Niet het lichaam lijdt pijn en behoeft genezing, maar de zieke denkgeest die in afscheiding geloofd…

Niet het lichaam ervaart pijn, hoewel dat wel zo lijkt te zijn, het is de denkgeest die pijn lijdt, de denkgeest (niet te verwarren met het brein) is ziek. Ziek omdat het wil geloven dat afscheiding van Één, Waarheid, God, Liefde mogelijk en wenselijk is.

De wens om deze onnatuurlijke denkgeest gedachte in stand te houden die recht tegenover de non-dualistische Liefde van God staat, en de onnatuurlijke moeite die dat kost projecteert zich uit als een lichaam dat pijn, moeheid, uitputting ervaart, waarbij de bron van dit alles de denkgeest verborgen blijft en er alleen een zieke, pijnlijke, wrede, haatvolle egoïstische wereld overblijft die zowel oorzaak als gevolg lijkt te zijn.

De schijnbaar ervaren lichamelijke pijn die zo echt lijkt wordt niet ervaren door het lichaam, maar door de denkgeest die voor afscheiding gekozen heeft. Vandaar dat alleen de denkgeest genezing behoeft. En als de denkgeest genezen is zal de ervaring van pijn anders zijn, of de projectie een ziek lichaam, of een zieke wereld nu wel of niet verandert. Er is alleen denkgeest die kan waarnemen en ervaren. Oftewel alleen de denkgeest kan kiezen voor pijn (ego) of voor het genezen van de denkgeest (HG/J).

Maar nooit is er het lichaam betrokken bij een keuze waarover dan ook.

De keuze voor terug te herinneren in denkgeest (in plaats van het lichaam), waar ook de keuzes worden gemaakt, zorgt er ook voor, mits er voor HG/J denkgeest gekozen wordt, dat er alleen liefdevol gekeken zal kunnen worden naar alle ervaringen/waarnemingen. En dat elke actie vandaaruit genomen ook de meest liefdevolle zal zijn,

Heilige Geest denkgeest zal elke voorheen pijnlijke gedachte+projectie oordeelloos aanvaarden en het voor dat moment meest liefdevolle advies geven. Aanvaard dat, want wij in onze beperking door het geloof in afscheiding en nog steeds het lichaam als bron van alle pijn en ellende zien, kunnen onmogelijk het geheel overzien en weten wat het meest liefdevol is om te doen.

Daarvoor is Vertrouwen nodig in de enige werkelijk Helende kracht van dat deel van de denkgeest (HG/J denkgeest) dat nog steeds verbonden is met onze non-dualistische Waarheid, God Liefde.

Door mijn leven als leerschool te zien en al mijn ervaringen/waarnemingen van pijn en lijden alleen nog maar wil zien als vergevingsmateriaal en vergevingskans, zal de voorheen zieke in afscheiding van god gelovende denkgeest (ego) volledig, zonder geweld, pijn en moeite oplossen in de genezende kracht van de non-dualistische Liefde van God.

Te dom of te slim voor de Cursus?

In hoeverre speelt intelligentie een rol bij het doen van Een cursus in wonderen?
Geen, naar mijn mening.
Het kan zijn dat het in eerste instantie een bepaalde groep mensen aantrekt, die aangetrokken worden door het taalgebruik van de Cursus en dat dat een andere groep juist afstoot.
Beide uitingen zijn duidelijk afkomstig van het oordeel komende vanuit de (nog onbewuste) keuze voor de egodenkgeest.
En het ego is 100% wat het is, niet dom of slim, maar enkel en alleen een krankzinnig denksysteem en in zijn krankzinnigheid briljant.
De beide kanten van het ego in dit geval het idee van te dom of te slim zijn werken even sterk als blokkade, want luisteren naar het ego blokkeert altijd het luisteren naar de Stem van de rede, Heilige Geest genoemd in de Cursus. En dat is tevens de functie van het kiezen voor de ego kant van de denkgeest, een keuze die gemaakt wordt door de waarnemende/keuzemakende denkgeest en niet door het lichaam/hersenen.

Als ik mijzelf als heel intelligent zie, want hoge opleiding genoten enz. of dat ik mijzelf zie als heel dom, want lage opleiding enz. zie ik mijzelf in beide gevallen als een lichaam wat dom of slim is. Deze beide zijde van de egodenkgeest (want ego is een dualistisch denksysteem gezien/geprojecteerd als een lichaam met hersenen) blokkeren beide de toegang tot het non-dualistische denksysteem van Heilige Geest Denksysteem dat de onverbrekelijke verbinding vormt met Éénheid, God, Liefde.

De keuze om wel of niet ECIW te doen hangt dus niet af van de mate van intelligentie, maar in de mate dat de denkgeest eraan toe is zichzelf te willen terug-herinneren in de non-dualistische staat waar nooit uit is weggegaan, omdat dat onmogelijk is.
Dualisme is een illusie, een droom, een nietig dwaas idee en kan Waarheid, Éénheid, non-dualisme nooit echt verdrijven.

Mijn ervaring is dat de mate van zogenaamde intelligentie er niet toe doet.
De Juist gerichte kant van de denkgeest zal vroeg of laat, onvermijdelijk worden aangetrokken door de wil om terug te herinneren in de non-dualistische staat, dat is onvermijdelijk.
En ja de weerstand (afkomstig van de keuze voor egodenkgeest) daartegen zal ook aanwezig zijn en waarneembaar zijn en dat kan de vorm aannemen van weerstand ervaren in welke vorm of om welke reden dan ook tegen het doen van de Cursus. En dan kan gedacht worden, dat de Cursus te moeilijk is.
Maar als de denkgeest er echt aan toe is, dan zal ook gezien worden dat die weerstand niet is om de reden die gedacht wordt, maar dat de weerstand altijd van de keuze voor luisteren naar de egodenkgeest vertegenwoordigd met als doel in de afscheiding te blijven geloven.
Deze ontkenning voortkomend vanuit het geloof in zonde, schuld en angst kan heel lang volgehouden worden, totdat werkelijk gezien wordt dat een denksysteem wat bedacht is om uit Vrede, de Vrede en Liefde van God (non-dualiteit) te blijven en daarvoor in de plaats gekozen wordt te geloven in het denksysteem van geloof in zonde, schuld en angst (ego=dualiteit) niet vol te houden is, omdat de pijn en het lijden ondragelijk is geworden en de uiteindelijke onvermijdelijke gedachte opkomt: “er moet een andere weg zijn”.
En dan kan het zijn dat een denksysteem als ECIW op je pad komt, of een ander non-dualistisch pad er zijn er velen en uiteindelijk zal elk pad onvermijdelijk leiden tot de onvermijdelijke terugkeer in Éénheid, omdat er nooit uit vertrokken is.

Als de denkgeest eraan toe is zal de bereidheid om het pad van terug herinneren onder leiding van de andere keuze, de keuze voor Heilige Geest, Juist-gerichtheid van denken vanzelfsprekend zijn en zullen alle blokkerende gedachtes weggeschenen (vergeven) worden door het Licht (Heilige Geest) dat wat we in werkelijkheid Zijn, ongeacht of we onszelf in onze ego-denk-staat als dom of intelligent bestempelen.

