Onze enige verantwoordelijkheid aanvaarden en nemen.

Een gedachte over werkelijke verantwoordelijkheid nemen. Als alles een gedachte is van en in de denkgeest, en er niets anders is dan gedachtes in en van de denkgeest, dan ligt niet de verantwoording in wat het zogenaamde lichaam met hersenen doet in een zogenaamde wereld, maar welke keuze er gemaakt wordt in en door de denkgeest. En die keuze kan alleen maar de keuze zijn tussen ego of HG.
Al mijn zogenaamde ervaringen in een zogenaamd ervaren wereld getuigen van die keuze.
De ervaringen, dus de gevoelens, emoties, niet het ervaren van de projecties als iets opzichzelfstaand, want projecties staan niet op zichzelf, gedachtes/ideeën verlaten niet hun bron de denkgeest. Als dat ten volle waargenomen wordt en de verantwoordelijkheid voor de enige keuze die er is: ego of HG wordt genomen dan wordt duidelijk dat alleen de keuze voor HG terugkoppelt naar Waarheid, Éénheid, God, Liefde en dat de in eerste instantie keuze voor ego (ego spreekt altijd eerst) alleen maar geschikt is om te vergeven, zodat alleen waarnemen vanuit HG overblijft.
Als die verantwoordelijkheid wordt ingezien en bewust genomen dan is de eerste stap bij elke waarneming/ervaring die in eerste instantie vormgericht is, en dat is alles wat de zogenaamde “ik” ervaart door de dag en nacht heen, het alleen nog maar gezien wordt als vergevingsmateriaal en vergevingskans, zodat elke met opzet opgeworpen ego-denkgeest blokkade van en door de denkgeest oplost en de vrije doorstroom van de altijd nog steeds ene hele Denkgeest automatisch overblijft.
Die vrije ongeblokkeerde doorstroom van en in de Denkgeest (HG Denkgeest) zal dáár opgepikt en herkend worden waar de ontvankelijkheid van de schijnbare afgescheiden stukjes denkgeest aan toe is.
Dus het ontwaken van de hele ene keuzemakende denkgeest die eerst voor ego heeft gekozen (voor afscheiding) is afhankelijk van de ene keuze van de keuzemakende denkgeest die zijn verantwoordelijkheid neemt niet meer voor ego, maar om voor HG Denkgeest te kiezen. En nogmaals dit alles speelt zich enkel en alleen af in denkgeest, omdat er niets anders is dan dat.
Lichamen nemen niet waar en ervaren niet. Vandaar dat de wereld verbeteren/veranderen of vernietigen nooit kan en gaat werken dan alleen in waanzinnige schizofrene dromen van de ene keuzemakende denkgeest die voor de waanzin van het ego kiest en daardoor dingen waarneemt die er niet kunnen zijn.
Werkelijke Verantwoordelijkheid is dus alleen gelegen in de keuze voor egodenkgeest of voor HG Denkgeest.
Elke ervaring in de vorm, de wereld, dient dan alleen nog als spiegel voor wat er zich in de denkgeest afspeelt, waardoor de keuze voor ego zichtbaar wordt en er opnieuw nu heel bewust gekozen kan worden voor HG:

“1.Projectie maakt waarneming. 2De wereld die jij ziet is wat jij haar gegeven hebt, niets meer. 3Maar ook al is ze niets meer, ze is ook niets minder. 4Daarom is ze voor jou belangrijk. 5Ze getuigt van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand. 6Zoals een mens denkt, zo neemt hij waar.* 7Probeer dan ook niet de wereld te veranderen, maar kies ervoor je denken over de wereld te veranderen. 8Waarneming is een gevolg, geen oorzaak. 9En juist om die reden is een rangorde naar moeilijkheid bij wonderen zonder betekenis. 10Alles wat met visie wordt bezien, is genezen en heilig. 11Niets wat zonder dat wordt gezien, heeft enige betekenis. 12En waar geen betekenis is, heerst chaos” (T21.In.1:1-12).

Dat is het enige wat ECIW probeert te onderwijzen aan de waarnemende denkgeest die eraan toe is zijn verantwoordelijkheid te nemen voor zijn in eerste instantie keuze voor onder leiding staan van de egodenkgeest in twijfel te trekken en bereid is opnieuw te kiezen nu voor HG Denkgeest.

Terug naar één door het vergeven van twee

Als theorie en praktijk samenkomen: als ik alles terugbreng naar één, want er is alleen maar één, dan wordt alles letterlijk éénvoudig. Zoals de les die ik vandaag lees/doe, les 105: de kop: Gods vrede en vreugde behoren mij toe, en even verderop: ‘Mijn broeder, vrede en vreugde bied ik jou aan, opdat Gods vrede en vreugde de mijne mogen zijn.’

