De genezing van wantrouwen

Wantrouwen kan gezien worden als de ego omkering van Vertrouwen.
Wantrouwen is zoals alle ego eigenschappen gewoon weer een ander gevolg van de (onmogelijke) keuze om afgescheiden te willen zijn van Eenheid, God, Liefde, Waarheid.
Een van de sterkste ego symbolen voor vertrouwen in de wereld zijn de ouders.
We zijn niet allemaal ouders, maar we hebben allemaal wel ouders waar we deze projectie voor afscheiding op kunnen en zullen projecteren.
En aangezien we het hier over ego projecties hebben, dus projecties vanuit zonde, schuld en angst, zien we dat terug in al onze relaties die we in ons leven tegenkomen. Bijvoorbeeld terug te zien in het leven als een voortdurend gevoel van wantrouwen ten opzichten van alles en iedereen, of omgekeerd te snel van vertrouwen zijn er daar dan telkens weer in teleurgesteld worden.
In het geval van de ouder/kind relatie als afhankelijk zijn van ouders, niet zonder of niet met ze kunnen leven, van ze houden of ze haten, bij ze willen zijn of er zo ver mogelijk vandaan blijven, prima mee kunnen opschieten of juist totaal niet en alle gradaties daar tussen in, kortom het hele scala aan dualistische mogelijkheden uit het ego arsenaal vinden we terug in de ouder/kind relatie en in alle andere relaties die we hebben.

De ouder/kind relatie vormt een van de lastigste uitdagingen binnen het scala van afscheidingsmogelijkheden binnen de keuze voor de egodenkgeest.
En ik ondervind dat ECIW en zijn proces van ware vergeving een zeer behulpzaam proces is in de slechte relatie met mijn moeder.
Het is daardoor zeker geen makkelijk proces, want ware vergeving vraagt eerst eerlijk kijken naar het ego proces, precies zoals het zich projecteert en dus voordoet in “mijn leven”, alvorens het echt vergeven kan worden. Dus de confrontatie aangaan met al mijn gevoelens en emoties die zich voordoen op het toneel waar het ego drama zich afspeelt.
En er de totale verantwoordelijkheid voor nemen, als zijnde mijn gedachtes met hun projecties. Wel belangrijk dit niet onder de leiding van het egodenken te doen, maar hierbij de leiding van de Juist gerichte kant van de denkgeest (HG/J) in te roepen.

Evengoed geen makkelijk en pijnloos proces, maar wel een proces van ware genezing van de denkgeest die leert dat de oorzaak de keuze voor afscheiding is en niet een keuze is geweest om een slechte relatie te hebben met mijn moeder.
En dan kom ik weer uit op die behulpzame les 5: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”.
Ik voel geen onvrede van wegen een slechte relatie met mijn moeder, maar omdat ik op het niveau van de denkgeest, een keuze die verborgen moest blijven, zodat het lijkt alsof de keuze zich op “vorm” niveau afspeelt, voor afscheiding van mijn Ware Bron; God, Liefde, Eenheid, Waarheid, heb gemaakt.

Ware Vergeving vergeeft deze oorspronkelijke vergissing en in het kielzog daarvan wordt de projectie, een slechte relatie met de moeder, een projectie die nooit losstaat van de oorspronkelijke gedachte (vergissing) ook vergeven.
Ware Vergeving verandert dus de oorspronkelijke vergissing (de keuze voor afscheiding) die gemaakt is in en door de keuzemakende denkgeest en geneest deze, zodat de denkgeest zijn ware verbinding, die nooit verdwenen is, weer herinnert en daardoor genezen is.
Onware vergeving, dus dat is de projectie als een losstaand van de denkgeest oorzaak zien en deze vergeven, dus in het moeder geval, mijn moeder vergeven die ik als oorzaak van mijn lijden zie, werkt niet. De oorzaak, de keuze van de denkgeest om afgescheiden te willen zijn van God, Liefde, Eenheid, Waarheid blijft intact en zal dan ook steeds weer terugkeren in schijnbare andere vormen, of dezelfde, omdat de denkgeest ongenezen blijft.

Maar als de denkgeest dan is genezen, zal er onvermijdelijk ook anders gekeken worden naar de projectie vanuit de eigen denkgeest focus. Dit resulteert in een mildere kijk en meer begrip omdat er nu vanuit “liefde” gekeken en gehandeld wordt.
Echter dat hoeft niet te betekenen dat de “ander” in dit geval de moeder, hierin mee zal gaan, want uiteindelijk zal dat stukje denkgeest dat de rol van de moeder speelt ook zelf de keuze moeten maken om te willen genezen op het niveau waar alleen ware genezing mogelijk is, het niveau van de denkgeest.

Dat ware genezing door middel van ware vergeving zich op denkgeest niveau afspeelt, betekent ook, dat de projectie, dus hoe de relatie zich uitspeelt op vorm niveau, niet per se aanwezig of zelfs maar levend hoeft te zijn. Op denkgeest niveau is immers alles met alles verbonden, hoe het er op vorm niveau ook uit lijkt te zien.
Als de angst voor genezing in de denkgeest nog te groot is zal dat stukje denkgeest nog even of voor lange tijd blijven kiezen voor angst, maar in plaats van dat dat ook weer de keuze voor angst in mijzelf aan kan wakkeren, zal de nu voor genezing kiezende denkgeest ook deze gedachte kunnen leren vergeven.