“…en je zult met evenveel zachtheid worden geleid als werd je meegevoerd langs een stil pad in de zomerzon” (T14.IV.6-2).

De cursus is niet voor lichamen met hersenen die wel of niet goed werken, (zie: “Er is geen wereld WdI.132.6:2), maar een uiteindelijk onvermijdelijke voor de denkgeest die er aan toe is terug te herinneren in waar nooit uit is vertrokken: de non-dualistische staat van God.

“Ieder moet dit punt bereiken, en eraan voorbijgaan”.

De gedachte komt op:
Stel dat iedereen in de hele wereld tegelijkertijd zou denken:
“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (WdI.5).
Dan zou er toch geen conflict op welke schaal dan ook mogelijk zijn?
De “denkfout” die ik maak is dat op de eerste plaats ik denk/geloof, daardoor werkelijk maak dat er een ik lichaam is die dit denkt. Er is geen wereld, er is dus ook geen ik lichaam…. punt.

“2Er is geen wereld! 3Dit is de kerngedachte die de cursus probeert te onderwijzen. 4Niet ieder is bereid dit te aanvaarden en ieder moet zo ver gaan als hij zich kan laten leiden langs de weg die hem naar de waarheid voert. 5Hij zal terugkeren en weer verder gaan, of misschien een tijdje ervoor terugwijken en terugkeren eens weer” (WdI.132.6:2-5).

Er is dus een (onmogelijke) gedachte vanuit ego (ego spreekt altijd eerst), een gedachte die persoonlijk lijkt, opdat verborgen blijft dat er maar één ego is, dat ook nog eens niet bestaat, omdat alleen Één bestaat, puur non-dualisme…
Dus de eerste blokkerende gedachte is de wens dat er zoiets mogelijk is als “als alle mensen nou maar “les 5″ volledig zouden doorzien en begrijpen dan…”.
De tweede blokkade is het geloof dat er echt een ego bestaat dat dit kan denken en projecteren.
Het is duidelijk dat de impact van “Er is geen wereld”, dus ook geen “ik” ego+projectie/lichaam, steeds intenser, duidelijk en onoverkomelijk wordt.
Wat blijft dan nog over, zelfmoord? Nee, want daarmee wordt het “ik/lichaam” weer echt gemaakt, wat blijft dan echt over binnen het geloof in dit onmogelijke egodenksysteem?
Ware Vergeving:

“Vergeving ziet in dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden”(WdII.1.1:1). (e.v.)

De enige “nooduitgang” in een stap voor stap NIET-gewelddadig, vanuit Liefde (HG/J) gestuurd proces van terug-herinneren in waaruit nooit is weggegaan.
Ook al lijkt het proces, ook onvermijdelijk, van wegen de (ego)weerstand ertegen, juist wel onvermijdelijk als zeer gewelddadig te worden ervaren.
En dan lees ik maar weer eens die geweldige tekst uit T31.IV.3:1-10, waarin uitgelegd wordt hoe dit komt :

“3.Waar ieder einde vaststaat is er geen keuze. 2Misschien wil je ze liever allemaal proberen, voordat je echt leert dat ze eender zijn. 3De wegen die deze wereld te bieden heeft lijken zeer groot in aantal, maar de tijd zal stellig komen dat ieder gaat zien hoezeer ze op elkaar lijken. 4Mensen zijn gestorven toen ze dit ontdekten, omdat ze geen andere weg zagen dan de paden die de wereld biedt. 5En toen ze inzagen dat die nergens heenleidden, verloren ze hun hoop. 6En toch was dat het moment waarop zij hun grootste les hadden kunnen leren. 7Ieder moet dit punt bereiken, en eraan voorbijgaan. 8Het is inderdaad waar dat in de wereld helemaal geen keuze is. 9Maar dat op zich is niet de les. 10De les heeft een bedoeling, en hierdoor ga je begrijpen waartoe ze dient” T31.IV.3:1-10 .

De ultieme troost tenslotte is:

“VIII. Geduld
1.Zij die zeker zijn van de afloop kunnen zich veroorloven te wachten, en wel zonder verontrust te zijn. 2Geduld is voor de leraar van God vanzelfsprekend. 3Al wat hij ziet is een afloop die vaststaat, misschien op een tijdstip dat hem vooralsnog onbekend is, maar waarover geen twijfel bestaat. 4Het tijdstip zal even juist zijn als het antwoord. 5En dit geldt voor alles wat nu of in de toekomst gebeurt. 6Ook het verleden bevatte geen vergissingen, niets wat er niet toe diende ten goede te komen aan de wereld en aan hem die het leek te overkomen. 7Wellicht werd dit op het moment zelf niet begrepen. 8Niettemin is de leraar van God bereid al zijn beslissingen uit het verleden te heroverwegen, als die iemand leed berokkenen. 9Geduld is vanzelfsprekend voor hen die vertrouwen hebben. 10Zeker van de definitieve interpretatie van alle dingen in de tijd, kan geen enkele afloop die nu al wordt gezien of nog moet komen, hen angst inboezemen”(H4.VIII.1:110).

De denkgeest is altijd leerling/leraar tegelijkertijd. Dat geldt voor ego én voor Heilige Geest
De enige keuze die gemaakt kan worden door het waarnemende/keuzemakende aspect van de denkgeest, is de keuze voor de denkgeest in dienst te stellen van ego of van Heilige Geest.

Onze enige verantwoordelijkheid aanvaarden en nemen.

Een gedachte over werkelijke verantwoordelijkheid nemen. Als alles een gedachte is van en in de denkgeest, en er niets anders is dan gedachtes in en van de denkgeest, dan ligt niet de verantwoording in wat het zogenaamde lichaam met hersenen doet in een zogenaamde wereld, maar welke keuze er gemaakt wordt in en door de denkgeest. En die keuze kan alleen maar de keuze zijn tussen ego of HG.
Al mijn zogenaamde ervaringen in een zogenaamd ervaren wereld getuigen van die keuze.
De ervaringen, dus de gevoelens, emoties, niet het ervaren van de projecties als iets opzichzelfstaand, want projecties staan niet op zichzelf, gedachtes/ideeën verlaten niet hun bron de denkgeest. Als dat ten volle waargenomen wordt en de verantwoordelijkheid voor de enige keuze die er is: ego of HG wordt genomen dan wordt duidelijk dat alleen de keuze voor HG terugkoppelt naar Waarheid, Éénheid, God, Liefde en dat de in eerste instantie keuze voor ego (ego spreekt altijd eerst) alleen maar geschikt is om te vergeven, zodat alleen waarnemen vanuit HG overblijft.
Als die verantwoordelijkheid wordt ingezien en bewust genomen dan is de eerste stap bij elke waarneming/ervaring die in eerste instantie vormgericht is, en dat is alles wat de zogenaamde “ik” ervaart door de dag en nacht heen, het alleen nog maar gezien wordt als vergevingsmateriaal en vergevingskans, zodat elke met opzet opgeworpen ego-denkgeest blokkade van en door de denkgeest oplost en de vrije doorstroom van de altijd nog steeds ene hele Denkgeest automatisch overblijft.
Die vrije ongeblokkeerde doorstroom van en in de Denkgeest (HG Denkgeest) zal dáár opgepikt en herkend worden waar de ontvankelijkheid van de schijnbare afgescheiden stukjes denkgeest aan toe is.
Dus het ontwaken van de hele ene keuzemakende denkgeest die eerst voor ego heeft gekozen (voor afscheiding) is afhankelijk van de ene keuze van de keuzemakende denkgeest die zijn verantwoordelijkheid neemt niet meer voor ego, maar om voor HG Denkgeest te kiezen. En nogmaals dit alles speelt zich enkel en alleen af in denkgeest, omdat er niets anders is dan dat.
Lichamen nemen niet waar en ervaren niet. Vandaar dat de wereld verbeteren/veranderen of vernietigen nooit kan en gaat werken dan alleen in waanzinnige schizofrene dromen van de ene keuzemakende denkgeest die voor de waanzin van het ego kiest en daardoor dingen waarneemt die er niet kunnen zijn.
Werkelijke Verantwoordelijkheid is dus alleen gelegen in de keuze voor egodenkgeest of voor HG Denkgeest.
Elke ervaring in de vorm, de wereld, dient dan alleen nog als spiegel voor wat er zich in de denkgeest afspeelt, waardoor de keuze voor ego zichtbaar wordt en er opnieuw nu heel bewust gekozen kan worden voor HG:

“1.Projectie maakt waarneming. 2De wereld die jij ziet is wat jij haar gegeven hebt, niets meer. 3Maar ook al is ze niets meer, ze is ook niets minder. 4Daarom is ze voor jou belangrijk. 5Ze getuigt van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand. 6Zoals een mens denkt, zo neemt hij waar.* 7Probeer dan ook niet de wereld te veranderen, maar kies ervoor je denken over de wereld te veranderen. 8Waarneming is een gevolg, geen oorzaak. 9En juist om die reden is een rangorde naar moeilijkheid bij wonderen zonder betekenis. 10Alles wat met visie wordt bezien, is genezen en heilig. 11Niets wat zonder dat wordt gezien, heeft enige betekenis. 12En waar geen betekenis is, heerst chaos” (T21.In.1:1-12).

Dat is het enige wat ECIW probeert te onderwijzen aan de waarnemende denkgeest die eraan toe is zijn verantwoordelijkheid te nemen voor zijn in eerste instantie keuze voor onder leiding staan van de egodenkgeest in twijfel te trekken en bereid is opnieuw te kiezen nu voor HG Denkgeest.

Er is geen wereld = er is geen “ik lichaam”= er is geen dood…

Er is geen wereld (WdI.132.6:2), DUS dan is er ook geen “ik lichaam”…
Als we deze stelling doortrekken volgen er nog veel meer alles omvattende gevolgtrekkingen.
Bijvoorbeeld de kijk op het idee van “de dood”.
Als er geen wereld is dan is de dood net als de wereld ook niet mogelijk, maar slechts een “idee”.
“Een nietig dwaas idee” (T27.VIII.6:2) zoals de Cursus het omschrijft.
Er is geen wereld, geen “ik”, geen dood, maar we ervaren wel een wereld, een “ik”, de dood enz. op een tijdlijn die we ervaren binnen het concept ruimte en tijd.

Een cursus in wonderen stelt dat de bron van waaruit er een wereld, een “ik”, en de dood lijkt te bestaan de denkgeest is. Niet het “ik” lichaam dat lijkt te denken vanuit een brein is de bron, maar de denkgeest.
Denkgeest is onstoffelijk. Dat betekent dat de denkgeest niet dood gaat, maar slechts een idee een gedachte heeft over dat er een wereld is, en dat er een lichaam is dat dood gaat.
Om dat enigszins begrijpelijk te maken spreekt de Cursus over een droom :

“Wanneer je gevangen bent in de wereld der waarneming ben je in een droom gevangen. Zonder hulp kun je niet ontsnappen, want alles wat je zintuigen je tonen getuigt slechts van de werkelijkheid van de droom” (Vw.xi).

Het woord “droom” komt 402 x voor in de Cursus! Als (nog) niet geaccepteerd is dat de wereld, het lichaam, de “ik” kortom al het zogenaamde stoffelijke op welk vibratie-niveau dan ook een droom is van en in de denkgeest dan ligt dat niet aan de onduidelijkheid van de Cursus, maar aan de nog onbewuste weerstand van de ook nog steeds onbewuste (waarnemende/keuzemakende) denkgeest die ergens aanvoelt dat het accepteren van dit gegeven einde verhaal van de wereld, dus ook het einde van de zogenaamde “ik” is.
Geïnterpreteerd als “de dood” van het “ik” lichaam, en tenslotte het einde van de wereld als vorm zoals voorspeld in de Bijbel als de Apocalyps, is (één van de) ego-interpretaties tegen het onbewust gehouden idee dat de wereld en de zogenaamde “ik” enz. slechts een droom is, dus een illusie zijn.

De “je” waarmee we worden aangesproken is in de Cursus ALTIJD de denkgeest. Het lichaam is een idee, een gedachte in en van de denkgeest.

De reis van het onbewust geheim gehouden van de droom door de dromende denkgeest terug naar de bewustwording van dat de wereld en de “ik” enz. slechts lijkt te bestaan in dromen, stuit op gigantisch veel weerstand. Maar niet om de reden die ik denk (WdI.5).

Het lijkt regelrecht in te gaan tegen “de Wil van God” die we uit de bijbel kennen.
Deze god van de bijbel is dan ook gemaakt naar het evenbeeld van het geloof in een wereld en een “ik” lichaam enz. Een god met zintuigen die kan horen, zien, voelen en “ergens” woont.
Een god die partij kiest, oordeelt en veroordeelt, straft en beloond, een god die in zonde, schuld en angst geloofd en daarnaar handelt. Dit alles is een projectie naar het evenbeeld van dit geloof in een wereld van een “ik” lichaam, in het bestaan van een wraakzuchtige in zonde, schuld en angst gelovende god als vervanging van en verdediging tegen het (nog steeds aanwezige onveranderlijke) Weten dat er geen wereld en geen “ik” lichaam enz. bestaat, dan alleen in dromen.
De zogenaamde mogelijkheid van het sterven van het lichaam is hier dan ook een projectie van. Daardoor blijft zogenaamd onbewust, maar ondertussen opzettelijk verborgen, dat dit alles bedacht en geprojecteerd wordt door de keuze voor de in zonde, schuld en angst gelovende waarnemende denkgeest.
Enkel het geloof in dit hele door de egodenkgeest als verdediging tegen de nog steeds onveranderlijke, onverbrekelijke Éénheid, Waarheid, God, Liefde, houdt dit onmogelijke egodenksysteem in stand.

Dit egodenkgeest-geloof in de onvermijdelijke dood van het lichaam enz. en het uiteindelijke verdwijnen van de wereld en het universum vervangt dus de werkelijk onvermijdelijke werkelijkheid dat er geen wereld en dus ook geen “ik” kan bestaan.

