Overleven

Er is geen rangorde in overleven, met deze gedachte werd ik wakker en dat vond ik meteen een inspirerende en een geruststellende vrede gevende gedachte.
“Leven” in een lichaam, in deze wereld is de ego versie van wat leven is.
Eigenlijk van wat Leven niet is.
Leven met als doel afscheiding kan geen leven zijn.
Elke vorm van leven die anders bedoeld is dan Leven in God, kan geen leven zijn.

Kijk naar de wereld, kijk naar hoe de poging om afgescheiden van God te leven eruit ziet, kijk hoe dat ervaren wordt. De onmogelijke wens om afgescheiden van God, van Liefde, van Éénheid te leven kan toch in niets anders resulteren dan in lijden, pijn, en de hel?
Als Hemel (God, Eenheid, non-dualisme) IS dan moet aarde (ego, afscheiding, dualisme) wel hel zijn.
Het is alles of niets, er kan niet een beetje hemel of een beetje aarde zijn, beide sluiten elkaar uit.

Niets in deze wereld kent een rangorde in lijden, pijn, of speciale vreugde want er is maar één oorzaak: de wens om afgescheiden te zijn van God, Liefde, Éénheid, non-dualisme. Zelfs daar hebben we verschillende woorden voor die maar één betekenis hebben. De een zal God een prettig woord vinden, de ander zal ervan walgen, de één vindt Liefde een prachtig woord, de ander zal ervan walgen, de een vindt non-dualisme een prachtig woord de ander walgt ervan en zo gaat dat met alle woorden, want woorden zijn 2x verwijdert van Waarheid.
In Éenheid, non-dualisme bestaan geen woorden. Een woord is een afgescheiden naam geven nadat gekozen is voor afscheiding en uit “Alles” (Eénheid) ineens een stukje “iets” lijkt te zijn ontstaan. En dat “iets” krijgt voordat het als vergissing terug kan keren in de natuurlijkje staat van “Alles” een naam, en wordt zo als het ware vastgelegd in steen.
En dit wordt nu meteen gezien als Waar, het nieuwe waar, het nieuwe leven, met miljarden mogelijkheden en rangorden in pijn,  lijden en kortstondige vreugde en speciale liefde.

Als ik hier goed naar kijk, zonder oordeel dan kan ik geen rangorde aanbrengen in vormen van lijden, want dan is er maar één vorm van lijden met maar één oorzaak; er wordt alleen geleden aan de ziekelijke wens afgescheiden te leven van God, Liefde, Éénheid, non-dulaisme, Waarheid.
En dat lijden speelt zich niet af in de woorden, namen die we onze projecties van lijden en pijn hebben gegeven, maar in de denkgeest die gekozen heeft voor een schijnbare mogelijkheid dromen te hebben van afscheiding en daarin te geloven als zijnde waar.

De  oplossing kan dan ook alleen maar zijn alle vormen van lijden en pijn, eerst te herkennen en te onderkennen en dan terug te (ver)geven aan de Denkgeest (Heilige Geest) die Weet en de herinnering in zich draagt aan God.

Zoals Een cursus in wonderen zegt in het 1ste principe van wonderen:
“Wonderen kennen geen rangorde naar moeilijkheid. Het ene is niet ‘moeilijker’ of ‘groter’ dan het andere. Ze zijn allemaal gelijk. Alle uitingen van liefde zijn maximaal” (T1.I.1:1-4).

Het wonder van vergeving ziet geen rangorde in pijn en lijden dat is het mooie en troostende ervan. Ik lijd niet meer of minder dan een ander. Alle lijden en pijn die ik ervaar in een bepaald scenario is dezelfde pijn en lijden die jij ervaart in jouw scenario. De bron (de wens voor afscheiding) is dezelfde alleen de uitvoering (de projecties) de film op het filmdoek lijken te verschillen, En het geloof in het waarheidgehalte van de film houdt de film draaiende.
Het vergeven van het geloof in de film en dus het geloof in de waarheid ervan, doet de interesse en de investering in de film uitdoven en oplossen in het Licht van Waarheid.

