“We all hear an inner voice all the time, because there is no outer voice.”

Fragment uit: Making Love More Manageable – A Nod to God.
Kenneth Wapnick
(02.07. mp3)

We all hear an inner voice all the time, because there is no outer voice. Just think about that. If there is no world out here there is no outer. Whom are you hearing? If there is no outer, the inner doesn’t have any meaning either. Because the word inner has only meaning as the opposite of outer. Being tall has no meaning if you have no concept of short.
Beauty doesn’t have any meaning if you have no concept of ugly.

So there is no outer. Cause there is no world, Ideas leave not there source.
So what inner voice do you hearing. Well there are two inner voices, the ego and the Holy Spirit.
There are two voices in your mind. So what make you think just because you hear inner voices it’s the Holy Spirit’s? That’s the arrogance. As long you think you are a body as long you have specific needs you hear the ego’s voice and you will swear it is the HS voices, because it is kind, it is helpful, it is sweet, its loving. But it is specific. And it makes you special, it makes you different, it makes you unique. Just as people who believe in “the other side” and they hear voices from people who have already died they automatically think that person is wise. What make you think that person knows more than you, just because they are dead?

It is so easy to let your specialness contaminate your hearing.
The problem is not hearing Gods voice the problem is undoing your specialness.
When you undo your specialness, you undo your investment in specificity you automatically hear the voice that speaks for oneness.
You don’t have to strain your ears that’s the voice.
When you silence the ego’s voice, the voice you hear is the voice of the HS.
That’s what Jesus means with to say yes means to say not no.
To say yes to God, to say yes to Jesus means you look at the ego’s no and say I don’t want that any more.
Your task is to seek and find all the barriers you placed between yourself and Truth.

This is a course in undoing. Undoing not doing.

So again be wary to people who tell you they hear a inner voice. Because they do, but you don’t know what voice it is. [ego or HS]
And typically people who truly hear the HS voice don’t make a big deal about it, because there voice is humble, its gentle, its kind its undifferentiated. It is non special. That is what this is all about do not assume you are right because an answer seem to come from Him. Be sure you ask, and then be still and let Him speak.

What we do, we speak for him. We tell Jesus what our problem is. We manage him we make his love manageable, which means we make it special, we make it specific. The only meaningful prayer is for forgiveness because you have everything, but you don’t know you have everything. So you have to undo the blocks to the awareness that you have everything and are everything. That’s a meaningful prayer.

Kenneth Wapnick

Excerpted from unpublished workshop conducted by Dr. Kenneth Wapnick, “I am at home. Fear is the stranger here.”

Onder andere over: The double shield of oblivion.

Student: This is a question about coming to grips with the intensity of self-hatred and self-loathing. What is helpful when you are experiencing the intensity of that kind of ego attack? You realize that you’re doing it to yourself, and it becomes like a Catch-22 cyclic process where you know it intellectually and you intensely hate yourself for continually making the wrong choice to be here, knowing that it’s your choice to be here, and knowing there’s a part of you that doesn’t want to do that. It wants to wake up. What do you do that’s helpful when you’re there? In part of my mind I am saying: just look at it; you are afraid of love. I hear myself saying it and yet I’m intensely feeling this self-hatred, which is unbearable. I keep thinking how do you deal with it when you’re in it, you know you’re in it, and you can’t seem to get out of it? It’s like hanging on for dear life. Where can I get the help for the transition?

Kenneth: There’s no easy response or answer to this. What gets you through the searing self-hate and  guilt is also understanding that it is not what it seems—at least beginning as an intellectual idea, at least knowing that your hatred of yourself is just as made up as your hatred of another person. And knowing that both comprise the double shield of oblivion, which conceals the love that is underneath. Knowing this, even if you are in the throes of a massive ego attack, at least helps you have that little smile kind of tucked away someplace that knows it is not what it seems. This is why an understanding of the Course’s theory is helpful, because it gives you a framework in which you can understand these kinds of reactions: that underlying all this hate and this holding onto grievances and feeling how you’ve been unfairly treated is an even more intense sense of hatred of yourself. But that also is made up.

Again, think of a double shield of oblivion: they are two parts of the same defensive system whose purpose is to keep you from choosing to really be at peace, because underlying the hate and the self-hate is this deep abiding sense of love and peace. Knowing this is what will get you through it. There’s no other way of doing it. You can deaden the pain. There are all kinds of things people do to deaden pain. But that does not let go of the pain. It ameliorates it in terms of feeling, but the pain is still there. It just gets masked over. What gets you past the pain is realizing that it’s a choice, just as your hate of someone else is a choice, then your hate of yourself is a choice, too. There is no shortcut.