Dat is tweeheid in handen geven van HG/J en tweeheid vergeven, zodat een geprojecteerde ‘jij’ en ‘ik’ terug herinnerd worden als één in één denkgeest. Dat is terugkeren in waar nooit uit weggegaan is. Tweeheid wordt zodoende enkel en alleen nog een reminder om tweeheid (dus verschillen zien, conflicten, speciaalheid, schuldige zien enz.) te (ver)geven aan HG/J, zodat alleen éénheid overblijft. Zodra ik dat hele zogenaamde met opzet bedachte complexe verwarrende dualistische denksysteem van ego doorzie (en dat is een kwestie van veel oefenen en volhouden) dan is het idee van ‘geven en ontvangen zijn hetzelfde’ heel éénvoudig en volstrekt logisch.

Dit is geen onmogelijk haalbare leergang, want de uitkomst staat vast het is allemaal al gebeurt en de uitkomst is al aanvaard…

Het vergeten vergeven

We vergeten te vergeven omdat we dat willen, en we vergeten het vergeten te vergeven omdat we dat willen en we vergeten het vergeten, dat we vergeten zijn te vergeven omdat we dat willen…. tot we het echt niet meer willen vergeten, en vergeven.

Het stom vinden en of verachtelijk van onszelf (het ego), dat we het vergeten, is weer een verdekte vorm van het willen vergeten, het niet willen vergeven enz.

Zo ontdekken we vanzelf, door het toenemend alert zijn op de eigen gedachtes, als waarnemer, dat er maar één probleem is en maar één oplossing voor elke afscheidingsgedachte, die maar één verborgen doel heeft en dat is vergeten te vergeven en maar één echte oplossing kent, het vergeten in al zijn kleurrijke vormen te vergeven.

Dus we hoeven niet te stoppen met te vergeten te vergeven, maar simpelweg vergeven dat we vergeten.

Het vergeten vergeven.

verborgen achter het ene vergeten,

verdwaald in vergeten,

vergeten waar naar toe,

vergeten waarheen,

vergeten waarom,

vergeten waartoe,

vergeten wat liefde is,

vergeten,

dolend in angst,

tastend naar wat is vergeten,

in het duister van de nacht,

vergeef ik het vergeten.

Nacht- en dagdromen, beide dromen vanuit de denkgeest.

Tijd zat om mijn favourite hobby “dagdromen” te beoefenen.
Ik had vanmorgen vroeg nadat ik nog even terug gegaan was naar bed een hele levendige droom, echt een film in kleur. En ik wist ook nog de hele droom nadat ik wakker werd. Ik vind het dan soms leuk om op te zoeken waar de dingen die ik droomde symbool voor staan. En toen ik alle elementen uit die droom en hun symbolische betekeneis had opgezocht kwam er een duidelijk beeld naar boven van gedachtes waar ik in mijn proces mee bezig ben de laatste tijd en welke ik nog niet helemaal onder ogen wilde zien.
Heel behulpzaam in het vergevingsproces.

En toen ik daar wat over zat te dagdromen in mijn tuin in het zonnetje, drong echt tot mij door, oh wacht even ik noem het al dagdromen, want dat zijn het, dromen over dat wat ik nu ervaar, want de Cursus geeft aan dat er geen verschil is tussen wat wij nachtelijke dromen noemen en wat we dagdromen (ons dagelijkse leventje) kunnen noemen.
Dat betekent onvermijdelijk dat ook mijn dagdromen symbool staan voor wat ik denk en hoe ik dat interpreteer en dat wat ik “zie” (lijk te zien) niets anders zijn dan projecties vanuit denkgeest, net zoals nachtelijke dromen projecties zijn vanuit denkgeest.
En net als bij het duiden van nachtelijke dromen kan het duiden van dagdromen, die je dan op dezelfde manier duidt als nachtelijke dromen, heel behulpzaam zijn, want laten we wel zijn beide zijn slaapdromen.

Echt de wereld krijgt een totaal andere betekenis als ik alles wat ik ervaar en in beelden (projecties) zie uitgebeeld, en dat geldt voor wat wij nachtelijke dromen noemen, maar ook voor onze dagdromen, symbolisch worden gezien en dus niet meer letterlijk worden genomen.
En gebruik voor het opzoeken van de symbolische betekenis van wat je denkt en geloofd te zien gerust een website die de betekenis van droom symbolen duidt. Want symbolen blijken door de aard van de denkgeest; namelijk één, een collectieve symbolische betekenis te hebben.
En zo kan alles wat ik eerst zie als een waar autonoom beeld  (want zo zien we dat vanuit kijken met ego, want de taak van het ego is vergeten dat alles uit denkgeest komt) teruggebracht worden naar de projector (denkgeest)  waar deze vandaan komt en nu een symbolische betekenis kan krijgen wat weer erg behulpzaam is als vergevingsmateriaal in handen van Heilige Geest.

Even voor de zekerheid, ik bedoel dus met dromen duiden iets anders dan waar het meestal voor gebruikt wordt, namelijk voor uitleg binnen het egodenken met jij als lichaam als centrale figuur.
Ik zie het meer als een kans de symbolische betekenis bewust te leren zien als komende van de denkgeest (dus niet van het lichaam) en zodoende mijn onvergeven onbewust gehouden gedachtes aan het licht te brengen, zodat ze vergeven kunnen worden.

