Elke keer dat we naar de stem namens het ego luisteren, ligt daar de geheime wens achter dat we ons blijvend wensen af te scheiden van de Werkelijkheid, ook wel God, non-dualisme, Éénheid genoemd.
Deze wens tot afscheiding lijkt vervolgens waar te worden, we wanen, ons ineens in een wereld die enkel en alleen uit verschillende van elkaar afgescheiden deeltjes bestaat die elkaar aantrekken en/of afstoten, in een schijnbaar zich eeuwig herhalend dualistisch duel van afscheiding.
Het lijkt daardoor dat de onverbrekelijke binding met de Werkelijkheid (God) verbroken is: het doel van de keuze voor het luisteren naar de stem namens het ego.
Deze schijnbaar verbroken verbinding met de Werkelijkheid (die onveranderlijk is) kan je terug zien vanuit een bewuste waarnemende denkgeest positie in de projecties hiervan.
De chaos in de wereld beeldt deze schijnbare verbroken verbinding heel duidelijk uit en maakt zo zijn eigen schijn werkelijkheid. Het is terug te zien in een altijd aanwezig wantrouwen ten opzichte van alles wat er in de wereld lijkt te gebeuren. Wantrouwen tegenover alles, mensen, dieren, dingen en situaties.
Alles blijkt een projectie te zijn vanuit de drie-onheilige-eenheid, zonde, schuld en angst van het ego.
Wantrouwen vanuit links of vanuit rechts of vanuit het midden, maakt niet uit, wantrouwen is wantrouwen, want zo werkt dualiteit en binnen deze dualiteit is een werkelijke oplossing onmogelijk, men kan hooguit de meubels in het spreekwoordelijke brandende huis verzetten.
Als vertrouwen wordt gesteld in wantrouwen (vertrouwen in het luisteren naar pseude waarheid, het ego) dan zullen overal getuigen van wantrouwen opduiken en zal er een gevoel zijn van een diep wantrouwen tov alles en iedereen.
Als dit niet doorzien wordt leidt dit onvermijdelijk tot weerstand, moord en doodslag en depressie, nogmaals allemaal terug te zien in de projecties hiervan.
Het goede nieuws is dat als het bewust worden hiervan terugkeert er opnieuw gekozen kan worden als de denkgeest daar klaar voor is.
Alle gedachtes van wantrouwen en de daaraan vastzittende projecties (gedachtes verlaten niet hun bron, de denkgeest) kunnen dan worden vergeven en kan de keuze gemaakt worden er anders naar te willen kijken nu vanuit de juist gerichtheid van denken, de Heilige Geest.
In het Handboek voor leraren, 4. Wat zijn de eigenschappen van Gods leraren, in I. Vertrouwen staat het volgende hierover:
“1.Dit is het fundament waarop hun vermogen om hun functie te vervullen rust. 2Waarneming is het resultaat van leren. 3In feite is waarneming leren, omdat oorzaak en gevolg nooit gescheiden zijn. 4De leraren van God hebben vertrouwen in de wereld, omdat ze hebben geleerd dat die niet wordt geregeerd door wetten die de wereld heeft ontworpen. 5Ze wordt geregeerd door een kracht die in hen maar niet van hen is. 6Het is deze kracht die alles geborgen houdt. 7Het is dankzij deze kracht dat de leraren van God een wereld zien die is vergeven. 2.Wanneer deze kracht eenmaal is ervaren, is het onmogelijk nog op je eigen onbeduidende vermogens te vertrouwen. 2Wie zou proberen met de nietige vleugels van een mus te vliegen wanneer hem de machtige kracht gegeven is van een adelaar? 3En wie zou zijn vertrouwen stellen in het schamele aanbod van het ego wanneer de gaven van God voor hem worden neergelegd?” (H4.I.1,2:1-3).
Pas nadat de onware waarnemingen van wantrouwen zijn vergeven (zie vorig blog over wat ware vergeving is) kan er vanuit Vertrouwen die vanuit de juist gerichtheid van denken komt (Heilige Geest) worden gekeken.
En zal tevens precies geweten worden wat het meest liefdevolle is om te doen, wat dan niets anders zal zijn dan de reflectie van Waarheid.
Persoonlijke doelgerichte lichaamsgerichtheid oftewel vormgerichtheid speelt hierbij geen rol meer, omdat het terugherinneren in denkgeest voltooid is.