‘Een cursus in wonderen’ doen is een proces

Een Cursus in wonderen doen is echt een proces, een schijnbaar heel persoonlijk toegesneden proces, omdat we alleen kunnen leren via het zelfbedachte concept dat we een persoonlijkheid zijn te midden van andere schijnbaar afgescheiden persoonlijkheden, dieren, dingen en situaties.
Dat in de Cursus omschreven als “een nietig dwaas idee” (T27.VIII.6:2) kan door de keuze voor Heilige Geest (onze Juist gerichte denkgeest) her-gebruikt worden om ons te bereiken en de schijnbaar door ons gesloten illusoire deur naar God/Liefde weer te openen (hoewel deze deur niet bestaat, laat staan gesloten kan worden).
Alleen Ware Vergeving kan deze schijnbare gesloten deur weer openen, zodat de verbinding met God (die in werkelijkheid noooit onderbroken is, zal en kan zijn) weer herkend en erkend kan worden.

Een van de belangrijkste zinnen in de Cursus is dan ook voor mij: “Vecht niet tegen jezelf” (op die momenten dat ik waarneem dat mijn weerstand sterk is).
En Ken Wapnick het ozo belangrijke advies geeft mezelf op de eerste plaats te vergeven dat ik niet wil vergeven. Door te herkennen/waar te nemen dat ik op dat moment ware vergevingkje speel olv mijn keuze voor kijken met ego.
Als dat niet eerst wordt gezien en onderkend en de bereidwilligheid er is dat op de eerste plaats te willen vergeven, (echt te willen vergeven), door elke keer de waargenomen weerstand eerst te willen zien olv HG/J en te vergeven. Als we dat niet doen slaan we stappen over. Door te (willen) denken dat we weten wat we moeten vergeven en daardoor met opzet (schijnbaar onbewust) vergeten dat ziekte slechts een reminder is en niet een doel om door vergeving om te laten zetten naar genezing van de schijnbaar lichamelijke ziekte.
Want dan wordt echt alleen maar weer het ego spelletje van vechten tegen mijzelf uitgespeeld.
Let wel wij als idee egodenkgeest te zijn, (want dat denken en geloven we anders zou er geen waarneming van een “ik” lichaam ziek of niet ziek kunnen zijn), is in staat met de kracht van de egodenkgeest lichamen te laten genezen. In wezen is dat wat we voortdurend doen, of we nu een paracetamol tegen de pijn nemen, een operatie ondergaan, of wat voor medische behandelingen, regulier of alternatief dan ook ondergaan. Het valt allemaal onder wat de Cursus “magie” noemt. Want de focus ligt dan nog altijd op het genezen van een ziek lichaam.
Dat is niet fout, maar slechts waard om als reminder te dienen voor het bewust worden van de blokkades die we opwerpen tegen ware genezing; de genezing van de denkgeest in plaats van voor genezing van een lichaam.
En we hebben allemaal ervaren, bewust of onbewust dat lichamelijke genezing altijd tijdelijk is met uiteindelijk toch altijd de lichamelijke dood als einddoel.

En hoe harder we daaraan denken en geloven te moeten werken des te groter het voelbare gevecht. Wat mits aan HG gegeven alleen maar weer een teken en tevens een reminder is voor dat we weer voor vechten tegen onszelf hebben gekozen, als verdediging tegen God/Liefde.
Dankzij de Cursus (die we tegenkomen als de denkgeest eraan toe is) weten we dat het enkel en alleen om het genezen van de denkgeest welke zieke fantasieën/projecties heeft en deze heel serieus neemt gaat en om niets anders dan dat.
En dat leren inzien, herkennen, erkennen en volledig zonder strijd aanvaarden is het proces wat Een cursus in wonderen ons aanbied, dat mits overgedragen aan HG liefdevol en zacht zou kunnen verlopen.
Vandaar dat als ik merk/waarneem: ik vecht nu duidelijk tegen mijzelf, dat een hele mooie reminder is voor mijzelf op de eerste plaats het vechten te vergeven en te erkennen dat ik van niets de bedoeling weet en alleen maar werkelijk behulpzaam kan zijn door al mijn “vecht/weerstands” gedachtes/emoties waar te nemen en over te dragen aan de Juist gerichte kant van de denkgeest (HG), zonder verwachtingen over hoe de uitkomst eruit zou moeten zien.
En of het lichaam nou gezond lijkt of doodziek, dat hoeft op geen enkele manier een blokkade te zijn om als open kanaal voor HG te dienen. Er is immers geen lichaam, maar slechts een idee, een droom over het bestaan van een lichaam, bedacht door de denkgeest die in afscheiding geloofd.
Onze zogenaamde lichamelijk klachten dienen zodoende ALLEEN als reminder terug te gaan naar de bron, de denkgeest. Ook als we een zogenaamde super gezond lichaam lijken te hebben is het geloof bij elke teug adem die we denken nodig te hebben om te kunnen leven een misverstand een vergissing. Want het lichaam is helemaal geen bewijs van “leven”. Niet dat we moeten stoppen met ademhalen of wat dan ook te doen met ons lichaam:

“8Het lichaam maakt eenvoudig deel uit van jouw ervaring in de fysieke wereld. 9Zijn vermogens kunnen worden overschat en dat gebeurt ook vaak. 10Toch is het haast onmogelijk zijn bestaan in deze wereld te ontkennen. 11Wie dit doet, begaat een bijzonder onwaardige vorm van ontkenning. 12De term ‘onwaardig’ betekent hier alleen dat de denkgeest niet hoeft te worden beschermd door de ontkenning van wat onnadenkend is. 13Als iemand dit ongelukkige aspect van de macht van de denkgeest ontkent, ontkent hij ook die macht zelf” (T2.IV.3:8-13).

Olv de egodenkgeest is het lichaam enkel en alleen het bewijs van dat ziekte en de dood de werkelijkheid vertegenwoordigt. En dan wordt die pseudo werkelijkheid een grote knokpartij welke onze keuze voor egodenkgeest met alle macht dmv het geloof in zonde, schuld en angst met elke mogelijke soorten van magie in stand probeert te houden.
Dat herkennen en erkennen als vechten tegen mijzelf, tegen de Liefde van God is een essentiële stap.
Als we ons houden aan wat onze taak hier in de droom echt is, namelijk onze opgeworpen blokkades tegen liefde herkennen en erkennen en aan HG (ver)geven, MEER NIET dan dat, dan pas zullen we kunnen ervaren dat we inderdaad ook met zachtheid kunnen worden geleid “… als werd je meegevoerd langs een stil pad in de zomerzon” (T14.IV.6:2).
Elk gevoel wat daar niet aan voldoet is slechts een uitnodiging om opnieuw te kiezen, en onze zelf opgeworpen weerstanden tegen Liefde te vergeven, zonder ons te bekommeren om de uitkomst.
Vandaar nogmaals, aanvaard dat het doen van de Cursus een proces is waarbij we allemaal dezelfde noodzakelijke stappen zullen moeten doorlopen, die zich om te kunnen begrijpen door onze beperkte denkgeest vermogens en geloof in afscheiding, heel persoonlijk in een heel persoonlijk script lijken toegesneden te zijn en het waarnemen van de aanwezige ego vechtlust om zich te verdedigen ook een onvermijdelijk onderdeel is. Maar de grote troost is dat de uitkomst vast staat en dat uitstel weliswaar mogelijk is en ook zal gebeuren, maar dat afstel onmogelijk is omdat we slechts terugkijken op wat al (schijnbaar) gebeurt is.

Twee als reminder terug te keren naar Één

Als er chaos lijkt te worden ervaren in mijn leven, en eigenlijk begint elke gedachte als chaos, want ego spreekt altijd eerst, helpt het om even een stapje terug te doen, terug te doen in de waarnemende denkgeestpositie, en me af te vragen past deze gedachte binnen één of is dit een twee (dualistische) gedachte.
Zit er ook maar enige mate hoe groot of klein ook conflict in deze gedachte dan weet ik dat ik wel voor ego gekozen moet hebben, voor dualiteit dus voor conflict. Voor conflict is altijd twee nodig ook als ik lijk in conflict te zijn met mezelf. Elke vorm van conflict is altijd twee (dualisme).
Als die ervaring er is kan dat een hele snelle en practische manier zijn om te bepalen dat er voor ego gekozen is.
Vanuit mijn waarnemende post kan ik (denkgeest) dan samen met HG/J kijken naar ‘het scherm’ waar zich de geprojecteerde droom van een conflict in de denkgeest lijkt af te spelen en kan ik opnieuw kiezen, nu voor ware vergeving waardoor gezien wordt dat wat ik dacht dat ‘mij, lichaam’ werd aangedaan niet heeft plaatsgevonden, dan alleen in dualistische ego dromen van afscheiding.
Zo krijgt het geloof in ‘twee’ (dualisme) dat ervaren wordt als conflict, een andere functie, namelijk die van enkel en alleen een reminder te zijn terug te gaan naar de keuzemaker en opnieuw te kiezen, nu voor HG/J.
Want wat is de enige manier om een droom te verlaten? Wakker worden uit een droom.
Onze zogenaamde slaapdromen staan dan ook eigenlijk symbool voor de droomtoestand waarin de hele ene denkgeest zich lijkt te bevinden. Als ik bereid ben goed te kijken olv HG zal ik steeds meer de symboliek achter elke dualistische ervaring ontdekken en zien dat elke dualistische ego ervaring eigenlijk een omkering een óp-z’n-kop zien en ervaren van Één is. Ware vergeving draait deze vergissing weer terug naar Één.

