Mocht je geïnteresseerd zijn in het stap voor stap doorlezen van het boek “De grote bevrijding. Het denksysteem van Een cursus in wonderen“, van Margot Krikhaar, dan kan je dat volgen op de Inner Peace face book pagina. De tekst wordt ook in de Engelse vertaling geplaatst.
https://www.facebook.com/InnerPeacePublications…
“Ik”, en dus het hele “zoonschap” ervaren deze wereld en het persoonlijke leven als “normaal”. We vinden wel van alles normaal en abnormaal in de wereld, maar dat is een gedachte vanuit het “normaal” vinden van deze wereld, en het “normaal” vinden van een lichaam te zijn. Binnen dat gedachte systeem (want dat is het) kan iets als normaal of als abnormaal gezien en ervaren worden. Echter de bron van dit gedachte systeem, de egodenkgeest, is (tijdelijk) uit het bewustzijnsgeheugen verdwenen. Met opzet, omdat dit hele denksysteem als doel heeft af te scheiden van Eénheid, iets wat onmogelijk is, nooit kan gebeuren en nooit zal gebeuren, behalve schijnbaar in de denkgeest van een “abnormaal” denksysteem.
En een “abnormaal” denksysteem, dat denkt zich te kunnen hebben afgescheiden van Eénheid, kan vervolgens alleen maar abnormale gedachten uitbreiden, dat is logisch.
Ziedaar, kijk om je heen; een abnormale projectie, vanuit een abnormaal denksysteem.
Dit wetende en aanvarende hoef “ik” niet meer m’n verdomde best te doen ook maar iets in deze wereld te verbeteren, wetende dat ik dat vanuit het waar maken van de wereld simpelweg niet kan, omdat ik vanuit een “ik” (geloof een lichaam te zijn) alleen maar pogingen tot afscheiding kan projecteren. Met andere woorden, ik vanuit het geloof een lichaam te zijn in een bestaande wereld van vormen en situaties kan nooit de wereld redden, het zullen altijd projecties vanuit een abnormaal onmogelijk, onwaar denksysteem blijven.
Goed, ik weet nu wat abnormaal, onwaar is en waarom, hoe kom ik dan nu weer in contact met Eénheid, met dat wat wel normaal is, waar is.
Er lijkt nog steeds een “ik” te zijn welke ervaart binnen het abnormale denksysteem dat niet anders kan dan abnormale projecties uitzenden.
Maar er is ook een soort waarnemer/observeerder “wakker” geworden kennelijk, de onvermijdelijke herinnering aan dat er toch iets anders moet zijn dan deze abnormale toestand komt terug in de denkgeest.
Er is een kennelijk andere keuze mogelijk.
De nu waarnemende denkgeest begint zich te herinneren dat er een andere keuze mogelijk is.
De keuze voor onwaar of Waar.
Iedere keer als de waarnemende denkgeest waarneemt dat hij een “abnormale” dus onware, onmogelijke gedachte projecteert, kan nu een bewuste keuze worden gemaakt:
wil “ik” (ik=nu de waarnemende/keuzemakende denkgeest die zich bewust is geen lichaam, projectie te zijn, maar (projecterende) denkgeest), deze projectie, welke eruit ziet als iets wat in “mijn” leven lijkt te gebeuren, gebruiken om de afscheiding in stand te houden en uit te breiden, of wil ik het laten gebruiken om de kloof van afscheiding te dichten?
Dat betekent dat ik (denkgeest) besef dat mijn drang tot “doen” niet komt vanuit het lichaam dat dingen lijkt te willen doen, maar altijd vanuit denkgeest.
Dus er is nog steeds de ervaring het gevoel, emotie dat “mijn” lichaam iets doet, maar tegelijkertijd wordt ingezien dat het de denkgeest is die kiest voor uitbreiding van afscheiding, door net te doen alsof het lichaam de bron is van het “doen”.
Daardoor krijgt het “doen” nog steeds schijnbaar vanuit het lichaam, maar nu beseffend dat het de denkgeest welke de de bron is, een totaal andere functie.
Ik “doe” schijnbaar nog steeds hetzelfde in mijn wereld, maar het heeft nu een totaal andere doel gekregen. Het doel verschuift van afscheiding uitbreiden naar afscheiding oplossen.
In ECIW wordt dit het proces van ware vergeving genoemd wat gebeurt vanuit de denkgeest die zich aan het herinneren is; de juist-gerichte denkgeest, wat praktischer voorgesteld in ECIW als Jezus en of de Heilige Geest.
