Laat ik met een conclusie beginnen wat betreft beloften.
De enige belofte die onmogelijk verbroken kan worden is de belofte dat er alleen Eenheid is, en de eigenschap van Eenheid is dat deze nooit verbroken kan worden.
Dus eigenlijk is de belofte niet eens nodig, want een belofte doen is suggereren dat er iets verbroken kan worden.
En suggereren dat de belofte van Eenheid wel verbroken kan worden, en werkelijkheid kan worden, is wat we ons leven noemen en wat onze wereld uitbeeld en weerspiegeld.
We maken dus een big deal van het verschijnsel onze beloften houden en waarmaken.
Maar niet om de reden die we denken (denk aan les 5).
Daarbij gaat het helemaal niet om bepaalde beloften die gedaan zijn over iets wat dan wel of niet nagekomen moet worden in enige vorm. De achterliggende verborgen agenda is de onmogelijkheid van het verbreken van Eenheid toch waar te…
Terwijl ik zit te kijken naar een programma over de oerknal, het ontstaan van het heelal en alles wat we nu kennen als onze wereld, treft me de symboliek van dit alles.
Men stelt dat het universum een stip was die explodeerde en zich uitdijde, even heel kort door de bocht. En meteen moest ik denken aan dat Ken Wapnick onze uitdijende gedachten steeds weer terug brengt naar één punt, de blauwe stip, die de denkgeest voorstelt, als één gedachte die zich opsplitst in miljarden gedachten en zich zodoende afscheid van Eenheid.
Dat is het dus, als alles een gedachte is, gemaakt door de ene denkgeest, dan is elke gedachte een afsplitsing van de Ene gedachte, het Onnoembare, toen gedachte nog geen gedachte was, maar ZIJN.
Woorden zijn in dezen absoluut volstrekt nutteloos, want de afscheiding kan nooit de afscheiding beschrijven. We kunnen op z’n best woorden die herinnering aan…
This is a translation of my previous blog on March 26: Een vergevingservaring. Originally I wrote this blog back in 2009, this was a tipping point year for me, reading it again after 13 years I decided to post it again.
During a meditation the following deep forgiveness experience unfolds.
I have learned to face all my fears together with Jesus and I feel it very clearly when there is something again that demands attention and then I finally sit down facing it, close my eyes ask for Help, take the Hand wait and listen ….. the following happened:
I am carried inside handcuffed in the arena of the Colosseum in Rome. A frenzied crowd cheers and shouts, I am pregnant, highly pregnant, and I am a great sinner…. The Emperor looks on smugly and mockingly…. He gives the sign that it can begin.
In the arena a big lion and his tamer a tall Roman in shining armor (gold colored) shine in the sun. He has a large sword in his hand. Then I am laid on a kind of altar, the white robe I am wearing is torn from my body and with one stroke he opens my belly, I see myself crying out in fear and pain. He rips the baby from my belly, holds it up by one leg, shows it to the frenzied people and then throws it with a big swing in front of the lion who hungrily pounces on it and devours it.
I look at it as an observer firmly holding J’s hand, I feel the tears flowing naturally down my cheeks, but I also feel safe, this wants to tell me more than the horror I think I see.
Jesus tells me that it symbolizes the delusion that my innocence has been taken away from me by God as punishment for my perceived separation from God. And actually is about the guilt I have about thinking I have left God, and then reversing that for fear of revenge in a projected narrative where god has murdered my innocence as punishment for me leaving him and I am eternally damned, guilty and lost.
I myself was born by caesarean section, fitting into this delusion, born deeply ‘guilty’ and what could this but result in a life of guilt projection and a feeling of always being about to be devoured, humiliated, attacked, and what could the guilt but fight back in order to maintain the guilt, fighting to maintain the guilt, making return to God forever impossible, in short; the closed delusion- fear-system of the ego mind.
And I see now that I am playing all those figures in this ‘dream’ the Emperor, the frenzied people, the Lion, the Roman, the woman, the baby… the murdered innocence….
And I forgive, forgive deeply together with J, I am innocent nothing happened, I rest in God….
Half an hour later:
Continued….
After I wrote it all down quickly, because I didn’t want to forget, but really face it, I felt like coming out of the cinema after a very exciting movie, a bit floaty and unreal, vulnerable too. So instead of going shopping etc. I decide to go back to my quiet place and play the piano for a while, after two pieces I have to sit down on my rug together with J and then the next totally surprising, unexpected scene takes place before my mind’s eye:
I am sitting behind the scenes in a room, set pieces, clothes, messy, in the middle of that mess the Roman is sitting, helmet next to him, sword carelessly in a corner against the wall, breastplate buckled off, in his hand a cup of coffee, feet on the table reading the newspaper. The baby that lies on the table is a rag doll, the lion lies sleeping sweetly at the Roman’s feet, I am busy unbuckling my fake pregnant belly…. the Emperor throws his laurel crown on the coat rack, furtheron there is a lot of murmur of all the extras walking around and eating and drinking and chatting and the director walks by and says: ‘well done boys…. this will be a hit.’ ….