Alles liever dan de liefde van God?

Alles liever dan de liefde van God, is de grondgedachte van het ego, voelbaar als “mijn” ego. Deze gedachte is echter diep opgesloten in een zogenaamd onderbewuste. En op zogenaamd bewust niveau wordt een nieuw geloof geintroduceerd met aan het hoofd (ego)god aan wie we juist om hulp vragen om een einde te maken aan al ons lijden.
Hierdoor blijft de grondgedachte en verborgen ego-doel: “alles liever dan de liefde van God” op een hele slimme en vooral zeer effectieve manier verborgen.
De wereld kan er nu schijnbaar echt zijn, want hij is immers geschapen door god die ons daardoor ook zou kunnen helpen om uit onze ellende en lijden te ontsnappen. Terwijl we dat juist helemaal niet willen en juist deze god bedacht hebben om juist te kunnen lijden. Dit geloof is zo sterk dat we het officieel omgezet hebben in “geloof” met de daarbij behorende projecties; alle religies. Welke niets anders vertegenwoordigen dan de wens om afgescheiden te zijn en blijven van de liefde van God, door juist de liefde van god te prediken. Een gebed tot een dualistische god die gelooft in schuld en zonde, en straft of beloont afhankelijk van hoe wij ons gedragen. Met als ultieme beloning het ultieme zich eindeloos herhalende ego verhaal op een tijdlijn van geboorte t/m dood.

Elke reactie van ontkenning, weerstand, woede, verbijstering, schrik op deze ego gedachte lijn is wederom de bevestiging van het werkelijk waar kunnen zijn van deze waanzinnige (gelukkig) onmogelijke gedachte en is dus wederom een ego gedachte.

Nadat van de schrik bekomen is van deze verbijsterende boodschap en er op een gegeven (onvermijdelijk) moment toch iets daagt van, wat als dat nou eens waar is dat ik me vergis en dit allemaal een droom is waarin afscheiden van God het doel is?
Dan kan het terug herinneren in de liefde van God beginnen, stap voor stap.
Daarbij wordt niets wat eerst geloofd werd vermeden en of weggegooid (nooit het kind met het badwater weggooien), integendeel, dat wat als waar werd aangenomen vanuit een nietig dwaas idee waarin geloofd werd, kan nu worden hergebruikt als vergevingsmateriaal en kans, waarbij wordt gezien dat wat ik denk en geloof dat was gebeurt niet gebeurt kán zijn, maar slechts nare dromen van de wil tot afscheiding van God zijn. En dat slechts mijn geloof daarin dit verhaal, deze nare droom in stand houdt.
Sprookjes, verhalen, dromen zijn een afspiegeling van wat zich in mijn denkgeest afspeelt. En er zijn maar twee keuze mogelijkheden binnen de denkgeest, de keuze voor ego (afscheiding) of Heilige Geest (éénheid) en de keuze kan opnieuw gemaakt worden, nu heel bewust door de waarnemende/keuzemakende denkgeest.

We kiezen dus nooit voor een losstaande vorm, dus gebeurtenis in de wereld in een lichaam, maar voor afscheiding (ego) of voor Één (HG). De wereld, en gebeurtenissen zijn  de projecties en nooit de bron van alle lijden, dat kan alleen de denkgeest zijn.
En dat is zoals in het begin van dit stuk wordt beweerd zorgvuldig en angstvallig opgesloten in het onderbewuste waarop we gezworen hebben er nooit naar te kijken.
En waarom niet, niet omdat we zoals het lijkt bang zijn voor de wraak van god, maar omdat de ego gedachte is, wat als ontdekt wordt dat er achter die angst om te kijken “niets” is, geen angst, geen zonde, geen schuld, geen wraak van god, geen “bang godvrezend ikje”, maar juist de liefde van God?