Er is alleen Geest die onveranderlijk heel en één is in God.
Enkel het geloof in zonde, schuld en angst met als extra versterking al de bijbehorende emoties zoals verdriet, lijden, woede, pijn, maar ook plezier en vreugde die allemaal vormgericht zijn houden dit onmogelijke geloof in stand.
Vroeg of laat moet dit onmogelijk houdbare geloof wel door de mand vallen, omdat het niet vol te houden is en het lijden niet meer te dragen en niet meer vol te houden is. dan zal uiteindelijk onvermijdelijk de gedachte “Er moet een andere manier zijn” opborrelen uit het onbewuste.
Niet omdat het lijden ten gevolgen van schijnbare gebeurtenissen in “mijn leven” niet meer te dragen is, dat staat slechts symbool voor het niet meer vol te houden verbergen van Waarheid, Éénheid, God, Liefde in en door de denkgeest.
Dat is de betekenis van de uitspraak:

“Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.

Hierin ligt de vrede van God“
(In.2:2-4).

Wat betekent dat in de dagelijkse praktijk waarin we nog steeds geloven dat de lichamelijke dood echt bestaat.
Dat iedere keer dat er iemand of iets sterft we eigenlijk alleen maar ons gelijk krijgen in dat de dood bestaat en dat de wereld en het “ik” lichaam enz. werkelijkheid zijn en dat werkelijke Werkelijkheid, Onveranderlijke Éénheid, God, Liefde, non-dualisme niet bestaat.
De dood is dus eigenlijk een ontkenning van dat wat dood lijkt te gaan, een lichaam, in werkelijkheid is: onveranderlijke Geest thuis in God in volmaakte Éénheid alleen in staat tot het uitbreiden van de volledig non-dualistische Liefde van God.

Dat betekent niet dat we iets moeten veranderen aan dat we nog wel ervaren in onze “dromen” van illusie waarin het idee van dood nog wel werkelijkheid lijkt te zijn. We ervaren nog steeds de dood van onze geliefde en anderen om ons heen in ons leven. We rouwen “normal”, we nemen afscheid, begraven/cremeren zoals we dat gewend zijn en graag willen, kortom we veranderen niets aan de vorm.
Wat wel gaat en het enige wat kán veranderen stap voor stap in dit hele proces van onbewust naar bewustwording is de denkgeest-verschuiving van het waarmaken van projecties vanuit zonde, schuld en angst naar de bewustwording van dat we ons vergist hebben en dat we (Geest) in werkelijkheid nog steeds onschuldig en onveranderlijk Één zijn in God.
Dat is wat ECIW met het Wonder van Vergeving bedoelt. We vergeven onszelf dat wat we dachten en geloofde dat ons is aangedaan of overkomen in werkelijkheid niet gebeurt is anders dan enkel in dromen van het geloof in de mogelijkheid om afgescheiden te raken van non-dualistische Éénheid, Waarheid, God, Liefde.

En is Ware Vergeving niet het meest liefdevolle wat “we” in de hoedanigheid van keuzemakende denkgeest kunnen schenken aan de hele ene denkgeest die eerst verkoos te kiezen voor de mogelijkheid van afgescheiden te kunnen zijn van non-dualistische God/Liefde dmv het geloof in “de dood”, zich nu dmv Ware Vergeving hiervan zich terug kan herinneren in onveranderlijke Éénheid, Waarheid, God, Liefde?
Een Liefde waar niets of niemand van uitgezonderd kán zijn, want Één is onveranderlijk Één en kan onmogelijk werkelijk twee worden.

De sluier van vergetelheid

Als je “zoekt” in “zoeken” onder het woord “vergeten”, komen er diverse blogs tevoorschijn die over dit onderwerp gaan.
Ik kom er telkens weer op terug, kennelijk omdat ik er telkens weer aan herinnerd wil worden en niet wil “vergeten” wat er achter het “vergeten” verborgen wil blijven.
Dus hier weer een herinnering…

Het doel van het geloof in ego is “vergeten” wat Werkelijkheid is, door voor Werkelijkheid de sluier van vergetelheid te hangen, waardoor Werkelijkheid “versluierd” wordt, maar niet verdwijnt…
Het non-dualistische Weten wordt daardoor schijnbaar vervangen door het dualistische weten van het ego.
Een weten dat daardoor 100% onbetrouwbaar is. Waarheid dat zich ineens opgesplitst lijkt te hebben in ego-waarheid en ego-onwaarheid en geheel afhankelijk is van de dualistische ego-manier van kijken naar de eigen projecties, projecties welke weerspiegelingen zijn van de inhoud en de toestand van de dualistische egodenkgeest. De ego-toestand van de denkgeest bestaat altijd uit het geloof in zonde, schuld en angst. De wereld die daaruit voortkomt getuigt daarvan.

“Van één ding was je zeker: van al de vele oorzaken die jij zag als brengers van pijn en lijden voor jou, was jouw schuld er niet een van”(T27.VII.7:4).

Waarom is dit alles gebeurt? Het antwoord bevindt zich zoals altijd in de vraag: het is niet werkelijk gebeurt. Het verschijnt in dromen van het geloof in de mogelijkheid van afscheiding, maar zoals algemeen bekend en erkend, wat in dromen lijkt te zijn gebeurt, is niet werkelijk gebeurt en heeft in het grote geheel niets verandert aan Non-dualistische Waarheid, dat wat “we” in werkelijkheid zijn.

Dit lijkt een theoretisch verhaal, maar is toch heel belangrijk om te weten als basis voor het op de juiste manier toepassen van het leerplan van de Cursus, oftewel het leerplan van de Heilige Geest/Jezus, oftewel de Juist-gerichte-tevens tot waarnemen en keuzemakende in staat zijnde denkgeest.
Deze waarnemende/keuzemakende eigenschap van de Juist-gerichte-denkgeest dient ontwikkeld te worden zodat dat wat eerst gebruikt werd door de dualistische tot vergeten in staat zijnde egodenkgeest kan worden her-gebruikt om terug te herinneren in wat nooit werkelijk is vergeten: non-dualistische Waarheid.

Dat herinneren gebeurt niet door de persoon in dit geval “Annelies”. Annelies is immers een projectie van de egodenkgeest die gelooft in zonde, schuld en angst.
De egodenkgeest is dus de bron en niet de projectie, het lichaam “Annelies”.
Aangezien het ego in elke gedachte aanwezig is, is het ook mogelijk deze gedachtes waar te nemen. Zo komt de ego gedachte langs:
“Ah, de denkgeest is dus de schuldige en niet ik Annelies, ik ga vrijuit…”.
Waaruit alleen maar blijkt dat de identificatie met het lichaam, in plaats van met zijn bron, de denkgeest, krampachtig vastgehouden wil worden.
Dit soort (ego)gedachtes waarnemen door dat wat waarneemt (de denkgeest) is nodig teneinde deze in eerste instantie ego-gedachte (het ego spreekt altijd eerst) te kunnen laten her-gebruiken als ware vergevingsgedachte door de Juist-gerichte-denkgeest (HG/J).

