De sluier van vergetelheid

Als je “zoekt” in “zoeken” onder het woord “vergeten”, komen er diverse blogs tevoorschijn die over dit onderwerp gaan.
Ik kom er telkens weer op terug, kennelijk omdat ik er telkens weer aan herinnerd wil worden en niet wil “vergeten” wat er achter het “vergeten” verborgen wil blijven.
Dus hier weer een herinnering…

Het doel van het geloof in ego is “vergeten” wat Werkelijkheid is, door voor Werkelijkheid de sluier van vergetelheid te hangen, waardoor Werkelijkheid “versluierd” wordt, maar niet verdwijnt…
Het non-dualistische Weten wordt daardoor schijnbaar vervangen door het dualistische weten van het ego.
Een weten dat daardoor 100% onbetrouwbaar is. Waarheid dat zich ineens opgesplitst lijkt te hebben in ego-waarheid en ego-onwaarheid en geheel afhankelijk is van de dualistische ego-manier van kijken naar de eigen projecties, projecties welke weerspiegelingen zijn van de inhoud en de toestand van de dualistische egodenkgeest. De ego-toestand van de denkgeest bestaat altijd uit het geloof in zonde, schuld en angst. De wereld die daaruit voortkomt getuigt daarvan.

“Van één ding was je zeker: van al de vele oorzaken die jij zag als brengers van pijn en lijden voor jou, was jouw schuld er niet een van”(T27.VII.7:4).

Waarom is dit alles gebeurt? Het antwoord bevindt zich zoals altijd in de vraag: het is niet werkelijk gebeurt. Het verschijnt in dromen van het geloof in de mogelijkheid van afscheiding, maar zoals algemeen bekend en erkend, wat in dromen lijkt te zijn gebeurt, is niet werkelijk gebeurt en heeft in het grote geheel niets verandert aan Non-dualistische Waarheid, dat wat “we” in werkelijkheid zijn.

Dit lijkt een theoretisch verhaal, maar is toch heel belangrijk om te weten als basis voor het op de juiste manier toepassen van het leerplan van de Cursus, oftewel het leerplan van de Heilige Geest/Jezus, oftewel de Juist-gerichte-tevens tot waarnemen en keuzemakende in staat zijnde denkgeest.
Deze waarnemende/keuzemakende eigenschap van de Juist-gerichte-denkgeest dient ontwikkeld te worden zodat dat wat eerst gebruikt werd door de dualistische tot vergeten in staat zijnde egodenkgeest kan worden her-gebruikt om terug te herinneren in wat nooit werkelijk is vergeten: non-dualistische Waarheid.

Dat herinneren gebeurt niet door de persoon in dit geval “Annelies”. Annelies is immers een projectie van de egodenkgeest die gelooft in zonde, schuld en angst.
De egodenkgeest is dus de bron en niet de projectie, het lichaam “Annelies”.
Aangezien het ego in elke gedachte aanwezig is, is het ook mogelijk deze gedachtes waar te nemen. Zo komt de ego gedachte langs:
“Ah, de denkgeest is dus de schuldige en niet ik Annelies, ik ga vrijuit…”.
Waaruit alleen maar blijkt dat de identificatie met het lichaam, in plaats van met zijn bron, de denkgeest, krampachtig vastgehouden wil worden.
Dit soort (ego)gedachtes waarnemen door dat wat waarneemt (de denkgeest) is nodig teneinde deze in eerste instantie ego-gedachte (het ego spreekt altijd eerst) te kunnen laten her-gebruiken als ware vergevingsgedachte door de Juist-gerichte-denkgeest (HG/J).

De cursus, Jezus, HG, spreekt ons altijd aan op denkgeest niveau, nooit als lichaam.
Als er staat dat “jij” iets doet, dan slaat dat nooit op een handeling van het lichaam, maar op de keuze in en van de denkgeest om iets te doen.
Het lichaam doet niets, het lichaam is een projectie, en net als een projectie op het filmdoek, lijkt de projectie op het witte doek wel iets te doen, maar iedereen weet dat het slechts om een projectie gaat en dat de bron van de projectie de projector is.
Het schijnbaar persoonlijke aanspreken van het “ik, jij, wij” lichaam, moet dus gezien worden als symbolisch en heeft alleen een symbolische betekenis.
Als ik oordeel op basis van wat lichamen lijken te doen, dan zijn niet de lichamen de oorzaak van wat er lijkt te gebeuren, maar het geloof in de achterliggende projecterende egodenkgeest die “mijn” (egodenkgeest) gedachtes van het geloof in zonde, schuld en angst projecteert en een “film, lichtbeelden” laten zien die dit lijken uit te beelden.

En dit lijkt allemaal echt te gebeuren, omdat de bron van dit alles wil worden vergeten, zoals we tijdens het kijken naar een film ook volledig kunnen opgaan in wat we zien op het witte doek en vergeten dat het eigenlijk een projectie is en niet echt gebeurt.
Totdat we weer buiten staan en ons weer herinneren dat we naar een film zaten te kijken…

Dat is ook het doel van het leerplan van ECIW, herinneren dat wat we dachten dat we zijn, lichamen in een wereld/universum, niet is wat we in werkelijkheid Zijn.
En de Cursus her-gebruikt onze favoriete film in dit geval: “mijn leven, aflevering: Annelies”, als terug- naar de bron-herinneringsmateriaal, waar ik, denkgeest olv HG/J (Juist-gerichte-denkgeest) opnieuw kan leren kijken waarbij het voorheen ego script van het geloof in zonde-schuld en angst, vergeven mag worden en zodoende de denkgeest doet terug-herinneren van het beperkte dualistische ego-zelf, naar HG Zelf, het non-dualistische ZIJN.

Vergeten of Herinneren

Logische gevolgen van de aanname dat God pure non-dualistische Liefde, Éénheid vertegenwoordigd:
Dat alles wat niet pure non-dualistische Liefde, Éénheid is, onmogelijk God kan vertegenwoordigen.
Dualistische ego speciale liefde/haat, tweeheid (splitsing van één, afscheiding), kan daarom onmogelijk God vertegenwoordigen.
Sterker nog, het is duidelijk en moet wel een verdediging tegen pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God zijn.

Welke aanname vertegenwoordigt Waarheid:
pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God,
of dualistische speciale liefde/haat, tweeheid, ego-god?
Dit lijkt een open deur vraag met eigenlijk maar één voor de hand liggend antwoord:
pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God natuurlijk!