 

Een eventuele tip voor een website over dromen en hun betekenis is:
http://www.grotebeer.net/droomsymbolen.php#
Daar worden de symbolische betekenissen van droombeelden heel kort aangegeven, zonder eindeloze uitleg, want dat is niet nodig. De rest kan je heel goed zelf duiden, ik zie het meer als een voorzetje voor gedachte onderzoek, noodzakelijk in het vergevingsproces.

Het proces van leren “zien”

Hoe duidelijker ik zie en ervaar hoe complex het ego denken werkt des te meer ga ik alle bewegingen van het ego denken doorzien.
Het is duidelijk dat als ik ergens overstuur over ben (licht overstuur tot heel erg) dat dat van mijn keuze voor ego komt, want immers: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (WdI.5).
Ik voel en ervaar ook duidelijk meer en meer hierin de ego dynamiek in het juist willen lijden in wat als gevoel lijkt als het juist willen ontkomen aan lijden.

Eigenlijk ga ik inzien dat elke gedachte die ik heb vanuit “ik” identificatie, hoe nobel, liefdevol, meelevend of vechtend tegen, gruwelijk, sarcastisch die gedachte ook lijkt altijd vanuit ego (de beide zijde van het ego) identificatie komt.
En ga ik zien dat ik daar niet aan ontkomen kan, want ergens aan willen ontkomen is ook ego. Het ziet ernaar uit dat elke gedachte inderdaad zoals ik eerst theoretisch wist nu echt gezien gaat worden als altijd komend vanuit ego, vanuit de krampachtige reflex en de wil tot afscheiding van het ego.
Dus ook als ik hier boos over wordt of in paniek raak of in onverschilligheid verval.

En dit is een noodzakelijke voortgang in het proces van het doen van ECIW.
Het kost heel veel eerlijkheid en het leren van oordeelloos kijken voordat dit in zijn volle omvang gezien kán worden.
In dit proces wordt ook geleerd dat alles wat ik buiten mij denk en geloof te zien en te ervaren slechts een reflectie is van “mijn” (eigenlijk het, maar het wordt ervaren als “mijn”) egodenken waarbij de oorzaak van de gedachte nooit buiten mij kán liggen.
En dat kan alleen gezien worden door eerlijk en oordeelloos te leren kijken terwijl het ervaren wordt. En eerlijk en oordeelloos kijken kan alleen door met “iets” anders dan het ego te kijken.
En ook dat is een langdurig leerproces dat zich door allerlei fases heen beweegt.
Het is gewoon zo dat het goed is te beseffen dat de ego-kant van de denkgeest, naast de HG/J en de waarnemende/keuzemakende denkgeest, ook altijd meeloopt en dus ook ECIW doet.
Dus het leerplan van ECIW is zo opgesteld dat het erom gaat eerst helemaal het verborgen leerplan van onze keuze voor ego (voor afscheiding dus) in het bewustzijn te brengen, zodat het uiteindelijk helemaal gezien wordt voor wat het is: een onmogelijke poging om afgescheiden te raken en te blijven van God, Liefde, Waarheid, Éénheid. Omdat te leren zien beweegt de denkgeest zich in het leerproces stap voor stap van het geloof in egodenkgeest, oftewel van volledige identificatie met zijn projecties; het lichaam de wereld enz., naar het bewustzijn een waarnemende/keuzemakende denkgeest te zijn, welke moet leren onderscheid te maken tussen de keuze voor het geloof in ego (onjuist gerichte denkgeest) en de keuze voor HG/J  (juist gerichte denkgeest). En so wie so leert en er achter komt dat er alleen maar gedachte/denkgeest is en dat wat “wij” als vorm zien ook alleen maar projecties zijn vanuit de denkgeest. Wat weer betekent dat lichamen, hersenen en verder alle “dingen” geen autonome dingen zijn, maar projecties die altijd verbonden zijn en blijven aan hun projector, de denkgeest; “Er is geen wereld los van jouw ideeën, want deeën verlaten nooit hun bron” (WdI.132.10:3).
Stap voor stap wordt zo de dynamiek van het ego blootgelegd en zal de eerst onbewuste keuze voor het ego ontmaskerd worden als een bewuste keuze die alleen maar verborgen moest worden gehouden om niet ontmaskerd te worden, zodat er stap voor stap opnieuw gekozen kan worden, niet voor een andere of betere vorm-ervaring, maar voor HG/J denkgeest. Dat is namelijk de enige keuze die gemaakt kan worden. Dit alles is nogmaals een stap voor stap proces vanuit de “eigen”  (waarnemende/keuzemakende)denkgeest focus waarbij, ook stap voor stap, alles wat ervaren wordt door “mijn” leven heen kan worden hergebruikt precies zoals het zich lijkt voor te doen en ervaren wordt. “De Heilige Geest kan alles wat je Hem geeft voor jouw verlossing gebruiken” (T25.VIII.1:1).