De cursus, Jezus, HG, spreekt ons altijd aan op denkgeest niveau, nooit als lichaam.
Als er staat dat “jij” iets doet, dan slaat dat nooit op een handeling van het lichaam, maar op de keuze in en van de denkgeest om iets te doen.
Het lichaam doet niets, het lichaam is een projectie, en net als een projectie op het filmdoek, lijkt de projectie op het witte doek wel iets te doen, maar iedereen weet dat het slechts om een projectie gaat en dat de bron van de projectie de projector is.
Het schijnbaar persoonlijke aanspreken van het “ik, jij, wij” lichaam, moet dus gezien worden als symbolisch en heeft alleen een symbolische betekenis.
Als ik oordeel op basis van wat lichamen lijken te doen, dan zijn niet de lichamen de oorzaak van wat er lijkt te gebeuren, maar het geloof in de achterliggende projecterende egodenkgeest die “mijn” (egodenkgeest) gedachtes van het geloof in zonde, schuld en angst projecteert en een “film, lichtbeelden” laten zien die dit lijken uit te beelden.

En dit lijkt allemaal echt te gebeuren, omdat de bron van dit alles wil worden vergeten, zoals we tijdens het kijken naar een film ook volledig kunnen opgaan in wat we zien op het witte doek en vergeten dat het eigenlijk een projectie is en niet echt gebeurt.
Totdat we weer buiten staan en ons weer herinneren dat we naar een film zaten te kijken…

Dat is ook het doel van het leerplan van ECIW, herinneren dat wat we dachten dat we zijn, lichamen in een wereld/universum, niet is wat we in werkelijkheid Zijn.
En de Cursus her-gebruikt onze favoriete film in dit geval: “mijn leven, aflevering: Annelies”, als terug- naar de bron-herinneringsmateriaal, waar ik, denkgeest olv HG/J (Juist-gerichte-denkgeest) opnieuw kan leren kijken waarbij het voorheen ego script van het geloof in zonde-schuld en angst, vergeven mag worden en zodoende de denkgeest doet terug-herinneren van het beperkte dualistische ego-zelf, naar HG Zelf, het non-dualistische ZIJN.

Onvrede

“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”, verkondigt Les 5 uit het Werkboek van Een cursus in wonderen.
Ik vermoed dat het vaakst onvrede wordt ervaren als het over het lichaam gaat.
Ik denk dat het lichaam de meest favorite projectie van de egodenkgeest is. Hoewel elke “vorm” een egoprojectie is natuurlijk.
Maar laten we nu even deze projectie eruit lichten.
Het lichaam (nog steeds de projectie “lichaam”) is immers dé schuilplaats van het ego, waar het het ego zich 100% mee kan identificeren waardoor de bron, het geloof in de egodenkgeest met succes en met opzet kan worden vergeten door het volledig “onbewust” te maken.
Nu lijkt het lichaam centraal te staan en oorzaak en gevolg te zijn van alles wat ik (een schijnbaar lichaam) ervaar, en verborgen blijft dat eigenlijk de denkgeest die projecteert de oorzaak en het gevolg is van alles wat ervaren wordt.

Dit onnatuurlijke geloof in het volledig omkeren van oorzaak en gevolg zorgt ervoor dat er eigenlijk altijd een onderliggend gevoel van zonde, schuld en angst aanwezig is wat ervaren kan worden als lichamelijke moeheid, moedeloosheid, hopeloosheid, depressie, woede of de andere kant van de dualistische ego medaille, overmoed, tijdelijke vreugde, speciale verliefdheid enz. enz.
Het kenmerk van al deze uitingen van het onnatuurlijke geloof van deze ego projecties is dat ze allemaal terug te voeren zijn tot het geloof in zonde, schuld en angst en dat ze altijd tijdelijk zijn
Ik zal een herkenbare projectie van lichamelijk onvrede eruit lichten: uiterlijk.
De onvrede of juist tevredenheid die ervaren wordt over het lichaam wat betreft het uiterlijk.
Zowel onvrede als tevredenheid die lichaamsgericht is komt van de keuze voor waarnemen met het ego, dat altijd dualistische projecties laat zien, immers ego = dualiteit.
Lichamelijke projecties die via het brein, als oorzaak wordt gezien van de lichamelijke toestand.
Projecties zoals: te dik, te dun, lelijk, mooi, te groot, te klein, ijdelheid, bescheidenheid, overdadigheid, armoede, minderwaardigheid, trots, ‘goed’, ‘fout’, ziek, gezond, zielig, niet zielig, slachtoffer, of dader zijn, voetveeg zijn, of iemand als voetveeg gebruiken, obsessief bezig zijn met het lichaam of het juist verwaarlozen door het lichaam te verminken, te verfraaien, eetstoornissen, te veel eten, te weinig eten, niet eten, gezond eten, niet gezond eten, wel of geen medicatie nemen, de lijst is schier eindeloos. En wordt door het ego afgekeurd en tegelijkertijd goedgekeurd (dualiteit), want als dit geloof gevolgd wordt dan blijft het ego-doel namelijk het geloof in afscheiding van Éénheid, van God, van Liefde verborgen; het doel van het ego.
Het gaat bij de egodenkgeest eigenlijk helemaal niet om voor welke ego-lichaamsgerichte-vorm gekozen wordt, als het doel van afscheiding maar in stand gehouden wordt.
Vandaar dat Les 5 stelt: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”.

We kunnen dus stellen dat geen enkele lichamelijke ervaring die ervaren wordt vanuit het ego blijvend is, laat staan ook maar iets met “Waarheid” te maken heeft.
Dat is tevens het kenmerk van elke egogedachte, en dát is dan toch weer super behulpzaam en absoluut noodzakelijk bij het leren herkennen van de keuze voor ego, als de denkgeest eraan toe is, in het proces van het (ego) “vergeten” te willen leren vergeven.

Al de bovengenoemde dualistische ego-gedachtes krijgen dan de functie een herinnering te zijn al deze gedachtes niet meer serieus te nemen als “waarheid”, er niet meer mee te identificeren, maar ze enkel en alleen nog maar als herinnering te zien, als waardevol vergevingsmateriaal en kansen.

“5.Doe daarom niets en laat vergeving je tonen wat jou te doen staat, via Hem die je Gids is, je Verlosser en Beschermer, sterk in hoop en zeker van jouw uiteindelijk succes. 2Hij heeft jou al vergeven, want dat is Zijn functie, Hem gegeven door God. 3Nu moet jij Zijn functie delen en vergeven wie Hij heeft verlost, wiens zondeloosheid Hij ziet, en wie Hij eert als de Zoon van God” (WdII.1.).

