A never happening story

The world, with everything in it, including “my” (and everyone’s) body (including the brain), is a never happened story, it is just a dream in the mind (not in the brain) which in its self is also a dream. And dreams are dreams, are dreams, are dreams, are dreams, never to become Reality.
Within this dream concept the whole thing is “a never ending story”, because it never began. the whole thing is just the answer, the effect to the impossible wish to be separated from Reality, Oneness, Love, God.
Only this one hidden wish keeps this impossible dream of separation going.
Until the mind is ready to let this impossible dream go and is ready to remember back into God, where it never left in the first place.
And this will “happen” inevitably, because it never really happened.

So seemingly trapped in this never happened, seemingly never ending dream the only real question would be: “what is it for?”: to keep the separation intact, or remembering back in Reality”.

That would be the only proper question to ask with everything that seems to happen in the dream, this seemingly “my” so called life.
There is no investigation needed in the outcome only in the minds input;
what is it for, and then choose again: ego or Holy Spirit, fear or Love. And the (dream) effects of this choice will “look after itself”.
There is nothing more to “do” than this: choose again, and again, and again, and again…

…’God is’, en doen er dan het zwijgen toe…

…iedere keer dat “ik” (schijnbaar het lichaam) verdriet (alle soorten verdriet) voel, of spijt, schuld, boosheid, gekwetstheid, of me slachtoffer voel, of wat voor emotie dan ook ervaar dan wordt er eigenlijk bepaald op ego-denkgeest niveau (niet op lichaamsniveau, dus ook niet met de hersenen, want dat bestaat niet, er is alleen denkgeest (mind)) dat er een manier is om groter te zijn, beter te zijn, meer te zijn dan Waarheid, Liefde, oftewel God.
Dus dat wat ervaren wordt en voelt als iets heel negatiefs en pijnlijk is eigenlijk een poging om te triomferen over God.
Het is, als je dit begrijpt eigenlijk pure arrogantie om te bepalen dat “ik” veel meer ben dan God, door het tegenovergestelde van God in te zetten: ego=zonde, schuld, angst, haat, woede enz.
Het gevolg van dit ego besluit is, op ego niveau zelfs de ervaring van trots, door het tonen van nederigheid, opoffering, martelaarschap, enz. dat juist lijkt te zeggen dat “ik” minder ben dan God.

Zie daar weer een voorbeeld van de schizofrene aard van de egodenkgeest.

Beide ego opties; ik ben meer dan God en/of ik ben minder dan God, zijn onjuist.

Er is alleen Één mogelijk, en dat overstijgt sowieso “mogelijk” omdat het niet bestaat, in de zin zoals wat wordt verstaan onder “bestaan” in de “wereld”.

ECIW zegt hierover in WdI.169.5:1-7,6:1-7)

“Eenheid is eenvoudig het idee: God is. En in Zijn Wezen omvat Hij alles. Geen enkele denkgeest bevat iets anders dan Hem. We zeggen: ‘God is’, en doen er dan het zwijgen toe, want in die wetenschap verliezen woorden hun betekenis. Er zijn geen lippen om ze uit te spreken en er is geen deel van de denkgeest onderscheiden genoeg om te voelen dat hij zich nu gewaar is van iets dat niet hijzelf is. Hij heeft zich verenigd met zijn Bron. En als zijn Bron Zelf, is hij alleen maar.

6.We kunnen hierover absoluut niet spreken, schrijven, en niet eens denken. Het komt tot elke denkgeest, wanneer het totale inzicht dat zijn wil de Wil van God is, volkomen is gegeven en volkomen is ontvangen. Het brengt de denkgeest terug in het oneindige heden, waarin verleden en toekomst niet denkbaar zijn. Het ligt voorbij verlossing, voorbij elke gedachte aan tijd, voorbij vergeving en het heilige gelaat van Christus. De Zoon van God is eenvoudig opgegaan in zijn Vader, zoals zijn Vader in hem. De wereld is er helemaal nooit geweest. De eeuwigheid blijft een constante staat.”