Aangezien het geloof in het abnormale denksysteem van het egodenken erg hardnekkig is maakt het denksysteem van ware vergeving gebruik van hetzelfde abnormale denkgeest systeem, omdat dat bekend is en begrepen kan worden.
Het abnormale egodenksysteem maakt gebruik van zijn projecties, door ze echt te maken, het denksysteem van ware vergeving gebruikt ook dezelfde projecties (dus beelden, situaties, woorden enz.), maar nu enkel en alleen nog om ze te vergeven, vanuit de gedachte dat wat lijkt te gebeuren niet kan gebeuren, omdat afscheiding simpelweg niet mogelijk is.
Dat wat lijkt te gebeuren wordt hierbij niet ontkend, maar volledig en eerlijk onder ogen gezien, precies zoals het zich lijkt voor te doen binnen het (ego)denksysteem wat we kennen, er wordt niets aan de projectie verandert, (“we” blijven dat wat binnen het egodenksysteem normaal is, normaal doen) het wordt alleen vergeven.
Als ware vergeving heeft plaatsgevonden, betekent dat niet dat de projectie persé wel of niet verandert, maar het betekent wel dat het denken erover totaal verandert is. En als gevolg daarvan kan de projectie veranderen, zonder dat we van te voren weten hoe dat eruit zal gaan zien, laat staan dat het een doel op zich is.
Het zal duidelijk zijn dat dit proces van ware vergeving, dus de omslag in het denken welke logischergewijs alleen in de denkgeest plaatsheeft, heel veel oefening nodig heeft.
Een cursus in wonderen heet niet voor niets een “cursus”.
Het is een levenslang leerproces dat duurt zolang het onvermijdelijke proces van ontwaken vanuit de “abnormale” (ego)denkgeest duurt.
Een stap voor stap schijnbaar individueel leerproces, waarbij het individuele schijnbare script (mijn/jouw/ons leven) wordt her-gebruikt om te ontwaken uit een zelfgekozen abnormaal (ego)denksysteem dat gelukkig geen enkele invloed heeft op wat Waar, Eén, Heel is. In die zin is het hele proces van ontwaken een reis zonder afstand.
Zinloos dus? Op waarheid niveau inderdaad volstrekt zinloos, maar op on-waarheid niveau noodzakelijk en behulpzaam, omdat dat wat weliswaar on-waar is, maar bekent is, heel slim wordt her-gebruikt en als het ware terug gedraaid wordt tot de ene afscheidingsgedachte die het hele denksysteem van tijd en ruimte schijnbaar in beweging zet en zich als een vastgelopen plaat steeds maar herhaald.
Nogmaals een schijnbaar individueel proces, terwijl het ondertussen de ene denkgeest die zich vergist en on-waarheid als waarheid ziet is, die ervoor kiest terug te herinneren in Waarheid, Eenheid, God, Liefde.
Kortom ECIW ontmoet ons waar we denken en geloven te zijn, midden in een volstrekt onwaar, onmogelijk abnormaal denksysteem en her-gebruikt dat zelfde denksysteem volledig oordeelloos middels ware vergeving om terug te keren in waar nooit uit is weggegaan.
De troostrijke gedachte is dan ook, dat als afscheiding nooit heeft plaatsgevonden het proces van het ongedaan maken van het geloof in afscheiding nooit kan mislukken, de afloop staat immers al vast…
Even hardop denken… gesprek met “mezelf”.
Is het eigenlijk echt wel zo dat ik (en iedereen) leert van leraren, spirituele meesters, boeken enz.?
Natuurlijk binnen het concept van de droom lijkt dat zo te zijn, maar staat dat niet voor iets anders op een veel dieper, of beter onbewuster niveau en is het zogenaamde “leren” en onderwijzen wat we op droomniveau ervaren eigenlijk enkel en alleen “herinneren” wat met opzet vergeten moet worden?
Het “herinneren” wat vergeten moet worden is onvermijdelijk. Iets wat vergeten wordt is niet “weg”. Waarheid, Eénheid, God, Liefde oftewel het Onveranderlijke buiten het concept ruimte en tijd is niet verdwenen, maar slechts vergeten. Alles op droomniveau, dus de wereld, “mijn” leven is de sluier van vergetelheid die voor Waarheid, Eénheid, God, Liefde wordt opgetrokken, met als enig doel dat wat Onveranderlijk is te vergeten (God dank tijdelijk).
Het herinneren kan dus alleen uitgesteld worden, niet afgesteld.