En het besef groeit ook dat als het proces als bijzonder heftig en zwaar wordt ervaren, dat ook weer komt door de met opzet verborgen gehouden keuze voor kijken door de “ogen” van het ego dat maar één doel heeft hoe dan ook in de afscheiding blijven geloven, nogmaals dat zit achter elke identificatie met welke vorm en gebeurtenis dan ook. Het mooie van deze bewustwording is dat uiteindelijk alleen dit ene doel van het ego wordt doorzien achter al die schijnbaar miljarden ego uitingen en doelen, en er ook maar één oplossing is: het vergeven van deze ene vergissing, die nooit werkelijk heeft plaatsgevonden.

Yoga!?

Wat gedachtes over dat de bron van alles in de denkgeest (mind) ligt en nergens anders, omdat er geen ergens anders is.
Zo lijkt binnen het concept van de droom, dat wat we binnen dat concept van de droom voortdurend verwarren met wat we werkelijk zijn, alsof mijn beslissing om op yoga te gaan een beslissing is van en door de “mij” Annelies die iets zoekt om zich te ontspannen.
Maar dit is niet zo heb ik ontdekt. Ik merk door deze ontdekking dat het idee dat de denkgeest (niet het brein dus) de bron is nu echt het valse idee dat het lichaam de bron is van elke gedachte aan het overnemen is en wortel begint te schieten.

Het is niet het lichaam dat voor yoga kiest, het is zelfs niet zo dat er voor zoiets als een verschijnsel yoga gekozen wordt.
De denkgeest die zich terug begint te herinneren dat deze de bron is ziet nu steeds duidelijker dat de denkgeest de keuze heeft tussen het afgescheiden denken van het ego en daardoor automatisch kiest voor zonde, schuld en angst en deze gedachten projecteerd naar “buiten”, wat in dit geval resulteert in een droom van een zeer onrustig lichaam/brein Annelies, onrustig gemaakt door allerlei schijnbare toestanden buiten haar, dat tot bedaren kan worden gebracht bijvoorbeeld door dat lichaam yoga te laten beoefenen.
Maar nu ook heel helder ziet dat er een andere keuze mogelijk is vanuit die bron de denkgeest en dat is de keuze voor het terugnemen van elke (ego) gedachte naar zijn bron, de denkgeest en deze onschadelijk te laten maken door deze te vergeven (dmv ware vergeving wel te verstaan), waardoor de rust terugkeert in de denkgeest wat zich laat weerspiegelen, in dit geval, in een liefdevollere droom welke eruit ziet als de keuze voor het gaan beoefenen van yoga.

Nog steeds speelt zich dit allemaal af in de droom, maar het verschil is dat de eerste keuze, voor ego, omdat dat de keuze voor zonde, schuld en angst is, ook alleen maar zich als angstige droom vormen zal manifesteren. Iets wat ik uit het verleden ken toen “ik” ook voor yoga koos, maar dat toen resulteerde in een soort gedwongen valse rust welke schijnbaar rust gaf aan het lichaam en het brein, wat even leek te werken, maar tenslotte toch eindigde in moedeloosheid, gevoel van falen en depressiviteit en mij juist verder verwijderde van de bron.

Nu echter weet “ik” dat de bron de denkgeest is en niet “mijn” lichaam/brein en dat ik nu bewust kan kiezen voor “het andere” door de voorheen ego keuzes te vergeven, waardoor de denkgeest automatisch in de andere keuze terechtkomt, welke het tegenovergestelde is van de keuze voor zonde, schuld en angst, namelijk “Liefde” (niet te verwarren met ego liefde die te herkennen is door de schijnbare keuze voor liefde in enige vorm) waardoor echt ervaren wordt dat niet de keuze voor yoga werkelijke rust brengt, maar de keuze voor vergeven van de keuze voor het egodenken, waardoor terug herinnert wordt in de altijd in Rust zijnde Denkgeest en dit zich, zolang er nog ervaren lijkt te worden in nog steeds de droom, zich laat ervaren in dit geval door de keuze voor yoga.

(Excuses voor weer een lange zin, maar dat zie ik pas achteraf en ik denk schijnbaar in lange lijnen, het is een beetje zoals zingen op lange ademlijnen :-))

