Vecht niet tegen jezelf

“En als je bemerkt dat je weerstand sterk en je toewijding zwak is, ben
je er nog niet klaar voor. Vecht niet tegen jezelf” (T31.I.1:6-7).

Zoals dat met alles zo gaat, als ik ergens niet aan toe bent, en toch iets doe, omdat een ander mij verteld dat dat toch wel een goed idee zou zijn, of dat het beter voor mij is, of dat die en die bepaalde methode of leergang mijn leven zal verbeteren, of de wereld zal verbeteren, dan werkt het gewoon niet, omdat ik onbewust mezelf zal saboteren en dan een ander of mijzelf of de leergang de schuld zal geven van mijn zogenaamde falen.

En omdat ik hiermee alleen mezelf aan het saboteren ben zal ik dus ook niet zien dat ik dan ook weer gewoon voor het geloof in zonde, schuld en angst kies en daar zelf voor kies, omdat ik helemaal niet iets anders wil leren zien, ook al lijk ik voor een enorme bereidwilligheid te kiezen.
De opdracht achter mijn keuze voor ego (afscheiding) is immers, de ego-bereidwilligheid: “Alles liever dan de liefde van God”
En die zogenaamde bereidwilligheid kan zich namelijk vermommen als in het aanpassen van de leergang aan de eigen zogenaamde ego-bereidwilligheid, een hele slimme sabotage truc van de egodenkgeest, waar we (keuzemakende/waarnemendedenkgeest) dus zelf voor kiezen, want de egodenkgeest is weliswaar illusoir, maar in die hoedanigheid wel schijnbaar onderdeel van de ene denkgeest lijkt het toch een  keuzemogelijkheid te zijn.
Dus nogmaals:

“En als je bemerkt dat je weerstand sterk en je toewijding zwak is, ben
je er nog niet klaar voor. Vecht niet tegen jezelf” (T31.I.1:6-7).

Als iemand echt bijvoorbeeld ECIW wil gaan doen (of iets anders) en het echt als zijn\haar pad wil zien en de denkgeest er echt aan toe is dan zal het ook werken, ook al zal het niet gemakkelijk zijn, omdat we toch al onze (ego)weerstandsgedachtes onder ogen moeten leren gaan zien, zodat we ons weer kunnen gaan herinneren dat we denkgeest zijn en niet een lichaam en kunnen leren te ontwaken uit deze vreemde onmogelijke droom van het geloof in zonde, schuld en angst.
Dat waar de denkgeest aan toe is op elk moment, is dat wat op mijn pad komt en het zal werken als ik het ook toe laat en leer luisteren naar mijn natuurlijk verlangen (het vergeten lied, zie: T21.1) terug te herinneren in Waarheid, Eenheid, Liefde, God.

“Les 185
Ik verlang de vrede van God.

Deze woorden uitspreken is niets. Maar deze woorden menen is alles.
Als je ze maar één moment kon menen, dan zou voor jou geen verdriet
meer mogelijk zijn, in welke vorm, en waar of wanneer dan ook. De
Hemel zou weer geheel tot het volle bewustzijn zijn gebracht, de
Godsherinnering totaal hervonden, en de opstanding van heel de schepping
volledig zijn beseft” (WdI.185.1:1-4).

Even een kanttekening hierbij; met “dan zou voor jou geen verdriet meer mogelijk zijn..” wordt niet bedoeld dat ik geen verdriet meer zie/ervaar en niet meer empathie kan opbrengen voor de ander, of leed en lijden negeer en alleen nog maar in mijn eigen (ego) geluksbulbje ronddrijf.
Integendeel zelfs, ik zwelg niet meer in mijn verdriet of dat van een ander. Ik neem het waar, ervaar het, maar tegelijkertijd vergeef ik mijn eigen gedachten erover, zodat het geloof in zonde, schuld en angst verdwijnen en ik juist enorm werkelijk behulpzaam zal kunnen zijn, maar nu vanuit Liefde in plaats vanuit de speciale selectieve liefde van het ego.
Geven en ontvangen zijn dan gelijk. (leestip T16.I.Ware inleving).
Zoek ik m’n heil en verlossing toch buiten mezelf, in of door een ander, of in of door iets anders en voel ik me daar afhankelijk van, dan is het enige wat ik doe en kan leren waarnemen dat ik dan opnieuw voor de leiding van de ego kant van de denkgeest heb gekozen.
Maar men kan altijd opnieuw kiezen, steeds weer oftewel het voorheen ego-script/verhaal krijgt, omdat ik dat wil en de denkgeest eraan toe is, de andere functie want ontwaken uit de illusoire droom is onvermijdelijk, omdat het al gebeurt is:

“13.Elke dag, en iedere minuut van elke dag, en elk ogenblik dat iedere minuut bevat, herbeleef je slechts het ene ogenblik waarop de tijd van verschrikking de plaats van de liefde innam. 2En zo sterf je elke dag om opnieuw te leven, tot je de kloof tussen verleden en heden oversteekt, die helemaal geen kloof is. 3Zo is elk leven: een ogenschijnlijk interval van geboorte naar dood en opnieuw naar leven, een herhaling van een ogenblik dat lang geleden al voorbij was en niet kan worden herbeleefd. 4En alle tijd is niets anders dan de waanzinnige overtuiging dat wat voorbij is nog steeds hier is en nu.
14.Vergeef het verleden en laat het gaan, want het is voorbij” (T26.V.13:1-4;14:1).

Wat ik merk is dat de uitspraak “wees lief voor jezelf” waar ik voorheen een enorme weerstand tegen voelde, want zweverig, en nog druipend van “zelfhaat” aan het verdwijnen is, oftewel van een uitspraak gezien vanuit ego aan het verschuiven is naar komende vanuit Heilige Geest, ten gevolgen van de bereidwilligheid alles te gaan leren zien als een vergevingskans. En elke waargenomen ego-gedachte/projectie precies te zien zoals het is: een ego-afscheidingsgedachte, en de manier waarop ik die keuze voor ego heb opgezet, dus het ego/afscheidingsverhaal wat ik ervan gemaakt heb, alleen nog maar als vergevingskans te zien.
Als gevolg daarvan begint het resultaat van die verschuiving op denkgeest niveau zich nu duidelijk af te tekenen.
Ik (denkgeest) probeer niet meer vanuit ego (het geloof een lijdend lichaam te zijn) het leven gemakkelijker voor mijzelf te maken, want dat is onmogelijk is gebleken, (meer hierover, zie: T31.IV.3) maar ervaar ik meer en meer door eerst mijn ego-weerstanden zonder oordeel gewoon onder ogen te leren zien en te vergeven, het resultaat daarvan is Innerlijke Onveranderlijke Vrede, die niet “bedacht” is door het nietige dwaze ego “ikje”-idee.
En dat voelt heel natuurlijk, zonder pieken of dalen. Niet verkregen door mijzelf steeds in het licht te mediteren, maar door te leren durven kijken olv HG/J naar alle blokkades die ik tegen het Licht, Liefde heb opgeworpen:

