voor de egodenkgeest oncontroleerbare  niet vorm gerichte Juiste gerichtheid te ontsnappen. Niet van wegen de vorm, maar van wegen angst.

Zodra ik merk dat er weer vorm gerichtheid (zonde, schuld en angst) als oplossing wordt aangeboden, en nogmaals die ego kant keuze is in elke gedachte ook aanwezig, weet ik dat ik toch weer voor de egokant aan het kiezen ben.
Alleen hier oordeelloos naar kijken, steeds weer en de ego controle gedachte vergeven en opnieuw de keuze maken, brengt mij weer terug naar de denkgeest.

Hoe bewuster ik word hoe meer de geraffineerdheid van de egodenkgeest aan het licht komt, en dat is goed, want alleen door het doorzien van mijn keuzen voor de egokant van de denkgeest kan ik terug keren naar de bron, stap voor stap. Tot alle mogelijkheden van de egodenkgeest geen vat meer op mij als keuzemakende denkgeest hebben ook al lijken ze nog zo aantrekkelijk en heftig.

“Het geheim van de verlossing is slechts dit: dat jij dit jezelf aandoet. Wat
ook de vorm van de aanval is, dit is nog steeds waar. Wie ook de rol van
vijand of van aanvaller op zich neemt, dit is nog steeds de waarheid. Wat
ook de oorzaak lijkt van enig leed of lijden dat je voelt, dit is nog steeds
waar. Je zou namelijk helemaal niet reageren op figuren in een droom
waarvan je wist dat je die droomde. Laat ze zo haatdragend en kwaadaardig zijn als ze maar zijn, ze kunnen geen effect op jou hebben, behalve wanneer jij naliet in te zien dat het jouw droom is. (T27.VIII.10:1-6)”

Kenneth Wapnick met Ned. ondertiteling

Kenneth Wapnick aan het woord, voorzien van Nederlandse ondertiteling, door Miracles in Contact.
Het is trouwens precies 2 jaar geleden dat Kenneth is overleden.
Maar aanwezig is hij nog steeds.

Ik geef het op

“Ik geef het op” gedacht vanuit de keuze voor egodenkgeest is van een geheel andere orde dan “Ik geef het op” gedacht vanuit de keuze voor Heilige Geest Denkgeest.
Vanuit egodenkgeest zal deze keuze gepaard gaan, met allerlei mogelijke gevoelens die terug te voeren zijn naar zonde, schuld en angst. En een totaal gericht zijn op het opgeven van alle vormen, inclusief mijn eigen lichaam, waar ik me mee identificeer, en waarvan ik denk en geloof dat ik zonder die identificatie ‘niets’ ben.
Een van de mantra’s van de egodenkgeest is immers ‘geef nooit op!’
Opgeven wordt vanuit het egodenken als zwak, slap, gebrek aan doorzettingsvermogen, gebrek aan ruggengraat gezien.
Kiezen voor denken vanuit egodenkgeest is immers kiezen voor denken vanuit zonde, schuld en angst, omdat het doel voor de keuze hiervoor afscheiding is. Een keuze die verborgen moet blijven waardoor er alleen een keuze lijkt te moeten worden gemaakt over iets wat lijkt te gebeuren in enige vorm, met mijn lichaam of andere lichamen en of gebeurtenis in mijn leven.

“Ik geef het op” vanuit de keuze voor Heilige Geest Denkgeest, oftewel de Juist gerichte denkgeest komt vanuit de realisatie dat ik nooit weet wat de bedoeling is, dat ik niets weet en nooit een totaal overzicht kan hebben van alle oorzaken en gevolgen die zich als totale chaos in de wereld van de geprojecteerde vorm voordoen.
Deze “Ik geef het op”is hetzelfde als een stap terug doen en me door ‘Hem’ (HG/J mijn Juist gerichte Denkgeest) laten leiden.
En ook hetzelfde als “ik hoef niets te doen”.

Weer een voorbeeld hoe zo’n uitdrukking als “Ik geef het op” van egofunctie naar HG functie kan verschuiven, geheel afhankelijk van de keuze die ik als ervarende en keuzemakende denkgeest maak.

Komt nu de vraag omhoog: “ja maar moet ik dan maar niets doen?”, vraag je dan eerst af wie/wat stelt deze vraag…?