Dus hoe ware genezing er in de vorm uitziet is niet te voorspellen, maar het zal hoe dan ook welke vorm het ook aanneemt de meest liefdevolle optie zijn voor dat moment, ook al kan het er ook uitzien als een einde maken aan een relatie. Het is niet aan mijn beperkte overzicht het geheel te overzien en op grond daarvan te beslissen wat het beste is om te doen, dat kan alleen dat wat wel het totale overzicht heeft, in ECIW de Heilige Geest en of Jezus genoemd, beide symbool voor de keuze voor de Juist gerichte denkgeest. De rest zal op een heel vanzelfsprekende natuurlijke manier volgen, nu geheel ontdaan van alle zonde, schuld en angst projecties.
En dientengevolge is er ook niet meer de drang vertrouwen te zoeken en te vinden “buiten mij” in een ouder of een andere speciale relatie. Het besef is er dat Vertrouwen gegrond is in de enige relatie die mogelijk is, die met God, Liefde, Eenheid, Waarheid, of hoe we het Onnoembare, Non-dualisme ook willen noemen.

 

De Godsherinnering

…:”De Godsherinnering komt tot een denkgeest in rust”(T23.I.1:1)
“The memory of God comes to the quiet mind” (T-23.I.1:1)
lees ik.
Dat verklaart meteen waarom het onmogelijk is “zelf” de denkgeest tot rust te brengen.
Het zelf doen, betekent altijd het ego-zelf doen, wat hetzelfde is als zelf sabotage. Want het ego gebruikt de chaos en de herrie van de denkgeest juist om te voorkomen dat er zoiets als een “Godsherinnering in de denkgeest in rust” kan ontstaan, want dat betekent einde ego.
En ja, we kunnen de denkgeest trainen rustiger te zijn, door allerlei technieken toe te passen, maar dat resulteert vaak alleen in het veranderen van de egodenkgeest in een “verbeterde” versie, maar het blijft de egodenkgeest, die de egodenkgeest behandelt. Gevalletje van het verzetten van de dekstoelen op de Titanic: zinloos.
Let wel daar is niets mis mee, er is niets mis met het ervoor zorgen dat je leven tijdelijk wat draaglijker wordt, maar dat is niet wat ECIW ons aanbiedt. ECIW gaat over het terug herinneren van het Onveranderlijke, Eeuwige, dmv vergeven van alles wat veranderlijk is (de ondraaglijkheid en de tijdelijke draaglijkheid van het leven), waardoor vanzelf het Onveranderlijke Ene, de “Godsherinnering” overblijft.

De denkgeest “zelf” tot rust brengen kan niet, hooguit tijdelijk, wat wel kan en verder voert dan tijdelijk, is te kijken (samen met de Juist gerichte denkgeest J/HG) naar alle onrust (groot en klein en alles daar tussen) die ik waarneem in mijn denkgeest en deze vergeven. Dat is het enige middel dat de denkgeest werkelijk tot rust kan brengen en de “Godsherinnering” weer zal doen terug herinneren.
En dat “kijken” kan altijd en overal, zowel midden in het heetst van de strijd, op je meditatiekussentje, krukje in een grot bovenop een berg, lopend op straat, midden in de drukte van de stad, in de buurt super, in een rustig bos, midden op zee, gewoon thuis op de bank, in je bed, in bad, in de tuin, tijdens je werk, in de auto, in de file, op de fiets, eindeloos veel mogelijkheden waarin ik de keuze kan maken voor totale identificatie met de herrie van het egodenken of kan kiezen voor kijken samen met HG/J vanuit de rust van boven het slagveld te worden getild en vanuit dit allesomvattende overzicht de vergissing wordt gezien en kan worden vergeven waarna de Godsherinnering heel natuurlijk zal worden herinnerd.

 

Les 5, een sleutel les

Wat ik buiten me denk en geloof te zien is altijd de projectie van wat er vanuit een schijnbaar persoonlijke denkgeest gedacht wordt.
Niets van wat de “ik” buiten de “ik” denk en geloof te zien is als schijnbaar uiterlijke vorm waar. Ik kan dus nooit in onvrede zijn om wat ik denk en geloof buiten mij te zien in iets of iemand anders of in mijzelf.
Ik kan wel mijn aandacht van de projectie (dat wat ik als oorzaak van mijn onvrede buiten mij zie) terug nemen naar de bron van mijn onvrede, die zich in “mijn” denkgeest bevindt.
Daar aangekomen vraag ik altijd hulp aan iets anders dan dat wat projecteert (ego), namelijk dat wat oordeelloos kan kijken, de keuze voor Heilige Geest en of Jezus, oftewel vanuit Juist-gericht denken. Dat is een keuze gemaakt vanuit de keuzemakende/waarnemende denkgeest positie.

Vanuit die oordeelloze post kijk ik naar alles wat zich lijkt af te spelen buiten mij, precies zoals het zich voor lijkt te doen met alles wat er bij hoort aan emoties en gevoel. Ik verander er niets aan, ik hou niets achter ik kijk alleen naar alle weerstand.
Want weerstand is wat ik zie uitgebeeld als ik eerlijk en oordeelloos naar mijn projecties kijk. Of ze nu liefdevol of haatdragend zijn, als ik mijn projecties zie als de oorzaak van wat ik voel dan heb ik voor afscheiding/weerstand (van Eenheid, Waarheid, Liefde, God) gekozen en de uitbeelding van de keuze voor afscheiding is wat ik denk en geloof te zien.

Ik voel nooit eerst de rechtstreekse verdediging/weerstand tegen Eenheid, Waarheid, Liefde, God, want dat is onder leiding van het egodenken onmogelijk geworden, omdat het egodenken juist ervoor is om dat te doen laten vergeten, zodat de bron van mijn onvrede geheel achter de sluier van vergetelheid is verdwenen en nu dat wat zich buiten mij lijkt te bevinden als oorzaak wordt gezien. Een rechtstreekse confrontatie met de onderliggende angst en weerstand tegen Eenheid, Waarheid, Liefde God, wordt dus door het ego vertaald/geprojecteerd in een meer handelbare verdraagbare vorm, zodat het nu lijkt dat er een “ik” is die nu volledige macht en autonomie heeft over alles wat ervaren wordt.