Door deze veranderde keuze op denkgeest niveau (dus niet meer voor zonde, schuld en angst (ego)) lijkt yoga een enorm effect te hebben op de droomfiguur Annelies.
Er is enorm veel Inspiratie en gewoon weten wat te doen, zonder zonde, schuld en angst.
En dat komt omdat nu gezien en ervaren wordt dat de denkgeest altijd de bron is, ook als er voor ego gekozen wordt. Nogmaals er bestaat geen lichaam Annelies of wie dan ook die de bron is, het is altijd de denkgeest: of egodenkgeest, de keuze voor afscheiding, schijnbaar mogelijk door het geloof in zonde, schuld en angst, of  voor HG Denkgeest, de keuze voor het vergeven van de mogelijkheid van afgescheiden te zijn van Eenheid, Liefde.
Je kan ook zeggen er is ego inspiratie, of HG Inspiratie en aan de effecten herken je je keuze, in dit geval yoga vanuit zonde, schuld en angst, welke altijd het lichaam als bron ziet, of yoga vanuit het vergeven van zonde, schuld en angst resulterend in een genezen denkgeest die yoga op een totaal vrije manier beleefd, zonder, de lading, zonde, schuld en angst. Dus niet yoga leert mij op een ontspannen wijze te ademen, en te bewegen, het is het natuurlijke resultaat, effect of weerspiegeling van het genezen van de denkgeest.

Dit is dus geen pleidooi voor yoga, maar voor het terug gaan naar de bron, de denkgeest bij elke vorm van onvrede in de denkgeest (de enige plek waar onvrede kan zijn, want het lichaam bestaat niet anders dan als een projectie vanuit de denkgeest en blijft daardoor denkgeest) daar ware vergeving toe te laten passen en de effecten daarvan in nog steeds de droom gewoon toe te laten, zonder oordeel. En of dat er nu uitziet als yoga, vissen, de marathon lopen, kantklossen, tekenen, borduren, zwemmen, fotograferen, vertalen, lezen, fietsen, zingen, muziek maken, schrijven, tuinieren of verzin het maar, dat doet er niet toe. Het gaat erom van waar uit: de keuze voor ego of  voor HG, het zal hoe dan ook als het uit de Juist gerichte Bron van ware Inspiratie komt altijd het meest liefdevol zijn.

Ter ondersteuning van deze gedachte nog even deze door mij herhaaldelijk aangehaalde tekst te vinden op blz. 56 in Het handboek voor leraren:

5.Een aanzienlijke belemmering bij dit aspect van zijn leerweg is de angst van Gods leraar over de geldigheid van wat hij hoort. 2En wat hij hoort kan zonder meer heel verbijsterend zijn. 3Het kan ook ogenschijnlijk helemaal niet van toepassing zijn op het voorliggende probleem zoals hij dat ziet, en kan de leraar zelfs met een situatie confronteren die hem in grote verlegenheid lijkt te brengen. 4Dit zijn allemaal oordelen die geen waarde hebben. 5Ze zijn van hemzelf en komen voort uit een armoedig zelfbeeld dat hij achter zich zou kunnen laten. 6Vel geen oordeel over de woorden die tot je komen, maar biedt ze in vertrouwen aan. 7Ze zijn veel wijzer dan de jouwe. 8Gods leraren beschikken over Gods Woord achter hun symbolen. 9En aan de woorden die ze gebruiken geeft Hij Zelf de kracht van Zijn Geest, en verheft ze van betekenisloze symbolen tot de Roep van de Hemel zelf. (H21.5:1-9)

De keuze…

Zodra een blokkade, de sluier die we voor Waarheid, “dat wat IS” (God, Liefde, Éénheid) geplaatst hebben, met als enig doel afgescheiden te blijven van Waarheid oplost, gaat de poort naar wat IS als het ware vanzelf open en komt de herinnering aan dat wat IS vanzelf weer te voorschijn.
De herinnering kan zich weerspiegelen (zolang er nog geloofd wordt in de wereld van de vorm te zijn) in een ervaring van een plotselinge creatieve impuls, of inzicht, of gewoon precies weten wat te doen met een eerst schijnbaar onoplosbaar probleem.
Er wordt dan duidelijk gezien dat niet het probleem in de vorm op zich het probleem was, maar dat de keuze voor afgescheiden te willen zijn van dat wat IS (Éénheid, Waarheid, God, Liefde) het probleem was en is

Dus de herinnering, of de brug, naar Waarheid, in ECIW Heilige Geest of de manifestatie daarvan Jezus genoemd, zorgt niet dat er een schijnbaar probleem in de vorm wordt opgelost, of dat ik antwoord krijg op een vraag, maar helpt bij het oplossen van de blokkade in mijn denkgeest daar waar voor afscheiding is gekozen en nu opnieuw gekozen kan worden voor het vergeven van het idee van afscheiding.

Dit alles gebeurt op een wijze die ik kan begrijpen op het niveau van de mate van begrip waar ik me op dat moment (denk en geloof) te bevinden.
Het kan daarom lijken alsof er hulp van buiten komt wat mij precies verteld wat ik moet doen, maar dat is niet zo.
Nogmaals de enige keuze die echt helpt, ongeacht de uitkomst die ik denk te weten te willen en wens in de vorm is de enige keuze die gemaakt kán worden en dat is de keuze voor afscheiding (ego) of voor het genezen van de afscheiding (HG/J). Niet het genezen in en van de vorm (lichamen, dingen en situaties), maar de genezing van de denkgeest die in afscheiding geloofd.
En zolang ik nog de ervaring heb van in een wereld te zijn in een lichaam, zal de genezing van de denkgeest zich soms zichtbaar en soms onzichtbaar lijken te manifesteren in de vorm. En zal ik leren onderscheid te maken tussen de manifestaties van het ego (de wens voor afscheiding) en de manifestaties van de genezen denkgeest de wens van de genezing van het afscheidingsidee. Kortom weten dat het probleem nooit in de vorm ligt, maar altijd in de denkgeest.
Vandaar dat oordeelloos leren kijken zo belangrijk is, want alleen in oordeelloosheid kan opnieuw gekozen worden voor ego of voor HG/J.