“6De cursus beoogt niet de betekenis van liefde te onderwijzen, want dat gaat wat onderwezen kan worden te boven. 7Hij beoogt echter wel de blokkades weg te nemen voor het bewustzijn van de aanwezigheid van liefde, die jouw natuurlijk erfgoed is. 8Het tegendeel van liefde is angst, maar wat alomvattend is kent geen tegendeel”(In.1:6-8).

De keuze maken

ECIW ontmoet mij waar ik denk en geloof te zijn. En wat ik denk en geloof is dat ik een lichaam ben wat in een wereld leeft samen met miljoenen andere lichamen (mensen, dieren, dingen en situaties).
Nu is mijn geloof in de werkelijkheid van een “ik” als lichaam in een wereld enorm aan het wankelen geraakt. Kennelijk is er een ontwaken uit de droom van het werkelijk maken van wat ik denk en geloof aan de gang. Kennelijk zit er toch een grens aan het werkelijk kunnen en willen maken van deze droom en is ontwaken uit die droom onvermijdelijk.

ECIW is een denksysteem dat gebruikt wat ik snap, dat wat ik ken, dat waar ik mijn schijnbare veiligheid uit haal, dus waar ik denk en geloof te zijn. Dat waar ik denk en geloof te zijn wordt her-gebruikt, niet meer met als doel in de droom te blijven, maar om eruit te ontwaken. En de sleutel die ECIW hierbij gebruikt is Ware Vergeving (zie vorig blog).
De droom wordt niet ontkend, of afgewezen, aangepast, verandert, de droom wordt her-gebruikt. In plaats van de droom werkelijk te maken wordt dit alles vergeven. (Zie: Wat is vergeving (WdII.1 blz.404))

Natuurlijk doet het egodenksysteem nog steeds mee, er is immers maar één denkgeest waarin zich een schijnbare splitsing heeft voorgedaan, dat een droom (het nietig dwaas idee) heeft bedacht en houdt dat, omdat het zo is geprogrammeerd, automatisch in stand. Het heeft dan ook geen zin dit egodenksysteem te ontkennen, te verbergen of het mooier of slechter te maken.
Het is en blijft een denksysteem wat zich wil afscheiden van Waarheid, van God, van Liefde. Omdat de schijn te geven van dat dat mogelijk is moet het wel precies het tegenovergesteld zijn van God, van Éenheid, van Liefde. En dus kan het niet anders dan een denksysteem zijn van angst, haat, En die angst en haat moet wel enorm sterk en overweldigend zijn om het op te nemen tegen God, tegen Éénheid.
Ondertussen is er niets aan de hand en is er niets gebeurt, dan alleen in een angstige droom waarin het onmogelijke (afgescheiden raken van God, Liefde, Éénheid) mogelijk lijkt te zijn geworden.

Het egodenksysteem zal zich onmiddelijk aanpassen aan deze nieuwe gedachtes en op zijn eigen wijze hierop reageren. Het doet dit door schijnbaar mee te gaan met deze nieuwe (afscheidings)gedachtes. Zo zal het zogenaamd enorm gaan ageren tegen “het ego” en dat totaal afwijzen en er zogenaamde spirituele gedachtes voor in de plaats gaan zetten. Het zal bijvoorbeeld adviseren me uit de wereld terug te trekken, me te dissociëren van het lichaam, de wereld af te wijzen, al mijn woede en haat te richten op mijzelf en de wereld en me schuldig te laten voelen over alles wat ik denk en doe.
Het zal me eenzaam te midden van al die afgedwaalde “schuldige”, “kwaadaardige” lichamen laten voelen. En het zal vooral verbergen dat dit mij (“lichaam”) wordt aangedaan en verbergen dat het slechts een keuze is voor een denksysteem, een denksysteem van afscheiding, niet meer en niet minder dan dat.

En het egodenksysteem zal bijvoorbeeld adviseren vooral diep te verzinken in meditatie, me af te zonderen, me aan te sluiten bij groepen met bijbehorende goeroes, wel of niet wat dan ook te eten, of aan te trekken, eindeloos teksten als “ik ben niet een lichaam” als mantra te herhalen enz.
En ook zal het ego op dit alles reageren met goed of afkeuring, het zal hoe dan ook oordelen, positief of negatief. Het kenmerk is hoe dan ook dat het vormgericht is en dat wederom “vergeten” wordt dat ook dit egodenksysteem slechts een denksysteem is en niet een vormsysteem.
Het ego heeft als doel te doen laten vergeten dat er alleen denkgeest (mind) is en dat dat de bron is van alles wat gedacht, gezien en ervaren wordt en dat er geen andere bron is dan dat.
Dit lezen alleen al kan enorme weerstand oproepen, weet dan dat het niets te maken heeft met wat gelezen wordt, maar met de keuze voor het willen denken vanuit ego, de keuze voor het in stand houden van de afscheiding.

Wat wel werkt om dit denksysteem te doorbreken is hiernaar kijken, oordeelloos, er niets aan te veranderen, het terug te nemen in de denkgeest en het te vergeven.
“Doe daarom niets en laat vergeving je tonen wat jou te doen staat…” (WdII.1.5:1)
En wees er alert op dat het ego in elke gedachte gewoon mee doet, het egodenken zal denken “oh, ik hoef niets te doen” en dit denkt het omdat het de opdracht heeft te verbergen dat er geen “ik” lichaam is dat dingen moet doen, maar dat er alleen denkgeest is die afscheidingsgedachten heeft en deze projecteerd.
Kijk er gewoon naar en vergeef het.
Wat dan gebeurt is dat er automatisch gekozen wordt, doordat eerst het egodenken onder ogen is gezien en vergeven, voor het andere denksysteem, het denksysteem van HG, dat Éénheid, Liefde, God, vertegenwoordigt.