Als ik echter bereid ben om terug te gaan naar de bron (de denkgeest) en eerlijk leer kijken naar al mijn gedachten, olv Oordeelloosheid (HG/J) zal ik leren door de (ego) angst (verdediging/weerstand) heen te gaan en de confrontatie aan te gaan met de daaronder liggende angst/weerstand tegen Eenheid, Waarheid, Liefde, God.
Nogmaals dit is onmogelijk olv het egodenken, en alleen mogelijk olv Heilige Geest/Jezus, dus het oordeelloze denken. Dit is een keuze, niet een “doen” maar een keuze.

Ik hoef niets te veranderen aan wat zich af lijkt te spelen buiten mij, zeg maar wat zich op het filmdoek (de situatie) afspeelt. Dat is niet mijn werkelijke functie. Mijn functie is nu, alles wat zich lijkt af te spelen buiten mij (of in mijzelf als zogenaamd lichaam) te gaan leren zien en accepteren als vergevingsmateriaal en vergevingskans, en het proces te volgen zoals hierboven beschreven.

Het grote verschil tussen voor ego leiding of voor HG leiding kiezen is dat voor ego kiezen altijd de drang met zich mee brengt dat er iets buiten mij moet veranderen zodat ik me beter zal gaan voelen in een meer plezieriger wereld. Voor HG/J leiding kiezen is oordeelloos naar de keuze voor ego leiding en de gevolgen daarvan kijken, deze terug te nemen en te vergeven en me niet meer op de eerste plaats te bekommeren op een uitkomst in enige vorm buiten mij.

Het vertrouwen zal dan groeien dat alles gebeurt precies zoals het gebeurt en niet meer als oorzaak gezien zal worden van mijn onvrede. Het vertrouwen van volledig terug herinneren in denkgeest en vrij te leven vanuit Inspiratie. En leven vanuit Inspiratie is precies weten wat te doen in elk gegeven situatie die nog binnen het ervaren ervaren wordt. Dat is de betekenis van de gelukkige droom. Niet op vorm geluk buiten een mij in een wereld gericht, maar op de totale innerlijke vrijheid en vrede van de nu genezen denkgeest.

Er is geen wereld welke ziek is of niet deugt, het is denkgeest die ervoor gekozen heeft zich af te scheiden van Eenheid, Waarheid, Liefde, God. En aangezien dat een onmogelijk ziek idee is, voelt de denkgeest die dit nu voortdurend projecteert zich ziek, ongelukkig, boos enz. en lijkt er een wereld te bestaan die ziek is en niet deugt.

Vandaar dat les 5 in het Werkboek echt een sleutel les is:
“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (WdI.5)

Inspiratie

Deze gedachte kwam naar boven:
“Laat deze relatie over aan het Onpersoonlijke (J/HG) en breng elke persoonlijk gerichte gedachte (ego) welke de neiging heeft uit het Onpersoonlijke weg te vluchten in het persoonlijke, terug naar zijn bron de Onpersoonlijke Denkgeest, de enige “plaats” waar Ware Vergeving zal werken.
Elk persoonlijk (ego) gericht oordeel zal dit proces blokkeren, vergeving van elk persoonlijk (ego) oordeel zal de blokkade ongedaan maken.
Meer kan en hoeft er niet gedaan te worden.
Alleen vanuit deze denkgeest toestand kan ware Inspiratie komen.”

Dit hele proces zal duidelijker worden naarmate het eerlijk observeren van elke gedachte, van elk oordeel, groot en klein, door dit veel te oefenen, beter zal worden geleerd.
En eerlijk observeren wordt geleerd door elke oneerlijk gedachte te leren herkennen en onderkennen.

Zo kan het zijn dat als men net begint met het proces van ontwaken, wat een “natuurlijk” niet te vermijden proces is trouwens, wat op z’n “best” uitgesteld kan worden zolang men dat wenst, zo kan het zijn dat men dermate enthousiast wordt van het idee van ontwaken en men het intellectueel of vanuit het hart helemaal denkt te snappen, men in een soort gelukzalige roes van liefde komt en denkt en gelooft er al te zijn. Dit vervolgens ook met groot enthousiasme uitdragend naar de rest van de wereld. Dit is stappen overslaan en duidelijk de onmiddellijke reactie vanuit het persoonlijke (ego), en niets anders dan een verdediging juist tegen het proces van ontwaken. Geniaal bedacht, want het voelt zóóóó goed, dus moet het wel van HG/J, de juist-gerichte denkgeest komen, meestal niet dus.

Ook hier geldt weer kijk er eerlijk naar het is niet goed of fout, het is (mits dat toegelaten wordt) de bedoeling om er oordeelloos naar te leren kijken, zo ook elk  eventueel volgend oordeel over het oordeelloos kijken en zo verder.

Omgekeerd kan ook, dat als men begint met het proces van ontwaken toe te laten, de weerstand zo enorm is, dat het pad onmiddellijk verlaten wordt en met walging opzij geschoven en de hele wereld moet horen hoe slecht, ongezond en gevaarlijk dit pad is. En iedereen die anders suggereert wordt aangevallen.

Al deze gedachten zijn niet “verkeerd”, sterker nog een ieder die de bereidheid voelt kriebelen om te ontwaken zal één van deze twee vormen van weerstand (en er zijn er nog veel meer) op zijn onvermijdelijke reis naar ontwaken uit deze droom tegenkomen.
Ontwaken zonder enige weerstand is onmogelijk. Mocht je het idee hebben dat jouw reis van terug herinneren in Eenheid gladjes verloopt zonder ook maar enige weerstand te voelen met alleen maar halleluja gevoelens en inspirerende ervaringen, dan moet het proces van eerlijk kijken waarschijnlijk nog beginnen.