Ik heb ervaren dat als de geestelijk nood (elke nood is geestelijk, alleen de denkgeest kan nood ervaren, niet het brein, al lijkt dat zo, want dat is immers de projectie van de denkgeest net als de rest van het lichaam) tot grote hoogte lijkt te stijgen en echt geen uitweg meer wordt gezien, het “Ik geef het op” punt dat eigenlijk de positie van het ‘nulpunt’ is, waardoor ‘zomaar’ ineens de overgave en de helderheid kan komen in de denkgeest waardoor de werkelijk behulpzame Inspiratie weer ruimte krijgt.
In die zin kan zo’n afschuwelijke schijnbare uitzichtloze crisis in de denkgeest ook een keerpunt zijn in de denkgeest.
En dan is “Ik geef het op” een werkelijke Hulpvraag aan de keuze voor de juist gerichte kant van de denkgeest en zorgt voor een enorm bevrijdend gevoel van opluchting.

Helemaal niets

Hardop denken…

Er is geen God die alles geschapen heeft hoor ik Steven Hawking zeggen op tv, want voor de oerknal was er niets, er was geen ruimte en tijd, dus ook niet een ‘iets’, een God die dit alles heeft veroorzaakt. Dus uitzoeken wat er voor de oerknal was is zinloos. We hebben, zegt Steven H, maar één leven waarin we kunnen uitzoeken wat de oorsprong is van het heelal, en daar ben ik dankbaar voor.

Ok, denk ik dan als er vóór wat wij nu ervaren als ‘iets’, het heelal, de aarde, onszelf enz. niets was, dan is het ‘iets’ wat voortkomt uit ‘niets’ nog steeds heel erg ‘niets’. Niets kan niet iets voortbrengen, niets is niets.
Dat wat een ‘ikje’ ervaart, wat ook een ervaring is, dat ‘ikje’, is een uitbreiding van niets, en blijft derhalve ook niets.
Ja, ok, daar kan mijn denkgeest (mind boggling) die gelooft in ‘iets’ absoluut niets mee, en waarom niet, omdat dat wat denkt en gelooft iets te zijn, zich niet kan permitteren te aanvaarden dat het ‘niets’ is. De ‘ik’ kan er niet bij, omdat ‘iets’ absoluut niet ‘niets’ wil en kan zijn.

Wie of wat denkt dit dan?
Een ‘iets’ gedachte dat niet aan het ‘niets’ idee wil?
Een gedachte dat zich probeert te verdedigen tegen het ‘niets’, door een ‘iets’ te bedenken?
Een onnodige en onzinnige gedachte, want niets is niets en heeft geen oorzaak en dus ook geen gevolgen…

De oerknal heeft niet ‘werkelijk’ plaatsgevonden, het kan alleen een ‘gedachte’ zijn, dus wat ik (het nietig dwaas idee) ervaar moet wel een illusie, een droom zijn, die alleen in stand gehouden wordt door het geloof in één gedachte. En die ene gedachte die ik heb is het geloof in de oerknal, een gedachte die steeds weer herhaald moet worden, omdat die ene gedachte op hetzelfde moment dat het gedacht wordt weer uiteenspat, omdat het een onmogelijk idee is. En alleen die constante achterelkaar schijnbare onmogelijke oerknal-gedachte, (even als metafoor, zoals een benzine motor draaiende wordt gehouden, door een reeks van explosies achter elkaar), geeft de suggestie van tijd en ruimte en de suggestie van een ‘iets’.
Als de ‘ik’ (denkgeest) deze suggestie niet meer voed, stopt het ‘iets’…
Dat en niets meer of minder dan dat.

ECIW wat dus ook ‘niets’ is, maar binnen het toch ervaren van wat we denken en geloven te zijn, is niets meer dan een hulpmiddel, mij (het nietig dwaas idee) langzaam aan binnen het framewerk dat ik kan bevatten, terugbrengt naar dat ene punt waar het onmogelijke leek mogelijk te zijn, door elke gedachte die ik heb en geloof te leren vergeven.

Prettig vuurwerk allemaal 😉

Gelukkig Nieuw Jaar

 

 

Maak dit jaar anders door het helemaal hetzelfde te maken.
En laat al je relaties voor jou heilig worden gemaakt.
(T15.XI.10:11-12)

Oftewel, er is maar één probleem, en maar één oplossing:
Het probleem is altijd de keuze voor en het geloof in zonde, schuld en angst, de keuze voor egodenkgeest.
De oplossing is de keuze voor het geloof in Liefde, de keuze voor Heilige Geest Denkgeest.