Dat HG denksysteem is dus niet een keuze voor het actief veranderen van het egodenksysteem in een beter spiritueel systeem, want dat zou weer gewoon de keuze voor ego zijn.
De keuze voor HG is een keuze op zich, de rest zal automatisch volgen, maar nu vanuit het HG denksysteem in plaats vanuit het egodenksysteem.

 

Een (schijnbaar) persoonlijk proces

Dat wat ik hier schrijf is een weerslag en weerspiegeling van mijn schijnbaar persoonlijke proces tot ontwaken uit de droom.
Dat lijkt een persoonlijk proces, zo wordt het ook ervaren, omdat dat binnen het concept van de droom waar we in geloven nu eenmaal de enige manier is, maar is dat feitelijk niet, ontwaken uit de ene droom van afscheiding is onvermijdelijk voor het hele “zoonschap”. Echter omdat we geloven in de droom en geloven in een wereld en geloven een lichaam te zijn, kunnen we alleen die droom taal begrijpen. Vanuit de keuze voor het vergeven van alle droom ervaringen wordt de droom taal omgezet naar her-bruikbaar terug herinner materiaal en krijgt daardoor een totaal andere functie.
Het her-gebruik van het eerst als afscheidingsmateriaal bedoelde denksysteem (het ego) lijkt dus heel persoonlijk te zijn, daar we dat kunnen begrijpen en daar iets mee kunnen.
Het proces van ontwaken uit de droom lijkt dus om redenen van verstaanbaarheid heel persoonlijk.
Ik kan dus ook alleen maar denken en schrijven over hoe ik het ervaar.
Dat wil zeggen dat ik niet de intentie heb om ook maar iets van wat ik schrijf als zijnde “waarheid” over te brengen naar wie of wat dan ook. Ik kan absoluut niet weten wat de bedoeling is, en al helemaal niet hoe het onvermijdelijke proces van de denkgeest in een ander stukje denkgeest (de ander) verloopt of zou moeten verlopen.
Ja, het kan resoneren in anderen die er op denkgeest niveau aan toe zijn, maar dat heeft niets met de “mij” te maken.
Dat betekent dat alles wat ik over anderen denk en wat anderen over mij denken ook een weerslag is een afspiegeling van hoe ik denk en in die zin behulpzaam kan zijn voor mijn eigen vergevingsproces.
Dat kan als egoïstisch worden gezien (een ego gedachte die onvermijdelijk langskomt, dus weer behulpzaam als vergevingskans), maar kan ook worden gezien als juist heel liefdevol, omdat het de focus terugbrengt van een “ik” lichaam dat alleen aan zichzelf denkt (het ego concept van afscheiding), naar een focus op de denkgeest waar alles met alles is verbonden en vergeving er juist voor zorgt dat in de grenzeloze denkgeest uitbreiding van Liefde plaatsvindt waar de “ik” geen enkele weet van kan hebben hoe dat werkt en waar dat effect heeft. Ik kan het wel zelf ervaren als een innerlijke heel liefdevolle los van oordelen rust die veel verder gaat dan de ego versie van rust.

Er zijn zoveel paden als dat er afgescheiden stukjes van de ene denkgeest zijn, en allemaal leiden ze onvermijdelijk terug naar het herinneren van Eenheid. Er is geen enkel pad fout ze werken uiteindelijk allemaal hoe vreemd ze er soms ook uit mogen zien in “mijn” ogen (wat ook weer een ego afscheidingsgedachte is, maar weer een kostbare vergevingskans is, als ik bereid ben dat erin te zien).
Er is immers niet werkelijk iets gebeurt waardoor afscheiden van Waarheid mogelijk zou kunnen zijn. Dus welke vorm van afscheiding ook geprobeerd wordt geen een kan succesvol zijn dan in onware dromen van afscheiding. Dus uiteindelijk zal elk pad van afscheiding zichzelf ontmaskeren en zal dáárdoor behulpzaam zijn tot het terug herinneren in Éénheid.

Ik heb dus geleerd in de loop van het proces dat ik me niet hoef te bemoeien met iemand anders gekozen pad en proces, laat staan hoef te verbeteren of te corrigeren, want zo heb ik gemerkt dat werkt niet. Het kan lijken dat het werkt, maar dat komt alleen omdat de denkgeest dan even resoneert met een ander stukje denkgeest, zichtbaar of niet zichtbaar, dat eraan toe is. Hoe dan ook het heeft niets te maken met de persoon, het lichaam Annelies, maar met de houding van de denkgeest en hoe deze de projectie Annelies ziet en wil laten gebruiken; door ego (afscheidingsdoeleinden) of door Heilige Geest (voor terug herinneren in Éénheid), dat is de enige keuze die er is en maar één van de twee keuzes is, een weerspiegeling van Één, Waarheid, Liefde, God, non-dualisme (allemaal termen voor hetzelfde).

Dat is de betekenis van “ik hoef niets te doen”, Annelies het lichaam hoeft niets te doen, want dat is een projectie (projecties zijn projecties en kunnen niets doen zonder de projector, de denkgeest) van de denkgeest die wel tot iets “doen” in staat is, en dat “doen” bestaat enkel en alleen uit kiezen tussen ego of HG. DE REST VOLGT ALS VANZELF VANUIT DIE KEUZE, en kunnen we het best omschrijven als inspiratie en precies weten hoe te handelen in de droom in en door een geprojecteerd droomlichaam. En die inspiratie kan dus komen vanuit het ego of vanuit HG, afhankelijk van de keuze die ik (de waarnemende/keuzemakende denkgeest maak.
Het verschil herkennen tussen ego inspiratie en HG inspiratie is een leer- en oefenproces wat alleen via een persoonlijk ervaren kan verlopen, zolang er een geloof is in deze droom van afscheiding te zijn. Hierbij wordt de wereld, het lichaam en alles wat er lijkt te zijn in de droom niet ontkend en aan de kant geschoven als zijnde slecht of verwerpelijk, maar juist her-gebruikt, maar nu niet meer voor afscheidingsdoeleinden, maar voor het terug herinneren in Éénheid, waar nooit uit is weggegaan…