The whole world was literally made to conceal this searing intensity of guilt. This is why so often people studying the Course say, my life was so much better before I got involved with this damn thing. What they don’t realize is that their life was always terrible, but they didn’t know it because the guilt was covered. And when you start unveiling the layers of the system—you peel away the ego’s thought system—at some point you get in touch with that self-hate and that is not fun. But it was always there. We just didn’t know it. But knowing it is what will eventually enable you to get through it. There is no other way of doing it except knowing that your guilt is a decision just as your anger is a decision.

(Excerpted from unpublished workshop conducted by Dr. Kenneth Wapnick, “I am at home. Fear is the stranger here.”)

—
Thank you for your continued interest in the activities of the Foundation.
Foundation for A Course in Miracles

Één dromer van de droom

Nog wat meer ingevingen aansluitend bij het blog van 4 juli over “Er is geen iedereen” https://illusje.wordpress.com/2022/07/04/er-is-geen-iedereen-er-is-maar-een-dromer-van-de-droom/
dat werd getriggerd door een tekstje van Kenneth Wapnick:

Het drong nu nog dieper door. Maar aangezien zolang er nog ervaren wordt het ego ook nog steeds in elke gedachte van de dromer van de droom aanwezig is, voelde ‘ik’ ook de angst reactie van de egodenkgeest geprojecteerd als misselijkheid van het ‘mijn lichaam’.
Het besluit werd genomen er gewoon samen met HG te kijken naar alle gedachtes die vanuit egodenkgeest kwamen te kijken, zonder er iets aan te veranderen. Het echt inzien dat juist die als zeer vervelend voelende egogedachtes niet vervelend voelen om de reden die ik denk (les 5) is er steeds sneller. Het heeft niets te maken met een misselijk lichaam, maar met egodenkgeest die deze projectie van misselijkheid van het lichaam gebruikt om af te leiden van het dieper liggende doel, namelijk afscheiden van Éénheid, van God, van Liefde en gebruikt daarvoor als middel het geloof in zonde, schuld en angst.
En iets als misselijkheid (een van de duizende afleidingen uit de trucendoos van het ego) werkt als prima afleiding om dat diepere doel van het ego te verbergen en alle aandacht uit te laten gaan naar het lichaam dat nu het centrum en de oorzaak lijkt te zijn van ‘mij’ niet prettig voelen.
Zo werkt het projectiesysteem van de egodenkgeest, en in dit geval geprojecteerd op een zogenaamd ‘ik’ lichaam waarmee de egodenkgeest zich heeft geindentificeerd, maar dat geldt ook voor alles wat zogenaamd schijnbaar buiten ‘mij’ gebeurt en ook projecties zijn om maar af te leiden van de bron, de egodenkgeest die vormen van angst gebruikt om afscheiding van Één mogelijk te doen lijken te zijn.

Deze projecties schijnbaar buiten ‘mij’ ontstaan echter door ‘mijn’ keuze voor egodenkgeest.
En aangezien er maar één egodenkgeest is kan de toevoeging ‘mijn’ egodenkgeest ook niet waar zijn.
Het is niet ‘mijn’ persoonlijke droom en ook niet iemand anders persoonlijke droom het is steeds maar weer het ene nietig dwaas droom idee van de ene zoon van God die de droom serieus neemt en het daardoor ‘echt’ maakt.
Verder kijkend…
En zag projecties van angst langskomen zoals: ‘als er niemand anders is, dan ben ik helemaal alleen’, ‘moet ik dan nu iedereen uit mijn droom verwijderen?’, ‘als ik me dan als een bitch op stel dan verdwijnen ze vanzelf wel’, ‘maar ik wil mn naasten, mn ‘vrienden’ niet kwijtraken’, ‘ik weet niet meer hoe ik me moet gedragen’, ‘ik heb niemand nodig’, ‘ik kan geen hulp verwachten van mijn eigen projecties toch?’. ‘hoewel, als ik macht heb over mijn eigen projecties, dan kan ik ze laten doen wat ik wil’, ‘ai, nee daar wil ik me niet schuldig aan maken’, ‘ik voel me als in een twilight zone’…
Van dat soort duidelijk ego-gedachtes zie ik langs paraderen (het blikken harmonieorkest van het circus Jeroen Bosch).
Duidelijk egogedachtes met als bron het geloof in zonde, schuld en angst en de wens om dit allemaal ‘echt’ te maken, zodat Werkelijkheid, Éénheid, God, Liefde volledig naar de achtergrond in het grote vergeten verdwijnen.
Maar als ernaar wordt gekeken olv de ene Heilige Geest (Juist gerichte Denkgeest) dan wordt elke keer als er weer een egogedachte opduikt en als zodanig wordt herkend, de kans gegeven het doel van de egogedachte te laten veranderen van de wil tot afscheiding naar de natuurlijke wil tot terug herinneren in Éénheid, in God wat het natuurlijke Erfgoed is van de ene denkgeest.