Deze vraag mag nooit gesteld worden en kan nooit gesteld worden door ego, want ego is juist gemaakt om deze vraag diep weg te stoppen in een zogenaamd onderbewuste.
Dit onnatuurlijke egodenksysteem tegen God, kan echter niet werkelijk bestaan en daarom komt de onvermijdelijke herinnering aan God altijd weer naar boven en wordt de onnatuurlijke op z’n kop visie van het egodenken weer stapje voor stapje omgedraaid naar Visie en maakt terugherinneren in de ondualistische waarheid van God onvermijdelijk en hoogst wenselijk.

Chaos als uitnodiging terug te keren naar één.

Als er alleen nog maar weer chaos lijkt te zijn en de (ene) denkgeest zich op lijkt te splitsen in ontelbare gedachtes die kant nog wal raken, ga dan terug naar het idee van één, dat is mijn anker.
Als het waar is dat er alleen maar één mogelijk is dan moet ik me wel vergissen nu ik zie dat ik voor veel meer dan één kies en alleen nog maar heel veel chaos zie en ervaar.

Als ik me voorstel dat er alleen maar één denkgeest is, wat betekent het dan dat ik mezelf als lichaam zie en ervaar met nog andere lichamen of iets buiten mij, wat ik als oorzaak zie van mijn angst en schuld? Dat kan alleen betekenen dat wat ik denk te zien en te ervaren niet is wat het lijkt. Het kan alleen betekenen dat ik in de spiegel kijk van mijn geprojecteerde gedachtes. Geprojecteerde afscheidingsgedachtes van één.
Het resultaat, totale chaos en verwarring. En niet om de reden die ik denk, niet omdat er echt iemand of iets buiten mij mijn rust verstoort en voor chaos zorgt.
De enige reden waarom ik (denkgeest) kies voor chaos, is omdat dat de enige manier is om schijnbaar los te komen van één en te geloven dat dat mogelijk is en kan.
Het idee van afscheiding, het ego, heeft alleen dat doel, elk schijnbaar doel in deze wereld heeft alleen dat doel. En als ik me dáár weer schuldig en angstig, boos, verdrietig, depressief door voel weet ik dat ik opnieuw voor kijken met ego kies en dus voor geloven in afscheiding kies. Meer kan het niet betekenen.

Gelukkig is en blijft één onveranderlijk één en geen twee (en meer), dus hoezeer ik ook verdwalen kan in de ervaring van chaos, daarachter is nog steeds het onveranderlijke één dat geduldig wacht op het onvermijdelijke terug herinneren, want in werkelijkheid is er niets gebeurt.
Er lijkt alleen iets gebeurt te zijn in onwerkelijkheid, en alleen in angstige dromen kan er iets te lijken gebeuren, maar wie gelooft dat dromen werkelijk zijn? De enige nuttige functie die ze kunnen hebben is dat ze symbool staan voor de onmogelijkheid af te scheiden van één.
Dit betekent dat ik opnieuw kan kiezen nadat ik mijn keuze voor ego (afscheiding) opgemerkt heb via mijn ervaringen in mijn dromen, en nu voor de herinnering (Heilige Geest) die nog altijd aanwezig is in de denkgeest en op die manier krijgen al mijn chaotische dromen van afscheiding de functie van terug-herinner-materiaal.
En ligt achter elke chaotisch gedachte het geschenk van ware vergeving geduldig te wachten tot de denkgeest er onvermijdelijk aan toe is de verzoening te aanvaarden.

Nacht- en dagdromen, beide dromen vanuit de denkgeest.

Tijd zat om mijn favourite hobby “dagdromen” te beoefenen.
Ik had vanmorgen vroeg nadat ik nog even terug gegaan was naar bed een hele levendige droom, echt een film in kleur. En ik wist ook nog de hele droom nadat ik wakker werd. Ik vind het dan soms leuk om op te zoeken waar de dingen die ik droomde symbool voor staan. En toen ik alle elementen uit die droom en hun symbolische betekeneis had opgezocht kwam er een duidelijk beeld naar boven van gedachtes waar ik in mijn proces mee bezig ben de laatste tijd en welke ik nog niet helemaal onder ogen wilde zien.
Heel behulpzaam in het vergevingsproces.