Maar als ik dan om me heen kijk dan zie ik als ik eerlijk kijk de ontkenning daarvan. Om te beginnen ik zie allemaal zaken die los lijken te staan van “mij” en een “ik” die los lijkt te staan van anderen, dingen, zaken, situaties.
En al die los van de op zichzelf staande dingen lijken de “ik” ook nog een dwars te zitten, aan te vallen, de veranderen, uit elkaar te vallen, dood te gaan, verdwijnen, even heel speciaal te zijn, kostbaar te zijn, waardeloos te zijn, kortom ze vertegenwoordigen allemaal zonder uitzondering dualiteit.
En geen van deze zaken voldoen aan de kenmerken van pure non-dualistische Liefde, Onveranderlijke Éénheid.
Daar is toch geen speld tussen te krijgen?

Jawel dat kan en die speld heet: vergeten.

Wat wordt gezien als de meest vreselijk ziekte?: dementie.
Wat is het meest opvallende kenmerk van dementie, kort door de bocht: vergeten, en het verliezen van de persoonlijkheid, van de “ik”.
Wat is de grootste angst (verdedigingswapen) van het ego: herinneren, het vergeten vergeten en het verliezen van de persoonlijkheid, van de “ik”.
De denkgeest die voor dualiteit kiest leidt dus eigenlijk in z’n geheel aan dementie, want het geloof in dualiteit is de enige manier om succesvol te doen alsof dat wat IS, non-dualiteit, Liefde God er niet is door deze non-dualistische Waarheid simpelweg te vergeten en te verstoppen achter projecties die “vergeten” vertegenwoordigen, zoals vergeetachtigheid t/m dementie in al z’n vormen.
En “wij” die nog niet aan vergeetachtigheid t/m dementie lijden schrikken (zogenaamd) enorm en kijken met afschuw en verdriet naar het lijden ten gevolgen van dementie en hopen dat dat ons bespaard blijft. Ondertussen gelijktijdig goedkeurend kijkend (verborgen), immers het egodenksysteem is altijd dualistisch: afkeuring/goedkeuring. beide zijden van de ene egomedaille. Goedkeurend omdat de afscheiding van non-dualisme weer even gelukt lijkt.

Maar kijk eens naar dat lijden, kan dat lijden van pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God komen?
Nee, dat is onmogelijk, want lijden is altijd een dualistische staat van de denkgeest, dus kan het nooit non-dualisme vertegenwoordigen.
En kan “lijden” ons bespaard blijven binnen het geloof in dualiteit?
Nee, ook dat is onmogelijk, want het ego-denksysteem heeft lijden, ziekte, en elke vorm van lijden groot of klein nodig om zichzelf in stand te houden. Het egodenksysteem heeft voortdurend elke vorm van lijden nodig als energiebron om zichzelf te verdedigen tegen non-dualisme.
Een onmogelijke strijd, die toch met hartstocht alsof ons leven ervan afhangt wordt aangegaan maar gedoemd is om te mislukken en altijd eindigt met de dood…
En ja, ons ego-leven hangt ervan af. Een leven van eindeloos lijden dat we proberen te verzachten met weer andere pseudo, maar nog steeds dualistische oplossingen, die even lijken te werken, maar dan staat het volgende lijden alweer te wachten.

Klinkt dit depressief, hopeloos, pijnlijk, roept dit woede op, haat, “ach het valt wel mee” relativering, kop op, flink zijn, zo is het leven enz….?
Bedenk dan even waar deze gedachtes vandaan komen.
Zijn het non-dualistische gedachtes of dualistische gedachtes?
Duidelijk dualistische gedachtes, dus kunnen ze onmogelijk uit pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God komen.
Sterker nog ze vormen duidelijk wederom een verdediging tegen pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God.
En wat zou sterker zijn dualisme of non-dualisme?, weer een open-deur vraag…
We weten het antwoord want de waarheid van pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God kan nooit echt vergeten, verstopt, of ontkend worden.

Wij, als denkgeest die dit hele verhaal van het geloof in de mogelijkheid van afscheiding van pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God bedacht hebben, de dromer van de droom,
zullen onvermijdelijk ontwaken uit die onmogelijke droom van afscheiding, omdat het nooit gebeurt is omdat het onmogelijk is uit pure non-dualistische Liefde, Éénheid, God weg te gaan:
“niet één noot in het lied van de Hemel wordt gemist” (T26.V.5:4).

Zou de enige vraag die dan nog rest niet kunnen zijn:
waarom zou ik mezelf nog geweld aan blijven doen door te blijven kiezen voor lijden, er moet een andere manier zijn!
En dan kan de onvermijdelijke weg terug in omgekeerde richting stap voor stap, gedachte voor gedachte naar het terug-herinneren beginnen, via de weg van Ware Vergeving dat laat zien dat wat gedacht en geloofd werd dat gebeurt was, nooit gebeurt kán zijn.

Of god is angst (ego), of God is Liefde…
Dat lijkt een keuze, maar is het eigenlijk niet…
GOD IS

Het vergeten vergeven

We vergeten te vergeven omdat we dat willen, en we vergeten het vergeten te vergeven omdat we dat willen en we vergeten het vergeten, dat we vergeten zijn te vergeven omdat we dat willen…. tot we het echt niet meer willen vergeten, en vergeven.

Het stom vinden en of verachtelijk van onszelf (het ego), dat we het vergeten, is weer een verdekte vorm van het willen vergeten, het niet willen vergeven enz.

Zo ontdekken we vanzelf, door het toenemend alert zijn op de eigen gedachtes, als waarnemer, dat er maar één probleem is en maar één oplossing voor elke afscheidingsgedachte, die maar één verborgen doel heeft en dat is vergeten te vergeven en maar één echte oplossing kent, het vergeten in al zijn kleurrijke vormen te vergeven.

Dus we hoeven niet te stoppen met te vergeten te vergeven, maar simpelweg vergeven dat we vergeten.

Het vergeten vergeven.

verborgen achter het ene vergeten,

verdwaald in vergeten,

vergeten waar naar toe,

vergeten waarheen,

vergeten waarom,

vergeten waartoe,

vergeten wat liefde is,

vergeten,

dolend in angst,

tastend naar wat is vergeten,

in het duister van de nacht,

vergeef ik het vergeten.