Het is ‘mijn’ droom lijkt een persoonlijke uitspraak, maar kan dat onmogelijk zijn als er maar één dromer van de droom is. De ene dromer van de droom omvat alles en iedereen in één droom van afscheiding.
Ook ECIW wordt gedroomd door de ene dromer van de droom en ook dat kan gebruikt worden door of de ene egodenkgeest of de ene HG Denkgeest. De tot ontwaken bereide denkgeest wordt een bewuste keuzemakende denkgeest die de vergissing van de tot dan toe onbewuste keuze voor egodenkgeest (afscheiding) kan herstellen door opnieuw nu ‘bewust’ te kiezen.

Is het erg dat uiteindelijk onvermijdelijk onder ogen moet worden gezien dat er geen individuele ‘ik’, ‘jij’, ‘wij’, projecties bestaan?
Gezien vanuit het geloof in ego wel, omdat het ego daarvoor is gemaakt, geprogrammeerd, en niet anders kan dan in afscheiding denken en daardoor wel in individualiteit (afscheiding) moet geloven.
Het geloof in HG denkgeest kan deze onmogelijke, onnatuurlijke drang tot afscheiding van Één corrigeren, dmv wat ECIW Ware Vergeving noemt. Een zeer effectief hulpmiddel waarbij wat voorheen een afscheidingsgedachte was te hergebruiken als genezingsmiddel voor de zieke egodengeest die alles wat Één is opsplits in twee weer terugbrengt in de natuurlijke staat van Één.
Vandaar dat het essentieel is bij dit proces van ontwaken uit de droom te leren kijken naar elke egogedachte die voorbij komt, deze als zodanig te herkennen en te onderkennen, er niets aan te veranderen, en als vergevingsmateriaal terug te nemen in de denkgeest en daar door de ene HG Denkgeest te laten vergeven.
De hiertoe bereid en er aan toe zijnde (ene) denkgeest zal geen enkele egogedachte meer willen verstoppen of ontkennen, maar er olv de Juist gerichte Denkgeest (HG) naar willen kijken en niets achterhouden.

“All the world’s a stage…”

“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (WdI.5)

Wat gedachtes n.a.v deze les 5, een les waarvan Kenneth Wapnick zegt dat je naast deze les (en les 34, “Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien”) eigenlijk niets anders nodig hebt als je deze les echt begrijpt.
Ik kan, als ik eerlijk kijk, niet ontkennen dat een gevoel van onvrede voelen in al zijn variaties iets is wat ik en natuurlijk iedereen de hele dag door vele keren langs zie komen.
Dat ontkennen zou een vorm van niet eerlijk kijken naar mijn gedachtes zijn, en ook dan weer niet om de reden die ik denk.

Neem nou het gevoel van irritatie, dat komt vele keren langs om van alles.
Als ik dit observeer en besef dat ik nooit geirriteerd ben om de reden die ik denk, dus niet omdat iemand iets zegt of beweert, of wel of niet doet, of dat iets wel of niet werkt of doet wat ik wil, dan kan ik zien dat de reden waarvan ik denk dat de oorzaak is niet “de vorm”, dus waarin de irritatie zich projecteert is, maar de irritatie, het gevoel, de emotie zelf. En die irritatie is weer niets anders dan de wil om afgescheiden te willen zijn van “God”, Waarheid, Éenheid.
Immers afscheiding is Éénheid opdelen in miljarden aparte puzzelstukjes waardoor met opzet vergeten wordt dat al die aparte stukjes eigenlijk in hun bron Één zijn.
En dat “vergeten” is de ultieme truc van de keuze voor egodenkgeest.
Als ik dan even heel eerlijk naar de vorm kijk waarin geïrriteerd zijn zich kan projecteren dan lijkt het of er een “ik” is die zich irriteert aan iets, iemand of een situatie. Maar dan kan ik ook zien dat er miljarden stukjes (anderen) zijn die zich ook irriteren aan iets, iemand of situaties.
Ik zie dan alleen nog maar “irritatie” zogenaamd om “iets” wat heel echt lijkt in z’n geprojecteerde vorm, maar ondertussen nog steeds een projectie is en daarom niet werkelijk en zeker niet de bron is van de irritatie: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”(WdI.5).