Dit gedacht hebbende is er de gedachte dat de manier waarop het herinneren plaatsvindt er eigenlijk niet toe doet. Dit betekent dat een vraag als, “zou ik hier ook mee bezig geweest zijn als ik ECIW niet tegengekomen was in mijn leven”, er niet toe doet eigenlijk.
Waarom niet? Nou, “vergeten” is een concept dat op het non-dualistische Waarheidsniveau geen enkele betekenis heeft.
Het heeft alleen betekenis op het niveau waarop “vergeten” betekenis heeft, het dualistische niveau, wat als doel heeft Waarheid, Eénheid, te vergeten en te ontkennen én vervolgens het ontkennen te vergeten.
Echter als het onvermijdelijke “herinneren” niet meer te stoppen is, doordat het “vergeten” als wapen tegen “herinneren” en Waarheid, Eenheid, onvermijdelijk zwakker wordt, maken de herinneringen vanuit de onvermijdelijk terugkerende herinnering aan Waarheid, Eénheid, “gaten”, “hiaten” in de droom van vergetelheid.
Dit kan eruit zien binnen het concept van de droom, als het tegen het lijf lopen van ECIW (of wat anders).
Dat betekent dus alleen maar dat de denkgeest het “vergeten” moe is, het niet meer vol kan houden en er aan toe is terug te herinneren uit het “vergeten”, terug in Waarheid, Eénheid. En dat is onvermijdelijk, want er heeft nooit een echt “vergeten” uit Waarheid, Eénheid plaatsgevonden.
Als ik deze gedachtegang volg betekent dat ook dat er eigenlijk geen rangorde is in “herinneren”. Dat kan wel zo lijken binnen het concept van de droom, maar niet voor het onvermijdelijk “herinneren” terug in Waarheid, Eénheid.
Deze gedachtes kwamen op toen ik zat te denken over de schijnbaar verschillende spirituele paden met bijbehorende leraren die gevolgd kunnen worden, welke verschillende beoordeeld en veroordeeld worden op grond van “juistheid” of “onjuistheid”.
Het maakt niets uit, “herinneren” is onvermijdelijk en hoe dat ogenschijnlijk lijkt te gaan binnen het concept van de droom doet er niet toe.
De denkgeest die eraan toe is te “herinneren” zal alles binnen het concept van de droom gaan zien als “herinnering” voor wat vergeten moest worden ten einde de afscheiding in stand te houden.
“Herinneren” is onvermijdelijk, omdat er uiteindelijk niets te herinneren valt, behalve dat “vergeten” onmogelijk is.
Zolang er gedacht wordt dat er een “ik” is die zich moet gaan herinneren wat het vergeten is en daarvoor de juiste paden en de juiste leraren moet gaan zoeken blijft het ronddolen in de doolhof van het vergeten veilig beveiligd tegen het “herinneren”.
Kortom voor het “herinneren” hoeft niets gedaan te worden door het “ikje” dat juist bedacht is om te vergeten en dus niets anders kan dan die functie vervullen.
En het “vergeten” van het “ikje” ziet eruit als een “ikje” dat oordeelt en veroordeelt over andere “ikjes”, welke niets anders zijn dan de eigen projecties (van angst en schuld) met als enig doel afgescheiden te blijven van Waarheid, Eénheid en in het vergeten te blijven.
De gedachte dat ik door iets of door iemand echt verder ben geholpen op mijn pad is alleen maar de opdringende onvermijdelijkheid van het “herinneren”, waar deze projecties een uiting en symbool van zijn.
En dit is niet degenererend of verzwakkend of als teleurstellend bedoelt, maar juist een dieper inzicht in de onvermijdelijkheid van het “herinneren” wat in Werkelijkheid nooit vergeten kan zijn.
Ik ben heel blij en dankbaar met alles wat “mij” lijkt te helpen met “herinneren”, maar deze realisatie helpt ook alles in het juiste licht te bezien en niet de bepaalde vormen, zoals leraren en boeken als iets werkelijk bestaand wat komt en gaat te zien en daar bepaalde (on)ware waarden aan te hechten. De enige waarde van paden, leraren, boeken enz. is dat ze symbool staan voor het onvermijdelijke “herinneren”, omdat dat de “taal” is welke verstaan kan worden binnen het concept van de droom. Dat is de enige functie van deze hulpmiddelen.
Verder is de denkgeest precies waar deze is, altijd precies op het juiste moment. De denkgeest kan niet op het verkeerde pad zitten of op het juiste, het is daar waar deze is, schijnbaar op weg naar waar het nooit uit is weggeweest.
Leuk hè? uh, ja eigenlijk wel ja…
KOFFIE!
illusje 