The Foundation for Inner Peace

Een bericht van The Foundation For Inner Peace over Ken Wapnicks overlijden zie:
http://acim.org/

De ware kracht en troost van Muziek.

Zoals dat gaat met wonderen, Ik kreeg net een prachtige reminder aangereikt in de vorm van het kwartet no. 14 in c mineur op 131 van Beethoven.
En dat was en mooie reminder voor mij, want gek genoeg had ik sinds ik hoorde dat Ken ziek was een soort weerstand er naar te luisteren en nu kreeg ik dus een reminder in deze vorm en voel het nu weer als de ultieme troost en steun die het altijd al was voor mij.

In elke mailwisseling die ik had met Ken was de grondtoon altijd muziek en dan vooral Beethoven en speciaal De opus 131 in cis mineur, uitgevoerd door The Budapest Quartet, Ken’s absolute favoriete uitvoering.
Voor Ken representeerde deze muziek dezelfde bron als waar de Cursus vandaan komt:

 “Beethoven’s love, which, like Bach, Handel, Mozart, and Schubert (my pantheon), comes from the same source as does “A Course in Miracles,” and nothing here is worth losing the peace that comes from allowing all these form to take us to the Content.”
en:
“Who, listening to the c# quartet could ever take anything in this world as serious or important again?”

En nu ik deze reminder mocht ontvangen bleek de tijdelijke aversie te zijn verdwenen en brengt het luisteren naar dit kwartet no. 14 op. 131 mij weer de troost en de steun die het altijd bood.

De zelfvernietigende aard van de egodenkgeest, versus de zelfreinigende aard van de Heilige Geest denkgeest.

De zelfvernietigende aard van de egodenkgeest, versus de zelfreinigende aard van de Heilige Geest denkgeest.

De wereld zou met recht een afschuwelijk oord zijn van dood en verderf van lijden en pijn, schaarste, geweld, ziekte, honger… als er zo’n wereld zou bestaan.
Maar een zo’n zelfvernietigende wereld kan niet bestaan, omdat deze door zijn aard en kenmerken zelfvernietigend is en dus alleen maar bezig is zichzelf voortdurend te vernietigen en dus drijft op de kracht van vernietiging, die geen kracht is, omdat het zichzelf steeds ontkracht, door zijn zelfvernietigende aard.
Zie daar de vicieuze cirkel van wat de wereld genoemd wordt.
Gelukkig zijn diegene die dit zien en er niet meer in geloven en er niet meer in trappen en zichzelf niet verwarren met een wereld die niet kan bestaan.
De van zichzelf bewuste denkgeest ziet niets meer in een wereld waar zelfvernietiging als hoogste goed wordt gezien en waar de verblinde versplinterde afgescheiden denkgeest samenkomt om de dood te vieren.

De zich bewuste denkgeest laat deze krankzinnige gedachte projectie los en vergeeft deze en ziet dat zo’n wereld niet bestaat.
Geen investeringen meer in waanzinnige vormen die maar op één ding uit zijn, lijden, pijn, vernietiging, de dood.
Ze zijn niet echt, het zijn slechts gedachtes en daarom kunnen ze vergeven worden, omdat ze niet kunnen bestaan. Vergeving bevestigd alleen maar dat zo’n wereld niet kan bestaan.

De wereld is een gedachte-vesting, een zichzelf insluitend gedachtesysteem, gevangen in zijn eigen gesloten gedachtesysteem, Dit zien, en erkennen bied tevens bevrijding ervan.
Zodra wordt gezien dat er geen wereld is, maar alleen een gedachte over een wereld, kan gezien worden dat de uitweg ook via gedachte mogelijk is.

Er is geen wereld, er is alleen denkgeest en denkgeest is instaat tot denken en projecteren, dat is hoe de wereld werd en wordt bedacht en werd en wordt vergeten wat de bron was en is.
De bron is en blijft denkgeest die alleen kan denken en deze gedachtes weliswaar kan projecteren, maar de projecties kunnen niet op zichzelf staan en de Werkelijkheid vervangen, ze blijven verbonden aan de denkgeest die ze bedacht heeft en kunnen derhalve ook alleen weer ongedaan worden gemaakt door de denkgeest.