Kan een projectie ziek zijn of niet ziek zijn?

Ziek zijn is de goed verborgen wens van de denkgeest om afgescheiden te zijn en te blijven van God, Liefde, Éenheid.
En die wens wordt door de denkgeest geprojecteerd zogenaamd, schijnbaar buiten de denkgeest. Nu lijkt er een projectie te zien te zijn die ziek lijkt en lijdt.
Maar aangezien er in werkelijkheid geen “buiten de denkgeest” bestaat en het alleen “een nietig dwaas idee is”, een gedachte dus, en geen feit, en het een ongelooflijk geforceerde gedachte is, sterker nog een onmogelijke gedachte die toch mogelijk lijkt, kan het niet anders zijn dat zo’n gedachte-projectie pijnlijk moet zijn.
Vandaar dat alles wat wij in onze afscheidingsgedachte gelovende denkgeest als pijn ervaren, van een klein ongemakje tot niet te verdragen pijn, een poging tot afscheiding van Liefde, van God, van Éénheid moet zijn. Het onmogelijke (afscheiding) toch als mogelijkheid willen zien kan niet anders dan het tegenovergestelde van Liefde laten zien: pijn en lijden in alle gradaties die we kunnen bedenken.

Als alles alleen maar uit denkgeest kan komen, kan er niets ontstaan vanuit wat wij zien als lichamen, dingen en situaties. Wat wij “zien” zijn projecties vanuit de denkgeest, dat kan niet anders. Dus als we genezen van een ziekte, of niet genezen van een ziekte, komt dat niet door medicatie, of wat voor behandeling dan ook, maar door een besluit van de denkgeest, die dat besluit. En dat besluit is niet welke pillen, welke behandeling, of niet behandeling, of geen pillen, of wat voor vorm dan ook, maar het besluit (dat verborgen moet blijven) van de (waarnemende/keuzemakende) denkgeest om voor ego (voor afscheiding) of voor HG/J (voor terug herinneren in Liefde) te kiezen.
Aangezien deze besluitvormende gedachte verborgen blijft denken we dat genezing of niet genezing door het wel of niet nemen van medicatie of wat dan ook komt.
Er is geen keuze mogelijk los van de denkgeest.
Dat betekent dat wat wij de hele dag aan het “doen” lijken te zijn geen keuzes zijn op het niveau van de vorm (ook al lijkt dat zo te zijn, sterker nog daar zijn we 100% van overtuigd, dat moet eerst erkend worden), maar altijd onveranderlijk keuzes zijn op denkgeest niveau ALTIJD.

Is de ervaring nu sterke weerstand, (een kwestie van eerlijk kijken) dan is dat afkomstig van de keuze voor egodenkgeest, die niet in weerstand is van wegen wat gelezen wordt, maar voor weerstand kiest om maar in het idee van afscheiding te blijven geloven, uit pure angst voor God, Liefde, Éénheid.

Denk maar aan les 5 “Ik voel nooit onvrede [weerstand, pijn, ongemak, boosheid, speciale liefde enz. enz.] om de reden die ik denk”.

In de mogelijkheid geloven dat afscheiding van God, Liefde Éénheid mogelijk is, is het enige, ENIGE doel van het willen blijven geloven in egodenkgeest.
En als extra beveiliging wordt “vergeten” dat er alleen denkgeest is. Blijft over het zien en ervaren van alleen de projecties, schijnbaar zonder hun bron de denkgeest.
De denkgeest wordt dus een blinde vlek.

Gelukkig valt het hele egodenkgeest idee onder het onmogelijke en wordt alleen met veel moeite in stand gehouden door het geloof erin en in het geloof dat de projecties die we schijnbaar zien en ervaren waar zijn. De pijn het lijden, emoties of welk gevoel dan ook dat lichaamsgerelateerd is, dient als extra “beveiliging” om “het nietig dwaas idee” in stand te houden.

Maar er komt onvermijdelijk een moment dat dit onmogelijke geloof niet meer vol te houden is door de denkgeest en er “gaten” vallen in het schijnbaar goed dichtgetimmerde egodenksysteem.
En dan kan het proces van terug herinneren beginnen, stap voor stap.
Het proces bestaat grof gezegd uit alle egogedachtes, die in eerste instantie als doel hebben het geloof in afscheiding in stand te houden, te (ver)geven aan HG/J, het juist gerichte deel van de denkgeest, waar nog steeds de herinnering aan God, Liefde, Éénheid “huist”, waardoor hetzelfde in eerste instantie egodenkgeest-materiaal de functie krijgt van terug herinneren (HG functie) in plaats van vergeten (ego functie).
Daarvoor moet wel al dat egomateriaal wat in elke gedachte zit herkend, erkend en onder ogen worden gezien. Dat is een leerproces, een lang stap voor stap leerproces.
En de enige reden dat het “lang” duurt is dat onze eigen weerstand, die van de egodenkgeest dus, enorm is. Het leren kijken naar die enorme weerstand, die komt vanuit het geloof in zonde, schuld en angst, omdat we onbewust geloven dat we het voor elkaar gekregen hebben om ons echt af te scheiden van God, Liefde Éénheid, het leren kijken naar dit alles gaat niet werken als we er opnieuw vanuit de keuze voor egodenkgeest naar kijken. Wat we dan zien is dat we zonde, schuld en angst echt maken en daar door boetedoening, lijden, offeren, onderhandelen (zie elke religie) van proberen verlost te worden in de hoop dat God ons dan terugneemt of alsnog naar de hel stuurt als het niet genoeg blijkt wat we opgeofferd en geleden hebben.

Het leren kijken naar weerstand met als doel terug herinneren in God, Liefde Éénheid kan alleen werken olv dat gedeelte van de denkgeest waar de herinnering daaraan huist en dat noemen we symbolisch Heilige Geest met als bekendste manifestatie hiervan het symbool “Jezus”.
Dit is behulpzaam omdat het nodig is dat we aangesproken worden op het niveau waar we denken en geloven te zijn: in een wereld, in een lichaam, in situaties.