In April heb ik een wat uitgebreider blog geschreven over dit thema:
https://illusje.wordpress.com/2022/04/29/eenheid-kan-nooit-tweeheid-worden/

1 probleem 1 oplossing voor een niet bestaand probleem

Nog dieper drong het door: als ik me schuldig voel (en die keuze optie komt langs in elke gedachte die er is) is dat niet vanwegen iets wat er buiten ‘mij’, de denkgeest gebeurt, maar omdat daarachter verborgen de angst schuil gaat aan het weer terugherinneren dat er geen ‘ik’ is, en ook geen ‘denkgeest ik’, maar een volledig één zijn in God. En zelfs deze woorden dekken de lading niet, want dat kunnen ze niet, en geeft meteen de zelf bedachte enorme schijn verdedigingsmuur van angst aan, angst voor een niet bestaande angst en juist dat jaagt nog meer niet bestaande angst aan. Dit dringt nog dieper door, omdat er zojuist weer schuld langskwam, maar dan ook niet meer dan langskomen, ik zie het en dat is het. Angst zien jaagt angst aan totdat ik zie dat dat het ego mechanisme is, en hoe dat werkt, volledig automatisch, een reflex die niets betekent en alleen nog maar een reminder hoeft te zijn voor jawel weer voor ware vergeving = 1 probleem 1 oplossing voor een niet bestaand probleem…

Een geschenk

Toch wel een groot geschenk dat ik in middels echt zeker weet dat ik nooit in onvrede ben om de reden die ik denk.
Er lijkt van alles te gebeuren op dit moment wat het egodenken zal interpreteren als vormen van “verlies” en het ego antwoord daarop is opvullen dat verlies met iets waar ik wel schijnbaar macht over heb, en dat is wat ik nu net gedaan heb: zo’n 5 liter soep maken en invriezen in 10 portie zakjes, zodat ik 10 dagen niets te verliezen heb, zo!! HAHAHA!

Deze ego oplossing doorzien voor het kwijt proberen te raken of opvullen van het gevoel van verlies wat weer komt van de egokeuze voor vormen van zonde, schuld en angst, krijgt nu ik het doorzie, de functie van een reminder zijn voor waar ik (de denkgeest die in afscheiding geloofd) eigenlijk voor weg loop en dat is het kijken naar wat het ego mechanisme eigenlijk is en dat is alleen maar één grote vluchtpoging weg te rennen uit Eénheid. Een andere functie heeft de keuze voor het egodenken niet.
Dit hele schijnbare soepgebeuren, staat dus symbool voor de keuze uit Eénheid te blijven, het is dus een vlucht.
Even voor de goede orde, het soepverhaal is dus nu geen fout verhaal meer (want dat zou weer de keuze voor schuld zijn) maar een prachtige reminder om naar deze projectie van zonde, schuld en angst te kijken en te vergeven.
Hetzelfde verhaal, want dat is wat de wereld is; een verzameling gedroomde verhalen, krijgt nu een heel andere functie.
Enorm behulpzaam om alles als symbool te gaan leren zien en daardoor niet zo vreselijk serieus meer, alsof het “echt” is.
En de soep smaakt geweldig, want een schuldeloze soep kan niet anders dan lekker zijn!
HAHAHA!

Waar dient het voor? Dát is de vraag.

Heel behulpzaam bij het ware vergevingsproces is me eerst af te vragen als ik weer eens onvrede ervaar over iets of iemand of “mijzelf”, en dat is in principe altijd het eerste gevoel bij elke gedachte.
Want wees eerlijk, komt het heel vaak voor dat ik me bij een gedachte in totale vrede voel? En als ik nu denk, nou soms wel soms niet, dan zou ik eigenlijk, ook weer als ik heel eerlijk kijk, moeten constateren dat het eigenlijk nooit is. Omdat elke gedachte die er is altijd eerst als een speciale, dus als ego gedachte verschijnt.
Ontken ik dat, dan is dat meteen weer een ego gedachte, want ontkennen gaat (als ik eerlijk kijk) met een gevoel van onvrede gepaard, dus komende van de keuze voor ego, oftewel de keuze om in de afscheiding te blijven, oftewel de (onmogelijke) wens uit Eenheid, Liefde, God te blijven.

