Samenzweringstheoriën

Waar komt toch dat idee vandaan dat alles met alles samenzweert tegen alles?
De ene ‘conspiracy’ theorie na de andere komt voorbij.
Wat kan het anders zijn dan de projectie van de aard van de egodenkgeest; voortdurend op de vlucht zijn voor Waarheid?
De ‘vijand’; Waarheid, God, Liefde, Eenheid, kan volgens de waan van de egodenkgeest, alleen bestreden worden door het zogenaamd buiten ons (de denkgeest) te plaatsen en de rol te geven van samenzwering tegen onszelf, wat niets anders is dan het geloof in onze eigen projectie van zonde, schuld en angst, geprojecteerd als uitbeeldingen van samenzwerings-theorieën.

De focus heeft zich nu schijnbaar verplaatst van binnen (de denkgeest), naar buiten (projecties van de denkgeest).
Er lijkt  nu een ‘echte’ vijand te zijn die bestreden kan worden in een virtuele fantasie wereld, waarvan we ‘vergeten’ zijn dat het een virtuele wereld is.
Dat we hiertoe in staat zijn als denkgeest wordt ook mooi gesymboliseerd in het verschijnsel virtuele videospelletjes, wat eigenlijk hetzelfde is, alleen nog eens een keer extra naar buiten geprojecteerd, zodat we het een spelletje kunnen noemen. Diezelfde functie hebben films, video’s, tv, pc. Het lijkt dan onschuldiger te zijn en sust ons geweten, onze zonde, schuld en angst. Maar zelfs daarin kunnen we onszelf helemaal verliezen en het ‘echt’ doen laten lijken, met dit verschil dat er een ‘knop’ is zodat we de projectie uit kunnen zetten, en we weer in onze eigen, niet als zodanig geziene, dagelijkse projecties kunnen opgaan, denken en gelovend dat we dát wel ‘echt’ zijn.

Goed nieuws, er zit ook een aan- en uitknop op de egodenkgeest, en die aan- en uitknop, is de waarnemende en keuzemakende denkgeest.
Het is niet een aan- en uitknop die er voor kan kiezen de beelden uit te zetten, het is de projector, de denkgeest, die de beelden projecteert vanuit het geloof in zonde, schuld en angst, die ‘uit’ kan.
Het is de Ware Vergevings-knop die de gedachten van zonde, schuld en angst kan doen laten oplossen in het ‘niets’, omdat het ‘niets’, was, is en altijd zal blijven.
Ik als waarnemende- keuzemakende denkgeest maak de keuze wel of niet nog langer te geloven in mijn zonde, schuld en angst gedachten. De bijbehorende beelden worden niet uitgezet, de bron de gedachte, de projector, de denkgeest stopt met het denken van zonde, schuld en angst gedachten en het geloof daar in. Ik ‘zie’ dan geen vormen van zonde, schuld en angst meer, maar alleen onschuld.

Ik heb één keer meegemaakt dat ik in de badkamer bezig was en geen lenzen in had en ineens, zomaar zonder waarschuwing of vooropgezet plan in een heel kort moment glashelder kon zien, maar meteen gevolgd door het besef, ineens helder te zien, waardoor het ook meteen weer verdween.
Het is niet dat mijn ogen ineens voor een kort moment genezen waren, nee het is even helemaal herinneren denkgeest te zijn het heldere ‘zien’ van de Vrije Denkgeest, die geen ogen nodig heeft om te ‘zien’.
Totdat de gedachte ‘dit kan niet’ weer kwam en de denkgeest weer zijn toevlucht nam tot het geloof in ‘ogen die nodig zijn om te kunnen zien’.
Dit is geen leuk trucje dat aangeleerd kan worden, het lichaam kan geen trucjes leren, alleen de (ego)denkgeest kan dat, die gelooft en denkt een lichaam te zijn.

Hetzelfde geldt dus voor al die samenzwerings-theorieën die in grote getale de ronde lijken te doen tegenwoordig, en welke we denken te zien met de ogen van het lichaam, die dus helemaal niet kunnen zien, en niet de rede is waarom we ons druk maken en bang zijn. We gebruiken ‘de beelden’ om te rechtvaardigen en tegelijkertijd te verbergen dat we eigenlijk gekozen hebben voor te geloven in zonde, schuld en angst.
Het goede nieuws is dat we opnieuw kunnen kiezen en Vergeven.

De ‘echte’ (tegelijkertijd onmogelijke) samenzwering is verborgen te houden, dat de denkgeest tegen zichzelf samenzweert, door een dualiteit te bedenken, waardoor het lijkt dat er twee partijen zijn; de goede en de slechteriken, waarbij de slechteriken samenzweren tegen de goede.
En dit duurt voort tot de denkgeest bereid is, en er aan toe is, er mee te stoppen en het alleen nog wil zien als vergevingskans.