Vandaar dat ECIW 100% alleen maar praktisch genoemd kan worden, want het werkt met ons op het niveau van dat we kennen en denken te snappen. Vandaar dat ECIW zegt dat de Heilige Geest alles kan gebruiken. Alles wat ik denk, geloof en ervaar geef ik aan ego of aan HG, meer keuzes zijn er niet.
Dus als ik ziek denk en geloof te zijn, dan ga ik dat niet ontkennen of nog erger mezelf op de kop geven omdat ik zou moeten weten dat het lichaam niet ziek kan zijn en als ik dat wel zo ervaar ik dat over mezelf heb afgeroepen.
Het is ook niet “fout” als ik dat wel denk/doe, de vraag is alleen wat is het doel; afscheiding (ego) of terug herinneren (HG/J).
Ik hoef mijn gedrag niet te veranderen, maar alleen bewust te worden van onder leiding van wat/wie (ego of HG) ik er naar wil kijken.
De keuze voor het egodenken hoeft ook niet ontkend te worden of er bijvoorbeeld iets spiritueels van te maken door bijvoorbeeld te zeggen dat de Heilige Geest mij verteld heeft dit of dat te doen, dat is gewoon weer opnieuw kiezen voor egodenkgeest.
HG denkgeest en of Jezus geven nooit advies op vorm niveau. Het advies wat eventueel gehoord wordt is opnieuw zoals ik al eerder schreef, een keuze voor ego of voor HG.
Dus niet voor rechts of linksaf, maar voor ego of HG, voor afscheiding of voor terug herinneren.
MEER VALT ER NIET TE KIEZEN.

Dus als ik denk, ok ik weet zeker dat ik hier rechtsaf moet, dan zit daar niet de keuze voor rechtsaf gaan achter, maar EERST een denkgeest keuze voor ego (afscheiding) of voor HG (terug herinneren).
En dat kan er in beide gevallen uitzien als een projectie die “rechtsaf” gaat, maar de ervaring van die keuze, zal verschillen.
En dat nuance verschil leren zien en ervaren is het proces, waardoor we bewust leren kiezen.
En zoals we ongetwijfeld zullen merken naarmate we eerlijker durven kijken, komen we enorm veel weerstand tegen. Dat is niet goed of fout, dat is precies wat het ego “moet” doen, want zo is het geprogrammeerd. Als we dat zien hoeven we er ook niet meer zo bang voor te zijn. Dan is het een mechanisme wat doet wat het doet.

Uiteindelijk zal blijken, na veel, heel veel oefenen met elke gedachte/ervaring, eerst met een paar gedachtes die opvallen, maar uiteindelijk zichtbaar in elke gedachte, die elke seconde van de dag en nacht langskomen, dat de enige werkelijke bewuste keuze die kan worden gemaakt op denkgeest niveau ligt en wel voor ego of voor Heilige Geest.
De wijze waarop de projectie vervolgens op de door ons bekende wijze ervaren wordt zal getuigen van deze keuze. Dus niet de projectie zelf, maar de wijze waarop de projectie ervaren wordt.

Dus uiteindelijk is er geen lichaam dat ziek is of niet ziek is, maar de denkgeest die ziek is of niet ziek is, wat er geprojecteerd, als projectie uit ziet als een wel of niet ziek lichaam.
En kan een projectie ziek zijn, of niet ziek zijn?

Vraag jezelf eens af…

Vraag jezelf eens af, waarom vechten voor waarheid op een plek (de wereld, in een lichaam) welke gemaakt (bedacht en geprojecteerd) is om waarheid te verbergen?
Het enige voordeel dat dat kan opleveren is dat je dit ziet en je jezelf vervolgens afvraagt: Als ik mezelf dit af kan vragen, dan moet er een andere manier zijn?
Dan kan het proces van terug herinneren in waarheid, dat vergeten moest worden beginnen.

Upside down, inside out, round and round.

Hoe langer ik met ECIW bezig bent en ook echt toepas in het dagelijkse leven van alle dag en nacht, des te meer en duidelijker zie ik de truc van het egodenken om alles wat herinnert aan Waarheid eenvoudig weg om te keren, zodat het het tegenovergestelde van Waarheid laat zien. Als ik op die manier kijk naar wat het egodenken maakt kan ik ook beter zien wat het probeert te verbergen achter deze wisseltruc welke alleen maar een poging tot het verbergen en vergeten van Waarheid, Eenheid is.

Als de ervaring er een is van het leven van een ‘normaal’ rustig leven, met wat onvermijdelijke hobbels hier en daar afgewisseld met leuke en succesvolle ervaringen, valt de omkeer truc van het egodenken niet zo op en wordt het leven geaccepteerd zoals het is en berust men gelaten in zijn lot ondertussen een zo comfortabel mogelijk leventje te maken, door alle problemen die langskomen te negeren, of zo snel mogelijk uit de weg te ruimen.

Is de ervaring echter dat van een zeer intensief leven, met grote pieken en vooral zeer diepe dalen, dan zal vroeg of laat de vraag rijzen: ‘is dit nou leven, zoveel ellende dat kan toch niet echt de bedoeling zijn, dat moet toch anders kunnen?’
Dan wordt de waarnemer in ons wakker en groeit de bereidheid ‘anders te willen kijken’.

Als dat wat wij in de wereld van het ego denken waarnemen/ervaren als ‘weef foutjes’, als iets wat afwijkt van wat wij accepteren als ‘normaal’, dan kan ik dat zien als een reminder dat de wereld nu eenmaal niet perfect is, dat ‘shit happens’, of ja je hebt nu eenmaal slechterikken en braverikken, het is je eigen schuld, het zit in je genen daar doe je niets aan, het is de schuld van de ouders, kinderen, familie, buren, regering, dingen en situaties, maar ik kan het ook, als tot ontwaken bereid zijnde denkgeest zien als een reminder dat die ‘weef foutjes’ totaal niet passen binnen Waarheid, Eenheid, dus het ook gezien kan worden als slechts een poging Waarheid, Eenheid te verbergen achter het precies tegenovergestelde van Waarheid, Eenheid. Dat maakt het ‘weef foutje’ niet fout maar slechts een op z’n kop beeld van Waarheid, Eenheid.