Mocht ik tijdens het lezen van deze zin gedachten voorbij zien komen als: ja, hallo, mag ik dan niets meer denken, of ja dááág, dat is toch niet te doen…, moeten we het nu altijd over dat ego hebben!.. vertel eens wat leuks… ik ben toch liefde, potverdorie!? Of wat voor onvrede gedachte dan ook, dan kies ik gewoon weer voor afgescheiden te blijven: de ego reflex, welke niet anders kan. Dat is immers het doel van elke ego gedachte: niets anders dan in afscheiding te blijven, uit de buurt blijven van Eenheid, van Liefde, van God, of hoe je het onnoembare non-dualistische ook wilt noemen. Dáár is het ego, het afgescheiden dualistische denken voor gemaakt en nergens anders voor.

Ik voel helemaal geen onvrede, ook al lijkt dat zo, omdat iemand mij iets aandoet, of dat alles tegen lijkt te zitten, of ik ziek ben of m’n stinkende best doe om gezond te blijven, of dat ik alles alleen moet doen, of dat iedereen zich met mij bemoeit, of dat ik geen geld heb, of juist te veel, geen werk, of te veel werk, of wat dan ook. Alles van een piepklein gevoel van onvrede tot een lawine van onvrede, het heeft enkel en alleen als doel in de afscheiding te blijven, afgescheiden van Eenheid, Liefde, God. Er is géén rangorde in ego ervaringen, want ook al zien ze er allemaal verschillend uit en voelen ze allemaal verschillend, ze hebben maar één doel: in afscheiding te blijven, en dat is een keuze. Niet de vorm (ziekte, armoe en noem nog maar een paar miljard verschijningsmogelijkheden) waarin het gevoel zich toont is een keuze, maar wel de keuze voor afgescheiden te willen blijven. Er ligt dus eigenlijk maar één keuze ten grondslag aan elke ervaring die ik denk en geloof te hebben: de wens om afgescheiden te zijn en blijven.
En die keuze ziet er op een bepaalde manier uit (mijn persoonlijke projecties), omdat de keuze voor afgescheiden te blijven verborgen moet blijven, en het moet lijken alsof iets buiten mij, of ikzelf als lichaam, de oorzaak is van alle persoonlijke ellende en overwinningen die ik behaal op anderen of situaties.

Als ik dat eerst weet te constateren als ik weer eens onvrede voel, (hoe groot of klein ook) dan is het enorm behulpzaam dát eerst te constateren: ik voel nooit onvrede om de rede die ik denk (les 5).
Het is een geweldige reminder even stil te staan op het denkgeest kruispunt van de keuze, de keuze voor afscheiding of dat wat ik voel en ervaar als reminder te laten gebruiken om juist terug te herinneren in Eenheid, Liefde, God, in plaats als een reminder om af te scheiden daarvan.

De valkuil eerst te gaan analyseren, richt de focus weer op de vorm waarin het gevoel van onvrede zich wil weg-projecteren, weg van de bron de denkgeest die alleen voor afscheiding wil kiezen en dat verbergt achter de projectie die dan weer alle aandacht krijgt en als oorzaak wordt gezien, in plaats van de (onbewust gehouden) keuze voor afscheiding.

Er is overigens niets mis met analyseren, als maar eerst het verborgen doel ervan onder ogen wordt gezien; en dat is altijd de wens tot afscheiding. Analyseren kan dan voor in ieder geval begrip zorgen waarom iets leek te gebeuren, zodat het proces van ware vergeving makkelijker kan worden voltooit.
Op die manier krijgt elke gedachte en gevoel van onvrede die ik herken achter de projectie nu een andere functie. Niet meer die van de wens om af te scheiden van Eénheid, Liefde, God, maar juist van die van reminder om pas op de plaats te maken en opnieuw te kiezen en nu voor ware vergeving van wat leek te gebeuren, maar nu wordt ontmanteld als enkel en alleen de onnodige, onmogelijke wens van de denkgeest om zich af te scheiden van Eénheid, Liefde God.