En toen ik daar wat over zat te dagdromen in mijn tuin in het zonnetje, drong echt tot mij door, oh wacht even ik noem het al dagdromen, want dat zijn het, dromen over dat wat ik nu ervaar, want de Cursus geeft aan dat er geen verschil is tussen wat wij nachtelijke dromen noemen en wat we dagdromen (ons dagelijkse leventje) kunnen noemen.
Dat betekent onvermijdelijk dat ook mijn dagdromen symbool staan voor wat ik denk en hoe ik dat interpreteer en dat wat ik “zie” (lijk te zien) niets anders zijn dan projecties vanuit denkgeest, net zoals nachtelijke dromen projecties zijn vanuit denkgeest.
En net als bij het duiden van nachtelijke dromen kan het duiden van dagdromen, die je dan op dezelfde manier duidt als nachtelijke dromen, heel behulpzaam zijn, want laten we wel zijn beide zijn slaapdromen.

Echt de wereld krijgt een totaal andere betekenis als ik alles wat ik ervaar en in beelden (projecties) zie uitgebeeld, en dat geldt voor wat wij nachtelijke dromen noemen, maar ook voor onze dagdromen, symbolisch worden gezien en dus niet meer letterlijk worden genomen.
En gebruik voor het opzoeken van de symbolische betekenis van wat je denkt en geloofd te zien gerust een website die de betekenis van droom symbolen duidt. Want symbolen blijken door de aard van de denkgeest; namelijk één, een collectieve symbolische betekenis te hebben.
En zo kan alles wat ik eerst zie als een waar autonoom beeld  (want zo zien we dat vanuit kijken met ego, want de taak van het ego is vergeten dat alles uit denkgeest komt) teruggebracht worden naar de projector (denkgeest)  waar deze vandaan komt en nu een symbolische betekenis kan krijgen wat weer erg behulpzaam is als vergevingsmateriaal in handen van Heilige Geest.

Even voor de zekerheid, ik bedoel dus met dromen duiden iets anders dan waar het meestal voor gebruikt wordt, namelijk voor uitleg binnen het egodenken met jij als lichaam als centrale figuur.
Ik zie het meer als een kans de symbolische betekenis bewust te leren zien als komende van de denkgeest (dus niet van het lichaam) en zodoende mijn onvergeven onbewust gehouden gedachtes aan het licht te brengen, zodat ze vergeven kunnen worden.

 

Een eventuele tip voor een website over dromen en hun betekenis is:
http://www.grotebeer.net/droomsymbolen.php#
Daar worden de symbolische betekenissen van droombeelden heel kort aangegeven, zonder eindeloze uitleg, want dat is niet nodig. De rest kan je heel goed zelf duiden, ik zie het meer als een voorzetje voor gedachte onderzoek, noodzakelijk in het vergevingsproces.

De egodenkgeest drager van het geloof in het zonde, schuld en angst virus

Het feit dat we denken, geloven en ervaren “hier” te zijn, betekent dat we allemaal “dragers” zijn van het (geloof in) zonde, schuld en angst “virus”.
Omdat “we” de denkgeest die in afscheiding gelooft (ego) daar niet naar wil kijken en dat niet wil geloven wordt het geprojecteerd en wordt het gezien en ervaren als een “virus” dat zich als een donkere schaduw uitbreidt over de wereld.
En ontstaat dientengevolgen chaos rondom een nietig dwaas idee van afscheiding.
Deze chaos bevechten door ontkenning of bevestiging (beide zijde van het ene ego idee van afscheiding), vergroot en breidt de chaos juist uit.

Dit ego mechanisme proberen met geweld te stoppen, door er woedend over te worden of het onschuldige, depressieve slachtoffer te spelen past ook gewoon weer in het schijnbaar eindeloos uitgebreide ego spectrum, komende vanuit het geloof in zonde, schuld en angst. Ook door dit alles als fout te bestempelen is ook weer kiezen voor ego oftewel voor afscheiding.