Aangezien het onmogelijk is weerstand te vermijden, (hooguit te omzeilen zoals ik net beschreef) blijft alleen over diezelfde weerstand in al zijn geniale vormen oordeelloos onder ogen te leren zien, zodat het in plaats van afscheidingsmateriaal nu als vergevingsmateriaal kan dienen.
Doet men dit werkelijk eerlijk, dan zal het “script” (mijn leven zoals het zich voordoet) ook eerlijker gespeeld worden, zonder eigen bedachte oplossingen die het script leuker en dragelijker maken, door het ego voor HG/J (juist-gerichtheid van denken) te laten spelen
Ook dit is een mechanisme wat onvermijdelijk langs zal komen en dus opgemerkt zal moeten worden en ook weer terug gebracht kan worden naar de bron, de denkgeest, waar het als afscheidingsgedachte (ego) begon en vertrok en nu als vergevingsmateriaal her-gebruikt kan worden.

Kortom het terug herinneren in Eenheid is onvermijdelijk, omdat afscheiding van Eenheid simpelweg onmogelijk is. De manier waarop zal vanuit een ogenschijnlijke persoonlijke focus moeten starten, omdat we geloven iets persoonlijks te zijn en de weg naar terug herinneren alleen kan verlopen door elke persoonlijk gerichte gedachte terug te nemen en te laten vergeven.

 

 

 

 

Zelf-sabotage/haat

… over zelf-sabotage, zelfhaat en eerlijk en oordeelloos leren kijken naar dit hele ego mechanisme. Kijk ik hiernaar olv mijn keuze voor de ego kant van de denkgeest, dan zal dat de angst en de haat alleen nog maar versterken, ik (denkgeest) ben in staat dit waar te nemen. Ik (denkgeest) zal, als ik bereid ben heel eerlijk te kijken naar mijn eigen gedachtes, om maar wat ego zelf saboterende mogelijkheden te noemen die mogelijk zijn: geen zin hebben om te kijken, steeds afgeleid worden, ineens honger krijgen, eerst nog even koffie, oh, is het al zo laat ik moet opschieten, oh, dit moet ik bespreken, want dit moet iedereen weten, plotseling midden in het filmpje heel ergens anders zitten met mijn gedachten, gestoord worden door iets of iemand enz… En dit vereist eerlijk kijken, en dat kan alleen als ik bereid ben al mijn gedachten onder ogen te zien en daar ‘hulp’ bij te vragen aan de symbolen van mijn Juist gerichte denkgeest: HG/J.
Er zijn immers maar twee mogelijkheden waarmee ik (denkgeest) denk: ego of Heilige Geest, respectievelijk symbolen voor zonde, schuld, angst, of het symbool voor Liefde, de non-dualistische toestand die we God, Liefde, Eenheid, Waarheid kunnen noemen.
Er is geen derde mogelijkheid van een lichaam dat denkt en beslist, want er is geen wereld en er is geen lichaam, er is alleen, zolang we hier denken te zijn denkgeest, die als het ware droomt van een wereld en in een lichaam te zijn. We kunnen ons echter ‘bewust’ worden van dat mechanisme wat we denkgeest noemen. Ons bewust worden dat elke gedachte die we hebben uit ego, HG, en de waarnemende keuzemaker bestaat,  dus uit zonde, schuld, angst, uit Liefde en uit de waarnemer/keuzemaker voor een van die twee.

Er is geen een gedachte die deze keuzes niet in zich heeft, zolang ik (denkgeest) denk, geloof en ervaar hier in een wereld te zijn in een lichaam en ik/we dus volledig verantwoordelijk zijn voor elke gedachte die we verkiezen te hebben.
Lees ik voorgaande zin olv de ego keuze dan zal ik wederom vormen van zonde, schuld en angst in mijzelf kunnen waarnemen, kies ik voor lezen/kijken olv HG/J dan zal ik hier oordeelloos naar kunnen kijken, en mijzelf kunnen vergeven, omdat ik ‘weet’ dat ik me slechts vergiste in wat ik ben, (niet lichaam maar denkgeest) en niet meer voor deze zelf-sabotage/zelfhaat wil kiezen.
Zonder dit ego mechanisme van zelf-sabotage en zelfhaat onder ogen te zien is het onmogelijk om een pad zoals ECIW echt te ‘doen’. Het zichzelf saboterende mechanisme van de keuze voor ego zal er alles aan doen dit ‘leren’ te saboteren, niet om een soort persoonlijke reden, maar simpelweg omdat het egomechanisme alleen dat kan doen waar het voor gemaakt is en dat is koste wat kost in afscheiding blijven, dus uit de buurt van God, uit de buurt van Liefde zien te blijven, onderwijl zichzelf wijsmakend dat het juist opzoek is naar liefde. Vandaar onderschat de kracht en slimheid van de egodenkgeest niet, neem simpelweg er de verantwoordelijkheid voor, het zijn immers ‘maar’ gedachten (dromen), waar ik voor kies, en kies opnieuw en vergeef elke weerstandsgedachte die tijdens dit proces, in elke gedachte voorbij komt.