En als geheugensteuntje en hulp bij het “niets doen” zoals de Cursus dat bedoelt:

“7De leraar van God aanvaardt de woorden die hem geboden worden en geeft zoals hij ontvangt. 8Hij beheerst niet de richting van zijn spreken. 9Hij luistert en hoort en spreekt.
5.Een aanzienlijke belemmering bij dit aspect van zijn leerweg is de angst van Gods leraar over de geldigheid van wat hij hoort. 2En wat hij hoort kan zonder meer heel verbijsterend zijn. 3Het kan ook ogenschijnlijk helemaal niet van toepassing zijn op het voorliggende probleem zoals hij dat ziet, en kan de leraar zelfs met een situatie confronteren die hem in grote verlegenheid lijkt te brengen. 4Dit zijn allemaal oordelen die geen waarde hebben. 5Ze zijn van hemzelf en komen voort uit een armoedig zelfbeeld dat hij achter zich zou kunnen laten. 6Vel geen oordeel over de woorden die tot je komen, maar biedt ze in vertrouwen aan. 7Ze zijn veel wijzer dan de jouwe. 8Gods leraren beschikken over Gods Woord achter hun symbolen. 9En aan de woorden die ze gebruiken geeft Hij Zelf de kracht van Zijn Geest, en verheft ze van betekenisloze symbolen tot de Roep van de Hemel zelf” (H21.4:7-9;5:1-9).

En weet dat elke gedachte zowel het ego als de Heilige Geest, oftewel onjuist en Juist-gerichtheid van denken bevat.
Als een gedachte niet volledig 100% vrede, liefde en oordeelloos allesomvattend zonder één uitzondering is, dan is de gedachte 100% ego.
Dan zal je leren en merken dat elke gedachte als egogedachte, als een oordelende gedachte begint.
Raak daardoor niet ontmoedigt, want dat zou immers weer de keuze voor een egogedachte zijn.
Accepteer het als een feit dat het ego altijd eerst spreekt. Dat is echt heel behulpzaam. Als je dat wil zien dan is het onvermijdelijk dat het een stuk makkelijker wordt je eigen ego gedachtes, dus je keuze voor het ego, te leren opmerken.
We hebben immers onze ego-gedachtes nodig als vergevingsmateriaal. En als we ze niet opmerken (wat de bedoeling is van onze egodenkgeest) dan valt er ook niets te vergeven.
Dus als je denkt, uh, maar ik kan niets bedenken om te vergeven, dan is dat ook weer een keuze voor ego.
Als dat opgemerkt wordt: oh, kijk ik koos weer voor onder leiding te staan van mijn ego, wees dan blij, want dan weet je dat je weer een vergevingskans hebt gezien. En achter elke vergevingskans ligt het Wonder van vergeving te wachten. Een geschenk wat je meteen mag aanvaarden, maar ook (als er nog te veel angst, zonde, en schuld), mag uitstellen.
Want in dit geval komt er geen afstel van uitstellen zoals we dat van het ego zouden horen, maar:

“Deze cursus kan daarom heel eenvoudig aldus worden samengevat:

Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.

Hierin ligt de vrede van God“
(In.1-2).

Het lichaam op zich gezien als oorzaak en gevolg kan geen verbindend kanaal voor Heilige Geest zijn en zal dan altijd een ego-kanaal zijn.
Wordt het lichaam als projectie gezien komende vanuit de keuze voor onder leiding staan van ego, dan kan de voorheen ego projectie de andere functie krijgen, door opnieuw nu bewust te kiezen voor een Heilige Geest Kanaal te willen zijn.
Dat is de enige keuze die keer op keer gemaakt kan worden.
De hele chaos van de wir-war van ego gedachtes over hoe, wat waar en waarom kan terug gebracht worden tot maar één mogelijke keuze, de keuze tussen ego (afscheiding) en HG terugherinneren in Éénheid, in God, in Liefde. Dat lijken twee keuzes te zijn, maar als je weet dat maar één keuze Waarheid vertegenwoordigt dan is het echt maar één keuze.
Heb je dat eenmaal door na veel oefenen en vallen en opstaan, dan blijkt de Cursus inderdaad een heel Éénvoudige cursus te zijn.

Wees een gelukkige leerling, Jezus heeft geen martelaren nodig:

“2Ik wil niet dat jij toelaat dat er enige angst binnensluipt in het denksysteem waartoe ik je leid. 3Ik vraag niet om martelaren, maar om leraren. 4Niemand wordt gestraft voor zijn zonden, en de Zonen van God zijn geen zondaars. 5Elke notie van straf houdt de projectie in van schuld en versterkt het idee dat anderen beschuldigen gerechtvaardigd is. 6Het gevolg is een les in beschuldiging, want elk gedrag onderwijst de overtuigingen die het motiveren. 7De kruisiging was het gevolg van duidelijk tegengestelde denksystemen, het perfecte symbool van de ‘strijd’ tussen het ego en de Zoon van God. 8Deze strijd lijkt nog net zo werkelijk als toen, en haar lessen dienen nu evengoed geleerd te worden als destijds” (T6.I.16).

en:

“1.De Heilige Geest heeft een gelukkige leerling nodig, in wie Zijn opdracht op een gelukkige manier kan worden volbracht. 2Jij die je met huid en haar hebt overgeleverd aan ellende, dient eerst in te zien dat je ellendig en niet gelukkig bent. 3Zonder dit contrast kan de Heilige Geest niet onderwijzen, want jij gelooft dat ellende geluk is. 4Dit heeft jou zo in verwarring gebracht dat jij ertoe bent overgegaan iets te leren wat je nooit kunt leren, in de overtuiging dat als je dat niet leert jij niet gelukkig zult zijn. 5Je ziet niet in dat het fundament waarop dit hoogst eigenaardige leerdoel berust, volstrekt niets te betekenen heeft. 6Toch kun jij het nog zinnig vinden. 7Geloof in niets, en je zult de ‘schat’ vinden die je zoekt. 8Maar je zult je reeds belaste denkgeest met een nieuwe last bezwaren. 9Je zult geloven dat niets waarde heeft, en daar waarde aan verlenen. 10Een glassplinter, een stofkorrel, een lichaam of een oorlog zijn jou eender. 11Want als je waarde verleent aan één ding dat uit niets is gemaakt, dan heb je geloofd dat niets waardevol kan zijn en dat je wel degelijk kunt leren hoe je het onware waar kunt maken” (T14.II.1).

HER-gebruik van elke egogedachte

Zolang ik de Heilige Geest, Jezus, God nog als een soort entiteit buiten het lichaam als een vorm los van mijzelf als lichaam zie, zal vergeving geen Ware Vergeving zijn zoals beschreven in ECIW.
Zie: 1. Wat is vergeving? (WdII.1 blz. 404)

Dan zal vergeving nog steeds van het ego komen dat niets anders kan zien dan het lichaam, de wereld van de vorm, als bron van zonde en schuld.

Ik kan gerust de woorden Heilige Geest, Jezus, God of andere namen gebruiken terwijl ik dan tegelijkertijd besef dat het SYMBOLEN zijn voor de brug, de verbinding met Éénheid in de Geest, waar alles met alles verbonden is. En niet zoals het ego (met opzet, omdat het doel van het ego altijd afscheiding is) wil doen laten geloven als los-staand van een zondig en schuldig lichaam met mijn naam.

Ware Vergeving lost alle onnatuurlijke grenzen en blokkades die ik waarneem vanuit de (ego)zelf opgelegde beperkingen op, OMDAT gezien wordt dat wat ik dacht dat er gebeurt was in werkelijkheid slechts een projectie was en is vanuit het geloof in zonde, schuld en angst.

ECIW gebruikt de voor ons bekende termen zoals Heilige Geest, Jezus, God, omdat ECIW ons daar wil ontmoeten waar we denken en geloven te zijn en HER-gebruikt daarom de voor ons vanuit het ego bekende termen.