Gelijk binnen het geloof in ego is onmogelijk

Binnen het concept en het geloof in ego gelijk kan er nooit één gelijk hebben.
Binnen het geloof in het ego staan er altijd twee gelijken tegenover elkaar, die allebei geloven gelijk te hebben, maar doordat er twee gelijk denken te hebben kan er nooit één gelijk hebben en blijven beide in het ongelijk van het dualisme.
Kortom het doel van conflict binnen het egodenken is niet ergens gelijk over krijgen maar ongelijkheid in stand houden als verdediging tegen de non-dualistische onveranderlijke gelijkheid van Éénheid.

Als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt het dan geluid?

Deze uitspraak bracht mij tot de gedachte:
Als “mijn” lichaam pijn heeft en “ik” ben er niet om het te ervaren, heeft “mijn” lichaam dan pijn?
Dat kwam, omdat ik ineens wel pijn ervoer in “mijn” lichaam. En toen de gedachte opkwam, als ik niet mijn lichaam ben en ik voel wel pijn, wat is het dan wat pijn lijdt?
Als ik van het standpunt uit ga zoals ECIW stelt “Er is geen wereld” en “De wereld getuigt van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand”,, en “projectie maakt waarneming”, en “Waarneming is een gevolg, geen oorzaak” dan is er geen lichaam dat pijn heeft, maar denkgeest die pijn projecteert en dientengevolgen pijn ervaart.

Er kan dan dus NOOIT een lichaam zijn dat pijn ervaart.
Is dat dan pijn ontkennen? Neen, het is willen zien waar de oorzaak zich bevindt, in de denkgeest en dat het lichaam dat pijn lijkt te ervaren daar een projectie van is. Een projectie, zoals een film een projectie is uit een projector en de film die we dan denken en geloven te zien nog steeds een projectie is, want gedachtes verlaten niet hun bron. Er bestaat dus geen los autonoom lichaam los van van de gedachte/projectie van het geloof in een lichaam.

Dit inzicht geeft het doel van ECIW weer, namelijk leren herinneren dat er alleen denkgeest is, dat “ik”, “we”, hoe dan ook altijd een projectie zijn vanuit denkgeest.

Als ik deze gedachte “logisch” doortrek, dan moet het alleen de denkgeest zijn die geloofd in pijn en daardoor pijn projecteert dat genezen moet worden.
Wordt er dan als de denkgeest geen pijn projecteert ook geen pijn meer ervaren?
Inderdaad dan kan er geen pijn meer worden ervaren. De valkuil die dan onmiddelijk verschijnt vanuit egodenkgeest is, oh dus dan kan ik mijn lichaam trainen in het ontkennen van pijn.
Neen, dat is een valkuil waarbij het lichaam toch tot werkelijkheid wordt gemaakt en door een of andere magische gedachte kan leren geen pijn meer te voelen.
Dat kan wel in de droom van afscheiding waarin het lichaam wel lijkt autonoom te zijn, los van de projecterende gedachte, maar dat is niet waar ECIW op doelt.
En doe op dat level waar het geloof in een lichaam en een wereld nog aanwezig is wat er gedaan kan worden om pijn te verlichten, maar tegelijkertijd kan er het groeiende besef zijn dat ik geen pijn heb om de reden die ik denk (les 5).
Het wel of niet toepassen van pijnverlichting in welke vorm dan ook is ook een besluit genomen in de denkgeest, er is geen andere plek waar beslissingen worden genomen. Het lichaam maakt nooit beslissingen! En dat besluit kan alleen genomen worden door de keuze voor ego of voor HG. De uitkomst van beide keuzes kan wel of niet kiezen voor een bepaalde vorm van pijnverlichting zijn. Het verschil is echter dat de keuze voor luisteren naar het advies van het ego altijd lichaamsgericht is, dus de pijn van het lichaam waar maakt, terwijl de keuze voor luisteren naar het advies van HG denkgeest gericht is op de oorzaak, namelijk de keuze voor lichaamsgerichtheid van het ego. Dus het nemen van pijnverlichting in welke vorm dan ook is altijd een projectie van of ego (onjuist gericht denken) of HG (juist gericht denken). Het ziet er hetzelfde uit (in het script) maar het uitgangspunt, de bron het geloof in waar de pijn vandaan komt en de ervaring is totaal tegengesteld.
Het gaat dus niet om ontkenning, maar herkenning en erkenning van dat dat wat ik ervaar niet is wat het lijkt. En dat niet het lichaam, maar de denkgeest de oorzaak is en het lichaam een projectie is vanuit het besluit van de denkgeest die wil lijden, omdat dat de enige manier is om de illusie te wekken dat afgescheiden zijn van God, van Liefde een mogelijkheid is.