Dit is lastig te snappen (en met doelgerichte opzet) voor de denkgeest die zo diep weg is weggezonken in de droom van afscheiding en denkt dat de droom werkelijk is en de droom en de droomfiguren wel degelijk “echt” zijn en wel degelijk de bron, de oorzaak zijn van mijn (ik als droomfiguur) irritatie.

Dit alles leren doorzien is waar ECIW mij bij kan helpen als de denkgeest er klaar voor is en langzaamaan uit de droom aan het ontwaken is.
Ik ontken geen enkel gevoel, dus in dit geval irritatie, ik kijk ernaar vanuit mijn Juist gerichte denkgeest (HG) en spreek de wens uit er anders naar te willen kijken, vanaf boven het slachtveld en oordeelloos, terwijl het zich afspeelt.
Dan zie/voel ik nog steeds mijn irritatie over iets of iemand, maar zie tegelijkertijd ook dat bijvoorbeeld die andere persoon ook geïrriteerd is, en iemand anders ook en weer iemand anders ook, en eigenlijk zit de wereld vol met geprojecteerde irritaties, en valt het gevoel van “ja, maar ik heb gelijk en ben toch echt geïrriteerd over die of dat” weg. Ik neem het niet meer persoonlijk, omdat ik dan doorzie dat het alleen een keuze is voor kijken vanuit egodenkgeest met als doel afgescheiden te raken en te blijven van Éénheid, iets wat sowieso onmogelijk is.

Als ik eerlijk kijk kan ik ook duidelijk voelen dat ik me afgescheiden voel van die- of datgene aan wie ik me irriteer.
En kan ik zien en voelen dat dát de reden, de oorzaak (de wens tot afscheiding) is dat ik me geïrriteerd voel, en niet door wat iemand zegt of doet waarvan ik dacht dat ik me geïrriteerd voelde de oorzaak is.

Ik kan nu veel milder kijken naar mijn projecties van geïrriteerd zijn en die van zogenaamde anderen. Die zogenaamde anderen (inclusief ikzelf, want dat is ook een projectie) zijn immers denkbeeldige afgescheiden stukjes van de ene Bron en in die zin zijn er geen anderen en blijft alleen de projectie “geïrriteerd zijn” over en verliest daardoor al zijn kracht en lost op in het niets wat het al was; een waandroombeeld.
Dit volledig doorzien van het denksysteem van de keuze voor ego, is eigenlijk wat Ware Vergeving inhoudt; er wordt gezien dat er in werkelijkheid niets gebeurt is en dan komt vanzelf de wens naar boven drijven: “Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien” (WdI.34)
En zal vanuit de keuze voor die Innerlijke Vrede vanzelf ook de Inspiratie komen om wat dan ook wel of niet te doen. En wat dat dan ook is, het zal hoe dan ook liefdevol zijn.

De boodschap van Een cursus in wonderen. – Kenneth Wapnick, Ph.D.

Na een intensief proces van bijna 4 jaar, van aanvang vertalen t/m het van de persen rollen van het boek (1e week mei), is het dan eindelijk zo ver. Het boek De boodschap van Een Cursus in wonderen. DEEL I Allen zijn geroepen, DEEL II Weinigen verkiezen te luisteren, (beide delen in één band) van Kenneth Wapnick, Ph.D. is klaar om verspreid te worden.
Het boek is vakkundig vertaald door Jan-Willem van Aalst, zelf auteur van het boek Wonderen of waan, een gids over concepten in Een cursus in wonderen.
Dankzij onder andere Thilly Mercier, een door de wol geverfde cursusboekenvertaalster en corrector, en proeflezers, Robert J. Visser, Hans Westerveld en mijzelf is het een prachtige, Kenneth Wapnick waardige, vertaling geworden.
Het is een indrukwekkend naslagwerk dat nu, dankzij de Nederlandse vertaling, bereikbaar is voor alle studenten van Een cursus in wonderen.
We hebben gekozen voor een hardcover uitgave, zodat het boek, net als de tijdloze inhoud een leven lang mee kan.

Omschrijving:

De boodschap van Een cursus in wonderen
DEEL I  Allen zijn geroepen
DEEL II Weinigen verkiezen te luisteren
Kenneth Wapnick, Ph.D.