Ik bedoel het is toch niet zo heel ingewikkeld alle vormen en projecties van afscheiding te zien in dit hele virus projectie gebeuren?
En als gezien wordt dat de wereld een projectie is van een innerlijke toestand kan dan de wereld en wat daarin lijkt te gebeuren nog als letterlijk en als serieus genomen worden?
Kan dan echt worden geloofd dat de schaduwen op de muur als ze maar 1.50 afstand van elkaar houden niet ziek worden? Kunnen schaduwen ziek worden?
Kan de denkgeest die schaduwen gelooft te zien ziek zijn? Ja want wat anders dan ziek is het te geloven dat schaduwen ziek kunnen zijn?

Maar ik ervaar “mijzelf” niet als denkgeest en ook niet als schaduw.
Ik ervaar mijzelf en anderen als een lichaam, kortom de wereld als een broedplaats van allerlei enge virussen die mij en iedereen kunnen doden.
En dat het wel degelijk werkt als er bepaalde maatregelen worden genomen, of de andere kant van ego mogelijkheden, dat ik geloof dat er machten bezig zijn de wereld te vernietigen, en elke mogelijke ego gedachten daar tussen in en dat ik me daar fel tegen moet verzetten, of het maar over me heen moet laten komen met alle tinten grijs daar ook weer tussen in.

Maar zou het kunnen zijn dat ik me vergis, want hoe kan ik anders ook gedachtes hebben over dat de “ik” die ik denk en geloof te zijn niet is wat het lijkt?
Dat de wereld een uiterlijke projectie is van een innerlijke toestand?
Is er misschien “iets” aan het wakker worden, is er “iets” zich beginnen te herinneren wat vergeten moest worden?
Een vraag die het antwoord in zich draagt.
Achter het dualistische denken; vraag/antwoord gaat nog steeds onveranderlijke Waarheid schuil: Weten.

Dus JA achter elke schijnbare gebeurtenis in de wereld van geprojecteerde schaduwen en chaos ligt nog steeds onveranderlijke Waarheid.
Het ontwaken uit de wereld van gedroomde schaduwen is onvermijdelijk, omdat geprojecteerde droomschaduwen net als slaapdromen niet waar kunnen zijn.

Het ontwaken is niet afhankelijk van het gedrag van de projecties/schaduwen. Projecties/schaduwen zijn niet autonoom. De bron is immers de denkgeest die gelooft in afscheiding en daarvoor projecties/schaduwen nodig heeft om dit geloof in stand te houden.
Ontwaken is afhankelijk van het in twijfel trekken van het waarheidsgehalte van projecties/schaduwen. En de wens terug te willen herinneren in Waarheid.

Als dat eenmaal in gang gezet is zal het terugherinneren in Waarheid onvermijdelijk zijn en zullen alle projecties/schaduwen een andere functie krijgen. Een functie gewenst en geleid vanuit juist gerichte denkgeest, dat gedeelte van de denkgeest dat de herinnering in zich draagt aan Waarheid. Deze diepe wens zal elke “handeling” leiden niet vanuit de wereld als (ego)bron, maar vanuit de (Heilige Geest)denkgeest als bron, die terug wenst te herinneren in Waarheid.

.

Nieuwe uitgave IPP: De boodschap van Een cursus in wonderen – Kenneth Wapnick

Beste lezer,

Na een intensief proces van bijna 4 jaar, van aanvang vertalen t/m het van de persen rollen van het boek (1e week mei), is het dan eindelijk zo ver. Het boek ‘De boodschap van Een Cursus in wonderen’ van Kenneth Wapnick, Ph.D. is klaar om verspreid te worden.
Het boek is vakkundig vertaald door Jan-Willem van Aalst, zelf auteur van het ‘boek Wonderen of waan, een gids over concepten in Een cursus in wonderen.’
Dankzij onder andere Thilly Mercier, een door de wol geverfde cursusboekenvertaalster en corrector, en proeflezers, Robert J. Visser, Hans Westerveld en mijzelf is het een prachtige, Kenneth Wapnick waardige, vertaling geworden.
Het is een indrukwekkend naslagwerk dat nu, dankzij de Nederlandse vertaling, bereikbaar is voor alle studenten van ‘Een cursus in wonderen’.
We hebben gekozen voor een hardcover uitgave, zodat het boek, net als de tijdloze inhoud een leven lang mee kan.