In elke gedachte aanwezig: ego, waarnemende/keuzemaker, Heilige Geest

Ontwaken uit de droom die ik “mijn leven” noem, is niet precies hetzelfde als ontwaken uit wat we de slaapdroom noemen. Ontwaken uit de slaapdroom is wakker worden uit de slaapdroom en verder dromen in wat we ons dagelijkse leven noemen en niet door hebben dat het nog steeds een droom is.
Ontwaken uit de droom die ik “mijn leven” noem is totaal bewust worden van dat de droom die ik “mijn leven” noem (inclusief de slaapdroom) een droom is. Als daaruit ontwaakt wordt wordt er geen andere wakkere “ik” wakker in nog weer een droom, zoals dat bij de slaapdroom het geval is. Het totale ontwaken uit de droom die alles omvat wat ervaren kan worden ligt buiten welk bewustzijn dan ook.
Dit gebeurt niet in één keer, de weerstand, de angst is daarvoor te groot. Het is dan ook een stap voor stap proces, waarbij beetje voor beetje de droom ontmanteld wordt door alle droomervaringen eerlijk onder ogen te gaan leren zien en te vergeven. Door te vergeven dat wat ik denk en geloof dat ik ben werkelijkheid is.
Het ego denken te moeten vernietigen, bestrijden, elimineren, omarmen zal niet werken, daar dit allemaal bewegingen zijn juist vanuit mijn keuze voor het ego.

Ik begin langzaamaan te accepteren dat zolang ik in een “hier” lijk te ervaren het ego in elke gedachte aanwezig is. Dat kan niet anders, want als dat niet zo zou zijn dan was er geen droom “mijn leven”. Echter niet alleen het ego is in elke gedachte aanwezig, ook de herinnering ( in ECIW de Heilige Geest genoemd), welke nooit verdwijnen kán, aan dat wat buiten het terrein van het ego ligt, buiten tijd en ruimte en ik voor het gemak “Waarheid”, of “Éénheid”, “Non-dualisme”, “God”, “Liefde” noem, is in elke gedachte aanwezig. En wat ook aanwezig blijkt te zijn in elke gedachte is een soort wakkerheid dat dit alles kan observeren. Deze observeerder blijkt tevens een keuzemaker te zijn welke kan kiezen om naar het ego te luisteren of naar de Heilige Geest.

Tijdens het proces van ontwaken wordt het bewustzijn van een keuze te hebben en wel maar één keuze (de keuze tussen luisteren naar het ego of naar de Heilige Geest) welke zich alleen op denkgeest niveau kan afspelen, steeds sterker.
Het is niet de keuze tussen goed en fout, maar tussen dromen van afscheiding of dromen van het helen van afscheiding, het helen van de denkgeest door nu meer en meer bewust de keuze te maken in plaats van onbewust alleen maar voor ego te kiezen, zonder te weten dat er gekozen wordt, voortdurend, bij elke gedachte.
Ook de keuzemaker, als deze eenmaal in het bewustzijn naar boven komt, maakt een steeds bewuster wordend proces door van altijd onbewust kiezen voor ego (afscheiding) naar de steeds bewuster wordende keuze voor terug herinneren in uiteindelijk volmaakte Éénheid, een concept dat zich buiten de droom bevindt en dus met de zelf opgelegde beperking van de keuze voor afscheiding, niet begrepen kán worden.

Dus er lijken (blijken) drie denkgeest toestanden te zijn: het ego, de waarnemende/keuzemaker, de Heilige Geest. En deze drie denkgeest toestanden zitten verstopt achter ELKE gedachte (+projectie).
En wat het proces van ontwaken behelst is dat er geleerd wordt dat die keuze opties er zijn en dat geleerd wordt onderscheid te leren maken tussen deze ogenschijnlijke drie keuze mogelijkheden.
De ervaring leert dat dat een lastig, heftig, pijnlijk, langdurig proces is. De les en de opgave is echter niet hoe kom ik zo snel mogelijk van die pijn en dat lijden af, want dat zou duidelijk een keuze voor egodenkgeest zijn, want alleen die kan kiezen voor pijn en lijden en hoe er vanaf te komen, zodat het allemaal “echt” lijkt (wat ook het doel van het egodenken is), maar te leren vanuit een waarnemende denkgeest positie oordeelloos te kijken naar alle keuzes die gemaakt worden voor de egodenkgeest (voor afscheiding dus) en deze vervolgens te vergeven. Elke gesignaleerde keuze voor egodenkgeest dient daarbij niet te worden gecorrigeerd door deze te veranderen, en aan te passen tot een betere ego keuze, maar enkel als zodanig te worden herkend en onderkend en als vergevingsmateriaal en kans te worden gezien.

Het ego (de keuze voor het ego) doet immers voortdurend mee, dat is geen seconde stil. Het ego doet dus ook de Cursus of welke ander pad dan ook. Gedachten zoals, “nou kies ik verdomme weer voor het ego”, “o ja ik moet dit vergeven, anders raak ik nooit die pijn kwijt”, “Ik ben een slechte leerling, want ik kies nog steeds voor het ego”, “Anderen zijn veel verder dan ik”, “Ik ben veel verder dan anderen”, “ja, ik ben ontwaakt!”, “Ik moet leraar worden en de wereld gaan vertellen hoe het allemaal werkt en wat er gedaan moet worden om te ontwaken”, “Ik ben totaal ongeschikt als leraar”, “Ik zal echt nooit ontwaken uit deze nachtmerrie, het is gewoon onmogelijk”, “Ik haat iedereen en dat is heel erg slecht van mij”, “Ik hou van iedereen en dat voelt goed!”, “oh, ik genoot daarnet van iets, oeps dat mag niet, want dan maak ik het echt”, “oh, ik genoot daarnet van iets, dat komt natuurlijk omdat ik zo goed bezig ben met vergeven”… ik kan zo bij wijzen van spreken nog uren doorgaan met voorbeelden op te schrijven hoe de ego denkgeest werkt. Het kenmerk van de keuze voor egogedachten is dat ze als goed gekeken wordt voortkomen uit de drie basis behoeften van de egodenkgeest:  zonde, schuld en angst. Deze zijn te herkennen achter elke bovengenoemde gedachte voorbeelden. Maar let op, deze keuze voor egogedachten is niet “fout’, want dat zou weer een  keuze voor het ego zijn, het is gewoon een oordeelloze constatering, waardoor de gedachte neutraal wordt en er vanuit die denkgeest toestand opnieuw gekozen kan worden. Dat is de enige keuze die gemaakt kan worden, een keuze op denkgeest niveau, dus niet de keuze op het niveau van de projectie die altijd volgt nadat de keuze in de denkgeest is gemaakt.