De boodschap van Een cursus in wonderen is een boekwerk in twee delen, (beide delen in één band) met als doel een diepgaande beschrijving te geven van wat Een cursus in wonderen ons kan leren, met uitleg en richtlijnen voor het vermijden van gebruikelijke misvattingen over deze boodschap.
Deel I – ‘Allen zijn geroepen’, – zou met recht als ondertitel kunnen dragen ‘Wat Een cursus in wonderen zegt’, terwijl deel II – ‘Weinigen verkiezen te luisteren’ – als ondertitel zou kunnen krijgen ‘Wat Een cursus in wonderen niet zegt’.

De nadruk van deel I ligt dus op wat de Cursus werkelijk onderwijst, terwijl deel II de nadruk legt op de verschillende manieren waarop studenten de boodschap verkeerd begrijpen, waarbij ze menen dat de Cursus iets onderwijst wat hij niet doet, of door de ware boodschap van de Cursus te ontkennen.

Beide delen zijn samengevoegd in één hardcover band van in totaal 576 pagina’s.

Ook al zal er van wegen het Corona virus geen officiele presentatie mogelijk zijn, is het boek natuurlijk gewoon te bestellen via onze website Inner Peace Publications
maar ook via Bol en te bestellen (vanaf 2e week mei) en via de eigen plaatselijke boekhandel.

Excerpted from unpublished workshop conducted by Dr. Kenneth Wapnick, “I am at home. Fear is the stranger here.”

Student: This is a question about coming to grips with the intensity of self-hatred and self-loathing. What is helpful when you are experiencing the intensity of that kind of ego attack? You realize that you’re doing it to yourself, and it becomes like a Catch-22 cyclic process where you know it intellectually and you intensely hate yourself for continually making the wrong choice to be here, knowing that it’s your choice to be here, and knowing there’s a part of you that doesn’t want to do that. It wants to wake up. What do you do that’s helpful when you’re there? In part of my mind I am saying: just look at it; you are afraid of love. I hear myself saying it and yet I’m intensely feeling this self-hatred, which is unbearable. I keep thinking how do you deal with it when you’re in it, you know you’re in it, and you can’t seem to get out of it? It’s like hanging on for dear life. Where can I get the help for the transition?

Kenneth: There’s no easy response or answer to this. What gets you through the searing self-hate and  guilt is also understanding that it is not what it seems—at least beginning as an intellectual idea, at least knowing that your hatred of yourself is just as made up as your hatred of another person. And knowing that both comprise the double shield of oblivion, which conceals the love that is underneath. Knowing this, even if you are in the throes of a massive ego attack, at least helps you have that little smile kind of tucked away someplace that knows it is not what it seems. This is why an understanding of the Course’s theory is helpful, because it gives you a framework in which you can understand these kinds of reactions: that underlying all this hate and this holding onto grievances and feeling how you’ve been unfairly treated is an even more intense sense of hatred of yourself. But that also is made up.

Again, think of a double shield of oblivion: they are two parts of the same defensive system whose purpose is to keep you from choosing to really be at peace, because underlying the hate and the self-hate is this deep abiding sense of love and peace. Knowing this is what will get you through it. There’s no other way of doing it. You can deaden the pain. There are all kinds of things people do to deaden pain. But that does not let go of the pain. It ameliorates it in terms of feeling, but the pain is still there. It just gets masked over. What gets you past the pain is realizing that it’s a choice, just as your hate of someone else is a choice, then your hate of yourself is a choice, too. There is no shortcut.

The whole world was literally made to conceal this searing intensity of guilt. This is why so often people studying the Course say, my life was so much better before I got involved with this damn thing. What they don’t realize is that their life was always terrible, but they didn’t know it because the guilt was covered. And when you start unveiling the layers of the system—you peel away the ego’s thought system—at some point you get in touch with that self-hate and that is not fun. But it was always there. We just didn’t know it. But knowing it is what will eventually enable you to get through it. There is no other way of doing it except knowing that your guilt is a decision just as your anger is a decision.

(Excerpted from unpublished workshop conducted by Dr. Kenneth Wapnick, “I am at home. Fear is the stranger here.”)