Verder

“Verder”, en dan het diepe inzicht dat werkelijke relaties in een wereld van lichamen, dingen en situaties onmogelijk zijn.
Als ik de metafysica van ECIW serieus neem, en dat doe ik, neem ik ook het “er is geen wereld” serieus, door de wereld niet serieus te nemen.
Wat niet wil zeggen dat ik de wereld ontken, of me eruit terugtrek, integendeel. Doordat ik meer en meer ervaar dat er geen werkelijke wereld te vinden is in een wereld die autonoom lijkt, omdat ik ‘vergeten’ ben dat het alleen maar een projectie is, dus een illusie, maar waar ik wel nog steeds ‘ervaar’ krijgt die illusoire wereld een totaal andere functie.
En al mijn ervaringen in die illusoire wereld zijn zeer behulpzame getuigen daarvan geworden.

Relaties die niet lijken te werken in mijn geprojecteerde wereld, getuigen alleen maar van de onmogelijkheid van relaties in de wereld van de vorm (de wereld zoals de ogen van het lichaam de wereld zien).
En ik ervaar dat mijn boosheid en alle andere emoties, die met het niet werken van bepaalde relaties gepaard gaan, niet over die bepaalde relatie gaan, maar over mijn wens en keuze voor afscheiding.
Als ik bijvoorbeeld niet met iemand lijk te willen kunnen samenwerken, gaat dat in wezen niet over het niet kunnen en willen samenwerken in een bepaalde vorm in de wereld, maar is het een projectie van de ontkenning en de wens me niet te willen herinneren, dat afscheiding op denkgeest niveau onmogelijk is en we in wezen onveranderlijk één zijn.

Denk aan les 5: “ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”.

Ik lijk boos te zijn omdat de relatie met iemand of iets niet lukt, en die iemand of iets of ikzelf krijgt daar de schuld van (projectie).
En zodra ik die emotie van schuld waarneem, weet ik ‘hoe laat het is’; ik kies niet voor een moeilijke relatie met iemand of iets, maar voor geloven in schuld en projecteer dat vervolgens als iemand of iets buiten mij waar ik een moeilijke, onmogelijke relatie mee heb.
Ik zie nu zo helder dat die moeilijke, onmogelijke relatie niet moeilijk en onmogelijk is op het niveau waar ik denk dat deze moeilijk en onmogelijk is, namelijk de vorm, maar op het niveau van de denkgeest.
Het is de keuze voor egodenkgeest die ervoor zorgt dat ik denk en geloof dat ik een probleem heb in een relatie op vorm niveau, en vergeet dat deze gedachte + projectie afkomstig is vanuit de keuze voor egodenkgeest, welke, nogmaals,  de keuze is voor afscheiding.

Er is alleen denkgeest, er is geen autonome wereld van vormen en situaties. Projecties zijn projecties, zoals film projecties uit een projector altijd projecties blijven en niet ineens als bij toverslag van het witte doek afkomen wandelen. Gedachten, ideeën verlaten nooit hun bron.

Alle relaties die ik heb in de wereld, of ze nu goed of slecht zijn, zijn afkomstig uit mijn keuze voor te denken en te projecteren vanuit egodenkgeest. En dat wat die keuze maakt is de waarnemende/keuzemakende denkgeest, niet mijn lichaam.
Al mijn relaties, goed, of slecht, met mensen, dieren, dingen en situaties vormen nu mijn vergevingsmateriaal en zijn alleen nog maar vergevingskansen.
Zo krijgt dat wat ik mijn leven noem een totaal andere functie.
En al mijn ‘relaties’ welke alleen maar denkgeest relaties kunnen zijn, keren terug naar hun bron de denkgeest, waar ze altijd al waren, en waar alleen Eénheid mogelijk is.
Op het level van de ervaring, dat wat ‘mijn’ leven is, wil het vergeven van al mijn relaties niet zeggen dat ik dan in de vorm wel ineens wil en kan samenwerken met iemand. Het zal alleen duidelijk worden wat het meest liefdevol is om te doen, en dat kan eruit zien als wel willen en kunnen samenwerken, of niet willen en kunnen samenwerken. Hoe dan ook, na vergeving zal de zonde, schuld en angst lading volledig verdwenen zijn, omdat het geloof in zonde, schuld en angst altijd het enige probleem is en was en zal zijn.