Neem ik bijvoorbeeld waar dat het leven ervaren wordt als een aan ernstige angststoornis en depressiviteit lijdende persoon wat een ‘normaal’ leven onmogelijk maakt, dan kan ik dat als tot ontwaken bereid zijnde denkgeest ook zien als juist het omgekeerde van wat het lijkt te zijn.
Ik denk dan maar weer meteen aan les 5 uit het Werkboek:

“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk:

1. Dit idee kan, evenals het voorgaande, gebruikt worden bij elke persoon,
situatie of gebeurtenis waarvan jij denkt dat die jou pijn bezorgt. Pas het
uitdrukkelijk toe op alles waarvan jij gelooft dat het de oorzaak van je onvrede
is, en gebruik daarbij de omschrijving van het gevoel in een bewoording
die je juist lijkt. De onvrede kan zich voordoen als angst, bezorgdheid,
depressiviteit, verontrusting, kwaadheid, haat, jaloezie en nog
talloze andere vormen, die je allemaal als verschillend zult waarnemen.
Dit is niet waar.
Maar tot je geleerd hebt dat de vorm er niet toe doet, is
elke vorm geschikt als onderwerp van de oefeningen van de dag.
Hetzelfde idee op elke vorm afzonderlijk toepassen is de eerste stap naar
de uiteindelijke erkenning dat ze allemaal hetzelfde zijn” (WdI.5.1).

Ik zie deze woorden: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”, dan ook als een uitnodiging, om dat wat ik dacht te zien en te geloven en als waarheid aannam, binnen het egodenken, als precies het omgekeerde van Waarheid te zien en dus als een poging om mijzelf aan Waarheid, Eenheid, Liefde te onttrekken. Wat natuurlijk sowieso een onmogelijk idee is, wat alleen mogelijk lijkt te zijn door mijn geloof erin.

Dus de waarneming van een aan angststoornis en depressie lijdende persoon welke eigenlijk een projectie laat zien van de keuze voor afgescheiden te willen zijn van Waarheid, Eenheid, Liefde wordt nu een uitnodiging ‘anders’ te willen gaan zien, door dat wat ik dacht te zien als waarheid, als vergissing te onderkennen, en deze vergissing te Vergeven, (Ware Vergeving zie: WdII.1 blz. 404) waardoor de herinnering aan Waarheid, Eenheid, Liefde weer in het bewustzijn terug keert.
Les 34 helpt mij hieraan te herinneren:

“Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien.

1. Het idee voor vandaag maakt een begin met de beschrijving van de voorwaarden
die gelden voor de andere manier van zien. Innerlijke vrede is
ontegenzeglijk een innerlijke zaak. Het moet beginnen bij je eigen gedachten
en zich dan naar buiten toe uitbreiden. Juist uit jouw vredige
denkgeest vloeit een vredige waarneming van de wereld voort” (WdI.34.1)

Een waarneming van een vredige wereld, niet een vredige wereld op zich als feitelijke vorm. (onthoud: “Er is geen wereld” (WdI.132.6:2))
Dus hoe dit zich als resultaat van Ware Vergeving zal projecteren in enige vorm, doet er dan niet meer toe, omdat ik dan werkelijk weet en ervaar dat niet de vorm de oorzaak is van angst en depressie, maar de keuze voor het denksysteem van zonde, schuld en angst en deze voor waarheid aan te zien en erin te geloven. Hoe dan ook zal er vanzelf de Inspiratie zijn om dat te doen wat het meest liefdevol is, hoe het er ook uit moge zien.

Dat wat ik in mijn broeder denk en geloof te zien is altijd een spiegel voor mijzelf die laat zien voor welk denksysteem ik kies; voor het geloof in zonde, schuld en angst (ego), of voor juist gerichtheid van denken (HG/J).
Zo zal de omkeer truc van het egodenken mij niet meer verblinden, maar juist een reminder worden voor wat het probeert te verbergen achter deze meester omkeer truc.

 

Hardop denken, een intern gesprek.

Even hardop denken… gesprek met “mezelf”.
Is het eigenlijk echt wel zo dat ik (en iedereen) leert van leraren, spirituele meesters, boeken enz.?
Natuurlijk binnen het concept van de droom lijkt dat zo te zijn, maar staat dat niet voor iets anders op een veel dieper, of beter onbewuster niveau en is het zogenaamde “leren” en onderwijzen wat we op droomniveau ervaren eigenlijk enkel en alleen “herinneren” wat met opzet vergeten moet worden?

Het “herinneren” wat vergeten moet worden is onvermijdelijk. Iets wat vergeten wordt is niet “weg”. Waarheid, Eénheid, God, Liefde oftewel het Onveranderlijke buiten het concept ruimte en tijd is niet verdwenen, maar slechts vergeten. Alles op droomniveau, dus de wereld, “mijn” leven is de sluier van vergetelheid die voor Waarheid, Eénheid, God, Liefde wordt opgetrokken, met als enig doel dat wat Onveranderlijk is te vergeten (God dank tijdelijk).
Het herinneren kan dus alleen uitgesteld worden, niet afgesteld.

Dit gedacht hebbende is er de gedachte dat de manier waarop het herinneren plaatsvindt er eigenlijk niet toe doet. Dit betekent dat een vraag als, “zou ik hier ook mee bezig geweest zijn als ik ECIW niet tegengekomen was in mijn leven”, er niet toe doet eigenlijk.
Waarom niet? Nou, “vergeten” is een concept dat op het non-dualistische Waarheidsniveau geen enkele betekenis heeft.
Het heeft alleen betekenis op het niveau waarop “vergeten” betekenis heeft, het dualistische niveau, wat als doel heeft Waarheid, Eénheid, te vergeten en te ontkennen én vervolgens het ontkennen te vergeten.

Echter als het onvermijdelijke “herinneren” niet meer te stoppen is, doordat het “vergeten” als wapen tegen “herinneren” en Waarheid, Eenheid, onvermijdelijk zwakker wordt, maken de herinneringen vanuit de onvermijdelijk terugkerende herinnering aan Waarheid, Eénheid, “gaten”, “hiaten” in de droom van vergetelheid.
Dit kan eruit zien binnen het concept van de droom, als het tegen het lijf lopen van ECIW (of wat anders).
Dat betekent dus alleen maar dat de denkgeest het “vergeten” moe is, het niet meer vol kan houden en er aan toe is terug te herinneren uit het “vergeten”, terug in Waarheid, Eénheid. En dat is onvermijdelijk, want er heeft nooit een echt “vergeten” uit Waarheid, Eénheid plaatsgevonden.