—
Thank you for your continued interest in the activities of the Foundation.
Foundation for A Course in Miracles

Drie fundamentele stappen van vergeving

Uit: “Inleiding tot Een cursus in wonderen” – Kenneth Wapnick:

“Vergeving kan dus in drie fundamentele stappen worden samengevat.
De eerste stap is dat ik onderken dat het probleem niet
buiten me is, op dat scherm. Het probleem zit vanbinnen, in mijn
film. In de eerste stap geef ik te kennen dat mijn woede niet gerechtvaardigd
is, hoewel mijn woede me altijd voorhoudt dat het
probleem buiten me ligt, bij jou, en dat jij moet veranderen zodat
ik niet hoef te veranderen. Kortom: de eerste stap betekent dat het
probleem niet buiten me ligt, maar daarentegen in mij zit. Deze stap
is zo wezenlijk om dat God het Antwoord op het probleem van de
afscheiding in ons binnenste heeft neergelegd: de Heilige Geest is
niet buiten ons, de Heilige Geest is in ons, in onze denkgeest. Door
vol te houden dat het probleem buiten ons ligt – en dat gebeurt bij
projectie altijd – houden we het probleem weg van het antwoord.
En dat is precies wat het ego wil, want wanneer het probleem wordt
beantwoord door de Heilige Geest, houdt het ego op te bestaan.
Dus het ego is heel doortrapt en subtiel als het erom gaat ons te
doen geloven dat het probleem buiten ons ligt, of dat nu in een ander
mens is – ouders, leraren, vrienden, partners, kinderen, de ministerpresident
– of in de aandelenmarkt, het weer of in God Zelf. We zijn
er allemaal uitermate bedreven in het probleem te zien waar het niet
is, zodat de oplossing gescheiden kan blijven van het probleem. In
het Werkboek staan twee lessen die dat heel duidelijk maken, namelijk
les 79 en les 80: ‘Laat me het probleem zien, zodat het kan
worden opgelost’ en ‘Laat me zien dat mijn problemen zijn opgelost.’
Er is maar één probleem en dat is het geloof in de afscheiding zelf,
oftewel het probleem van schuld, en dat zit altijd vanbinnen, niet
buiten je. De eerste stap van vergeving is dus, zoals gezegd, dat ik
erken dat het probleem niet in jou zit; het probleem zit in mij. De
schuld ligt niet in jou, de schuld ligt in mijzelf. Het probleem zit niet
op het scherm waarop ik het projecteerde, het zit in de film in mijn
binnenste en dat is een film van schuld.

Dan komt de tweede stap, en dat is de moeilijkste. Het is een stap
die we koste wat het kost willen zien te vermijden. We moeten nu
iets doen aan die film, dat wil zeggen: we moeten iets doen aan onze
eigen schuld. Ik wil benadrukken dat juist dat de reden is dat we tot
het uiterste gaan om die woede en aanval te rechtvaardigen en in
stand te houden; juist dat is de reden dat we de wereld willen blijven
zien als opgesplitst in goed en slecht. Zolang we dat doen kunnen
we die tweede stap vermijden, want bij de tweede stap zien we onze
eigen schuld en al onze gevoelens van zelfhaat onder ogen.
Bij de eerste stap erken ik dat mijn woede niets anders is dan de
beslissing mijn schuld te projecteren. Maar bij de tweede stap erken
ik dat de schuld zelf óók een beslissing vertegenwoordigt. De
schuld symboliseert de beslissing mijzelf als schuldig in plaats van
als schuldeloos te zien. In plaats daarvan moet ik onderkennen dat
ik een Zoon van God ben in plaats van een zoon van een ego; dat
mijn ware Thuis niet in deze wereld is maar dat mijn ware Thuis
eerder in God is. Dat kunnen we pas als we onze schuld onder ogen
zien en de uitspraak doen dat dit niet is wat we werkelijk zijn. En die
uitspraak kunnen we niet doen zolang we niet eerst iemand anders
aanzien en zeggen: ‘Jij bent niet wat ik van jou gemaakt heb. Je bent
in wezen wat God geschapen heeft .’
Er staan een paar heel indringende passages in de Cursus die beschrijven
hoe vreselijk beangstigend deze tweede stap is. Het komt
vaak voor dat mensen, vooral de eerste keren dat ze Een cursus in wonderen
inkijken, het verkeerde idee hebben dat het allemaal mooi
en makkelijk is. De Cursus kan je op het verkeerde been zetten als
je niet oplet. Op het ene niveau wordt er gezegd hoe eenvoudig het
is, hoe we in feite allemaal ‘thuis zijn in God, en dromen van ballingschap’
(T10.I.2:1) en hoe al die stappen in een ogenblik genomen
kunnen worden, louter door ons denken te veranderen, enzovoort.
Dan kan het dus gebeuren dat we die passages lezen en al die andere
passages maar vergeten, waarin er sprake is van de verschrikkelijke
angst die dat proces oproept: het onbehagen, de weerstand en
het conflict dat ontstaat wanneer we deze stappen zetten waarin we
onze schuld onderhanden nemen.
Niemand kan het ego loslaten zonder eerst zijn of haar eigen
schuld en angst aan te pakken, want dat is het ego. In het evangelie
zei Jezus: ‘Wie zijn kruis niet opneemt en mij niet volgt, kan mijn
volgeling niet zijn!’ (Matth. 10:38; Mk 8:34; Lk 14:27). Dan spreekt
hij dus hierover. Je kruis opnemen wil zeggen dat je iets doet aan je
eigen schuld en angst en daarmee het ego transcendeert. Je kunt dat
proces met geen mogelijkheid doorlopen zonder moeilijkheden en
pijn. Let op: dat is niet Gods Wil voor ons; het is onze eigen wil. Wij
zijn degenen die schuld in het leven hebben geroepen, dus voordat
we die kunnen loslaten moeten we hem onder ogen zien en dat kan
heel pijnlijk zijn. Er zijn twee plaatsen waar juist dit proces en de
hoeveelheid angst die dat met zich meebrengt beschreven wordt:
de lessen 170 en 196 ( WdI.170; WdI.196.9-12). Ook in ‘De twee werelden’
in de tekst (T18.IX.3) gaat het over de ogenschijnlijk gruwelijke
beklemming waar we doorheen moeten en de verschrikkingen
die gepaard gaan met het verwerken van deze vrees voor God. Dit
is het laatste obstakel voor vrede en daar ligt onze schuld het diepst
begraven.