De ervaring leert dat dit echt geleerd moet worden al doende, midden in het eigen droommateriaal, (de projecties), precies zoals de droom zich aandient en zich lijkt uit te spelen en dat dit een langdurig proces is waarvan niet geweten kán worden hoe lang het duurt of hoe het zal verlopen. De uitkomst staat echter vast, omdat ontwaken uit de droom onvermijdelijk is, afstel is onmogelijk, uitstel lijkt wel mogelijk binnen het concept “dromen”. Uitstel is echter gewoon weer de keuze voor de egodenkgeest die gelooft dat hij/zij zal verdwijnen als er wordt gekozen voor luisteren naar de Heilige Geest…

iets=niets

De Wizzard of Oz, oftewel de waarnemende/keuzemakende denkgeest ontmaskerd.
Dat beeld kwam voorbij toen ik besefte dat er een schijnbaar “iets” is dat gedachten selecteert en uitkiest.
En dat dat schijnbare “iets” er ook alles aan doet om verborgen te blijven, zodat wat gedacht wordt niet op een keuze lijkt, genomen door iets anders dan het lichaam.
Naarmate het proces van ontwaken zich voltrekt, wordt de functie van wat we deze voor het gemak maar de waarnemende/keuzemakende denkgeest noemen, duidelijker.
Het wordt ook steeds duidelijker dat de egodenkgeest een kant en klaar denkgeest-pakket is met alleen maar afscheidingsgedachtes. Of die gedachten er nu vreselijk of prachtig uitzien en ervaren worden. Zolang de vorm waarin ze zich vertonen als oorzaak wordt gezien, zijn het egogedachten.

Dat hele pakket van louter verdedigende egogedachten (tegen Waarheid) is er altijd in z’n geheel, ieder moment.
Zo wordt het niet ervaren. Egogedachten+projecties=egogedachten, lijken zich voor te doen in tijd en ruimte en lijken hun oorsprong te hebben in individuele gedachten.
Hierdoor lijkt het nog onwaarschijnlijker en wordt nog meer verborgen, dat er ook maar één egodenkgeest is die enkel en alleen maar steeds één afscheidingsgedachte uitzendt: de wil tot afscheiden. En deze ene gedachte deelt zichzelf telkens op in miljoenen fragmentjes, een zeer effectieve manier om te verbergen dat er maar één gedachte aan ten grondslag ligt; de wil tot afscheiden.

Hoe duidelijker de versluierde verdedigingsgedachten van de egodenkgeest door het proces van ontwaken worden des te beter worden ze gezien en opgemerkt. En dan blijkt, zo leert de ervaring, dat alle mogelijke egogedachten altijd bij elke gedachte er gewoon zijn, het hele egopakket.

En om te voorkomen dat de gekte dan echt losbreekt, lijkt er een individueel pakketje egogedachten te zijn, geprojecteerd als een individu met een naam. En zo verschijnen er dan figuren op het toneel dat we de wereld noemen die allemaal hun eigen karaktertrekken en kenmerken hebben en hun eigen rol spelen, los van alle andere figuren.

Dit beeld begint nu te wankelen en daardoor wordt de oorzaak, de denkgeest die kiest voor afscheidingsgedachten langzaamaan weer duidelijk. De begrenzing van het individu zijn verdwijnt langzaam en terugkeer naar het feit dat er maar één denkgeest is wordt daardoor ook weer zichtbaar.
Met andere woorden, de waarnemende/keuzemakende denkgeest die tot dan toe altijd koos voor het egodenken, wordt zich stap voor stap bewust van het feit dat er gekozen wordt, dat egodenken een keuze is.
Wat ik steeds meer ervaar is dat als ik ergens over denk, of iets ervaar alle mogelijkheden van dat ene egodenkgeest pakket (de blauwdruk van het karakter Annelies) langskomen. Er lijkt geen keuzemaker te zijn, alle mogelijkheden lijken zich in één keer voor te doen en worden niet meer gefilterd door de keuzemaker die voortdurend oordeelt wat wel of wat niet te denken, afhankelijk van de afgesproken matrix (persoonlijkheid). Dat geeft de ervaring van boven het slagveld te zijn en een totaal overzicht te hebben van oorzaak en gevolg en het achterliggende doel, namelijk de wens tot afgescheiden te zijn van Eénheid. Ook het gevoel van slachtoffer te zijn van omstandigheden wordt minder sterk, omdat wordt gezien dat alles een keuze is en dat zowel de slachtoffer als de dader rol binnen de keuze voor het egodenken, hetzelfde doel hebben, namelijk afscheiding.

Het is zelfs zo, dat als ik weer eens dreig te verdwalen in egogedachten, loop te piekeren en het verhaal wat ik ervaar geloof, ineens de heldere gedachte opkomt, oh, wacht even ik kies nu weer voor egodenken, ik kan deze gedachte ook vergeven, want het is gewoon niet waar. het verhaal is niet wat het lijkt te zijn, het is alleen maar weer een poging tot afscheiding. Ik hoef het niet te analyseren, me er tegen te verzetten, niet te omarmen, of te ontkennen, erover te oordelen, het mooier te maken, of lelijker, of mijn gevoel erover verstoppen het is op de eerste plaats een egogedachten met maar één doel, afscheiding, oftewel een poging om van één twee te maken. En dat is niet goed of fout, maar een vergissing waar ik steeds minder in ga geloven, en liever als vergevingskans en materiaal wil gaan zien. Ondertussen ervaar ik wat ik ervaar en doe wat ik doe, want hoe kan ik anders ontdekken dat ik voortdurend voor afscheiding kies en ook voor ware vergeving kan kiezen?

Zo blijkt dat de waarnemende/keuzemakende denkgeest die eerst onbewust opereerde, waardoor werd “vergeten” dat er überhaupt een keuze gemaakt werd of kon worden, stap voor stap in het bewustzijn terugkomt en de keuze opnieuw gemaakt kan worden om naar het ego te luisteren of naar de andere optie, de herinnering aan Eenheid, in ECIW symbolisch de Heilige Geest en of Jezus genoemd.
En dan wordt ook duidelijk dat keuzes niet gaan over keuzes over iets of iemand buiten mij of over mijzelf als lichaam, maar of er wordt gekozen voor afscheiding (ego) of Eenheid (HG/J).
Dus als ik met een probleem zit, of me alleen al identificeer met wat voor vorm of situatie dan ook en geloof dat dat waar is, kies ik automatisch voor ego denken.
Als dat opgemerkt wordt kan de keuze verschuiven naar de keuze voor het herstellen van de vergissing afgescheiden te willen zijn van Eenheid, en dat is wat ware vergeving inhoudt. Op deze manier worden problemen en mijn identificatie met vormen en situaties op een andere manier her-gebruikt, en zo krijgt “mijn” hele leven een totaal andere functie.