Omschrijving:

‘De boodschap van Een cursus in wonderen‘.
Twee delen samen in één band:
DEEL I Allen zijn geroepen
DEEL II Weinigen verkiezen te luisteren
Kenneth Wapnick, Ph.D.
‘De boodschap van Een cursus in wonderen’ is een boekwerk in twee delen, met als doel een diepgaande beschrijving te geven van wat ‘Een cursus in wonderen‘ ons kan leren, met uitleg en richtlijnen voor het vermijden van gebruikelijke misvattingen over deze boodschap.
Deel I – ‘Allen zijn geroepen’, – zou met recht als ondertitel kunnen dragen ‘Wat Een cursus in wonderen zegt’, terwijl deel II – ‘Weinigen verkiezen te luisteren’ – als ondertitel zou kunnen krijgen ‘Wat Een cursus in wonderen niet zegt’.
De nadruk van deel I ligt dus op wat de Cursus werkelijk onderwijst, terwijl deel II de nadruk legt op de verschillende manieren waarop studenten de boodschap verkeerd begrijpen, waarbij ze menen dat de Cursus iets onderwijst wat hij niet doet, of door de ware boodschap van de Cursus te ontkennen.

Beide delen zijn samengevoegd in één hardcover band van in totaal 576 pagina’s.

Vanwege de opgelegde beperkingen ten gevolgen van het Corona virus zal er geen officiële presentatie mogelijk zijn.
Het boek is te bestellen via onze website Inner Peace Publications maar ook bij uw eigen lokale boekhandel* en binnenkort ook bij Bol.com.

*Voor de boekhandel geldt een boekhandelskorting.

Gegevens:

ISBN boek (hardcover): 978-94-90829-24-7
(ISBN e-book (volgt later): 978-94-90829-25-4))
prijs boek (hardcover): € 39,95
formaat: 15,5 x 23,5 cm
uitvoering: hardcover
omvang: 576 pagina’s

Hartelijke groet,
Annelies Ekeler
Uitgever

De boodschap van Een cursus in wonderen. DEEL I Allen zijn geroepen, DEEL II Weinigen verkiezen te luisteren – Kenneth Wapnick, Ph.D.

Nog een week of drie en dan is het zover. Dan rolt het boek “De boodschap van Een cursus in wonderen van Kenneth Wapnick” van de persen.
Je kunt echter het boek nu al bestellen op de website van http://www.innerpeacepublications.nl

illusje

Na een intensief proces van bijna 4 jaar, van aanvang vertalen t/m het van de persen rollen van het boek (2e week mei), is het dan eindelijk zo ver. Het boek De boodschap van Een Cursus in wonderen. DEEL I Allen zijn geroepen, DEEL II Weinigen verkiezen te luisteren, van Kenneth Wapnick, Ph.D. is klaar om verspreid te worden.
Het boek is vakkundig vertaald door Jan-Willem van Aalst, zelf auteur van het boek Wonderen of waan, een gids over concepten in Een cursus in wonderen.
Dankzij onder andere Thilly Mercier, een door de wol geverfde cursusboekenvertaalster en corrector, en proeflezers, Robert J. Visser, Hans Westerveld en mijzelf is het een prachtige, Kenneth Wapnick waardige, vertaling geworden.
Het is een indrukwekkend naslagwerk dat nu, dankzij de Nederlandse vertaling, bereikbaar is voor alle studenten van Een cursus in wonderen.
We hebben gekozen voor een hardcover uitgave, zodat het boek, net als…

View original post 217 woorden meer