Als ik deze gedachtegang volg betekent dat ook dat er eigenlijk geen rangorde is in “herinneren”. Dat kan wel zo lijken binnen het concept van de droom, maar niet voor het onvermijdelijk “herinneren” terug in Waarheid, Eénheid.

Deze gedachtes kwamen op toen ik zat te denken over de schijnbaar verschillende spirituele paden met bijbehorende leraren die gevolgd kunnen worden, welke verschillende beoordeeld en veroordeeld worden op grond van “juistheid” of “onjuistheid”.

Het maakt niets uit, “herinneren” is onvermijdelijk en hoe dat ogenschijnlijk lijkt te gaan binnen het concept van de droom doet er niet toe.
De denkgeest die eraan toe is te “herinneren” zal alles binnen het concept van de droom gaan zien als “herinnering” voor wat vergeten moest worden ten einde de afscheiding in stand te houden.

“Herinneren” is onvermijdelijk, omdat er uiteindelijk niets te herinneren valt, behalve dat “vergeten” onmogelijk is.

Zolang er gedacht wordt dat er een “ik” is die zich moet gaan herinneren wat het vergeten is en daarvoor de juiste paden en de juiste leraren moet gaan zoeken blijft het ronddolen in de doolhof van het vergeten veilig beveiligd tegen het “herinneren”.

Kortom voor het “herinneren” hoeft niets gedaan te worden door het “ikje” dat juist bedacht is om te vergeten en dus niets anders kan dan die functie vervullen.
En het “vergeten” van het “ikje” ziet eruit als een “ikje” dat oordeelt en veroordeelt over andere “ikjes”, welke niets anders zijn dan de eigen projecties (van angst en schuld) met als enig doel afgescheiden te blijven van Waarheid, Eénheid en in het vergeten te blijven.

De gedachte dat ik door iets of door iemand echt verder ben geholpen op mijn pad is alleen maar de opdringende onvermijdelijkheid van het “herinneren”, waar deze projecties een uiting en symbool van zijn.

En dit is niet degenererend of verzwakkend of als teleurstellend bedoelt, maar juist een dieper inzicht in de onvermijdelijkheid van het “herinneren” wat in Werkelijkheid nooit vergeten kan zijn.
Ik ben heel blij en dankbaar met alles wat “mij” lijkt te helpen met “herinneren”, maar deze realisatie helpt ook alles in het juiste licht te bezien en niet de bepaalde vormen, zoals leraren en boeken als iets werkelijk bestaand wat komt en gaat te zien en daar bepaalde (on)ware waarden aan te hechten. De enige waarde van paden, leraren, boeken enz. is dat ze symbool staan voor het onvermijdelijke “herinneren”, omdat dat de “taal” is welke verstaan kan worden binnen het concept van de droom. Dat is de enige functie van deze hulpmiddelen.

Verder is de denkgeest precies waar deze is, altijd precies op het juiste moment. De denkgeest kan niet op het verkeerde pad zitten of op het juiste, het is daar waar deze is, schijnbaar op weg naar waar het nooit uit is weggeweest.

Leuk hè? uh, ja eigenlijk wel ja…
KOFFIE!

 

Waar dient het voor? Dát is de vraag.

Heel behulpzaam bij het ware vergevingsproces is me eerst af te vragen als ik weer eens onvrede ervaar over iets of iemand of “mijzelf”, en dat is in principe altijd het eerste gevoel bij elke gedachte.
Want wees eerlijk, komt het heel vaak voor dat ik me bij een gedachte in totale vrede voel? En als ik nu denk, nou soms wel soms niet, dan zou ik eigenlijk, ook weer als ik heel eerlijk kijk, moeten constateren dat het eigenlijk nooit is. Omdat elke gedachte die er is altijd eerst als een speciale, dus als ego gedachte verschijnt.
Ontken ik dat, dan is dat meteen weer een ego gedachte, want ontkennen gaat (als ik eerlijk kijk) met een gevoel van onvrede gepaard, dus komende van de keuze voor ego, oftewel de keuze om in de afscheiding te blijven, oftewel de (onmogelijke) wens uit Eenheid, Liefde, God te blijven.

Mocht ik tijdens het lezen van deze zin gedachten voorbij zien komen als: ja, hallo, mag ik dan niets meer denken, of ja dááág, dat is toch niet te doen…, moeten we het nu altijd over dat ego hebben!.. vertel eens wat leuks… ik ben toch liefde, potverdorie!? Of wat voor onvrede gedachte dan ook, dan kies ik gewoon weer voor afgescheiden te blijven: de ego reflex, welke niet anders kan. Dat is immers het doel van elke ego gedachte: niets anders dan in afscheiding te blijven, uit de buurt blijven van Eenheid, van Liefde, van God, of hoe je het onnoembare non-dualistische ook wilt noemen. Dáár is het ego, het afgescheiden dualistische denken voor gemaakt en nergens anders voor.

Ik voel helemaal geen onvrede, ook al lijkt dat zo, omdat iemand mij iets aandoet, of dat alles tegen lijkt te zitten, of ik ziek ben of m’n stinkende best doe om gezond te blijven, of dat ik alles alleen moet doen, of dat iedereen zich met mij bemoeit, of dat ik geen geld heb, of juist te veel, geen werk, of te veel werk, of wat dan ook. Alles van een piepklein gevoel van onvrede tot een lawine van onvrede, het heeft enkel en alleen als doel in de afscheiding te blijven, afgescheiden van Eenheid, Liefde, God. Er is géén rangorde in ego ervaringen, want ook al zien ze er allemaal verschillend uit en voelen ze allemaal verschillend, ze hebben maar één doel: in afscheiding te blijven, en dat is een keuze. Niet de vorm (ziekte, armoe en noem nog maar een paar miljard verschijningsmogelijkheden) waarin het gevoel zich toont is een keuze, maar wel de keuze voor afgescheiden te willen blijven. Er ligt dus eigenlijk maar één keuze ten grondslag aan elke ervaring die ik denk en geloof te hebben: de wens om afgescheiden te zijn en blijven.
En die keuze ziet er op een bepaalde manier uit (mijn persoonlijke projecties), omdat de keuze voor afgescheiden te blijven verborgen moet blijven, en het moet lijken alsof iets buiten mij, of ikzelf als lichaam, de oorzaak is van alle persoonlijke ellende en overwinningen die ik behaal op anderen of situaties.