De hele “kunst” van ontwaken uit de droom, is steeds beter leren op te merken dat er altijd eerst voor egodenken, dus afscheiding wordt gekozen en dan te leren dat er opnieuw gekozen kan worden. Dat is de enige keuze die gemaakt kan worden en oorzaak en gevolg bij de wortel aanpakt.
En dit kan alleen geleerd worden binnen het kader van de ervaring, omdat dat nu eenmaal is wat ervaren wordt en begrepen.
De denkgeest die alleen maar even “in de war is” zal onvermijdelijk terugkeren in waar deze nooit uit is weggegaan.
Het schijnbare “iets”, zal onvermijdelijk oplossen als “niets” in het “niets”.
Dus of ik nu mijn best doe of niet, de onvermijdelijkheid van terug herinneren in dat er niets gebeurt is, omdat Eenheid gewoon niet dualistisch kan worden, is een feit.

 

 

 

 

 

 

 

De enige juiste vraag

De grote en enige juiste vraag is, wil ik echt ontwaken uit de droom en terug herinneren in Waarheid?
Het enige echt eerlijke antwoord dat eerst gegeven zou moeten worden is “nee!”, want het feit dat ik geloof in een “hier” te zijn als een “ik+ lichaam” betekent dat ik niet wil ontwaken uit de droom.
Wil ik dit niet eerst onder ogen zien, dan kan het wel lijken alsof ik m’n best aan het doen ben uit de droom te ontwaken, maar eigenlijk ben ik dan alleen maar m’n best aan het doen in de droom te blijven steken.
En wat is het meest slimme idee om “veilig” in de droom te blijven (geloven): doen alsof ik uit de droom wil ontwaken.
Op deze manier blijft er heel slim een “ik” die zogenaamd wil ontwaken uit de droom, zich daarmee juist vaster verankerend in de droom, want er is namelijk geen “ik” die moet of kan ontwaken uit de droom. Dus zolang er een “ik” lijkt te zijn die wil ontwaken uit de droom, bevestig ik mijn wil om een “ik” te blijven en bescherm ik mijzelf tegen ontwaken uit de droom.
De “ik” en het daarbij behorende lichaam en het geloof erin, blokkeert het zicht op de bron waar dit “idee”, van een “ik+lichaam” vandaan komt, namelijk uit een gedachte, gedacht door de denkgeest die gelooft afgescheiden te kunnen zijn van de ene geest. En daar zo sterk in gelooft dat het nu “waarheid”, de enige waarheid lijkt te zijn.

Echter als dit zichzelf verblindende denksysteem stap voor stap onvermijdelijk in het bewuste bewustzijn komt en het eerlijk zonder oordeel onder ogen wordt gezien, dan pas kan de eerste vraag echt gemeend worden beantwoord met een “ja, dat wil ik” en kan het terug herinneren in Waarheid echt beginnen.

En dit kan niet worden “gedaan”, of geforceerd door de “ik+lichaam”.
Die “ik” identificatie is precies de reden waarom het zo lang lijkt te duren en waarom we ons afvragen waarom duurt het zolang, wanneer gebeurt het nou eens, ik ben al 30 jaar bezig te vergeven en er gebeurt niets. Dat komt omdat het tijd nodig heeft om als het ware af te kicken van de verslaving aan de gedachte en het geloof een “ik+ lichaam” te zijn. En die verslaving kan alleen maar stap voor stap afgebouwd worden. En zelfs al gaat het stap voor stap zal het nog bij tijd en wijle als cold turkey ervaren worden. Werkelijk alles wat wij als “ik+lichaam” als normaal ervaren zoals het belangrijkste wat we als normaal zien; ademhalen, is een verdediging tegen Waarheid, tegen Eenheid.
Beweren dat ik dan moet stoppen met ademhalen, gaat echter ook niet werken, omdat er dan eerst het geloof is dat we moeten ademen om te kunnen leven. Stoppen met iets houdt in dat er eerst iets is waarmee gestopt kan worden, namelijk een “ik+lichaam”.
Het enige waarmee gestopt kan worden, stap voor stap, middels Ware Vergeving, is ophouden met geloven een “ik+lichaam” te zijn en erkennen dat er alleen een gedachte is, gedacht door de denkgeest die wil geloven in afscheiding. Meer (maar ook niet minder) is er aan de hand.

Ware Vergeving biedt een uitweg, omdat het dat vergeeft wat nooit gebeurt is.
En het heet vergeving, omdat we eerst onder ogen moeten willen zien wat we allemaal denken/doen om maar niet uit de droom te ontwaken. En dat is letterlijk elke gedachte+projectie van zonde, schuld en angst die we hebben tijdens dat wat we ons leven noemen.
Dus bij alles wat ik denk en geloof te beleven op een dag zou ik me moeten afvragen helpt dat wat ik nu doe, wat ik denk, wat ik voel, geloof en ervaar en zeg op mijn pad naar het ontwaken uit de droom, of houdt het dat juist tegen.
De op zich simpele constatering of iets waar of onwaar is (onveranderlijk of veranderlijk) helpt daarbij.
En wat ook helpt is de aanvaarding van de gedachte dat er maar één probleem is, het geloof in afscheiding, en dus ook maar één oplossing het terugtrekken van het geloof in afscheiding.

Zoeken = niet vinden

Wie zoekt naar het Licht, sluit zijn ogen er voor.

Wie probeert te Ontwaken, houdt zichzelf in slaap.

Wie streeft naar Verlichting, houdt zichzelf in het duister.

Wie op zoek gaat naar Liefde, kiest voor angst.

Wie zoekt naar Waarheid, kiest voor bedrog.

Wie zoekt naar Eenheid, kiest voor tweeheid.