Elke vorm van depressiviteit hoe groot of klein ook elke vorm van ongenoegen, woede, verdriet, kortstondige vreugde, haat, speciale liefde zijn manifestaties van de achterliggende keuze voor afscheiding. Als dit gezien en geaccepteerd wordt kunnen al deze manifestaties van de keuze voor afscheiding her-gebruikt worden als ik dat wil en erom vraag.
Ik ben dan niet langer meer een speelbal van mijn emoties die naar believen lijken te komen en te gaan. Ik weet dan dat ik deze manifestaties niet “ben” maar er wel 100% verantwoordelijk voor ben, omdat ik kennelijk liever voor afscheiding koos, maar dat nu niet meer wil en weet dat ik slechts anders hoef te kiezen door die manifestaties terug te nemen in de denkgeest en te vergeven.
Dat opent de poort tot totale vrijheid van de denkgeest…

Symboliek, niets is ooit wat het lijkt

Ik zat net even naar een programma te kijken waarbij de Scientology Church werd doorgelicht en zag mezelf daar weer met stijgende verontwaardiging maar kijken, terwijl ik het programma al eerder had gezien.
Nu wil ik het absoluut niet over het verschijnsel Scientology Church hebben, alsjeblieft niet, daar is genoeg over te lezen op internet. Ik wil het hier hebben over de “andere” functie die elke ervaring kan hebben en dat dat een keuze is.

Wat er gebeurde is dat ik merkte dat ik naast de verontwaardiging en woede ook tegelijkertijd keek met een observerende blik van boven het slagveld en zag ook dat de verontwaardiging en boosheid, niet over dat wat ik zag ging, maar als afleiding diende en diende om “het alles buiten mijzelf zien” te versterken en in stand te houden. Met andere woorden ik hoefde nu weer niet naar mijn eigen geloof in zonde, schuld en angst te kijken, maar kon het projecteren, zodat het lijkt alsof anderen fout bezig zijn en niet ik. Dit geeft als we heel eerlijk durven kijken, naast de woede ook ergens wel een zij het tijdelijk prettig, en opluchtend gevoel.

Het eerste effect van dit zien was dat de zonde, schuld en angst zich weer (zoals dat meestal gebeurt als ik even geen “schuldigen” buiten mijzelf kan vinden) naar binnen keerde, naar mijzelf. Wat eigenlijk ook nog steeds een projectie naar buiten is trouwens, want mijzelf als lichaam zien is ook nog steeds een projectie poging om uit de denkgeest te stappen.
En we hebben al eerder gezien dat elke projectie uit de denkgeest alleen maar dient om in de afscheiding te blijven. Vervolgens zag ik mezelf nog steeds flink oordelen en mezelf daarvoor weer veroordelen. Tot ik er hulp bij vroeg, wat niets anders betekent dat ik bereid ben er “anders” naar te kijken.

En vervolgens zag ik ineens weer de symboliek van alle oordelen achter alle geprojecteerde vormen. Het feit dat ik denk en geloof hier in een lichaam in een wereld te zijn laat zien dat ik het ego heel serieus neem net zoals leden van bijvoorbeeld een SC dat verschijnsel ook heel serieus nemen. Kortom het gaat hier in de droom altijd over het ego serieus nemen.
Ik zag dat de symboliek achter een projectie zoals de SC (maar dat geld dus voor alle projecties, zonder uitzondering, want de vorm doet er niet toe voor het doel waar het voor dient: afscheiding) weer het wanhopig zoeken naar Éénheid is (zie vorig blog) waar het niet te vinden is. Als ik het wil zien (en dat wil ik) is het een prachtig zeg maar gerust caricaturaal  voorbeeld van ego’s  voortdurende poging door middel van projectie uit het bewustzijn van denkgeest zijn te blijven door voortdurend de “hongerige honden” van zonde, schuld en angst erop uit te sturen om bewijzen te vergaren van een bestaande wereld vol met bewijzen van zonde, schuld en angst. Dit specifieke verschijnsel (de projectie) SC is daar een prachtig uitvergroot voorbeeld van.
Het is dus niet wat het lijkt waar ik zo verontwaardigt en woedend over ben.
Het ego pakt alleen maar weer gretig deze kans aan om Waarheid, Éénheid te bedekken met een sluier van projecties vanuit zonde, schuld en angst, daarmee tevens de tijdlijn verleden (zonde), heden (schuld), en toekomst (angst) in werking zettend en in stand houdend.