 

 

 

Ik geef het op

“Ik geef het op” gedacht vanuit de keuze voor egodenkgeest is van een geheel andere orde dan “Ik geef het op” gedacht vanuit de keuze voor Heilige Geest Denkgeest.
Vanuit egodenkgeest zal deze keuze gepaard gaan, met allerlei mogelijke gevoelens die terug te voeren zijn naar zonde, schuld en angst. En een totaal gericht zijn op het opgeven van alle vormen, inclusief mijn eigen lichaam, waar ik me mee identificeer, en waarvan ik denk en geloof dat ik zonder die identificatie ‘niets’ ben.
Een van de mantra’s van de egodenkgeest is immers ‘geef nooit op!’
Opgeven wordt vanuit het egodenken als zwak, slap, gebrek aan doorzettingsvermogen, gebrek aan ruggengraat gezien.
Kiezen voor denken vanuit egodenkgeest is immers kiezen voor denken vanuit zonde, schuld en angst, omdat het doel voor de keuze hiervoor afscheiding is. Een keuze die verborgen moet blijven waardoor er alleen een keuze lijkt te moeten worden gemaakt over iets wat lijkt te gebeuren in enige vorm, met mijn lichaam of andere lichamen en of gebeurtenis in mijn leven.

“Ik geef het op” vanuit de keuze voor Heilige Geest Denkgeest, oftewel de Juist gerichte denkgeest komt vanuit de realisatie dat ik nooit weet wat de bedoeling is, dat ik niets weet en nooit een totaal overzicht kan hebben van alle oorzaken en gevolgen die zich als totale chaos in de wereld van de geprojecteerde vorm voordoen.
Deze “Ik geef het op”is hetzelfde als een stap terug doen en me door ‘Hem’ (HG/J mijn Juist gerichte Denkgeest) laten leiden.
En ook hetzelfde als “ik hoef niets te doen”.

Weer een voorbeeld hoe zo’n uitdrukking als “Ik geef het op” van egofunctie naar HG functie kan verschuiven, geheel afhankelijk van de keuze die ik als ervarende en keuzemakende denkgeest maak.

Komt nu de vraag omhoog: “ja maar moet ik dan maar niets doen?”, vraag je dan eerst af wie/wat stelt deze vraag…?

Ik heb ervaren dat als de geestelijk nood (elke nood is geestelijk, alleen de denkgeest kan nood ervaren, niet het brein, al lijkt dat zo, want dat is immers de projectie van de denkgeest net als de rest van het lichaam) tot grote hoogte lijkt te stijgen en echt geen uitweg meer wordt gezien, het “Ik geef het op” punt dat eigenlijk de positie van het ‘nulpunt’ is, waardoor ‘zomaar’ ineens de overgave en de helderheid kan komen in de denkgeest waardoor de werkelijk behulpzame Inspiratie weer ruimte krijgt.
In die zin kan zo’n afschuwelijke schijnbare uitzichtloze crisis in de denkgeest ook een keerpunt zijn in de denkgeest.
En dan is “Ik geef het op” een werkelijke Hulpvraag aan de keuze voor de juist gerichte kant van de denkgeest en zorgt voor een enorm bevrijdend gevoel van opluchting.

Het belang van eerlijk kijken

Het wordt mij steeds duidelijker getoond dat mijn ego symbolen voor liefde, die als afleiding en substituut voor de Liefde van God zijn opgeworpen, eerst heel eerlijk en duidelijk onder ogen moet worden gezien, voordat ze kunnen oplossen in Ware Vergeving. En dan natuurlijk ‘aan de hand’ van Jezus/Heilige Geest voor mij de symbolen voor de verbinding terug naar de Liefde van God. Doe ik dit ‘aan de hand’ van ego (angst), dan zal de weerstand om eerlijk te kijken gewoon te groot zijn. En het is heel behulpzaam te gaan leren herkennen wanneer ik toch de hand van ego vastpak, en hier eerlijk naar te leren kijken. Gewoon te kijken naar dat wat er op dat moment is en er niet iets anders van te maken, wat mij beter uitkomt, wat weer niets anders is dan weer kiezen voor weerstand, voor angst, dus voor ego.

In de praktijk komt het er dan op neer dat juist mijn symbolen die ik als substituut voor mijn werkelijke Bron heb opgeworpen, de symbolen zijn die mij in de droom het meest nabij lijken te staan. Dus bijvoorbeeld ouders, kinderen, partner, familie, vrienden en niet te vergeten mezelf. Het is niet zo moeilijk om mijn speciale liefde in deze speciale relaties te herkennen, maar het is verdomd lastig de speciale haat te willen herkennen, zien en erkennen.
En toch is dat nodig hier heel eerlijk in te zijn. In de wereld van de droom heerst de dualiteit, en deze bevat zowel speciale liefde, als de andere zijde van de ego medaille, de tegenhanger van speciale liefde, speciale haat. Beide moeten eerst eerlijk onder ogen worden gezien.

Kijk ik hier opnieuw met het ego naar dan is er opnieuw een gevoel van afschuw, wat weer opnieuw nog meer afschuw en weerstand oproept, want de ego denkgeest kan alleen maar zonde, schuld en angst herkennen en projecteren.
Vechten tegen deze gevoelens van afschuw, haat en woede, versterkt het alleen maar en zorgt voor een nog verder wegzakken in haat. Daar is geen uitweg uit als ik dit met het ego (zonde, schuld en angst) blijf bevechten.

Ben ik bereid hier met J/HG naar te kijken, met mijn Juist gerichte denkgeest, dán is er een uitweg.
En daar is behalve bereidheid dit te willen, ook de bereidheid voor nodig oordeelloos eerlijk te kijken naar dat wat er is:  bijvoorbeeld, ja, ik haat mijn moeder, ja, die en die voorheen vriendschappelijke relatie irriteert mij nu ineens bovenmatig, en vooral mijn zelfhaat is enorm. Dat is eerlijk kijken, zonder identificatie ermee, zonder het persoonlijk te maken. En dat is niet erg als ik mezelf dat toch weer zie doen, maar gewoon een vergissing en het geloof een lichaam te zijn te midden van andere lichamen, in plaats van te willen herinneren denkgeest te zijn en wel één denkgeest welke alles en iedereen zonder uitzondering omvat.