And I have to laugh so terribly that I roll over on my rug. And now I also see that picture of J before me that I came across on the internet a few days ago:
And then some thoughts about who plays what and where and why in the dramas of our lives…. I have now figured out once and for all that the one ego mind plays all those roles.
This happened when I tried to see who was playing the different roles in the drama I had just been allowed to witness and I couldn’t figure it out because there are not different persons playing the roles. There are no single persons, puppets. There is one ego mind that conceives it all and projects it outward.
Of course, it is tempting to know and see who played a certain role in whatever life you know now, but that is not how it works.
There is one ego mind that plays all those roles so also the roles that are seemingly being played out now, the puppets do not stand alone, so it makes no sense to say I know you or you from a previous life when you were this and I that… it is one ego mind that plays all those roles. And then it can’t be otherwise because it comes from the one mind that it all takes place at the same time, because also time and space is nothing but the wings in which it seems to take place. So the idea of reincarnation is only helpful to discover this mechanism and nothing more. And the apparent play is merely teaching material, visual teaching by HS/J it has no function or purpose other than forgiveness.
Tijdens een meditatie ontvouwt zich de volgende diepe vergevingservaring.
Ik heb geleerd om al mijn angsten samen met J onder ogen te zien en ik voel het heel duidelijk als er weer iets zit wat de aandacht vraagt en ga er dan uiteindelijk voor zitten, sluit mijn ogen vraag Hulp, pak de Hand wacht af en luister ….. het volgende gebeurde er:
Ik wordt binnen gevoerd geboeid in de arena van het Colosseum in Rome.
Een uitzinnige massa juicht en schreeuwt, ik ben zwanger, hoog zwanger, en ik ben een groot zondenares…
De Keizer kijkt smalend en spottend toe…
Hij geeft het teken dat het kan beginnen.
In de arena bevinden zich een grote leeuw en zijn temmer een grote Romein in glimmende wapenuitrusting (goudkleurig) schitterend in de zon.
Hij heeft een groot zwaard in zijn hand. Dan wordt ik op een soort altaar gelegd, het witte kleed wat ik…
Elke zogenaamde aanval die ik geloof buiten mij te zien in wat voor vorm dan ook, is mijn keuze voor alles te zien door egodenkgeest, met als enig doel afgescheiden te zijn en blijven van mijn Bron, (God, Liefde, Zelf). Door voor het ego te kiezen als pseudo bron treed automatisch het ego projectiesysteem in werking waardoor ‘ik’ dat wat zich enkel en alleen op denkgeest niveau afspeelt alleen nog buiten mij geloof te zien en de bron, de egodenkgeest volkomen vergeet. Op dat moment ben ik zowel de Bron (non-dualisme/God/Liefde/Waarheid) als de pseudo bron (ego, geloof in zonde/schuld/angst) ‘vergeten’ en ben ik ervan overtuigd dat wat de ogen van het lichaam buiten zich zien waar is. De bron kan weliswaar vergeten worden, maar niet verdwijnen, nog steeds is alleen de denkgeest de bron: “Projectie maakt waarneming. De wereld die jij ziet is wat jij haar gegeven hebt, niets meer…
Daarnet weer dat sterke gevoel van weten weg te rennen door dat wat probeert weg te blijven van het “weten” waarvoor het weg rent.
Ik had zelfhaat gedachten als “sukkel”, “idioot”, en aangezien dat met de bijbehorende emoties gepaard ging, dus voelde als zeer onaangenaam, realiseerde ik me ook dat het weer niets anders kon zijn dan de keuze voor egodenken, oftewel de wil tot afscheiden. En het niets te maken heeft met de ogenschijnlijke oorzaak die zich ergens “buiten” een “ik” lijkt af te spelen, waardoor er een “ik” lijkt te zijn die zich aangevallen voelt en op de vlucht slaat en in de aanval gaat. Vluchten en aanvallen ineen, want de “ik” beschuldigen (wat ben ik toch een idioot en een sukkel) is ook wegrennen van “Zijn” en het aanvallen wordt ervaren als zelfhaat.
En terwijl ik dit alles ervoer, was er ook tegelijkertijd de observerende die zich…
Alleen als ik oordeelloos kijk, vanuit mijn niet op oordeel en veroordelende uit zijnde observerende denkgeest positie, alleen dan kan ik het denksysteem van de keuze voor het ego denksysteem doorzien en begrijpen. Elk veroordelend oordeel wat ik weer zie voorbij komen in mijn denken, is opnieuw kiezen voor het ego denksysteem. Door er oordeelloos naar te leren kijken, wordt ik mij ervan bewust dat het een (bewuste) keuze is met welk denksysteem ik wens te denken.
Hoe en wat ik denk lijkt een automatisme, maar eigenlijk is wat en hoe ik denk een gevolg van training van de denkgeest bepaalde denkpatronen te volgen. De denkgeest functioneert zoals deze geconditioneerd is.
Zodra de geest zichzelf als iets anders ‘denkt’ dan alleen geest te zijn, begint de droom van afscheiding. De geest blijft geest, maar droomt nu iets anders te zijn dan geest, iets wat het tegenovergestelde van geest uitbeeldt dankzij…
illusje 