Dus de tweede stap bestaat in feite uit de bereidheid onze schuld
onder ogen te zien en durven zeggen dat het een uitvinding is van
onszelf, erkennen dat de schuld geen symbool is voor Gods geschenk
aan ons maar voor de beslissing onszelf te zien zoals God ons niet
geschapen heeft. Dat wil zeggen dat we onszelf zien als kind van
schuld en niet als kind van liefde. Een cursus in wonderen benadrukt
heel duidelijk dat wij, omdat we degenen zijn die de schuld gemaakt
hebben, niet degenen zijn die hem ongedaan kunnen maken. Om
dat te kunnen doen hebben we hulp nodig die van buiten het ego
komt. Die hulp is de Heilige Geest. En de enige keuze die we hebben
is de Heilige Geest uit te nodigen het denksysteem van het ego te
corrigeren en de schuld van ons weg te nemen. Dat is de derde stap.
Bij de tweede stap zeggen we in feite tegen de Heilige Geest: ‘Ik wil
mezelf niet langer als schuldig zien; neem dat alstublieft van me weg’.

De derde stap is aan de Heilige Geest en hij neemt de schuld weg,
eenvoudig omdat hij die in feite al weggenomen heeft . Het enige
probleem is dat wij dat moeten aanvaarden.

Samenvattend: de eerste stap maakt de geprojecteerde woede ongedaan
door te zeggen dat het probleem niet buiten me ligt, maar
in me. De tweede stap maakt duidelijk dat het probleem dat in me
zit een probleem van eigen makelij is en dat ik het nu niet meer wil.
De derde stap volgt wanneer ik het heb overgedragen aan de Heilige
Geest en Hij het probleem van me wegneemt.”

T15.XI.10:11, uitgelegd door Kenneth Wapnick

Een uitleg van de toch wel intrigerende zin aan het einde van Hoofdstuk 15:
“Make this year different by making it all the same” (T15.XI.10:11), door Kenneth Wapnick uit: Journey Through The Text of A Course in Miracles:

“So will the year begin in joy and freedom. There is much to do, and we have been long delayed. Accept the holy instant as this year is born, and take your place, so long left unfulfilled, in the Great Awakening [i.e, the Atonement] , Make this year different by making it all the same.

This is an implicit word play on different, wherein Jesus says to us: “Make this coming year different from all the others by having everything be the same, not seeing differences, but seeing everyone and every situation as sharing the single purpose of forgiveness. People either ask for love or express it, and regardless of which it is, your response is never different, being only always love. Whatever you do will be joyfully the same – defenselessly loving, kind, and gentle – for it will come from a vision that sees God’s Sons as the same, with no true differences among them. Finally if you and your brother are the same, then you and I are the same as well, and we and God are the same in the sense of our not being separate from the Oneness of creation and creation’s unity with its Creator.”