Alleen als ik bereid ben hier eerlijk naar te kijken, precies zoals ik het heb opgezet, geprojecteerd en het doel erken, namelijk mijn wil om in afscheiding te blijven, en bereid ben te zien dat het niets maar dan ook niets heeft te maken met de projecties, dus een lastige moeder, of een andere lastige verbinding, (herinner je les 5, Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk), dan pas zal Ware Vergeving werken.

Dat betekent ook dat ik elke uitkomst elke verwachting die mij het beste lijkt in de vorm mag laten varen en ik me gewoon kan laten vallen in dat wat is, aan de hand van HG/J, of een ander symbool dat voor mij staat voor de onvoorwaardelijke Liefde van God, in het vertrouwen dat ik niet weet wat het meest liefdevol is in enige situatie of relatie.

Het ‘doen’ speelt zich niet af in het vervolgens dan toch zelf veranderen van wat zich in de vorm, de wereld, in mijn relaties afspeelt, maar in de denkgeest. En dat ‘doen’, bestaat uit de bereidheid om eerlijk te kijken naar al mijn gedachten, tijdens het ervaren, en deze over te dragen aan HG/J, ‘mijn’ Juist gerichte denkgeest, daar opnieuw de keuze maken, nu heel bewust, voor Vergeving.

Let wel dit betekent niet dat ik me moet terugtrekken uit de wereld en niets meer moet doen. Ik heb het verhaal nog steeds nodig zolang ik hier ‘ervaar’, alleen het verhaal krijgt nu een andere functie, dat is het enige verschil.

Waar en wat zou ik zijn zonder mijn projecties?

Waar en wat zou ik zijn zonder “mijn” projecties?

… dacht ik toen ik me eerst afvroeg, waar en wat zou ik zijn zonder al mijn lastige, pijnlijke gedachte?
Toen ik de  gedachte terugnam, duidelijk een gedachte van ‘ongenoegen’, en aan m’n J-gerichte kant gaf (HG/J) bleef ik de vorm die ik had geprojecteerd teneinde het ‘ongenoegen’ kwijt te raken in al z’n glorie zien en voelen.
Wacht even… dacht ik, kan ik de gedachte wel terugnemen, en tegelijkertijd de projectie (de vorm dus die het ongenoegen had aangenomen) als iets aparts laten staan?
Nee, dat werkt niet, want de projectie zit aan de gedachte vast.  En zolang ik de projectie als iets los zie van de emotie, werkt terugnemen in de denkgeest niet. De projectie is immers zoals dat in de Cursus staat:

“…de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand”(T21.In.1:5).

En is dus altijd nog steeds alleen maar denkgeest materiaal.
Wat er toen gebeurde was, dat ik ineens zonder projectie zat… oeps… m’n doel, m’n schietschijf is ineens weg! En wat bleef erover, de lastige, pijnlijke gedachte die ineens geen projectie meer had als vluchtweg, veranderde in pure angst. Het voelde als, er is nu geen uitweg meer, vluchten kan niet meer…

Ik stond oog in oog met ‘angst’ en liet de angst helemaal toe, want ik had me al tot m’n J-gerichtheid gewend, dus keek ik met Liefde (HG/J) naar mijn angst en was de denkgeest in een staat van vergevingsbereidheid.
Kijk ik met angst (ego)  naar die angst dan zal de angst zo groot worden dat ik niets anders lijkt te kunnen dan mezelf afsluiten of in de aanval gaan.
Dus ik stond oog in oog met ‘angst’ olv HG/J en wilde het dolgraag ‘anders’ zien nu met vergeven ‘ogen’ en daardoor loste de angst gewoon op, ik stapte, zakte er ahw gewoon doorheen. En ervoer een niet te beschrijven vrijheid. En voelde echt dat dus alleen de angst voor de angst het probleem was, en niet de angst voor iets buiten mij, want er is niets buiten mij er is alleen een gedachte van afscheiding, vormen van zonde, schuld en angst, met een bijbehorende projecties.

Het werd me dus heel duidelijk nu nog sterker, dat ik niet alleen m’n gedachte over iets terug moet nemen, maar dat de bijbehorende projectie daar onvermijdelijk aan vastgekoppeld zit.

Mocht dit een ietwat abstract verhaal lijken, weet dan dat het wel degelijk een persoonlijke ervaring is die heel intens was, maar ik vind het niet nodig de complete persoonlijke beleving met naam en toenaam te beschrijven.
En je kan alleen iets echt ervaren als je het persoonlijk beleeft, niet via een gedeelde ervaring van “een ander”…
Hoewel het wel inspirerend kan zijn en kan stimuleren tot verder zelf-onderzoek.
Dus op de plaats waar ik het over ‘lastige gedachte’ heb, en ‘ongenoegen’ kan je zelf je eigen situatie met bijbehorende projectie, emoties en gevoelens invullen.
En dan wordt het ineens allemaal heel praktisch…
Succes!

Het ‘doen alsof’

Het ego, het domein van de egodenkgeest is een illusoir denksysteem, opgezet als verdediging tegen God de non-dualistische staat van zijn waar wij als Zoon van God deel vanuit maken.
Het egodenksysteem is dus een vervangend gedachtesysteem, een ‘doen alsof’ denksysteem.
Dat betekend dat de hele wereld, en ons hele leven zoals we dat beleven in deze wereld in een lichaam omgeven door andere lichamen, dieren en dingen van groot tot onzichtbaar klein een ‘doen alsof’ is.
We houden onszelf voor de gek.
En wat kan er anders voortkomen uit een ‘doen alsof’ denksysteem dan nog meer ‘doen alsof’. Het ‘doen alsof’ breidt zich uit, omdat het niets anders kan dan dat.