De wereld is niets meer dan een gedachte die kan worden on-gedacht, stap voor stap door vergevende gedachtes van de denkgeest die laten zien dat er niets gebeurt is in werkelijkheid, en dat de Werkelijkheid onveranderlijk is gebleven.
Zo kan de wereld op een andere manier gezien worden, als een poort, niet een poort met grote hangsloten, ondoordringbaar en echt, maar als slechts een bedachte gedachte blokkade die opgeheven kan worden door een gedachte van vergeving.
En zo krijgt de wereld een totaal andere functie, die van reminder van het omgekeerde van wat de wereld lijkt te tonen en vergeving zal de hele ene vergissing moeiteloos ongedaan maken.

Vergeving is een moeiteloze gedachte, de weerstand die daarbij gevoeld wordt is niets anders dan de weerstand van de denkgeest die zich vergist en denkt en geloofd dat een zichzelf vernietigende wereld echt is.
Het denksysteem van de verblinde egodenkgeest is enkel en alleen zelfvernietigend gericht, gelukkig is de nog altijd aanwezige herinnering van de bewuste Heilige Geest denkgeest zelfreinigend en in staat elke geblokkeerde zelfvernietigende gedachte schoon te wassen en weer recht te zetten.

Achter de sluier van verdriet en gemis.

En na de eerste schrik en verdriet was er ook in stille tijd de altijd aanwezige poort van vergeving en de troostende woorden: “its all right, its all right”.
En dan is er nog de geplande reis in maart naar de Foundation For A Course in Miracles in Temecula en in de stilte van de verbinding hoorde ik: “You still can come to the Foundation dear, they need your support more than ever”.

Naast het onvermijdelijke verdriet en het gevoel van gemis is er het weten van de onverbrekelijke communicatie die gewoon door gaat, zo ook het Werk wat in de lijn van Ken en zijn Foundation For A Course in Miracles door zal gaan.

Die prachtige verantwoordelijkheid die ik hierin voel is ook onveranderlijk.

Aankondiging van de Foundation for A Course in Miracles

Kenneth Wapnick

It is with the utmost sorrow that we inform you of the death of Dr. Kenneth Wapnick on Friday December 27, 2013. He died peacefully at home with his beloved wife Gloria and family at his side. The family will have a private service and plans are being made for a forthcoming public memorial.

“There is no death. The Son of God is free.” (W-pI.163)
“Teach not that I died in vain. Teach rather that I did not die by demonstrating that I live in you.” (T-11.VI.7:3-4)

Zie ook:
http://www.facim.org/announcements.aspx

 

 

Lieve mensen,

 Prettige Kerstdagen en een Wondervol Nieuw Jaar.

 In volmaakte veiligheid
houdt het in zijn kleine handjes ieder wonder naar jou uitgestrekt dat  jij verrichten zult.
Het wonder van het leven is leeftijdloos,
in de tijd geboren,
maar gevoed in de eeuwigheid.
Kijk naar dit kindje, aan wie jij een rustplaats gaf door je broeder te vergeven,
en zie in hem de Wil van God.
Hier is het kind van Bethlehem herboren.
En ieder die hem onderdak verleent zal hem volgen,
niet naar het kruis,
maar naar de opstanding en het leven.

 (ECIW T19.IV.10:5-9)

  Annelies

Het verslavingsgedrag van de egodenkgeest.

De egodenkgeest is een vervanging een surrogaat voor wat we werkelijk zijn: Geest. Geest, onveranderlijk één in God, non-dualistisch.
De egodenkgeest is een poging tot afscheiding uit Eenheid, een poging die onmogelijk is, maar toch lijkt te gebeuren.
De reactie op die poging tot afscheiding is weerstand, pijn en lijden, OMDAT het onmogelijk is. En iets wat onmogelijk is, maar toch wordt nagestreefd veroorzaakt weerstand, pijn en lijden. De reactie op die weerstand, pijn en lijden is vasthouden aan de weerstand, pijn en lijden door de projecties daarvan als echt te zien en ze als oorzaak te zien. Precies zoals een alcohol of drugsverslaafde zijn pijn probeert te verzachten door nog meer te drinken en drugs te nemen. Zo houdt de egodenkgeest zichzelf in stand door zich te voeden met pijn en lijden. De egodenkgeest bestaat enkel en alleen bij de gratie van zijn eigen pijn en lijden. Verslaving maakt blind, de egodenkgeest is niet in staat naar zichzelf te kijken en zit vast in een vicieuze denkgeest cirkel.

