Het proces van het ongedaan laten maken van al mijn egogedachtes, gedachtes die zich vermomd hebben als projecties die heel echt lijken, omdat ‘vergeten’ is dat de ik, de denkgeest ze zelf heeft geprojecteerd, zal door de egodenkgeest ervaren worden als afscheid nemen van alle projecties die het als ‘waar’ heeft doen lijken.
En zo ontstaat dus heel makkelijk en onvermijdelijk, wat de Cursus noemt, niveau verwarring.
We, de denkgeest, die op dat moment zichzelf weer ziet als een lichaam, gelooft nu dat we ons lichaam en alle andere lichamen en dingen waar we zo aan gehecht zijn moeten loslaten.
Het is ook niet de bedoeling dat we ons lichaam en andere lichamen en dingen ontkennen, omdat ze toch ‘maar’ projecties zijn.
De Cursus begint altijd dáár waar wij, de denkgeest denkt te zijn. En dat is dat we denken én geloven een lichaam te zijn en dat er andere lichamen en dingen zijn, los en gescheiden van elkaar, en dat we met sommige lichamen en dingen een liefdes relatie hebben en met sommige lichamen en dingen een haat relatie.
Dat waar we denken te zijn wordt niet ontkend, of weggegooid, maar her-gebruikt.
Inclusief het onvermijdelijke gevoel van verlies en een rouwproces wat ermee gepaard gaat.
We leren naar dat waar we denken te zijn, te kijken, oordeelloos en dan te beslissen of we het zo willen laten zoals het is (de keuze voor egodenkgeest), of er anders naar te leren kijken, omdat we vermoeden en bereid zijn te ervaren dat ‘er een andere manier moet zijn’ (de keuze voor Heilige Geest denkgeest).
Niets, geen enkele gedachte met bijbehorende projectie wordt dus ontkend, weggestopt of vernietigd.
Een niet makkelijk proces, want het voelt gewoonweg ‘rot’, dat alles eerlijk onder ogen zien, het brengt heel wat gevoelens en emoties met zich mee.
Emoties die door de egodenkgeest gebruikt worden als verdedigingslinie, zodat ik, de denkgeest, veilig uit de beurt van de projecterende denkgeest blijf.
Echter deze zelfde emoties en gevoelens kunnen ook in handen van Heilige Geest denkgeest gegeven worden en dienen als reminder om er anders naar te willen kijken, door ogen van onschuld en oordeelloosheid.
Dat zijn de twee keuze die we als denkgeest (dat wat we in werkelijkheid zijn) kunnen maken, de keuze voor egodenkgeest of voor HG denkgeest)
En voor degene onder ons die allergisch zijn voor woorden als Heilige Geest en Jezus, wat ook niets anders is dan een van de vele verdediging van de egodenkgeest: de Juist-gerichte denkgeest, of de vertegenwoordiging van wat ‘Waar’ is.
We kunnen nooit iets los denken en dus doen los van deze twee keuzes.
We kunnen geen vrijaf nemen van de egodenkgeest of HG denkgeest en denken dat de wereld als vorm en alle lichamen en dingen en situaties iets is wat buiten de denkgeest bestaat.
We kunnen wel doen alsof en denken dat we vakantie kunnen nemen van de denkgeest, maar dan kan je er zeker van zijn dat je gekozen hebt voor egodenkgeest.
Want alleen de egodenkgeest kan als een briljante illusionist doen voorkomen dat er echt een wereld is bevolkt door mensen en dieren, waarmee dingen gebeuren en dingen zomaar verdwijnen, als bij toverslag.
Dus, ja, mijn ervaring is dat men als men door het proces van loslaten en anders willen leren kijken heen gaat, men door een rouwproces van afscheid nemen gaat, inclusief alle gevoelens die daarmee gepaard gaan. Maar als je dit proces consequent olv Heilige Geest (symbool van de Waarheid) aangaat, wordt je er liefdevol doorheen geleid en zal je ervaren dat waar je dacht afscheid van dacht te moeten nemen, gewoon niet waar is.
En zal uiteindelijk dat overblijven wat je werkelijk bent, en wat dat is kan je alleen weten als je het weet, tot die tijd kan je het proces alleen aan gaan als je het echt wilt en echt ‘anders’ wil gaan ‘zien’, niet met de ogen van het lichaam, maar vanuit wat je bent; denkgeest en uiteindelijk Geest.
illusje 