Wat er gebeurt is dus dat de verontwaardiging en woede een andere functie krijgt, niet meer om de afscheiding van Één te bevestiging en te bestendigen, maar om dit ego mechanisme te doorzien en het niet meer serieus te nemen, zodat het kan gaan dienen als reminder om het te doorzien en te vergeven, zodat gezien wordt dat wat er zich ook lijkt af te spelen in de droom, de droom in werkelijkheid geen enkele invloed heeft of kan hebben op Waarheid, of Éénheid.
Nogmaals het is niet zo dat ik nu niet meer verontwaardiging en woeden zou mogen of moeten ervaren, nee, dat is er gewoon als onderdeel van het egodenkgeest mechanisme en dat zal nooit in die hoedanigheid veranderen, zolang ik denk en geloof en ervaar in deze droom rond te lopen. Maar ik kan wel terwijl het zich lijkt af te spelen er tegelijkertijd anders naar leren kijken en de (ego) functie ervan doorzien. En dan vervolgens kiezen voor welke functie ik deze droom van afscheiding wil laten dienen en gebruiken. En vervolgens binnen het concept “ervaren” de juiste inspiratie krijgen wat wel of niet te doen eventueel.
Een keuze, overigens, die ook illusoire is, daar er in werkelijkheid niets te kiezen valt en er alleen onveranderlijke Éénheid bestaat, maar binnen het concept “wereld” waarin nog steeds in geloofd wordt en daardoor ervaren, is “kiezen” een hulpmiddel bij het onvermijdelijke terug herinneren in “Dat wat IS”.

ECIW te moeilijk?

Een veel gehoorde klacht over ECIW is dat hij zo moeilijk is.
In Hoofdstuk 11.VIII “Het probleem en het antwoord” lezen we:

“1. Dit is een heel eenvoudige cursus. 2Misschien heb je niet het gevoel dat
jij een cursus nodig hebt die uiteindelijk onderwijst dat alleen de werkelijkheid
waar is. 3Maar geloof jij dat ook? 4Wanneer je de werkelijke wereld
waarneemt, zul je inzien dat jij het niet geloofde. 5Maar de snelheid waarmee
jouw nieuwe en uitsluitend ware waarneming in kennis zal worden
omgezet, zal jou slechts een ogenblik de tijd gunnen te beseffen dat alleen
dit waar is. 6En dan zal alles wat jij gemaakt hebt vergeten zijn: het goede
en het slechte, het onware en het ware. 7Want als de Hemel en de aarde één
worden, zal zelfs de werkelijke wereld uit je zicht verdwijnen. 8Het einde
van de wereld is niet haar vernietiging, maar haar omzetting in de Hemel.
9De herinterpretatie van de wereld is de overdracht van alle waarneming
naar kennis” (T11.VIII.1:1-9).

en in T11.VIII.5:1-10 staat:

“5. Misschien klaag je erover dat deze cursus niet specifiek genoeg voor jou
is om te begrijpen en te gebruiken. 2Maar misschien heb jij niet gedaan wat
hij specifiek bepleit. 3Dit is geen cursus in het spelen met ideeën, maar in
de praktische toepassing ervan. 4Niets kan specifieker zijn dan dat jou
wordt gezegd dat je zult ontvangen als je vraagt. 5De Heilige Geest zal
ieder specifiek probleem beantwoorden, zolang jij gelooft dat problemen
specifiek zijn. 6Zijn antwoord is zowel veelvoudig als één, zolang jij gelooft
dat het ene veelvoudig is. 7Misschien ben je bang voor Zijn specificiteit,
uit angst voor wat jij meent dat deze van jou zal eisen. 8Maar alleen
door te vragen zul je leren dat niets wat van God komt ook maar iets van
jou eist. 9God geeft, Hij neemt niet. 10Wanneer jij weigert te vragen, komt
dit doordat je gelooft dat vragen nemen is in plaats van delen”
(T11.VIII.5:1-10).

Ook Helen Schucman klaagde over dat de Cursus haar niet hielp.
In “Een leven geen geluk. Het ontstaan van Een cursus in wonderen. Een biografie van Helen Schucman” vinden we het antwoord hierop van Jezus aan Helen zelf, wat later voor meer algemeen gebruik in T11.VIII.5 terecht is gekomen, (zoals hierboven geciteerd):

“Je klaagt erover dat deze cursus niet specifiek genoeg voor jou is om te begrijpen en te gebruiken. Maar hij is heel specifiek geweest en jij hebt niet gedaan wat hij specifiek bepleit. Dit is geen cursus in het spelen met ideeën, maar in de praktische toepassing ervan. Niets kan specifieker zijn dan dat heel duidelijk wordt gezegd dat je zult ontvangen als je vraagt” (uit: Een leven geen geluk, blz. 328).