Op die manier, als de denkgeest eraan toe is en bereid is dit te leren herinneren, zal de functie van in dit geval pijn, maar het geldt voor alles wat ervaren wordt, een andere functie kunnen krijgen.
De functie van terugherinneren in God, in Liefde in plaats van afscheiding van God, en Liefde.

Elke ervaring of dat nu pijn is of wat voor ervaring dan ook wordt dan in plaats van een aanval (de keuze voor ego) een uitnodiging om het “anders” te willen zien en ECIW gebruikt daarvoor Ware Vergeving, welke alles in het Juist gerichte perspectief zet en alle ervaringen terug brengen naar de bron, de denkgeest waar de gedachte vergeven kan worden in de oordeelloze bron die ECIW Heilige Geest noemt.

Pijn en lijden is een keuze die gemaakt wordt in de denkgeest en niet in een lichaam.
En dat wat ik geloof te zijn zal daarvan getuigen. Geloof ik dat ik een lichaam ben, dan zal ik alles waarvan ik geloof dat een lichaam is en kan ook ervaren, pijn en vreugde.
Verschuift mijn geloof van het geloof in een lichaam naar het geloof denkgeest te zijn dan ben ik terug bij de bron waar de beslissing wordt gemaakt (door de waarnemende/keuzemakende denkgeest) voor afscheiding (ego) of voor het terug herinneren (HG/J) in Geest, God, Liefde Éenheid.

Ik hoef daarbij niet zelf mijn projectie te veranderen alsof het een opzichzelf staand “ding” is, vergelijkbaar met dat als ik in de bioscoop zit ook niet naar het scherm loop om daar de projectie die pijn lijkt te hebben ga helpen, nee ik loop dan naar de projector, de oorzaak en maak daar opnieuw de enige twee keuzes die gemaakt kunnen worden: ego of HG/J, oftewel voor angst of voor Liefde en de rest zal automatisch volgen zonder dat “ik” hoef te bepalen wat de uitkomst zou moeten zijn .
Want de beslissing voor HG/J, dus voor Liefde zal altijd liefdevol uitpakken, hoe het er in de vorm ook uit mag zien.

Het is ook nog zo dat ik nooit vanuit de keuze voor ego (afscheiding) ook maar enigzins kan overzien wat de juiste oplossing zou moeten zijn om het lijden wat ik denk te geloven en te zien op te lossen. Dan zou ik elke gedachte van iedereen door tijd en ruimte moeten kunnen overzien om te kunnen bepalen wat nou de oorzaak is van mijn pijn en lijden nu. Dat is onmogelijk.
Soms is er wel een direkt verband te zien zoals ik dat in mijn voorbeeld aan het begin beschreef, dat ik even een direkt verband zag tussen oorzaak en gevolg in de denkgeest en dat ook ervoer.
Maar als ik probeer door te analyseren in de vorm welke gedachte nou precies de oorzaak is achter mijn pijn, dan is dat onmogelijk, nogmaals omdat de eigenschap van de egodenkgeest totale chaos is en analyseren van die totale chaos juist is opgezet als uitnodiging om daar te gaan zoeken waar geen enkel bevredigend antwoord te vinden is: “Zoek en vindt niet” (T12.IV.1:3-5).

Het enige behulpzame hierbij is door het ervaren van chaos te leren zien en te ervaren dat in plaats van in de chaos van het ego te springen en daar naar een oplossing te zoeken, er ook de keuze is om terug te gaan naar éénvoud en leren dat er altijd maar twee keuze mogelijkheden zijn namelijk voor ego (afscheiding) of voor HG/J (terug herinneren in Één). En slechts één van deze twee keuzes vertegenwoordigt Waarheid.

Dus het antwoord op mijn vraag aan het begin van deze tekst: Was de pijn er toen ook, of is de pijn er alleen als ik het ervaar? is, ja er is alleen een idee van pijn als ik het ervaar.
Met andere woorden er kan op het filmscherm door de projectie ogenschijnlijk pijn geleden worden, maar dat wat het projecteert en waarneemt hoeft er niet onder te lijden, afhankelijk van de denkgeest (ego of HG) waarvoor gekozen en mee geïdentificeerd wordt.
Wordt er voor ego focus gekozen dan zal er een lichaam ervaren worden dat pijn lijdt, zal er voor HG/J denkgeest gekozen worden dan zal er gezien worden dat niet de projectie wat er uiziet als een pijnlijdend lichaam lijdt, maar de denkgeest die heeft gekozen voor het projecteren van pijn en lijden en nu geloofd dat er een lichaam is dat pijn heeft.
Alleen de denkgeest kan pijn lijden en de pijn die ervaren wordt is altijd “de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand” (T21.In.1:5).
Het is dus altijd de denkgeest die genezing behoeft, nooit het lichaam.