Zoeken = niet vinden

“De cursus beoogt niet de betekenis van liefde te onderwijzen, want dat gaat wat onderwezen kan worden te boven. Hij beoogt echter wel de blokkades weg te nemen voor het bewustzijn van de aanwezigheid van liefde, die jouw natuurlijk erfgoed is”
(T1.In.1:6-7).

ECIW gaat niet over het zoeken naar liefde, maar over het leren kijken naar elke blokkerende gedachte die ik, denkgeest, voor liefde heb geplaatst om aan liefde te ontkomen en vervolgens al deze blokkerende gedachten te leren vergeven.

Bewustzijn als afscheiding

Bewustzijn is de eerste stap die leidde en leidt tot afscheiding.
Vanuit het Niets dat Alles Is, ook wel Werkelijkheid, Waarheid, Eenheid, God, Liefde genoemd, allemaal woorden welke slechts symbolen zijn van wat perfect Eén en dus onnoembaar is, leek iets te ontstaan wat zich bewust leek te kunnen zijn van iets anders dan Eén.
Eén valt buiten het bewustzijn, omdat bewustzijn twee is, dus gescheiden.
Dat wat bewust is, is afgescheiden van Eén: het ego bewustzijn.
Dat wat bewust is en afgescheiden van Eén, het ego bewustzijn, is zich niet bewust van dat hetzich heeft afgescheiden van Één en denkt en geloofd daardoor dat het dit is wat het nu is: bewust levend in een lichaam in een wereld los van andere lichamen, dingen en situaties.
Bewustzijn wordt nu gezien als; ik ben mij bewust van mijzelf en wat ik doe en wat anderen doen, en van wat ik om me heen zie.
De herinnering aan en wat Eenheid, Waarheid, Werkelijkheid, God, Liefde vertegenwoordigt is diep weggestopt, en vergeten in het zogenaamde onbewuste.

Wij die zich bewust zijn van mensen, dingen en situaties in een wereld te zijn, ervaren dit alles, omdat de keuze werd gemaakt om iets anders te zijn dan Eén, waardoor we nu afgescheiden lijken te zijn van Eén en dat ook lijken te ervaren.
Elke ervaring is dus een omkering van Eén naar twee. Elke keer splitsen we Eén en maken er twee van. Dit kost enorm veel energie, pijn en lijden, omdat opsplitsing van Eén in twee onmogelijk is en vooral onnodig. Vandaar dat al onze ervaringen hoe mooi  of lelijk we ze ook denken te kunnen maken stuk voor stuk getuigen van deze onmogelijke poging van Eén twee te maken. Sterker nog in deze wereld van dualiteit wordt alleen maar opgedeeld in een oneindige reeks afsplitsingen, waardoor afscheiding als natuurlijk wordt gezien, in plaats van een onmogelijke poging om van Eén, Waarheid, Werkelijkheid, God, Liefde twee te maken.

Gelukkig maar dat werkelijk afsplitsen van Eén onmogelijk is en slechts een dwaas onmogelijk idee is, een bange maar onschuldige droom, vaak een nachtmerrie, waaruit de dromer van deze droom uiteindelijk onvermijdelijk zal ontwaken.

Dat wat verborgen ligt in het onbewuste, de herinnering aan Eénheid, Werkelijkheid, Waarheid, God, Liefde komt vroeg of laat, maar onvermijdelijk bovendrijven niet meer tegengehouden door het uitgeputte bewustzijn dat de kracht niet meer heeft om dat wat verborgen moest blijven nog langer tegen te houden. Dat wat vergeten moest worden en blijven komt naar boven in het tot waarnemen in staat zijnde bewustzijn en de dromer van de droom (de waarnemende denkgeest) wordt zich “bewust” van dat deze droomt en niets is wat het leek te zijn.
Dit “nieuwe” bewustzijn (de Heilige Geest, of de juist gerichte denkgeest) vormt nu de brug, de verbinding naar het terug herinneren in wat door het afgescheiden bewustzijn (het ego) verborgen moest worden gehouden.

Dan kan de weg terug naar totale herinnering aanvangen stap voor stap, waarbij het oude bewustzijn materiaal (ego), getransformeerd wordt naar het bewustzijn dat kan waarnemen en kan kiezen tussen Eén of twee, en de verbinding vormt naar het terug herinneren in Eénheid, Werkelijkheid, Waarheid, God, Liefde.

Thats it…

Ik heb de sterke neiging om alle ‘alles overhoop gooiende’ gedachtes die ik heb op te schrijven. Noem het inzichten, openbaringen, het doorzien van overtuigingen, helderheid, wat dan ook en hoe dan ook, ik schrijf ze op.
Nu was er ook de sterke gedachte dat leraarschap in de zin van anderen iets leren waardoor ze beter worden, helderder worden, slimmer worden, wakker worden gewoon niet werkelijk bestaat en ook niet werkelijk kan bestaan.
Het lijkt natuurlijk wel zo in de wereld van de droom, daar wordt het wel als zodanig ervaren. Maar wat is een droom ervaring anders dan een droom en op z’n best een symbool voor iets wat het juist probeert te verbergen.

Bijvoorbeeld, ik ben bij die en die leraar geweest en ik weet het nu, deze leraar (of dit pad) ga ik volgen want daardoor zal ik ontwaken uit de droom.
Het lijkt zo te gaan, maar zo gaat het niet.
Een leraar de hemel in prijzen of een leraar vervloeken is precies hetzelfde, gewoon weer de verschillende zijde van de egomedaille.
Zolang ik mijn staat van zijn (eigenlijk denken en dan niet het denken van het brein) laat afhangen van de gedachten en overtuigingen van een ander en me daar afhankelijk van maak, en denk en geloof dat door het volgen van een bepaalde leraar of een boek/pad ik zal ontwaken, ben ik nog steeds aan het ego projecteren en wil ik eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat het lijkt te zijn.
Als ik een bepaalde leraar of een pad volg en me daar afhankelijk van maak of me er tegen afzet, (beide hetzelfde) op wat voor manier dan ook, zeg ik eigenlijk (onbewust), nee ik wil helemaal niet ontwaken uit de droom, maar ik doe net of ik dat wel wil. Daarmee het idee van een droom echt makend als iets waaruit ontwaakt dient te worden.