Bijvoorbeeld, ik ben boos, omdat ik denk dat mij iets wordt aangedaan, en mij wordt gevraagd ‘ben je boos?’, en ik zeg dan ‘nee, hoor’. Dan is het niet zo dat het boos zijn dan ‘echt’ is, en dat als ik het ontken dat een leugen is. Nee, beide gedachtes, met hun projecties zijn een ‘doen alsof’ en in die zin beide niet waar.
De Cursus zegt:

‘Als woede voortkomt uit een interpretatie en niet uit een feit, is die nooit gerechtvaardigd’ (H17.8:6).

Wat niet wil zeggen dat het niet mag of fout is.
Het is gewoon niet te rechtvaardigen, omdat het ‘niets’ is, ‘doen alsof’ is geen feit het is het ‘doen alsof’ van de egodenkgeest die alleen maar kan afscheiden van Waarheid, door te doen alsof er een waarheid is en een onwaarheid en te doen alsof die twee voortdurend in strijd zijn met elkaar, met als resultaat een verzonnen dualistisch systeem, een ‘doen alsof’ binnen de non-dualistische Eenheid. En dat is onmogelijk en kan niet meer worden dan enkel en alleen een ‘doen alsof’.
Dus als ik boosheid waarneem in mijzelf, is dat niet ´fout´, want dat is alweer een ego oordeel dat het spelletje ´doen alsof´ serieus neemt. Ik kan echter wel terwijl ik het ´doen alsof script´ speel Jezus’ hand vastpakken (symbool voor de verbinding met Waarheid) met de wil hier anders naar te willen kijken door ogen van vergeving.
Dit is een kwestie van veel oefenen, want het kost tijd en veel oefenmateriaal, ons dagelijkse ‘doen alsof’ leven dus, voordat dit omgekeerd kan worden en we inderdaad de andere keuze willen en kunnen maken, de keuze voor leiding in dit proces van de Heilige Geest en of Jezus, beide (nogmaals) symbolen voor en de brug terug naar Waarheid, dat wat we in werkelijkheid zijn.

Zijn we als denkgeest al gevorderd in dit leerproces van het ongedaan leren maken via vergeving van het ‘doen alsof’, dan zal men op een gegeven moment bij een opkomende woede aanval en ‘doen alsof’ , steeds vaker bewust worden van dit ‘doen alsof’ mechanisme en ook van de mogelijkheid ánders te kiezen.
Ik kan dan het ‘doen alsof’ spel doorbreken en voor vriendelijkheid kiezen, omdat ik dan inzie dat ik de zgn ander die meespeelt in het spelletje ‘doen alsof’ heb ingezet om het spelletje ‘doen alsof’ echt te maken, zodat het lijkt dat de boosheid van buiten mij komt en niet vanuit ‘mijn’ denkgeest die het dualistische spel wil spelen, om maar uit de beurt van mijn ware non-dualistische aard te blijven en het feit dat ik denkgeest ben en niet een lichaam.

Het voor vriendelijkheid kiezen in plaats van voor boosheid, is ook nog steeds onderdeel van het spelletje ‘doen alsof’, maar zal nu, omdat ik het olv HG/J wil doen, in plaats van olv ego, als liefdevolle spelbreker werken en een helend effect hebben.
En de lakmoesproef zal zijn, dat ik dan geen vormen van zonde, schuld en angst meer ervaar. Neem ik dat nog wel waar, dan is dat niet ‘fout’, of ‘dom’ , of een ‘mislukking’, dat is gewoon eerlijk zijn, en wacht ik gewoon geduldig tot zich weer een nieuwe kans aandient, waarin ik mijn ‘doen alsof’ gedrag waarneem en wéér de keuze kan maken voor leiding van de egodenkgeest of van Heilige Geest denkgeest.

En zo wordt het ‘doen alsof’ kostbaar leermateriaal, want de Heilige Geest kan alles gebruiken, zodra ik dat toesta.

De bron van hulp

Alles wat we denken te danken te hebben aan personen en situaties buiten ons, is in werkelijkheid afkomstig en een reflectie van onze eigen beslissing als denkgeest gemaakt in de ene denkgeest voor ego of voor HG.
Dus in werkelijkheid worden we niet geholpen door andere ‘personen’ buiten ons, (er is geen wereld) maar door wat er zich afspeelt in de denkgeest, want we zijn 100% denkgeest.

“Er is geen wereld! Dit is de kerngedachte die de cursus probeert te onderwijzen. Niet ieder is bereid dit te aanvaarden en ieder moet zo ver gaan als hij zich kan laten leiden langs de weg die hem naar de waarheid voert. Hij zal terugkeren en weer verder gaan, of misschien een tijdje ervoor terugwijken en terugkeren eens weer.” (WdI.132.6:2-5)

We vragen dus altijd hulp in de denkgeest, (ego of HG) ook als we denken hulp te vragen en te krijgen via een of andere vorm (persoon situatie), want dat we dat denken en geloven maakt het nog niet werkelijk, het blijft een geprojecteerde gedachte.
Dus de hulp die we krijgen en terug zien in een of andere vorm is altijd de weerspiegeling van de keuze die gemaakt is om naar toe te gaan voor hulp in de denkgeest.
De verleiding en valkuil kan wel weer zijn dat als we ons, omdat we ons door de geboden hulp in de vorm, weer prettig voelen, we weer helemaal terugkeren in het waarmaken van de vorm, die nu prettiger is en weer als werkelijk wordt gezien.
Dat betekend dan alleen dat de egodenkgeest weer aan het roer staat, niet dat de vorm nu ineens toch echt, echt is geworden.
Het gaat om het doel .