Gelukkig is dat wat wij zijn niet de egodenkgeest, vandaar dat dat wat we werkelijk zijn Geest er nog steeds is en daar ergens in dat overgangsgebied waar het nietig dwaas idee (de egodenkgeest) zich probeert af te scheiden van de Ene Geest, huist de herinnering aan wat we werkelijk zijn en die herinnering is tot observeren in staat. De Cursus noemt dit de Heilige Geest Denkgeest.
Het is belangrijk de gedachtes die op het punt staan zich af te scheiden te herkennen en dit kan op dat overgangspunt waar de Juist gerichte denkgeest de keuze maakt zich af te scheiden of niet. Belangrijke indicatoren zijn gevoelens en emoties, bijvoorbeeld het gevoel van schaarste en te zien dat niet de projecties daar de oorzaak van zijn, bijvoorbeeld gebrek aan geld, maar de gedachte van schaarste van de denkgeest, die aan die projecties verbonden zitten en blijven.
Het gevoel van schaarste wordt echter alleen gezien in de projectie en daarmee verbonden en nu treed hechting op aan de projectie die nu niet meer als projectie wordt gezien, maar als een autonome vorm, bijvoorbeeld gebrek aan geld. Deze hechting verandert langzaam in verslaving, het gevoel, de gedachte van schaarste lijkt nu schaarste in de vorm van bijvoorbeeld geld te zijn en die verslaving kan nu alleen maar opgelost worden door meer geld zien te krijgen ergens vandaan. En dat werkt niet anders dan een drugs verslaafde die aan zijn volgende shotje moet zien te komen om te overleven.
En net als een verslaafde aan drugs of drank wordt de denkgeest steeds slimmer en gewiekster om aan zijn shotje te komen.
En iedereen die het verkrijgen van een nieuw shotje, tegenwerkt wordt als de schuldige gezien dat het niet lukt.
Echter als het lijden en de pijn echt ondragelijk wordt, als gezien wordt dat niets werkt, hoe hard men er ook voor vecht, en hoe men ook probeert veranderingen te weeg te brengen in een of andere vorm, zoals financiële situaties, kan er een moment komen dat de verslaafde het opgeeft en niet meer weet wat te doen. Oftewel er valt een klein gaatje in het denksysteem van de egodenkgeest, waar een klein straaltje licht van de nog steeds onveranderlijke Ene Geest doorheen priemt.
Deze herinnering brengt het bewustzijn terug van het vermoeden denkgeest te zijn en dat stukje zich herinnerende denkgeest kan dan besluiten zich aan te melden bij de ‘afkick kliniek’ van de Heilige Geest.
Dan kan de behandeling het afkicken beginnen. Een behandeling die bestaat uit het bewust worden en het onder ogen zien van elke gedachte die de verslaving aanwakkert, voedt en in stand houdt.
En ‘vergeving’  is het middel van de Heilige Geest dat gebruikt wordt om de verslaving op te heffen.

Zoals dat gaat met verslaving en afkicken in de vorm, is dat niets anders dan een afspiegeling van het proces waar je doorheen gaat als je afkickt van de egodenkgeest.

Het zijn echt cold turkey verschijnselen, de egodenkgeest, ook al is het maar een nietig dwaas idee, zal zich verzetten en alleen vergeving zal dit zich verzetten kunnen opheffen en doen laten verdwijnen.

Cold turkey

Bewustzijn

Het is niet lastig om terug te gaan naar de bron, de denkgeest, het probleem is om het bewustzijn toe te laten dat we denkgeest zijn. Zodra we dat toelaten en zien is er ook het bewustzijn van het feit dat we niet onze projecties zijn, niet ons lichaam. De identificatie verschuift dan van lichaamsbewustzijn naar denkgeestbewustzijn, dat wat we werkelijk zijn, en ligt de keuze en de mogelijkheid om werkelijk te vergeven open.