Er valt niets anders te doen dan dat.
De film die “ik” als denkgeest die kiest voor afscheiding heb gemaakt, vanuit een geloof in afscheiding, wat onbewust (verborgen) voor een gigantisch schuldgevoel zorgt, geprojecteerd, kan nu ook alleen nog gezien worden als reminder voor welke keuze “ik” de denkgeest heeft gekozen.
Niet de film dient daarom verandert te worden in iets beters, want hoe kan dan nog mijn vergevingsmateriaal en kansen worden gezien? Nee, laat de film de film, alleen nog gebruikt als reminder voor waar hij voor staat (afscheiding) en verander alleen het denken erover door middel van ware vergeving.
En omdat het denken kan veranderen zal dat automatisch voor een andere ervaring zorgen, welke kan Inspireren tot een meer liefdevollere beslissing, vanuit de denkgeest die heel goed beseft dat niet de film is wat hij is, maar de gedachte achter de film.
Het wonder gaat over een omslag in het denken niet om een omslag in de film.
Net zo goed als het in de afspiegeling ervan in de wereld onzin zou zijn als ik naar een film zit te kijken en ter plekke de film wil gaan veranderen op het doek of in de tv.
Ik kan hooguit weglopen of de tv uitzetten.
En dat is precies wat we voortdurend doen als denkgeest die met opzet “vergeten” is dat deze denkgeest is en niet een lichaam. We weigeren te kijken naar de bron van wat we lijken te ervaren, de denkgeest, die kiest voor afscheiding en zetten dat bewustzijn uit en zien dan niet dat het dan slechts gewoon weer een andere interpretatie is, nog steeds de keuze voor afgescheiden te willen zijn.

Maar…. er is een andere manier, die weliswaar “vergeten” kan worden, maar er altijd nog is en onvermijdelijk weer herinnerd zal worden.

 

 

Een uiterlijke weergave van een innerlijke toestand

Het grote misverstand is dat er een “ik” lichaam is dat iets doet. Een “ik” lichaam dat nu zit te typen.
Er is geen “ik” lichaam die nu zit te typen er is de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand (“the outside picture of an inward condition” (T21.In.1:5)).
Dit kan nooit ten volle meteen echt begrepen en aanvaard worden, ook al is er misschien een intellectueel begrijpen en zelfs een ogenschijnlijke bereidheid.
Er is alleen een klein beetje bereidheid nodig, van het vermoeden dat het wel eens waar zou kunnen zijn, ook al wordt het nog niet ervaren en werkelijk begrepen.
Het feit dat dit gedacht kán worden, doet vermoeden dat het mogelijk is. En dan is alleen een klein beetje bereidheid om in dat vermoeden mee te gaan voorlopig genoeg.

Het is ook een misverstand dat er een “ik” lichaam is dat een beetje bereidwilligheid kan tonen, dat is onmogelijk.
Er is alleen de bereidheid van de zich openbarende tot dan toe verborgen herinnering van de waarnemende denkgeest (de innerlijke toestand) die de waarde van zijn uiterlijke weergaven (projecties) in twijfel gaat trekken en opnieuw wil leren kijken, nu bewust vanuit de innerlijke toestand die nu in staat is tot waarnemen en beseft dat er een andere keuze gemaakt kan worden. En ja dit wordt nog steeds ogenschijnlijk ervaren door een “ik” lichaam, maar nu wordt dat gezien en ervaren als de uiterlijke weergave van de innerlijke toestand, en die innerlijke toestand is de bewustwording van dit alles van de waarnemende denkgeest, waarbij dus de denkgeest de bron is en niet de “ik” het lichaam.

Als de andere keuze dan gemaakt wordt, zal dit nog steeds lijken te gaan via de “ik” het lichaam, omdat de bron, de denkgeest (de innerlijke toestand), voor dat wat gewend is te geloven een lichaam te zijn nog totaal een abstract idee is en niet als zodanig begrepen kan worden.
Daardoor verandert de de functie van de projectie “ik” lichaam totaal.
De “ik” het lichaam op zich wordt dan niet meer gezien als de bron, maar de innerlijke toestand (de denkgeest). Een innerlijke toestand die nu herkend kan worden in de uiterlijke weergave daarvan.
En die innerlijke toestand is of angst/liefde, de dualiteit van de egodenkgeest, of de non-dualistische Liefde die nog totaal abstract is en niet gevangen kan worden in woorden zoals Waarheid, Eenheid, Liefde, God.

Ook de betekenis en de functie van woorden zal verschuiven van het letterlijk nemen van woorden en hun betekenis naar een symbolische betekenis, omdat ook woorden een uiterlijke weergave zijn van een innerlijke toestand, dus voor ego doeleinde of voor terug herinneren in waarheid kunnen worden (her)gebruikt.

