Hardop denken, een op z’n zachts gezegd verrassend inzicht…
Wij hebben van god een serial killer gemaakt.
Huh, hoe dan?
Dat wat verborgen moet blijven, het ultieme geheim van de egodenkgeest, is het onder ogen zien van het waarom van de angst voor de dood en hoe zich dat uit-projecteert.
En als ik daar naar kijk, olv de blik van “niet angst”, symbolisch voorgesteld als olv Jesus en of de Heilige Geest, omdat de denkgeest daar kennelijk aan toe is, “zie” ik de onthulling van de volgende tot dan toe zorgvuldig door de keuze voor het geloven in de verborgen gedachtes van de egodenkgeest:
We (de keuzemakende denkgeest die kiest voor egodenken) zien de dood als de ultieme onvermijdelijke wraak van god die ons uiteindelijk toch wel weet te vinden en te pakken krijgt, ook al zijn we ons hele leven bezig de dood te ontlopen, alsof we ons kunnen verstoppen voor god, door hem te paaien, te ontkennen, ziek te worden, tijdelijk te genezen, door zelf te doden in zijn naam, door te offeren aan deze onverzadigde serial killer die leeft op dood vlees. We leven daardoor in voortdurende doodsangst, want we weten nooit wanneer god op de rode doodsknop drukt en het mijn beurt is. Euthanasie plegen of zelfmoord plegen mag dan ook niet, want dan maak je god nog bozer, want dan ontneem je hem zijn ultieme speeltje: moorden en zal er na je dood nog een veel vreselijker lot wachten.
Kortom we lijken onvermijdelijk overgeleverd te zijn aan een psychopathische serial killer van het ergste soort, waar niet mee te onderhandelen valt.
Nou, introduceer deze gedachte maar eens in een wereld die leeft op een van angst, “godslastering” en “god zal je onmiddellijk straffen” doordrenkte gedachtesysteem.
Angst zal alleen vanuit angst kunnen reageren op deze stelling.
De denkgeest die nog niet aan dit idee toe is kan dit dan ook niet aanvaarden. En dat is niet erg, kwalijk, laat staan dom. De hele ene denkgeest gelooft immers in dit waanzinnige onmogelijke denksysteem. Maar het is ook onvermijdelijk dat dit waanzinnige denksysteem uiteindelijk door de mand zal vallen, omdat het onmogelijk is (God zij dank).
Natuurlijk speelt zich dit allemaal af in de waan van de droom, en ik kan je vertellen dat het een enorme opluchting voor mij is dit verborgen droom scenario ineens in een moment zo duidelijk in een flits overziend echt onder ogen te mogen zien en helemaal uit te “bekijken”, zonder angst. Als een ontmaskeren van een Wizzard of Ozz momentje zeg maar, maar dan als een “buiten de droom. boven het slagveld hangend moment”.
Het verklaard voor mij de angst voor de dood en het (noodzakelijk) verborgen houden van de angst voor de dood, voor ons (de dromer van de droom) die geloven werkelijk dood te kunnen gaan en dat god dat beslist.
En die angst hebben wij die denken en geloven en ervaren een lichaam te zijn allemaal, niemand uitgezonderd, ook niet degene die het maar gewoon accepteert als onvermijdelijk, of god accepteren en zien als een rechtvaardige vader die beslist wanneer hij jou weer tot zich roept in de hemel, “want dood gaan we allemaal, dus leg je er maar bij neer…..”
En natuurlijk geldt dit scenario ook voor de geboorte. Ego god geeft en neemt immers? Ego god moet immers wel blijvend worden voorzien van nieuw speelgoed om zijn serial killer mind te bevredigen.
De enige manier om van dat wat pure Liefde, Eenheid, Waarheid is een tegenhanger te maken is van God precies het tegenovergestelde te maken van wat “Hij IS”, en dat is het verzinnen en projecteren van een dualistische god, een god die het tegenovergestelde is van Liefde, Eenheid, Waarheid, een god van zonde, schuld en angst en deze met elke gedachte “vast te spijkeren” in dromen van zonde, schuld en angst. (zie daar de ultieme projectie hiervan, het christelijke Paas “feest” van de kruisiging en opstanding van Jezus de zogenaamde enige zoon van God).