Als ik dat eerst weet te constateren als ik weer eens onvrede voel, (hoe groot of klein ook) dan is het enorm behulpzaam dát eerst te constateren: ik voel nooit onvrede om de rede die ik denk (les 5).
Het is een geweldige reminder even stil te staan op het denkgeest kruispunt van de keuze, de keuze voor afscheiding of dat wat ik voel en ervaar als reminder te laten gebruiken om juist terug te herinneren in Eenheid, Liefde, God, in plaats als een reminder om af te scheiden daarvan.

De valkuil eerst te gaan analyseren, richt de focus weer op de vorm waarin het gevoel van onvrede zich wil weg-projecteren, weg van de bron de denkgeest die alleen voor afscheiding wil kiezen en dat verbergt achter de projectie die dan weer alle aandacht krijgt en als oorzaak wordt gezien, in plaats van de (onbewust gehouden) keuze voor afscheiding.

Er is overigens niets mis met analyseren, als maar eerst het verborgen doel ervan onder ogen wordt gezien; en dat is altijd de wens tot afscheiding. Analyseren kan dan voor in ieder geval begrip zorgen waarom iets leek te gebeuren, zodat het proces van ware vergeving makkelijker kan worden voltooit.
Op die manier krijgt elke gedachte en gevoel van onvrede die ik herken achter de projectie nu een andere functie. Niet meer die van de wens om af te scheiden van Eénheid, Liefde, God, maar juist van die van reminder om pas op de plaats te maken en opnieuw te kiezen en nu voor ware vergeving van wat leek te gebeuren, maar nu wordt ontmanteld als enkel en alleen de onnodige, onmogelijke wens van de denkgeest om zich af te scheiden van Eénheid, Liefde God.

Er valt niets anders te doen dan dat.
De film die “ik” als denkgeest die kiest voor afscheiding heb gemaakt, vanuit een geloof in afscheiding, wat onbewust (verborgen) voor een gigantisch schuldgevoel zorgt, geprojecteerd, kan nu ook alleen nog gezien worden als reminder voor welke keuze “ik” de denkgeest heeft gekozen.
Niet de film dient daarom verandert te worden in iets beters, want hoe kan dan nog mijn vergevingsmateriaal en kansen worden gezien? Nee, laat de film de film, alleen nog gebruikt als reminder voor waar hij voor staat (afscheiding) en verander alleen het denken erover door middel van ware vergeving.
En omdat het denken kan veranderen zal dat automatisch voor een andere ervaring zorgen, welke kan Inspireren tot een meer liefdevollere beslissing, vanuit de denkgeest die heel goed beseft dat niet de film is wat hij is, maar de gedachte achter de film.
Het wonder gaat over een omslag in het denken niet om een omslag in de film.
Net zo goed als het in de afspiegeling ervan in de wereld onzin zou zijn als ik naar een film zit te kijken en ter plekke de film wil gaan veranderen op het doek of in de tv.
Ik kan hooguit weglopen of de tv uitzetten.
En dat is precies wat we voortdurend doen als denkgeest die met opzet “vergeten” is dat deze denkgeest is en niet een lichaam. We weigeren te kijken naar de bron van wat we lijken te ervaren, de denkgeest, die kiest voor afscheiding en zetten dat bewustzijn uit en zien dan niet dat het dan slechts gewoon weer een andere interpretatie is, nog steeds de keuze voor afgescheiden te willen zijn.

Maar…. er is een andere manier, die weliswaar “vergeten” kan worden, maar er altijd nog is en onvermijdelijk weer herinnerd zal worden.

 

 

Ware of onware beslissingen

Het stap voor stap terug herinneren in Waarheid, gaat gepaard met het terug trekken van alle investeringen in on-waarheid. Door dat toe te staan komt vanzelf de herinnering aan Waarheid weer naar boven, daar investeren in on-waarheid maar één doel heeft, het doen laten vergeten van Waarheid.
Dat betekent ook dat alles wat in de plaats wordt gezet van Waarheid, on-waar is, maar door het ‘vergeten’ van wat Waarheid is, nu waar lijkt.

Dus bijvoorbeeld alles wat wij in deze (onware) wereld zien als geneesmiddel en of dat nu regulieren medicatie of alternatieve medicatie betreft is dien ten gevolge ook onwaar.
Dus of de werking van geneesmiddelen nu wel of niet wetenschappelijk bewezen is, het behoort allemaal tot het domein van onwaarheid en binnen het geloof in dat denkkader worden de speciale regels van onwaarheid (het egodenken) gehanteerd.
Geneesmiddelen gebruiken (reguliere t/m alternatieve) is daardoor niet verkeerd, maar gewoon dat zoals het werkt binnen het egodenken. En daar is niets mis mee op zich.
Bewustwording hiervan gaat dan ook niet over het niet nemen van medicatie “want het is toch onwaar”, of “het komt van het ego dus is het slecht en mag ik dat niet meer nemen, want dat is niet spiritueel”,  of “laat ik alleen maar natuurlijke geneesmiddelen gebruiken, want dat is vast wel spiritueel”, al deze beweringen bevestigen juist weer dat onwaarheid toch waar zou kunnen zijn door het ene fout te vinden en het andere goed.
Het is niet fout en niet goed het is een ego gedachte, gedacht door het geloof in de ego kant van de denkgeest die als doel heeft afscheiding van Waarheid.

Zolang ik nog ervaar in een wereld in een lichaam is het geloof daarin nog niet verdwenen en blijf ik ‘normaal’ doen binnen de regels die gelden voor de wereld van het geloof in het ego.
Dus neem ik die medicatie waarvan ik geloof dat deze het beste voor mij is,met dit verschil dat nu bewust wordt gezien dat de soort medicatie niets uitmaakt, maar mijn geloof erin. Het is dan om het even of ik kies voor reguliere medicatie of voor alternatieve medicatie, wetende dat beide van het geloof in ego komen en dus beide magie zijn.