Vandaar dat ECIW ook zegt dat we Jezus en God mogen vergeven zodat het voorheen ego geloof en betekenis van deze namen ook HER-gebruikt kan worden, maar nu in hun Ware symbolische betekenis en ze nu als een open en blokkade vrij Kanaal kunnen dienen.

Vergeving is mijn enige ware functie

Het ego zit in elke gedachte…
Het moment dat het ego niet als eerste zou spreken, is de droom ook weg. Immers de enige taak en doel van het in stand houden van de keuze voor ego is in dromen van afscheiding blijven geloven.
Voor het bijbehorende geloof als onderdeel van de droom in een “ik” lichaam betekent één moment van niet alert zijn in het in stand houden van de droom “de verdwijning van het universum”, dus ook de droom “ik”…
De enige oplossing is dan ook, waarnemen dat het ego altijd eerst spreekt (schreeuwt, eigenlijk een schreeuw om Liefde), daar oordeel loos naar kijken wat alleen kan olv Heilige Geest (Juist-gerichte-denkgeest), het gevoel van zonde, schuld en angst, dat altijd achter de keuze voor ego schuilgaat, waarnemen en de emoties/gevoelens die deze keuze uitbeelden, vervolgens vergeven.
Op deze manier krijgt de voorheen altijd eerst sprekende keuze voor ego geen kans meer om zich uit te breiden in de hele ene egodenkgeest. Doordat de keuze voor ego ‘gezien’, waargenomen is en gegeven aan Heilige Geest zal deze onmiddellijk gecorrigeerd worden (de Verzoening: het correctieprincipe) en zal het wonder van vergeving zich uitbreiden over de hele Denkgeest en dáár ontvangen worden door de denkgeest die bereid is en klaar is om te ontvangen.
Elke voorheen als eerst sprekende ego-gedachte krijgt daardoor de functie van Ware Genezing in plaats van die van afscheiding.
Dat is de reden waarom elke ego-gedachte zonder oordeel, zonder er iets aan te veranderen, zonder in te grijpen moet worden waargenomen, zodat het ‘ongeschonden’, zoals ‘het zich voordoet’ als vergevingsmateriaal en kans kan worden hergebruikt door HG.
“Onze” enige taak en enige functie is dan ook elke ego-gedachte bewust waargenomen, terug te nemen in de denkgeest en opnieuw bewust te kiezen voor HG/J waar Ware Vergeving ervoor zal zorgen dat alle pogingen om toch de onmogelijke keuze voor afscheiding van God, Liefde, Éénheid, op zullen lossen in het Licht, en alleen Liefde zich zal kunnen uitbreiden.

Hieronder les 62 uit het Werkboek:

LES 62 Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld.

1.Jouw vergeving zal de wereld van duisternis voeren naar het licht. 2Jouw vergeving laat je het licht herkennen waarin jij ziet. 3Vergeving is de demonstratie dat jij het licht van de wereld bent. 4Via jouw vergeving keert de waarheid over jezelf in je herinnering terug. 5Daarom ligt jouw verlossing in je vergeving.
2.Illusies over jezelf en de wereld zijn een en hetzelfde. 2Daarom is alle vergeving een geschenk aan jezelf. 3Je doel is te ontdekken wie jij bent, omdat jij je Identiteit verloochend hebt door de schepping en haar Schepper aan te vallen. 4Nu leer jij hoe je je de waarheid weer kunt herinneren. 5Want deze aanval moet door vergeving worden vervangen, zodat gedachten van leven in de plaats kunnen komen van gedachten van dood.
3.Vergeet niet dat je bij elke aanval een beroep doet op je eigen zwakheid, terwijl je telkens als je vergeeft een beroep doet op de kracht van Christus in jou. 2Begin je dan niet te begrijpen wat vergeving jou brengen zal? 3Ze zal elk gevoel van zwakte, spanning en vermoeidheid uit je denkgeest verdrijven. 4Ze zal alle angst en schuld en pijn wegnemen. 5Ze zal je opnieuw bewust maken van de onkwetsbaarheid en kracht die God Zijn Zoon geschonken heeft.
4.Laten we deze dag zowel van harte beginnen als eindigen met het oefenen van het idee van vandaag, en het zo vaak mogelijk de hele dag door gebruiken. 2Het zal helpen deze dag voor jou zo gelukkig te maken als God wil dat jij bent. 3En het zal hen die in je omgeving zijn, alsook hen die in tijd en ruimte ver weg lijken, helpen dit geluk met jou te delen.
5.Zeg vandaag zo vaak je kunt tegen jezelf – en doe daarbij als dat kan je ogen dicht:

2Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld. 3Ik zal mijn functie vervullen, opdat ik gelukkig ben.

4Neem dan een minuut of twee om na te denken over je functie, en over het geluk en de bevrijding die ze je brengen zal. 5Laat verwante gedachten ongehinderd opkomen, want je hart zal deze woorden herkennen, en in je denkgeest huist het besef dat ze waar zijn. 6Mocht je aandacht afdwalen, herhaal dan het idee en voeg eraan toe:

7Ik wil dit in gedachten houden want ik wil gelukkig zijn

‘Veel’ terugbrengen naar Één, van speciaal naar Heilig, één probleem, één oplossing.

Elke relatie aangegaan vanuit het geloof in ego, ook wel speciale relatie genoemd in ECIW heeft als enig doel afscheiding van Éénheid, Waarheid, God, Liefde.
Nu begint elke gedachte als ‘speciaal’, elke gedachte begint als ego gedachte, het ego zit dus in elke gedachte en spreekt altijd eerst.
Als dat als ‘behulpzaam’ uitgangspunt wordt genomen, dan hoeft de vraag ‘wanneer zit ik nu in mijn ego’ ook niet meer gesteld te worden.
Elke gedachte begint als ego gedachte, omdat elke gedachte ervaren wordt als komende vanuit het lichaam, vanuit het brein.
Zolang er nog lichaamsidentificatie is, wordt er niet aan getwijfeld dat de ‘ik’ een lichaam is, omringd door andere lichamen: mensen, dieren, dingen en situaties.
Alles wat de ogen van het lichaam zien en met de zintuigen wordt ervaren volgt de programmering van het geloof in het ego, dat het lichaam als zijn thuis ziet en tevens verbergt dat het de keuze van de denkgeest is die door verborgen te houden dat denkgeest de bron is en niet het lichaam/brein, zich denkt te kunnen verbergen voor de wraak van God, achter een muur van zonde, schuld en angst.
Het geloof in een wrakende God, omdat de denkgeest is gaan geloven dat het mogelijk is zich van Éénheid af te scheiden wat met zich meebrengt dat tevens het geloof in zonde, schuld en angst ontstaat, waardoor het mogelijk lijkt dat afscheiding van God wel mogelijk lijkt te zijn terwijl in werkelijkheid het onmogelijk is afgescheiden te raken van Éénheid.
Ik spreek in de tegenwoordige tijd, omdat deze wens tot afscheiding in elke gedachte weer wordt gewenst, het is niet één enkele gebeurtenis lang geleden gebeurt, oftewel het ego zit in elke gedachte en spreekt altijd eerst.
Dit hele ego-gedachte patroon lijkt enorm krachtig omdat erin geloofd wordt. Als het geloof erin weg zou zijn, zou het ego niet bestaan.
En omdat het ‘slechts’ een geloof is, is het slechts een gedachte (een nietig dwaas idee) en gedachten blijven gedachten, ook al lijken ze ‘gebeiteld te zijn in steen’.