“Strikt genomen spelen woorden helemaal geen rol bij genezing. De motiverende
factor is gebed, of vragen. Waar je om vraagt, dat ontvang je.
Maar dit verwijst naar het gebed van het hart, niet naar de woorden die
je bij het bidden gebruikt. Soms zijn de woorden en het gebed met elkaar
in tegenspraak, soms stemmen ze overeen. Het is van geen belang. God
verstaat geen woorden, want die zijn gemaakt door afgescheiden denkgeesten
om hen in de illusie van afgescheidenheid te houden. Woorden
kunnen behulpzaam zijn, vooral voor de beginner, om je te helpen concentreren
en het gemakkelijker te maken irrelevante gedachten buiten te
houden of op zijn minst te beheersen.
Laten we echter niet vergeten:
woorden zijn slechts symbolen van symbolen. Ze zijn daarom dubbel
van de werkelijkheid verwijderd.
Als symbolen hebben woorden heel specifieke verwijzingen. Zelfs wanneer
ze uiterst abstract lijken, neigt het beeld dat zich in de denkgeest aandient
ertoe zeer concreet te zijn. Als er geen specifieke verwijzing in de
denkgeest opkomt in samenhang met het woord, heeft het woord weinig
of geen praktische betekenis en kan het zodoende het genezingsproces
niet helpen” (H.21.1:1-10,2:1-3).

Het nog niet kunnen herkennen/herinneren van de totaal abstracte Liefde van God, roept heel veel (verborgen) angst/weerstand op, daar angst/weerstand het mechanisme is wat juist bedacht is om de Liefde van God te verbergen en er wat anders voor in de plaats te zetten, namelijk de innerlijke toestand en de uiterlijke weergave van de egodenkgeest die alleen maar voor angst kán kiezen.
En aangezien de bron de innerlijke toestand, in dit geval angst/weerstand, verborgen moet worden gehouden, zal alleen de uiterlijke weergave ervan als oorzaak en gevolg worden gezien en letterlijk worden genomen en op dat niveau bevochten en bestreden. Wat niet werkt, hooguit slechts tijdelijk, daar de uiterlijke weergave van de innerlijke toestand van angst (ego) alleen maar tijdelijk kan zijn in tegenstelling tot de innerlijke toestand van de zich herinnerende denkgeest, welke in contact komt met het Onveranderlijke en de uiterlijke weergave alleen zal zien als een reminder om opnieuw te kiezen. Want zoals les 5 zegt “ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk”. Oftewel “ik voel (de innerlijke toestand), nooit onvrede om de reden (de uiterlijke weergave) die ik denk”.
Gevolgd verderop door wat les 34 zegt:
“Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien.” Wat de keuze voor de bereidwilligheid om het “anders” te zien is.

Hoe dan ook het is nooit de “ik” het lichaam die iets doet en de bron is van alles wat ik denk en geloof te ervaren, het is altijd de denkgeest (let op, niet het brein) welke de bron is van alles wat ik denk en doe. En er zijn maar twee keuzemogelijkheden op denkgeest niveau:
1. de keuze voor angst (ego), waarbij de innerlijke toestand, de keuze voor angst, wordt vergeten en alleen de uiterlijke weergave van de verborgen gehouden angst gezien wordt en als waar wordt aangenomen.
2. de keuze voor Heilige Geest, het symbool voor de terugkerende herinnering in de aan ontwaken toe zijnde denkgeest, waarbij bewust wordt dat de onbewust gehouden keuze van de (ego)denkgeest voor angst de bron is (de innerlijke toestand), en dat wat lijkt te gebeuren in “mijn leven” de uiterlijke weergaven daarvan is en juist de ontkenning van waarheid is.

Dat (de innerlijke toestand (denkgeest)) wat “mijn leven” (een uiterlijke weergave) ervaart krijgt nu de functie van de zich bewust zijnde waarnemende/keuzemakende denkgeest die onderscheid leert maken tussen de keuze voor angst of voor Heilige Geest en nu heel bewust opnieuw een keuze kan maken.

Behulpzame reminder

Een zeer behulpzame reminder voor mij is nu:
elke keer dat ik ongenoegen voel in welke gradatie dan ook, dan weet ik op de eerste plaats dat ik niet onvrede voel om de reden die ik denk.
En kan ik op de tweede plaats zien dat elke gedachte van ongenoegen altijd komt van de keuze voor met de ego kant van ‘mijn’ denkgeest te willen denken en kan ik nu ook duidelijk de drang van het egodenken om ‘gelijk te willen hebben’ waarnemen.