Elke gedachte wordt geprojecteerd.

Alles wat gedacht is, wordt en gedacht zal worden, wordt, is en zal ook geprojecteerd worden. Alle gedachtes ooit gedacht bij elkaar vormen het grote ene ego- projectie-sprookjesboek van de wereld.
Geen enkele gedachte gaat verloren. Je kunt wel zeggen dat iets niet bestaat of niet kan, maar als het gedacht wordt, wordt het ook geprojecteerd. En ook de bewering dat het niet kan of bestaat wordt geprojecteerd en dan bestaat het ook niet voor je.
Zo werkt nu eenmaal het denksysteem van de egodenkgeest; bedenk een wereld om je achter te verstoppen en verstop ook dat het de egodenkgeest is die dit wil en doet, zodat het lijkt alsof er miljoenen aparte deeltjes; mensen, dieren, dingen situaties zijn die los van elkaar staan en hun eigen portie geprojecteerd (denk)materiaal hebben.
Zo blijft ook het feit dat er ook maar één egodenkgeest is die dit alles veroorzaakt, verborgen en ook wordt onzichtbaar dat er maar één idee van afscheiding achter dit hele ego-projectie-sprookjesboek van de wereld zit.

Ik zag net een flits uit een programma op tv over het wel of niet bestaan van Aliens en de bewijzen daarvoor die in alle culturen over de hele wereld worden gevonden en die er het zelfde uitzien, dezelfde soort rotstekeningen dezelfde eeuwen overgedragen verhalen met bewijzen dat de mens waarschijnlijk hier is gekomen vanaf een andere plaats in de ruimte enz. Dit zijn allemaal geprojecteerde gedachtes en net zo echt, dus onecht, als alles wat we denken en projecteren. Dus ze staan allemaal in het grote-ego-projectie-sprookjesboek en geprojecteerde gedachtes blijven het, niets meer en niets minder dan dat.
Het heeft dus geen zin te bewijzen of het waar is of niet, want het zijn geprojecteerde egodenkgeest gedachtes dus illusies en dus ‘waar’ alleen binnen de illusie, maar in het grote geheel van de Waarheid alleen maar onwaar.
Dus binnen de sprookjes van de illusie is het allemaal waar, want het is gedacht en dus uit geprojecteerd, de film van de egodenkgeestprojector.
Alle verhalen zijn allemaal net zo ‘waar’ als elk verhaal wat we nu op dit moment denken en projecteren, in die zin is er geen verleden of toekomst er is steeds alleen maar dat ene idee wat uiteenspat in miljoenen variaties en verhalen. En zo wordt het sprookjesboek van de wereld steeds dikker en vormt een dikke gedachte-muur van ruimte en tijd als verdediging tegen de Waarheid.

Als we in deze sprookjes geloven en ze als waar zien binnen het kader van de egodenkgeest zijn we als kleine kinderen die in sprookjes geloven.
Geven we de ego-sprookjes en ons geloof erin aan HG/J denkgeest dan gaan we als (spiritueel)volwassenen ánders kijken naar al die sprookjes en zien dan de symboliek erachter en dan kan het ook gezien worden als hulpmiddel om via het ándere denken en ware vergeving terug te herinneren in Waarheid.

Perfectie

Nog een artikel dat ik eerder plaatste in januari 2010 en wat aansluit bij het vorige artikel ‘Afwijzing’.
Aangezien deze teksten toen nog via Xanga waren te lezen en zo bleek zeer weinig lezers trokken, plaats ik zo nu en dan als het past bij een thema wat zich aandient, een al eerder geplaatst artikel.

Perfectie….
Een woord een toestand die akelig dicht bij God komt en juist dáárom ontweken dient te worden, terwijl het streven ernaar wel moet blijven, alleen het bereiken ervan moet te allen tijden vermeden worden… aldus de gedachtegang van de ego-denkgeest.
Perfectie in de afscheiding is onmogelijk, maar toch wordt er onvermoeibaar naar gestreefd, lijkt het wel.
‘Je moet je best doen’,  ‘ je moet alles uit jezelf halen,’ al je talenten gebruiken, verkwist het niet’,  ‘streven naar perfectie’,  ’je doet niet genoeg je best, dat kan veel beter’, ‘laat zien dat je de beste bent’, ‘Doorgaan tot het af is, tot het perfect is.’ enz.
Maar het was nooit perfect, nooit was het af, nooit goed genoeg, ik had gefaald, telkens weer…
En dat is precies het verdedigingsmechanisme van de ego-denkgeest.