Dit doorzien, vereist een enorme eerlijkheid bij het kijken naar al mijn gedachten, olv de gelukkig nog steeds in de denkgeest aanwezige verbinding met God: de symbolen Jezus en of de Heilige Geest. Dit zal vanzelf gaan als de denkgeest eraan toe is en dat weet je als het zover is. Dit forceren is juist weer kiezen voor het egodenken:
“En als je bemerkt dat je weerstand sterk en je toewijding zwak is, ben je er nog niet klaar voor.Vecht niet tegen jezelf” (T30.I.1:6-7).
Ik zie nu ook dat wij die angst proberen te overschreeuwen, door bijvoorbeeld het idee van serial killers op het toneel te laten verschijnen (te projecteren), de Jokers, de Moriato’s, de Jack the Rippers, en noem ze verder maar op de serial killers door de eeuwen heen in verhalen, sprookjes en in onze zogenaamde dagelijkse droom verhalen. Allemaal projecties van de ontkenning en de afleiding van de angst voor de hoofd serial killer: god. Een oefening in het controleren van deze angst. Maar ook de scripts waarin zonen en of dochters hun vader en of moeders vermoorden, ook dat zijn geprojecteerde verhalen die de angst reflecteren én verbergen voor een denkbeeldige moordende god.
Een training in het overschrijven van angst, zodat we aan het onvermijdelijke ego scenario wennen en het voor waar kunnen aannemen, ook al is het een onmogelijk scenario.
En zo sussen we onze angst voor de dood en voor de achterliggende angst voor god met zelf bedachte verhalen die de oorzaak van de angst, de wens om afgescheiden te blijven van God, (wat immers onmogelijk is) keurig verbergen achter nog weer een muur van angst.
Angst is de ultieme beveiliging, want het voelt vreselijk en we willen dat gevoel vermijden, of kwijtraken niet om de reden die we denken, maar omdat de verborgen wens om afgescheiden te zijn en blijven van god niet mag worden ontdekt, want dat betekent einde ego.
Niet door de dood, maar omdat het ego niet kan bestaan als het geloof eruit is verdwenen, want dan lost het gewoon op in “niets”.
Maar het is (gelukkig) allemaal een droom, een nachtmerrie, gedroomd door de ene “Zoon van God”. En wat heerlijk hier uiteindelijk zonder angst, door de angst onder ogen te zien, precies zoals deze zich voordoet, er gewoon naar te kunnen leren kijken, zonder oordeel en zonder angst. En dat kan alleen maar als ik dat doe aan de hand van dat wat oordeelloos kán kijken, ook een symbool, maar dan het symbool van “niet angst” Jezus/Heilige Geest (of een ander symbool van niet angst).
En dat is, nogmaals, iets waar de denkgeest aan toe moet zijn. We kunnen dit allemaal lezen en eventueel intellectueel begrijpen, maar dat wil nog niet zeggen dat de denkgeest er dan ook aan toe is het “echt” onder ogen te zien.
Het egodenken blijft namelijk ook mee doen, omdat wij zelf ook de egodenkgeest zijn, ook al is het een waan idee. En onze egodenkgeest kan dit verhaal, de ontsluiering ook makkelijk weer inzetten voor zijn eigen doel: afscheiding.
Ook hier moet uiteindelijk onvermijdelijk eerlijk naar gekeken worden, en weer, niet onder dwang, maar als de denkgeest er aan toe is.
Het enige wat ik, als denkgeest hier tegen kan doen, is leren kijken naar al mijn gedachten, hoe erg ze ook lijken te zijn, hoe angstig ze ook lijken te zijn, samen leren kijken met J/HG. En dan zal de denkgeest stap voor stap uit dit labyrint van angst geleid worden, waarbij dus gebruik wordt gemaakt van mijn eigen in eerste instantie uit angst geprojecteerde script en het van een angstig script met als doel afscheiding, zal worden hergebruikt als script voor het terug laat herinneren in GOD. In dat geval GOD die staat voor Liefde, Waarheid, Eenheid, die geen enkele eigenschap heeft die het ego op een ego god heeft geplakt die eigenlijk alleen maar de wens voor afscheiding uitbeeld, een wens die (God zij dank) in Werkelijkheid onmogelijk is.
illusje 