Dit diepe besef dat verder gaat dan ‘theorie’, dus ervaren wordt, komt vanzelf en onvermijdelijk als de denkgeest eraan toe is.
Een groeiend Vertrouwen in het hele proces is behulpzaam en noodzakelijk.
“Verder” gaat niet over: “ik ben verder dan iemand anders in het proces”, maar over het proces van het steeds onvermijdelijk verder ontwaken uit mijn zelfgemaakte droom van afscheiding.

Spijt?

Stel dat ik nou andere keuzes in mijn leven had gemaakt, wat zou er dan gebeurt zijn? Dit is een vraag die we ons allemaal wel eens stellen neem ik zomaar aan.
Wie stelt deze vraag? Duidelijk dat gedeelte van mijn denkgeest dat in tijd en ruimte gelooft; de egodenkgeest.
Maar ik heb toch wel een ernstig vermoeden dat ik dat niet ben en ook niet de projectie die aan die gedachte vast zit; een lichaam en de rest van de wereld die mijn zintuigen waarnemen.
Als ik dat allemaal niet ben, dan blijft over dat ik 100% denkgeest ben.
Dus dat wat ik mijn leven noem is 100% een projectie vanuit de denkgeest die gelooft in zonde, schuld en angst en dat projecteert in beelden die getuigen van deze innerlijke toestand (zie vorig blog).
Dat moet wel betekenen dat ik alleen maar een keuze kan maken voor welke kant van de denkgeest ik kies, voor zonde, schuld en angst, of voor Liefde en niet voor een bepaalde vorm, een situatie in een wereld.
Want als er alleen denkgeest is die denkt en gelooft en projecteert, kan er nooit ‘vorm’ zijn zonder de projector, de denkgeest.

Dat wat wij ‘de vorm’ noemen, de wereld met alles d’rop en d’ran lijkt een tijd en ruimte gebonden gebeuren te zijn.
Dat is het niet er is maar ‘één nietig dwaas idee’, een onmogelijk idee waardoor de gedachte ‘tijd en ruimte’ mogelijk leek en waarin de denkgeest die voor afscheiding koos gelooft.
Om dit onmogelijke idee ogenschijnlijk waar te lijken zijn moet dat ene nietig dwaas idee steeds herhaald worden, want op het moment dat het er lijkt te zijn verdwijnt het ook weer onmiddellijk. En alleen het geloof in tijd en ruimte houdt het onmogelijke schijnbaar in stand. Elke gedachte die ik heb wordt gedacht met maar één doel; mijn zelf bedachte wereld in stand te houden. Stoppen met denken betekent voor de denkgeest die voor ego kiest en daarin gelooft, einde verhaal. En dat is duidelijk een angst gedachte, die zichzelf alleen door diezelfde angst in stand houdt.
Een gesloten angst-denksysteem, dat wat we de egodenkgeest noemen.

Dat ene nietig dwaas idee (de gedachte en het geloof in zonde, schuld en angst) wat elke nietig dwaas idee variant die er maar te bedenken valt bevat, spat elke keer weer als een big bang in miljarden denkgeest fragmenten uiteen, zodat er miljarden verschillende ideeën + projecties lijken te gebeuren. Ideeën die gevoed worden door het idee en het geloof in zonde, schuld en angst en worden geprojecteerd als schijnbaar afzonderlijk van elkaar afgescheiden levens.
Al die levens, al die mogelijkheden lijken zich nu horizontaal af te spelen in tijd en ruimte, terwijl ze nog steeds allemaal tegelijkertijd ontstaan en meteen weer verdwijnen, zoals hierboven beschreven, omdat dat wat niet kan bestaan alleen maar schijnbaar kan bestaan door het geloof erin.

Dus in werkelijkheid maakt er geen ‘ik’ een keuze voor een bepaald leven of voor een bepaalde situatie, dat doet de denkgeest. Er is alleen maar EEN dus alles is er tegelijkertijd, de ene keus voor afscheiding en het ene geloof in zonde, schuld en angst + de bijbehorende uiterlijke weergave van die innerlijke toestand van het geloof in zonde schuld en angst, de projecties. De keuzes die ik maak op vorm gebied zijn slechts schijnbare keuzes op nog steeds denkgeest niveau, die alleen maar dienen om dat wat nooit gebeurt kan zijn toch de schijn van waarheid te geven, door één verhaal lijntje eruit te pikken en dat op een schijnbare tijd en ruimte spoortje te zetten, zodat er iets lijkt te ontstaan wat ik ‘mijn leven’ te noem. En nogmaals enkel en alleen het geloof van de denkgeest, die zich verstopt achter zijn projecties, in dit systeem houdt het in stand. De ‘ik’ denkgeest die denkt en gelooft een lichaam te zijn en vanuit die gedachte en geloof, denkt en gelooft een bepaald leven te lijden vol met keuzes die gemaakt moeten worden en daar eventueel spijt van kan krijgen (heel duidelijk een projectie van zonde, schuld en angst).
De enige keuze die steeds weer gemaakt wordt door de in zonde, schuld en angst gelovende denkgeest, is de keuze voor zonde, schuld en angst, ook al lijken de scripts te verschillen, en lijken er keuzes gemaakt te moeten worden op vorm (projectie) niveau.