Ondertussen verandert in dit proces van bewustwording wel stap voor stap het doel van de keuze voor afscheiding naar de keuze voor het terug herinneren in Waarheid, waarbij het voorheen afscheidingsmateriaal (dus alles wat ik als mijn leven beschouw inclusief alle ervaringen die daarbij horen), nu ‘herinneringsmateriaal’ wordt, in Cursus termen ‘vergevingsmateriaal’.
Met deze stappen in bewustwording verdwijnt ook de kracht van het geloof in zonde, schuld en angst de drie hoofd emoties waaruit alle andere emoties voortkomen, die de afscheiding stevig verankeren in de denkgeest. Dat betekent in de praktijk dat mijn beslissingen om iets te ‘doen’, als deze beslissingen steeds minder vaak voortkomen uit het geloof in zonde, schuld en angst, vanzelf door het verdwijnen van het geloof in zonde, schuld en angst, de meest behulpzame en liefdevolle keuzes zullen zijn voor mij en de ander voor dat moment, zonder dat ik daar een oordeel over hoef te hebben, of een beslissing hoef te sturen.

Het verschil derhalve tussen genezen vanuit het egodenken (de keuze voor afscheiding) en genezen vanuit ‘Heilige Geest’ denken (de keuze voor het terug willen herinneren in Waarheid) is dat bij de eerste genezing van het lichaam voorop staat en bij de tweede keuze genezing van de denkgeest.
En bij de laatste vorm van genezing, die van de denkgeest is het om het even of er nog steeds een lichaam is wat ziek lijkt te zijn, omdat dat volledig gezien wordt dat niet een lichaam beslist, maar altijd de denkgeest. En daar zijn maar twee keuzemogelijkheden: de keuze voor afscheiding (egodenkgeest, onjuist-gerichte-denkgeest) of voor Eénheid (Heilige Geest denkgeest, juist-gerichte-denkgeest).

 

 

Het ego is een grote angststoornis

Dat wat wij angststoornissen noemen en ondergebracht hebben in diverse categorieën van geestesziekten, zijn eigenlijk niets anders dan als het ware uitvergrotingen van de angst gemaakt door de egodenkgeest die angst gebruikt voor maar één doel: afscheiding uit Eenheid.
Zolang wij denken en geloven een lichaam te zijn met hersenen die ziek kunnen worden en bijvoorbeeld aan angststoornissen kunnen lijden, zal het egodoel (afscheiding uit Eenheid) verborgen blijven en zullen deze ziektes van de geest bestreden worden op het niveau waar ze onmogelijk kunnen genezen; het niveau van het egodenken, wat betekent geloven dat we denken vanuit een lichaam met hersenen.
Dit ‘weten’ wil nog niet zeggen dat Ware Genezing dan ook plaats zal vinden.
De angst die de egodenkgeest projecteert als verdediging tegen Eenheid, Liefde, God (of hoe je het Onnoembare ook wil noemen) moet niet worden onderschat.
Deze verdediging moet wel gigantisch zijn, wil deze in staat zijn dat wat onveranderlijk Een is aan het oog te onttrekken en te doen laten vergeten.
Tevens is ‘vergeten’ ook hoever de verdediging kan gaan, het totaal ongedaan maken van Onveranderlijke Waarheid is natuurlijk onmogelijk, wat de egodenkgeest ook probeert. En het probeert heel wat, zie onze wat wij onze wereld en ons leven noemen. De fantasie van de egodenkgeest lijkt onuitputtelijk en merendeels gruwelijk. De egodenkgeest is een prima filmmaker in elk genre.

Gelukkig is de fantasie van de egodenkgeest niet in staat Onveranderlijke Eenheid/Werkelijkheid, Liefde God; het Onnoembare, te vernietigen.
Want dat zou betekenen dat angst werkelijkheid is en niet het Onveranderlijke Onnoembare. En dat spreekt zich sowieso al meteen tegen. Onveranderlijk is immers onveranderlijk…
Maar weer, dit begrijpen is niet voldoende, wel een begin.

Om die enorme niet te onderschatten weerstand van de egodenkgeest te doorbreken, is precies nodig wat de egodenkgeest als wapen gebruikt, namelijk ‘weerstand’. Maar niet het waar maken van weerstand, maar het vergeven van weerstand.
Daarvoor moet eerst elke weerstand onder ogen worden gezien, precies zoals deze is opgezet door de egokant van de denkgeest die niet anders kan dan voor angst kiezen, want zo is deze opgezet.
Ook dit ‘kijken’ tijdens het ervaren kan op twee manieren: vanuit angst (ego) of vanuit HG/J (de brug die nog steeds verbonden is met de herinnering aan het Onveranderlijke Onnoembare).
Vanuit angst zal angst naar angst kijken en zal de angst nog vergroot worden.
Vanuit HG/J zal de angst bekeken en ervaren kunnen worden op een oordeelloze waarnemende, maar wel deelnemende wijze.
En zo zal angst een andere functie krijgen olv HG/J en stap voor stap het terug herinneren bevorderen en begeleiden van de denkgeest die uiteindelijk onvermijdelijk niet anders kan dan terug herinneren in het Onveranderlijke Onnoembare.

Dus eigenlijk is de egodenkgeest een grote angststoornis waar we als ons met egodenkgeest geïdentificeerde denkgeest, allemaal aan lijden.
En eigenlijk staat dat heel duidelijk in de Inleiding van het Tekstboek van Een cursus in wonderen:

INLEIDING

1. Dit is een cursus in wonderen. Het is een verplichte cursus. Alleen
de tijd waarop je hem doet staat jou vrij. Vrije wil betekent niet dat
jij het leerplan kunt vaststellen. Het betekent alleen dat je kunt kiezen
wat je op een gegeven moment wilt doen. De cursus beoogt niet
de betekenis van liefde te onderwijzen, want dat gaat wat onderwezen
kan worden te boven. Hij beoogt echter wel de blokkades weg te
nemen voor het bewustzijn van de aanwezigheid van liefde, die jouw
natuurlijk erfgoed is. Het tegendeel van liefde is angst, maar wat alomvattend
is kent geen tegendeel.

2. Deze cursus kan daarom heel eenvoudig aldus worden samengevat:

Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.

Hierin ligt de vrede van God.
(T.In.1-2)

Een verplichte cursus in de zin van dat het onmogelijk is uit het Onveranderlijke Onnoembare te geraken en het dus onvermijdelijk is dat onmogelijke ‘vergeten‘ weer terug te herinneren, maar wel gebruik makend van het voor de denkgeest verstaanbare en begrijpelijke concept van ruimte en tijd, waardoor het lijkt dat het een individueel proces is, waarbij de individuele denkgeest stap voor stap terug geleid wordt van angst terug naar Liefde.