De hele wereld, het universum kortom de wereld van de vorm is slechts een gedachte, waaruit dromen van afscheiding kunnen ontstaan, gebaseerd op het bijbehorende geloof in zonde, schuld en angst. Wat zeer effectieve bewakers van deze waanzinnige droom zijn.
Een gedachte, een droom die niets met Waarheid te maken heeft, dus in feite niets is en in werkelijkheid absoluut geen enkele invloed op Éénheid, God, Liefde kan hebben.

Elke speciale relatie, elke relatie die we maar kunnen verzinnen in deze zogenaamde wereld/universum, is gebaseerd op het geloof in zonde, schuld en angst. En ook al lijken die relaties heel innig te zijn, zowel positief of negatief, van lange of korte duur en lijken ze bedoeld om te verbinden of af te scheiden, ligt daarachter verborgen het krankzinnige ego doel, en dat is afscheiding van Éénheid, God, Liefde.
Iets wat onmogelijk is, maar toch door zijn hardnekkige geloof erin schijnbaar in staat tot verwezenlijking.
Het lijkt allemaal zeer overtuigend die speciale relaties, we kennen allemaal het gevoel van verbondenheid met onze naasten, ouders, kinderen, geliefde, familie, vrienden kennissen, huisdieren, dingen, situaties we kennen ook de verbroken verbondenheid in al z’n gradatie. Hoe de relatie ook is, ze is altijd terug te leiden tot het geloof in het denksysteem van het ego, dat geprogrammeerd is om afscheiding de schijn van waarheid te geven, want alles liever dan de Liefde van God.

Ook de liefde van God heeft in dit ego-programma een aangepaste rol gekregen. Er is een vervangende ego-god gemaakt die past in de programmering van afscheiding een god gemaakt naar het evenbeeld van het ego-geloof in afscheiding, in verdeeldheid, in zonde, schuld en angst.
Er lijkt nu een god te zijn die voorkeuren heeft, ten strijden trekt, verdeeldheid zaait, voor de vijand is of tegen de vijand is afhankelijk van wat gezien wordt als vijand, een god die scheidslijnen aanbrengt tussen goed en kwaad, kortom een god geheel gemaakt naar het evenbeeld van wat het ego is; een dualistisch denksysteem gebaseerd op het geloof in zonde, schuld en angst.

Dit lijkt nogmaals heel echt en heel heftig, maar onthoud dat het slechts één gedachte is die zich door het geloof erin vermeerdert en uitbreidt. Het is geen feit, het heeft niets met Waarheid, Éénheid, God, Liefde te maken, het is slechts een GELOOF.
Dat is het goede nieuws, want als het ego slechts een geloof is is ont-geloven mogelijk.
Er is niets verandert aan de non-dualistische Éénheid, aan God, aan Liefde, hoe sterk het geloof in het dualistische ego, met het daarbij behorende geloof in afscheiding ook is.

Als dat vermoeden van de onmogelijkheid van het bestaan van het ego naar boven komt, omdat gezien wordt dat niets werkt in deze ego-wereld, dan komt de herinnering aan dat wat wel Waarheid is naar boven drijven.
En dat is onvermijdelijk, want Éénheid kan nooit werkelijk tweeheid worden.

Moet dan vervolgens het ego vernietigd worden, bestreden, ontkend, genegeerd? Nee, want dat zou immers alleen maar het ego verhaal van afscheiding versterken.
En nu komt het unieke van de uitweg die ECIW aanbiedt: ECIW verteld ons dat de Werkelijkheid nooit verdwenen kan zijn, dat Éénheid nooit opgedeeld kan worden, dat God nooit naar het evenbeeld van het geloof in het ego her-schapen kan worden en dat de verbinding met non-dualistische Éénheid nooit verbroken kan worden.
ECIW staat eigenlijk symbool voor het onvermijdelijke terug-herinneren in waar nooit uit weggegaan is. ECIW activeert de waarnemende functie van de denkgeest die tot dan toe verborgen bleef achter de met opzet bedachte muur van vergetelheid. Deze waarnemende verbindende functie wordt in ECIW de Heilige Geest of Jezus genoemd, beiden symbolen voor oordeelloosheid.
ECIW leert de denkgeest die eraan toe is, er open voorstaat en breidwillig is dat er in werkelijkheid niets gebeurt is, dan alleen in dromen van het geloof in afscheiding.
Er wordt niets afgepakt, er is geen opoffering nodig, integendeel. Mits aan Heilige Geest/Jezus gegeven wordt elke gedachte voortkomend uit het geloof in zonde, schuld en angst opnieuw gebruikt, maar nu met het doel door ware vergeving ervan terug te herinneren in waar nooit uit is weggegaan: non-dualistische Éénheid, God, Liefde.
Elke oordeel loze waargenomen speciale ego relatie in eerste instantie opgezet door het geloof in afscheiding en geprojecteerd vanuit het geloof in zonde, schuld en angst zal door Ware vergeving omgekeerd worden (het Wonder genoemd) naar de Heilige relatie.
Een relatie die absoluut geen speciale kenmerken heeft. De Heilige relatie omvat alles en iedereen.
De Heilige relatie is niet de relatie die zich kenmerkt door afscheiding bijvoorbeeld door sommige relaties heilig te maken en andere nog even niet. En ook niet door sommige relaties te omarmen en andere af te stoten zoals we gewend zijn zolang we in het programma van het ego willen blijven geloven.
De Heilige relatie omvat alles zonder uitzondering.

Één voorheen speciale relatie Heilig gemaakt olv Heilige Geest/Jezus laat alle speciale grenzen verdwijnen, want er is maar één nietig dwaas idee dat genezen hoeft te worden.
In de praktijk lijkt het alsof we heel veel speciale relaties moeten leren vergeven, maar dat komt omdat het een zeer geleidelijk en schijnbaar persoonlijk proces is van leren elke speciale situatie als hetzelfde te zien en eigenlijk steeds hetzelfde te vergeven.
ECIW ontmoet ons waar we geloven te zijn en her-gebruikt dat voorheen ego-geloof voor het leren van Ware Vergeving olv HG/J, oftewel olv. de Juist-gerichte-denkgeest.
Totdat geleerd is dat elke speciale relatie eigenlijk hetzelfde is, en de sleutel is tot het terug-herinneren in Éénheid, God, zal ware vergeving olv HG/J steeds sneller gaan tot het klaar is.
Dat is de betekenis van:

“Maak dit jaar anders door helemaal hetzelfde te maken. En laat al je relaties voor jou heilig worden gemaakt. Dit is onze wil. Amen” (T15.XI.10:11-14).

Één (schijnbaar) probleem, één oplossing.