Ontwaken is niet iets wat men (het lichaam) doet, ontwaken is ook niet iets wat de denkgeest ‘doet’, want er bestaat geen droom, illusie toestand, daarom heet het ook zo (haha), het is en blijft alleen maar een droom, illusie toestand. Dus waarom zou ik er iets anders van willen maken, als het toch al niets is?
Ik wil er iets anders van maken omdat het dan wel echt leek en ik het nu kan veranderen. Het enige wat ik dan doe is de droom, de illusie veranderen in misschien een iets betere droom, illusie. En het houdt nog steeds het ‘ik’ geloof in stand.

Bovendien wat is dan de ‘ik’ die dit ‘doet’, duidelijk niet het lichaam, maar de denkgeest die zich heeft vermomd in een droom over een lichaam dat vervolgens weer kan dromen dat het géén lichaam is…
Hoe dan ook gaat het hier over controle en angst voor machtsverlies, en dat allemaal om te verbergen middels vermomming dat de droom niet echt kan zijn, door deze wel echt te doen laten lijken en alleen te geloven in lichamen in een wereld, of een van de vele variaties hierop te geloven in lichamen die eigenlijk geen lichamen zijn maar denkgeest, maar dan wel denkgeest die net zo werkt als het lichaam. Dus nog steeds een persoonlijke denkgeest die door leraren en paden te volgen wakker kan worden uit de droom.
Het lijkt heel spiritueel, maar is precies hetzelfde als alle andere ego trucjes.

Het is eigenlijk heel simpel, ‘ik’ hoef niets te doen, de toestand waarin ‘mijn’ denkgeest zich bevindt zal automatisch daardoor dat tegenkomen wat het zelf projecteert. Alles wat ik ervaar geeft aan waar de denkgeest zich bevindt, namelijk in dat wat en hoe het ervaart. Ervaar ik dat ik een bepaalde leraar moet volgen of een bepaald pad/boek waardoor ik denk en geloof te zullen ontwaken, dan is dat waar de denkgeest zich bevindt. Het heeft verder geen functie dan dit op te merken en te doorzien. Ga ik hier over oordelen, dan kies ik gewoon weer voor de grote ego truc, en gaat het niet over oordelen over mijzelf of anderen, maar volg ik een cursus in ‘hoe blijf ik in de afscheiding’.

Dus ook de gedachte dat mijn opgeschreven gedachten anderen dichterbij ontwaken zullen brengen is ook een droom, een illusie. Ontwaken ´gebeurt´ niet, want er is was ook geen ‘in slaap vallen’.

Nee, een leraar, een methode, een pad, een boek als vorm, maar ook als projectie, kan mij niet helpen te ontwaken, het laat alleen zien, waar de denkgeest is in het toestaan van het herinneren van dat er helemaal geen spraken is van slapen/dromen en ontwaken.
Dat maakt alles wat op mijn pad komt zowel zinloos als zinvol.
Er is niets wat mij als denkgeest kan doen laten ontwaken, want er was ook nooit echt een besluit te gaan slapen. En wat voor leraar, pad/boek ik ook denk en geloof te volgen of juist helemaal niet, het verandert niets aan het volledig abstracte, het ‘niets’ dat waar we woorden voor hebben bedacht zoals, Eenheid, Waarheid, God, Liefde, maar ook abstract en niets.
Spiritueel denken en geloven te zijn of 100% atheist, of humanist of wat voor woorden we daar ook voor hebben bedacht maakt niets uit.

Dus ik (en alle andere ikjes), ervaar wat ik ervaar of dat nu een leraar, pad volgen is, of niet, of wat dan ook, dat maakt voor het totale abstracte niets uit, het wordt er niet minder of meer abstract van. Terugkeer in het abstracte is onvermijdelijk, omdat er nooit uit is weggegaan. Dus het idee van een pad te moeten volgen om het onvermijdelijke te doen laten gebeuren of bespoedigen is onzin.
Dat betekent dat het niets uit maakt wat we in het onmogelijke, binnen dat wat niet kán bestaan, bedenken en doen om eruit te geraken, integendeel het zal daardoor juist het onmogelijke het niet bestaande proberen waar te maken. Volop mee gaan in de stroom van ervaringen, welke dat ook mogen zijn, spiritueel of niet spiritueel, of wat dan ook, de stroom die ik mijn leven noem, dat is wat er overblijft. De denkgeest kan niets anders doen dan dat waar deze is en aan toe is…

Thats it…

 

De aantrekkingskracht van kleinheid en grootheid.

De aantrekkingskracht van kleinheid en grootheid.
Mijzelf kleineren, groter maken, minder voelen, meer voelen, vergelijken met anderen, die beter zijn, die slechter zijn, die mooier zijn, lelijker zijn, dikker zijn, dunner zijn, rijker zijn, armer zijn, slimmer zijn, dommer zijn, beter af zijn, minder af zijn, verder zijn, minder ver zijn, wel wakker, niet wakker, het dualistische egoplan wat als een rode draad door mijn leven loopt. De lijst gaat maar door en allemaal laten ze iets zien wat ze lijken te laten zien in hun geprojecteerde vorm, maar wat niet de oorzaak is.
De oorzaak ligt in het verborgen abstracte; de wil afgescheiden te willen zijn van Eenheid, Waarheid, God, Liefde.

Nu gewoon zeggen/denken, “o ja, oh wat stom, ja natuurlijk, ik zie het ik probeer me af te scheiden van Eenheid, maar ik zie dat dat onzin is, het is maar een droom, die onmogelijk is, stop ermee”, gaat niet werken.
Dat is stappen overslaan. Het is weliswaar een goed begin, maar er simpelweg mee willen stoppen wijst op opnieuw de keuze voor een ego oplossing. Een oplossing op gedragsniveau/vormniveau, een keuze gemaakt door het ‘ikje’ dat nog steeds denkt en gelooft te bestaan als lichaam in een wereld.

Wat wel werkt is al mijn gedachten en projecties over kleinheid/grootheid (beide zijde van de ene egomedaille) niet te ontkennen, te veranderen, te rationaliseren, te analyseren of weer onder het tapijt van vergetelheid te vegen, maar volledig te zien, herkennen, en onderkennen, volledig te ervaren zoals het zich aandient, als leermateriaal. Leermateriaal dat eerst het symbool was voor afscheiding (ego), maar nu omgekeerd wordt tot een symbool (HG/J) om terug te herinneren in Eenheid, Waarheid, God, Liefde.
En dan wordt alles wat ik ervaar vergevingsmateriaal, vergevingslessen die door ze volledig te ervaren, te doorleven en te vergeven tot ontwaken uit de droom van afscheiding leiden.