Kan ik dus spreken van kiezen voor wat voor leven ik wil lijden, of ik rechts of links, of rechtdoor wil gaan?
Nee, want alles vindt tegelijkertijd plaats, alle scripts ‘bestaan’ als projecties op hetzelfde moment en hebben als enige bron het geloof en de keuze voor zonde, schuld en angst.

Het heeft dus geen zin om me af te vragen, had ik toen en toen een andere keuze moeten maken en wat zou er dan gebeurt zijn. Want dat suggereert dat projecties van zonde, schuld en angst, in dit geval ‘spijt’, echt bestaan en werkelijk zijn, instaat tot allerlei gevolgen.
Het heeft wel zin om de vraag die duidelijk afkomstig is vanuit het geloof in zonde, schuld en angst: spijt + projectie, terug te nemen in de denkgeest en te laten vergeven, in het ‘gebied’ van de HG kant van de denkgeest, omdat illusies (alle gedachten van zonde, schuld en angst) daarin simpelweg oplossen, omdat ze nooit gebeurt kunnen zijn.

Praktisch gezien als ik voor een keuze kom te staan die zich schijnbaar op vorm niveau afspeelt, dan verschuif ik de keuze van kiezen voor het geloof in zonde, schuld en angst (keuze voor ego) naar de waarnemende/keuzemakende denkgeest en kies voor het vergeven (keuze voor HG) van mijn geloof in zonde, schuld en angst gedachten. En vertrouw er dan op dat het juiste antwoord zal komen, wat dat ook moge zijn.

De dwalende verdwaalde denkgeest

De zich niet van zichzelf bewuste denkgeest, lijkt een speelbal te zijn van ‘toeval’, onwillekeurige gebeurtenissen, die zich afspelen tussen geboorte en dood welke ons als lichamen wordt aangedaan door oncontroleerbare omstandigheden buiten ons lichaam.
De onbewuste denkgeest lijkt maar een beetje rond te dwalen in de chaos die we ons leven op aarde noemen.
Een chaos die eigenlijk alleen maar een rookgordijn is om aan de aandacht te onttrekken dat achter die ogenschijnlijke chaos de waarnemende/keuzemakende denkgeest schuil gaat die ‘bewust’ kiest voor chaos, met als enig doel zich af te scheiden van het totale Eenheids Bewustzijn, door onbewustheid te veinzen en daar in te geloven.
En het erin geloven is de enige afscheidingsmuur tussen onbewust en bewust.

Het lijkt een ondoordringbare muur te zijn, omdat ik dat wil geloven, omdat ik geloof dat ik afgescheiden kan zijn van Eenheid, Waarheid van Liefde, van God.
En daar boven op wordt ook nog eens dat ‘geloven in’, de enige oorzaak van deze zogenaamde ondoordringbare muur verborgen gehouden. En wat overblijft zijn de projecties van het verborgen geloof in afscheiding, en zien we alleen een wereld van totale chaotische willekeur met miljarden vormen en wordt ‘vergeten’ dat wat we denken te zien niets anders is dan de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand.
En de innerlijke toestand is altijd het geloof in zonde, schuld en angst.

Dus als ik bijvoorbeeld hoofdpijn heb is dat de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand. En die innerlijke toestand is altijd het geloof in zonde, schuld en angst. Dus ik kies niet bewust voor hoofdpijn, ik kies voor te geloven in zonde, schuld en angst. Maar door het verborgen houden door de denkgeest van de oorzaak, namelijk mijn geloof in zonde, schuld en angst, lijkt het of hoofdpijn of een andere ziekte of ongeval, ramp of wat dan ook voor vorm gebeuren mij overkomt door iets buiten mij, mij door anderen of mijzelf aangedaan.
De met opzet onbewust gehouden denkgeest kiest niet voor ziekte van een lichaam, ze kiest voor te geloven in zonde, schuld en angst, want dat houdt de afscheiding in stand, het doel van de waarnemende/keuzemakende denkgeest die voor de egodenkgeest kiest.
Niet lichamen of omstandigheden in de wereld veroorzaken ziekte en ellende, maar het geloof in zonde, schuld en angst doet dat.