“Waartoe?’ Dit is de vraag die jij in relatie tot alles moet leren stellen. Wat is het doel? Wat het ook is, het zal jouw inspanningen automatisch richting geven. Wanneer je dan tot een doel besluit, heb je een besluit genomen over je toekomstige inspanningen, een besluit dat van kracht blijft tenzij jij van gedachten verandert.” (T4.V.6:8-11)

Wat is het doel, het prettiger krijgen in de vorm, of het Thuis zijn in God, waar Geluk, Vrede en Vreugde de onveranderlijke grondtoon is, van waaruit alles ervaren zal worden onafhankelijk van de vorm waar we in lijken te zitten, zolang we hier nog denken en lijken te zijn.
Je kan in een vreselijke situatie lijken te zitten en je diep ongelukkig voelen, of je kan in een vreselijke situatie zitten en toch in onveranderlijke vrede blijven.
En dat hangt alleen af van de denkgeest waarvoor je kiest om vanuit te denken.
En wat als vreselijk in de vorm wordt bestempeld, voelt alleen vreselijk omdat we ons identificeren met iets wat regelrecht tegen onze ware natuur, denkgeest zijn, indruist.
We voelen ons nooit vreselijk vanwege de vorm, die de oorzaak lijkt te zijn van het vreselijk voelen.
We voelen ons vreselijk, omdat we iets proberen te doen wat niet onze ware natuur is, niet omdat de vorm vreselijk lijkt te zijn.

“Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk.

Dit idee kan, evenals het voorgaande, gebruikt worden bij elke persoon, situatie of gebeurtenis waarvan jij denkt dat die jou pijn bezorgt. Pas het uitdrukkelijk toe op alles waarvan jij gelooft dat het de oorzaak van je onvrede is, en gebruik daarbij de omschrijving van het gevoel in een bewoording die je juist lijkt. De onvrede kan zich voordoen als angst, bezorgdheid, depressiviteit, verontrusting, kwaadheid, haat, jaloezie en nog talloze andere vormen, die je allemaal als verschillend zult waarnemen. Dit is niet waar. Maar tot je geleerd hebt dat de vorm er niet toe doet, is elke vorm geschikt als onderwerp van de oefeningen van de dag. Hetzelfde idee op elke vorm afzonderlijk toepassen is de eerste stap naar de uiteindelijke erkenning dat ze allemaal hetzelfde zijn.” (WdI.5.1)

Als we geholpen worden door ‘anderen’ op een wonderlijke onverwachte manier, dan is dat de weerspiegeling van onze eigen keuze als denkgeest op denkgeest niveau.
De hulp is dus afkomstig van een beslissing en is de beslissing in de ene denkgeest, die alles omvat en niemand uitsluit, ook niet jezelf dus.
De vrede die we dan voelen is dan niet de weerspiegeling van het geloof in vormen die de oorzaak lijken te zijn, maar de weerspiegeling van de Vrede van God en deze Vrede is vormloos en omdat deze vormloos is, zal deze weerspiegeld worden in alles en iedereen die we zien, niets en niemand uitgesloten.

“Het lichaam van jouw broeder laat jou niet de Christus zien. Die is in zijn heiligheid tentoongespreid.
Kies dus zijn lichaam of zijn heiligheid als wat jij wenst te zien, en wat je kiest is wat er voor jou te zien valt. Maar je zult in talloze situaties en in de loop der tijd die geen einde lijkt te hebben, kiezen totdat de waarheid jouw beslissing is. Want de eeuwigheid wordt niet herwonnen door eens te meer Christus in hem te verloochenen. En waar is jouw verlossing, als hij slechts een lichaam is? Waar is jouw vrede behalve in zijn heiligheid?
En waar is God Zelf anders dan in dat deel van Hem dat Hij voor immer in de heiligheid van jouw broeder heeft geplaatst, opdat jij de waarheid omtrent jezelf zou kunnen zien, eindelijk uiteengezet in bewoordingen die je herkende en begreep?” (24.VI.6:7,7:1-6)

Als we toch nog iemand daarvan buitensluiten weten we dat we weer voor egodenkgeest hebben gekozen en het doel weer vormgericht hebben gemaakt.
Dit moet opgemerkt worden en niet ontkend, het is juist goed als het opgemerkt wordt, want dan kan het weer vergeven worden, waardoor het doel weer richting HG gaat.
En zo kunnen we dan het begrip hulpvragen en krijgen opnieuw definiëren. Hulp is altijd afkomstig van de denkgeest, van ego of van HG denkgeest en nooit van een of andere persoon of vorm, en de keuze makende denkgeest maakt de keuze en bepaalt het doel.

Het resultaat van vragen om hulp op HG denkgeest niveau is niet vorm-resultaat-gericht, hoewel de vorm, de personen en situaties dus, de projecties, wel de reminders zijn voor het hulp gaan vragen. Hulp vragen aan HG/J is bevrijd willen worden van zonde, schuld en angst, niet van bepaalde vervelende vormen en situaties.
En als we dan bevrijd zijn van zonde, schuld en angst dan zullen we ook vrij in de wereld staan, zolang we nog in de droom lijken rond te lopen, en alles en iedereen als ‘hetzelfde’ zien als hetzelfde in de ene denkgeest (niet als lichamen, want die zijn allemaal anders op dat niveau) en dus ook niet bang meer zijn de geboden kansen nu zonder angst nu vanuit Liefde in ontvangst te nemen.
De wereld en elke ervaring in de wereld is een symbool en staat symbool voor afscheiding of voor het terug herinneren in Eenheid.