Het is zeker de moeite waard deze hele paragraaf T11.VIII “Het probleem en het antwoord” te gaan lezen in de cursus zelf. Het staat in het Tekstboek, hoofdstuk 11, paragraaf VIII op blz. 215. Jezus gebruikt hier de metafoor van “kleine kinderen” om het een en ander te verduidelijken:
“Kleine kinderen zien in dat ze niet begrijpen wat ze waarnemen, en vragen daarom wat het betekent. Bega niet de vergissing te geloven dat jij begrijpt wat je waarneemt, want de betekenis daarvan is voor jou verloren gegaan” (T11.VIII.2:2-3).

en

“Van niets wat je waarneemt ken jij de betekenis. Niet één gedachte die je eropna houdt is volkomen waar. Door dit te erkennen maak je een doortastend begin” (T11.VIII.3:1-3).

We kunnen onze weerstandsgedachten tegen het begrijpen van ECIW vergeven, door in te zien dat de weerstand een verdediging is tegen het willen begrijpen dat we zelf gekozen hebben (op denkgeest niveau) voor afgescheiden te willen zijn van “Waarheid”, de non-dualistische Waarheid welke onveranderlijk Éen is, in God, in Liefde.
Een afscheiding die onmogelijk is en dus nooit kan worden bewerkstelligd, dan alleen in onmogelijke dromen die de illusie proberen waar te maken dat afscheiding wel mogelijk is.

Een vergeven denkgeest is een denkgeest toestand zonder investeringen in zonde, schuld en angst.
En dan stelt Jezus de vraag:

“15. Wil jij je angsten niet verruilen voor de waarheid, als die ruil plaatsvindt
mits je er maar om vraagt? 2Want als God Zich niet in jou vergist, kun jij je
alleen in jezelf vergissen. 3Maar jij kunt de waarheid over jezelf leren van
de Heilige Geest, die jou zal onderwijzen dat er in jou, als deel van God,
geen vergissing mogelijk is. 4Wanneer jij jezelf zonder begoocheling waarneemt,
zul je de werkelijke wereld aanvaarden in plaats van de onware die
jij hebt gemaakt. 5En dan zal je Vader Zich naar je toebuigen en de laatste
stap voor jou zetten, door jou te verheffen tot Zichzelf” (T11.VIII.15:1-5).

Er moet een andere manier zijn…

Als ik denk dat ik het echt gehad heb met de wereld en me er het liefst uit wil terug trekken, dan is dat een gedachte die uit de keuze voor het afgescheiden egodenken komt.
Want door dit te (willen) denken lijkt de gedachte waarheidsgehalte te hebben. De droom dat er een wereld is die “ik” zat ben lijkt daarmee “waarheid” te worden. En de wil tot afgescheiden te willen zijn, het verborgen doel van de keuze voor egodenken, blijft daardoor afgeschermd.
Dat is de (on)ware reden achter “het zat zijn”, er doorheen zitten, lusteloosheid, boosheid, en verzin zelf maar wat er al niet in de trukendoos van het egodenken kan zitten.
Hoe dan ook “ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”, dus ook niet omdat ik het gehad heb met een wereld die krankzinnig is.
De reden achter elke onvrede hoe klein of groot dan ook is dat er de wens is afgescheiden te willen zijn van God, Liefde, Eenheid, Waarheid, of hoe je “HET” dat met opzet, van wegen de wil tot afgescheiden er van willen zijn, ook wilt noemen.
Enkel Ware Vergeving (vergeven wat niet gebeurt is en nooit gebeurt kan zijn en dat is heel wat anders dan dissociëren) doet de herinnering aan wat met opzet vergeten moet worden terugkeren in de denkgeest (mind).
Daardoor krijgt zo’n gedachte van hulpeloosheid enz. een totaal andere functie.
Door Ware Vergeving wordt voorkomen dat het onware als waar wordt gezien, en blijft het onware, onwaar waardoor het kan worden vergeven en als blokkade voor Waarheid verdwijnt in het niets, waar het ook uit voorgekomen is.

Niet zozeer mijn stemmingen zijn een keuze, ze zijn het effect, het resultaat van de verborgen keuze van de waarnemende, keuzemakende-denkgeest die voor het egodenken kiest, en dat is eigenlijk de keuze voor afscheiding.

Eigenlijk is er maar één keuze namelijk die voor de wens afgescheiden te willen zijn.
Deze ene wens ligt verborgen achter alle schijnbaar duizenden afgesplitste gedachte mogelijkheden binnen het egodenken.
Vandaar dat Ware Vergeving alle schijnbaar verschillende gedachten van klein tot groot, van een licht irritatie tot wilde razernij en moordlust op dezelfde manier oplost en doet oplossen in het “niets” dat ze waren, zijn en blijven.

Vandaar dan ook, in tegenstelling tot wanhoop enz., opent de uitspraak “Er moet een andere manier zijn” de poort voor het kunnen opvangen van “Het vergeten lied” (T21.1.1-10)