Het gelijk willen hebben in dat afscheiding van Eenheid mogelijk is, vermomd achter het gelijk willen hebben in iets wat zich zogenaamd buiten in een voor dat doel geprojecteerde wereld afspeelt.

Dus ik wil helemaal niet gelijk hebben over ‘iets’ als ik in de wereld iemand probeer te overtuigen van iets, of mijn zin wil doordrukken over iets, want daarachter verborgen ligt de wil gelijk te hebben over dat afscheiding mogelijk is en ik mijn projecties gebruik voor deze (on)mogelijke wil door te drukken.

Een aangezien Eenheid wat ik ook probeer te willen en door te drukken alleen maar onveranderlijk Eén kan zijn, voelt het ‘anders’ willen doordrukken geforceerd, pijnlijk, ongelukkig, want ik wil en probeer iets te doen wat onmogelijk is.
Nu ik me hier volledig bewust van ben, hoe kan ik dan nog doorgaan met dit waanzinnige onmogelijke plan?
Dit onmogelijke plan kan alleen nog maar gezien worden als reminder en uitnodiging voor het kiezen van die ‘andere’ Gids, die van Juist-gerichtheid, richting weten dat alleen Eenheid mogelijk is.
Het enige waarin we gelijk kunnen hebben is dat alles gelijk is in Eenheid en dat het absoluut gewoon onnodig is dit te ontkennen.
Ondertussen me realiserend dat het ego denken in elke gedachte ook nog steeds aanwezig is, zolang ik nog een ‘mijzelf’ ervaar in een (droom)wereld.
Dus het ego denken kan ook nog steeds aan de haal gaan met dit inzicht. Kenmerkend voor dat ik toch weer voor de ego versie kies is, dat het ‘inzicht’ toch weer vorm gericht is en er een ‘ik’ is die gelijk wil hebben over het net verworven geweldige inzicht en er nog steeds een ‘ik’ is die stiekem verwacht dat dit inzicht toch ook eigenlijk wel tot gelijk krijgen in enige vorm zal leiden.
Het is gewoon nodig in het (onvermijdelijke) ontwaak proces om al deze gedachten eerlijk te leren observeren, oordeelloos, want elk oordeel wat opkomt is weer kiezen voor het egodenken, maar biedt ook de kans om het ‘anders’, Juist-gericht te gaan willen zien.

Dus doet zich een situatie voor waarin ik denk, ja maar dit is echt iets wat mij wordt aangedaan door iets of iemand buiten mij, dan kan ik nu meteen de uitnodiging zien om me af te vragen wil ik gelijk hebben of gelukkig zijn, oftewel wil ik gelijk hebben dat afscheiding mogelijk is, of wil ik dit laten gebruiken om terug te herinneren in Eenheid, in Liefde.
Zo wordt alles wat in eerste instantie (verborgen) gebruikt werd als (on)mogelijke manier om me af te scheiden van Eenheid, nu juist een geweldige reminder om dat niet meer te willen en mijzelf deze onschuldige onmogelijke vergissing te vergeven.

We hebben eerst duidelijke speciale situaties, voorbeelden nodig om dit te leren, maar is het eenmaal geleerd en doorzien, dan blijkt dat elke gedachte die ik heb en ervaar dit ‘gelijk willen hebben’ van het egodenken van de wil tot afscheidingsdenken in zich draagt. En wordt onthuld dat ik de hele wereld die ik mijn leven noem alleen heb opgezet om gelijk te krijgen over dat afscheiding mogelijk is en dat Eenheid onmogelijk is.
Dit is een langzaam proces van laagje voor laagje afpellen van al mijn verdedigingen tegen Eenheid, met mijn ervaringen als leermiddel. Alleen via een ervaring, een volledige omslag in denken, het wonder, zal ik weer volledig herinneren dat alleen Eenheid mogelijk is.

Hoe dit uitwerkt in de ervaring is een kwestie van vertrouwen hebben in dat alles wat vanuit Eenheid, Waarheid, Liefde komt altijd het meest behulpzaam en liefdevol is voor iedereen, hoe dat er ook uit mogen zien in de vorm die we onze wereld noemen. Het zal als volstrekt moeiteloos, logisch, vanzelfsprekend voelen. Dat is zeker.

Do I want to be right, or happy?

