Een nog weer meer verdiepend inzicht over het concept “dood” is dat het ego ook dit concept gebruikt om zijn eigen versie van “onveranderlijke werkelijkheid” te maken als verdediging tegen de ware onveranderlijke werkelijkheid van God.
Het hele egodenksysteem is opgezet als verdediging tegen Eénheid, non-dualisme, God, Liefde. En de enige manier om dat schijnbaar voor elkaar te krijgen is het tegendeel van non-dualisme, namelijk dualisme te bedenken. Ineens is er geen één meer, maar twee, precies het tegenovergestelde, of het op z’n kop zetten van wat onveranderlijke Éenheid, nondualisme is.
De ultieme truc van het ego om binnen zijn dualistische denksysteem toch onveranderlijkheid te suggereren is het concept “de dood”. De dood binnen het ego denken lijkt immers onveranderlijk, onoverkomelijk en eeuwig. We ervaren de dood als onvermijdelijk en als de enige zekerheid die we lijken te hebben in dat wat we ons leven noemen. En tegelijkertijd zijn we er bang voor, of dit nu aanvaard wordt of ontkend, in allerlei verhalen, we doen er alles aan om het uit te stellen, of zoals alles in de dualiteit nu eenmaal een tegenhanger heeft, door zelf voor de dood te kiezen.
En dit heeft allemaal slechts één doel te verbergen en vervolgens te vergeten, dat de dood zoals alle ego concepten onmogelijke concepten zijn binnen Éenheid, non-dualisme, God, Liefde.
Dit blijkt, ook al is het een onmogelijk idee, toch een zeer effectief en succesvol idee en gedachtesysteem te zijn. De dood is nu het ultieme symbool van het enige wat “waar” is binnen het volledig onware denksysteem van het ego, waardoor dat wat werkelijk “Waar” is verborgen blijft, diep in het onderbewuste, in de vergetelheid.
Het goede nieuws is, dat “Waar” altijd “Waar” blijft en “onwaar” derhalve “onwaar”.
We kunnen muren en bergen voor “Waar” oprichten, zodat wat “Waar” is uit het zicht verdwijnt, maar het is daardoor nog niet volledig verdwenen.
Het is dus zaak als de denkgeest er genoeg van heeft zich te verbergen achter onwaarheid dmv concepten (blokkades) die alleen maar pijn en lijden opleveren, eraan toe is zich weer te willen herinneren in wat hij werkelijk is, en dat alle obstakels die werden en worden opgeworpen tegen “Waarheid”, (Éenheid, non-dualisme, God Liefde) onder ogen worden gezien, worden doorzien en losgelaten oftewel vergeven, zodat wordt gezien en ten volle wordt beseft dat alleen Éen waar kan zijn en dat alles wat twee is (dualisme) niet gebeurt kan zijn, dan alleen in dromen van dualisme met als enig doel afgescheiden te zijn en blijven van Éen, God, Liefde, een wat dan duidelijk wordt onderkend en gezien als een onmogelijk doel.
Dat is de enige manier om het concept “dood” door te prikken en te ontkrachten.
Op die manier wordt het idee van de dood slechts nog een reminder voor wat het eigenlijk is, zoals hierboven beschreven, en krijgt het alleen nog de functie van ware vergeving.
Maar blijf alert, want aangezien er alleen maar denkgeest is en zich daarin zowel het juist-gerichte denken (HG/J) als het onjuist gerichte denken (ego) en het waarnemende/keuzemakende denken bevindt, het egodenken nog steeds in elke gedachte aanwezig is, zolang “we” nog ervaren, denken en geloven “hier” te zijn. Het egodenken zal dus altijd proberen elke gedachte af te scheiden van de juist gerichte denkgeest. Bijvoorbeeld door elke keer dat het concept “dood” langskomt, te denken “oh, het is niet echt hoor, het is maar een concept, de dood bestaat niet, denk er maar niet aan” en vervolgens het hele concept weg te mediteren in het licht. Daarmee wordt heel slim en schijnbaar heel spiritueel vermeden dat “ik” als waarnemende/keuzemakende denkgeest eerst zonder oordeel, wat alleen kan olv HG/J, oftewel de juist gerichte denkgeest, want anders is kijken simpelweg te angstig, ook weer een verdediging van het ego, kijk naar de projectie die ik als egodenkgeest heb opgezet. Dat eerlijk kijken precies zoals het verhaal met als onderwerp “de dood” is opgezet en wordt ervaren, is absoluut noodzakelijk om het hele concept los te kunnen laten oftewel te vergeven.
Dit niet doen, door het te vermijden (dus door te luisteren naar de leiding van het ego gedeelte van “mijn” denkgeest (=zonde, schuld en angst) is stappen overslaan.
Dus elke keer dat het concept “dood” in al z’n vormen als verhaal en ervaring voorbij komt is het zaak op de eerste plaats het te leren herkennen, het precies zo onder ogen te zien zoals het is opgezet door mijn keuze voor het egodenken, zonder er ook maar iets aan het verhaal en de ervaring te veranderen, en dan de keuze te maken (als de denkgeest eraan toe is, maar dat voel je vanzelf) het te vergeven, omdat ik dan echt doorzie dat het hele concept “dood” onmogelijk is, want het past op geen enkele manier binnen wat “Waar”, Onveranderlijk Éen is.
Ik merkte zelf na dit inzicht dat het hele egodenken eigenlijk volledig doordrongen is van het concept “dood” in talloze vormen, en het volledig doorzien ervan (dus door er eerlijk naar te kijken, en te voelen, zodat gezien kan worden dat het alleen maar een verdediging tegen terug herinneren in Éenheid, God, Liefde is) en het vervolgens willen en kunnen vergeven ervan werkelijk enorme deuren van vrijheid opent.
En maak je geen zorgen (wat ook weer een egogedachte is trouwens), want wakker worden uit deze nachtmerrie die we ons leven noemen, is onvermijdelijk, of je er nu bewust mee bezig bent, heel spiritueel denkt bezig te zijn of juist niet, het is onvermijdelijk. De denkgeest zal er uiteindelijk onvermijdelijk aan toe zijn om zich terug te willen herinneren in Éenheid, God, Liefde.
En dat is het enige ware onvermijdelijke, NIET het concept “dood”.
“Niet werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.
Hierin ligt de vrede van God”.
(ECIW Inl.2:1-4)
P.S. de inspiratie voor dit blog werd onder andere getriggerd door een blog van Frits Spoelstra (Snips) wat te vinden is onder deze link Momento Mori
illusje 