Een voorproefje…

Ik ben zeer enthousiast over het vertaalproject waar we op dit moment mee bezig zijn, namelijk het vertalen van een van de meesterwerken van Kenneth Wapnick:
“The Message of A Course in Miracles, Volume One: All Are Called, volume Two: Few Choose To Listen”. In het Nederlands zal het boek de titel krijgen: De boodschap van Een cursus in wonderen, Deel 1:  Allen zijn geroepen, Deel 2: Weinigen verkiezen te luisteren”.
Jan-Willem van Aalst heeft dit boek wat uit twee delen bestaat, prachtig vertaald, daarbij zowel de inhoud van ECIW als de stijl van Kenneth Wapnick volledig respecterend.

Ik kan het niet laten zo vast een klein voorproefje te geven uit het eerste deel, waarin Kenneth Wapnick op briljante niet mis te verstane wijze uitlegt waarin ECIW zich onderscheid van andere spirituele paden, bijvoorbeeld wat betreft het gebruik van “het lichaam”:

“In een belangrijke uitspraak in het Tekstboek, die ik al eerder citeerde, vat Jezus de metafysica van Een cursus in wonderen en zijn houding tegenover de illusoire wereld van fenomenen puntig samen:

‘Het lichaam werd niet door liefde gemaakt. Toch veroordeelt de liefde het niet en kan ze het liefdevol gebruiken, omdat ze respect heeft voor wat de Zoon van God heeft gemaakt en dit aanwendt om hem van illusies te verlossen. (T18.VI.4:7-8)’

Hier zien we de kern van het verschil van Een cursus in wonderen met vrijwel elke andere spiritualiteit die onderwezen wordt, want hij weerspiegelt een puur nondualistische metafysica die desalniettemin het lichaam en de fysieke wereld niet kleineert, wegwuift, of verafgoodt. Zolang wij geloven dat het lichaam en de wereld echt zijn, behandelt Jezus deze in zijn onderricht in de Cursus alsof ze echt waren; in werkboekles 184 vinden we een prachtig voorbeeld van dit lesprincipe:

‘Het zou inderdaad vreemd zijn als je gevraagd werd aan alle symbolen van de wereld voorbij te gaan en ze voor altijd te vergeten, en jou toch werd gevraagd een onderwijzende functie op je te nemen. Het is voor jou nodig de symbolen van de wereld een tijdje te gebruiken. Maar laat je er niet tevens door misleiden. Ze staan helemaal nergens voor, en tijdens je oefeningen is het deze gedachte die jou ervan zal bevrijden. Ze worden slechts middelen waardoor je kunt communiceren op een manier die de wereld begrijpen kan, maar waarvan jij inziet dat het niet de eenheid is waar ware communicatie kan worden gevonden. Wat je dus nodig hebt, zijn elke dag tussenpozen waarin het leren-in-de-wereld een voorbijgaande fase wordt, een gevangenis van waaruit je het zonlicht ingaat en de duisternis vergeet. Hier begrijp jij het Woord, de Naam die God jou gegeven heeft, de ene Identiteit die alle dingen gemeen hebben, de ene erkenning van wat waar is. En stap dan terug in de duisternis, niet omdat je meent dat die werkelijkheid is, maar alleen om de onwerkelijkheid ervan te verkondigen in termen die nog steeds betekenis hebben in de wereld die door duisternis wordt beheerst. Gebruik alle onbeduidende namen en symbolen die de wereld van de duisternis kenschetsen. Maar aanvaard ze niet als jouw werkelijkheid. De Heilige Geest gebruikt ze allemaal, maar Hij vergeet niet dat de Schepping één Naam heeft, één betekenis en één enkele Bron, die alle dingen in Zichzelf verenigt. Gebruik alle namen die de wereld aan ze geeft slechts voor het gemak, maar vergeet niet dat ze met jou de Naam van God delen. (WdI.184.9-11)’

Indien correct begrepen, maakt de centrale boodschap van vergeving van Een cursus in wonderen niet de fout tot werkelijkheid om in de realiteit van de wereld van fenomenen te geloven, een geloof dat zeker versterkt zou worden door haat voor het lichaam, wat slechts de onbewuste behoefte en investering van het ego versterkt om toch tenminste iets van geloof in de realiteit van de materiële wereld en het lichaam te behouden. Op het metafysische niveau (niveau I) is er helemaal niemand om te vergeven. Echter, op het niveau van onze ervaringen (niveau II) lijkt onze geprojecteerde innerlijke schuld aanwezig te zijn in een ander. Dus is het met die ervaring van de aanval op anderen dat we met het proces van vergeving zouden moeten beginnen.”

Verwacht wordt dat dit prachtige boek ergens in het eerste kwartaal van 2019 uit zal komen bij Inner Peace Publications.
Ik houd jullie op de hoogte.