A beautiful and very helpful reminder to always keep in mind for the rest of my ‘life’:
“When I am unhappy that is because I prefer to be right”.
and:
“When I aknowledge I am wrong about everything, I am right”.
and:
“Consiousness is the decissionmaking mind.”
In fact there is nothing else worthwhile to remember.
Funny, no? 🙂

 

Reminder

Omdat we het nooit genoeg kunnen horen, omdat de enige verdediging van de egodenkgeest is ‘vergeten’.

 

De metafoor van het afpellen van de ui

Dit is een prachtige metafoor voor het stap voor stap proces van het terug herinneren in Eenheid, Waarheid, Liefde, God.
Ware Vergeving is eigenlijk telkens weer een schil van de ui afpellen en laten vallen, totdat alle lagen van zonde, schuld en angst opgelost zijn in het ‘niets’ en het ‘niets’ wat tevens het Ware Alles is overblijft.
Bij deze een zoveelste poging het proces van ‘niets (ego versie)’ naar ‘Niets (HG versie)’ in woorden te vatten, wat onmogelijk is, maar aan de andere kant is dat nog steeds het enige hulpmiddel wat we hebben om te kunnen communiceren op het niveau waar we denken en geloven te zijn.

Zoals ik nu ook echt wel door heb dat elke gedachte bestaat uit ego, HG en waarnemende/keuzemakende denkgeest en dus de metafoor van de ui ook een ego keuze versie kent, naast de HG keuze versie. En het is belangrijk deze keuze mogelijkheid voor de ego versie gewoon onder ogen te zien, het liefst onder leiding van HG, dus oordeelloos, want bekeken olv de ego kant zal het kijken onvermijdelijk gepaard gaan met gevoelens, emoties van zonde, schuld en angst. Daar kan ik als waarnemende/keuzemakende denkgeest dan ook aan herkennen waar ik voor kies. In die zin een handige en behulpzame reminder.

Zo kom ik erachter dat de ego ui versie het afpellen van al mijn zonde, schuld en angst gedachten onmiddellijk opnieuw projecteert en ‘vergeet’ (met opzet, als verdediging), dat Ware Vergeving zich alleen afspeelt op denkgeest niveau en lang niet altijd af te lezen is in de vorm (de projectie, de wereld) waar ik eerst dacht dat het probleem lag.
En dan kan het idee ontstaan; “nou, zie je wel, vergeving werkt niet, want mijn probleem met iets of iemand is er nog steeds”.
Het afpellen van de ui wordt dan gezien als het afpellen van de problemen die ik denk en geloof te hebben in enige vorm, met iets of iemand.

Ware Vergeving pelt alleen mijn geloof in het denksysteem van zonde, schuld en angst af. En ja ik zal dan steeds meer een zondeloze, schuldeloze, angstloze wereld gaan zien en ervaren, terwijl de ‘beelden’ hetzelfde blijven of niet.
Ik kan mijn zonde, schuld en angst projecties van een iemand of iets die mij aanvalt terugtrekken door ware vergeving, maar het gedrag van iemand of iets kan er hetzelfde uit blijven zien in de vorm.
Eigenlijk precies zoals ik naar een film kijk en de goede en de slechteriken zie, en het volgende moment besef dat ik naar een film (projectie) zit te kijken met alleen maar uitbeeldingen, projecties, van goed en kwaad.
Denk maar weer aan die door mij veel aangehaalde tekst uit ECIW, (gisteren nog):
“Laat ze [mijn projecties] zo haatdragend en kwaadaardig zijn als ze maar zijn, ze kunnen geen effect op jou hebben, behalve wanneer jij naliet in te zien dat het jouw droom is. (T27.VIII.10:1-6)”

Dus het afpellen van van alle zonde, schuld en angst lagen van de ‘ui’, wil niet vanzelfsprekend zeggen dat ik ineens weer vriendschappelijk om ga met iets of iemand. Het betekent wel dat ik de projectie niet meer verwar met de achterliggende gedachte van zonde, schuld en angst. Er is geen zonde, schuld en angst meer die geprojecteerd wil worden, er is alleen nog Liefde die onvoorwaardelijk is en alles zonder uitzondering omvat (niet te verwarren met de ego liefde versie, die altijd speciaal gericht is en de rest nog steeds uitsluit).
En deze allesomvattende Liefde die niets meer uitsluit zal er ook voor zorgen dat ik in de vorm, waar ik nog steeds ervaar, zolang ik denk en geloof te ervaren, heel beslist vanuit Liefde, geheel los van zonde, schuld en angst ‘nee’ of ‘ja’ kan zeggen tegen iets, iemand of situatie. In Beide gevallen zal het altijd de meest liefdevolle keuze zijn, omdat ze uit Liefde komt.