Uit de Perfectie van God en de Zoon, ontsproot het idee dat het nog perfecter kon…
Dat idee, vermenigvuldigde zich: het kan perfecter, het kan perfecter…. deze koortsdroom spon dromen van  beelden die dit leken te bevestigen, perfecter, meer, vermenigvuldigen, meer… maar 0 bleef 0 , al werd het miljoenen, oneindig veel keren verdubbeld.
Het vermenigvuldigen ontkoppelde zich schijnbaar van de Bron die genoeg was in zichzelf als eenduidige Bron, en de herinnering verdween achter de  sluier van vergeten. Maar de herinnering en het verlangen naar Perfectie, de Eenheid, God, bleef aanwezig, maar werd de omgekeerde motor voor het aandrijven van de nep perfectie, en draaide dol als een los geslagen projectiel, strevend en zoekend naar de perfectie die daar niet was te vinden; het ego…. een bange droom….
Totdat de uitputting toesloeg, perfectie verder en onbereikbaarder leek dan ooit en de vlucht in de perfectie van de dood de enige perfecte uitweg leek.
Toen pas, op dat ene korte moment van alles loslaten vanuit totale wanhoop en uitputting, geen kant meer op kunnend, kreeg de herinnering en het verlangen een kans: dit werkt niet, er moet een andere weg zijn.
Toen werd heel even de sluier opgetild en werd de andere weg zichtbaar, de weg aan de andere kant van de spiegel, de weg terug naar Perfectie, de weg terug naar God, stapje voor stapje, langs al die vergeefse pogingen tot perfectie, ze stuk voor stuk aan het licht brengend en vergevend.

Ik zie nu ineens mijn drang tot perfectie, die drang en dat verlangen perfect te zijn en dat nastrevend, maar altijd als bijna de perfectie werd bereikt moest ik stoppen, een rem, alsof perfectie tot de dood zou leiden…. immers, zo dacht ik, onbewust, als ik de perfectie heb bereikt hier op aarde moet ik dood, wat anders heb ik dan nog te doen. Altijd als alles goed ging, was er de angst, ‘oh, help hoe lang gaat het duren voordat het weer mis gaat’, en eigenlijk was dat de gedachte ‘het moet fout gaan, want als het perfect gaat, ga ik dood’, terwijl ook het omgekeerde gebeurde: ‘als het fout gaat ga ik dood’.  Kortom het hele plan was er op gericht uit de beurt van perfectie te blijven uit de beurt van het perfecte ‘goed’ of het perfecte ‘fout’, steeds net niet, balancerend op de rand van de afgrond. Met als hoofddoel, uit de buurt blijven van God.
En zo verweet ik me mijzelf mijn leven lang een middenmoot te zijn, niet goed en niet slecht, een 7entje. Hoe dan ook nooit perfect, in een soort van pseudo veiligheidszone verkerend.

Ik was imperfect…

Dit alles verbergt de Perfectie van God een uitstekend werkende verdediging hier tegen….. maar….. niet perfect God-dicht…. gelukkig…
Een keer werkelijk zeggen en menen met heel mijn hart:  ik vergeef mezelf dat ik denk dat ik niet perfect kan zijn… en ik vergeef God dat het Hem niet gelukt is mij als imperfect te schapen, omdat dat onmogelijk is, zal de hele vergissing weer terug draaien naar wat ik, de denkgeest werkelijk ben: Geest, één, héél en Perfect. Het is mij, de denkgeest. niet gelukt de perfecte eenheid van de Vader en de Zoon te scheiden, zelfs niet in mijn eigen vader en zoon ego creatie versie. Het was niet mogelijk en het zal nooit mogelijk zijn.

Zo wordt imperfectie een vergevingspoort naar Perfectie, de non-dualistische Perfectie van God, waar het hele Zoonschap onverbrekelijk deel van uit maakt.