De ‘eigen schuld dikke bult’ reactie hierop is dan ook niets anders dan weer de verdediging van de egodenkgeest die niet zijn ‘geloofs’ verdedigingsmuur, het geloof in zonde, schuld en angst bewust onder ogen wil zien.
Terwijl diezelfde zogenaamde onbewuste denkgeest wel een god heeft geprojecteerd die naar volslagen willekeur ziekte en rampen rondstrooit en voortdurend met offers mild gestemd moet worden, zodat ik misschien gespaard blijf voor ziekte en rampen en deze wraakzuchtige god zijn woede op ‘anderen’ zal richten.

Ware genezing, het wonder van genezing gaat dan ook niet over het genezen van lichamen of wat dan ook in wat wij de wereld noemen, maar over het genezen van de denkgeest. De denkgeest, niet het brein, want dat is immers ook onderdeel van het lichaam.
De denkgeest is ziek, projecties zijn niet ziek, projecties zijn slechts de uiterlijke weergave van de innerlijke (denkgeest) keuze voor afscheiding.
In wezen is er niets gebeurt er is alleen gekozen voor het geloof in zonde, schuld en angst en daar zien we de uiterlijke weergave van. Maar dat zijn nog steeds projecties, zoals projecties op een filmdoek of beelden op tv.

De denkgeest lijkt verdwaald, lijkt doelloos rond te dwalen in wat wij ons leven noemen afstevend op een onvermijdelijke dood, maar dat is een illusie. Een illusie die enkel als doel heeft bewust te vergeten dat er achter die illusie de denkgeest schuilgaat die voortdurend de keuze moet maken (met elke gedachte) in afscheiding te blijven teneinde de illusie in stand te houden. De waarnemende/keuzemakende denkgeest die voortdurend moet kiezen voor zijn geloof in zonde, schuld en angst, zodat de illusie van een geprojecteerde wereld in stand blijft.

MAAR, de waarnemende/keuzemakende denkgeest die dit hele chaotische egodenksysteem onder ogen wil zien, en dat is onvermijdelijk uiteindelijk, kan een keuze maken.
Als de waarnemende/keuzemakende denkgeest onder ogen wil zien dat alles wat hij ervaart een uiterlijke weergave is van een innerlijke toestand, en onder ogen wil zien dat die innerlijke toestand de keuze is voor te geloven in zonde, schuld en angst, dan zal de nu van zichzelf bewust denkgeest niet meer gaan sleutelen aan de projecties (de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand), maar aan de innerlijke toestand, aan zijn keuze voor het geloof in zonde, schuld en angst. Aan de oorzaak dus en niet aan het gevolg.
De denkgeest die zich nu boos, angstig, ongerust, schuldig, verbijstert afvraagt of er dan niets gedaan moet worden in de wereld. Zou eerst de vraag kunnen stellen wie/wat zegt dit.
Als er alleen denkgeest is moet deze vraag afkomstig zijn van de waarnemende/keuzemakende denkgeest die uit gewoonte kiest voor het geloof in zonde, schuld en angst, dus voor egodenkgeest.
De waarnemende/keuzemakende denkgeest die opnieuw kiest en nu voor Liefde, zal precies weten wat eventueel wel of niet te doen in het ervaringsgebied waarin hij denkt en gelooft te zijn, ook al kan dat op het eerste gezicht een vreemd en onverwacht antwoord zijn, wat ook weer angst kan oproepen, maar vraag je dan weer af, wie/wat wordt bang, kiest weer voor angst, en maak opnieuw de keuze en (ver)geef de angstgedachte aan de Juist Gerichte-Denkgeest (Heilige Geest).
(zie/lees H21.5)

De waarnemende/keuzemakende denkgeest kan kiezen voor Ware Vergeving in plaats van voor angst. Ware Vergeving kijkt naar de bron oorzaak, kijkt naar de keuze voor te geloven in zonde, schuld en angst en maakt daar op denkgeest niveau nu heel bewust de andere keuze, de keuze voor Liefde.

De dwalende, verdwaalde denkgeest zal daardoor stap voor stap bewust terugkeren naar Huis, waar deze nooit uit is weggegaan, maar slechts een nachtmerrie heeft gehad van zonde, schuld en angst.