Het ego doet ook ECIW
Het ego doet ook ECIW
Aangezien er maar één denkgeest is, waarbinnen zich alles afspeelt en er dus niets is buiten de ene denkgeest, omdat er alleen maar ‘geest’ is, betekent dat automatisch dat de dualiteit waarin wij ons zelf ervaren ook zich nog steeds in eenheid bevindt, maar nu vermomd als gespletenheid, waardoor het lijkt dat er een onwaarheid mogelijk is en een Waarheid. Dit wordt nog versterkt doordat we de vermomming, de wereld die wij denken te zien, zelf hebben geprojecteerd met als doel verborgen te houden dát het projecties zijn vanuit denkgeest, met als enig doel uit Eenheid te raken en te blijven.
In Werkelijkheid is dit onmogelijk, Eenheid blijft Eenheid, omdat het Eenheid is.
Alles wat anders lijkt te zijn dan volledige Eenheid is bedacht, onwaar en daardoor een illusie.
Het is het ego (de ego kant van de denkgeest die in afgescheidenheid geloofd) er erg aan gelegen verborgen te houden dat er alleen maar denkgeest is, en dan ook nog alleen maar één denkgeest.
Een wereld projecteren die uit miljarden verschillende stukje lijkt te bestaan is een enorm goed middel, om dat wat we werkelijk zijn, één geest, te verbergen, en te ‘vergeten’.
Elk gespleten stukje denkgeest, dat denkt zich succesvol te hebben kunnen afscheiden van de ene Geest, projecteert zijn eigen verhaal.
En al die verhalen (dat wat we ons persoonlijke leven noemen dus) hebben maar één doel en dat is de afscheiding bevestigen en deze stevig in het zadel te houden.
Dat betekent dat de ego kant van de denkgeest (want onthoud er is alleen maar denkgeest) elke natuurlijke poging van de denkgeest om terug te keren naar zijn natuurlijke staat, namelijk éénheid, zal saboteren.
Elke gedachte die wij hebben, omdat we gedachten zijn, draagt nu een ego kant in zich, maar ook de herinnering aan wat we werkelijk zijn.
Het is onvermijdelijk dat de natuurlijke kant, die verbonden is met dat wat we zijn, éénheid, sterker zal blijken te zijn, omdat nu eenmaal niets tegen éénheid, oftewel waarheid op kan.
De ego kant van de ene denkgeest moet dus voortdurend enorm zijn best doen om tegen die natuurlijke aantrekkingskracht van wat we in werkelijkheid zijn, éénheid, op te boksen.
Maar uiteindelijk ‘wint’ éénheid altijd, omdat de egokant niet ‘waar’ is en nooit ‘waar’ zal kunnen worden.
Een teken dat de ego kant ook de Cursus mee doet is bijvoorbeeld een pad gaan volgen zoals ECIW, dat eigenlijk de opening naar de verbinding die terug leidt naar eenheid vertegenwoordigt, als de aantrekkingskracht van éénheid even iets sterker wordt dan de aantrekkingskracht van de afscheiding, maar daardoor tegelijkertijd ook de ego kant uitnodigt om meer weerstand te geven.
Onthoud steeds, dat er maar één denkgeest is, die ook de ego kant van de ene denkgeest bevat, en ook al kan dat niets anders zijn dan een illusoire gedachte, we ervaren het wel als behoorlijk serieus en daardoor behoorlijk sterk en aantrekkelijk.
Dus de ego kant van de ene denkgeest, de illusoire kant, zal ook de Cursus, of een ander ontwaak pad, mee doen, met evenveel doorzettingsvermogen en wilskracht.
Het vereist behoorlijk veel helderheid, bereidheid en vooral eerlijkheid hiernaar te durven kijken.
Durven onder ogen te zien dat ik de Cursus helemaal niet wil doen om terug te herinneren, te ontwaken in éénheid, maar juist om het te saboteren en te gebruiken om juist in de afscheiding te blijven.
Eigenlijk zoals Freud al ontdekte dat sommige van zijn patiënten helemaal niet wilden genezen, terwijl het tegelijkertijd leek dat ze wel bij hem kwamen om genezen te worden.
Andere duidelijk saboterende tekenen zijn, als men ze wil zien ten minste, een pad zoals de Cursus te moeilijk vinden, het taalgebruik de schuld te geven van het niet kunnen begrijpen, te moe te zijn, vergeten de lessen te doen, nou ja we kennen het allemaal, iedereen herkent dit in meer of mindere maten en komt het tegen op zijn reis.
Wat lastiger is om te onderkennen zijn weerstanden die er niet uitzien als weerstanden zoals, juist met groot enthousiasme de Cursus gaan doen, de wekker zetten om toch op tijd de lessen te doen, geen weerstand herkennen, maar meteen alleen maar liefde zien in iedereen en alles en al vergevend en zegenend door de wereld gaan huppelen, zonder daarbij de weg van het stap voor stap ongedaan maken van de ego kant die in elke gedachte ook mee doet te onderkennen en terug te geven aan de HG kant van de denkgeest die in verbinding staat met de eenheid die we in werkelijkheid zijn.
Dat is stappen overslaan en dat idee kan alleen maar komen van de ego kant van de denkgeest die ook de Cursus mee doet, maar tegelijkertijd saboteert.
Hierbij boos worden op jezelf, als je het al wilt zien als afkomstig van je keuze voor egodenken, is alleen maar weer een saboterende ego gedachte, angst naar angst laten kijken werkt niet helend.
Er is dus een grote alertheid en een nog grotere eerlijkheid nodig als we de Cursus echt willen doen zoals deze bedoeld is.
Daarom is telkens weer bewust de keuze maken voor de Waarheids-gerichte kant van de denkgeest en onder leiding van die Juist gerichte kant de Cursus te doen en de wereld die dan ons klaslokaal wordt te benaderen.
Het kan dus ook voorkomen, dat de weerstand om terug te keren in eenheid zo sterk is, dat juist een pad wat tot terugkeer leidt, wordt gebruikt om nog steviger in het ego zadel te blijven.
De Cursus wordt dan bijvoorbeeld helemaal begrepen van A tot Z, men weet er alles over, men kan er als geen ander over vertellen, citeren, en men ziet de eigen ego valkuilen glashelder voor zich, maar men durft niet de ervaring in van het ongedaan maken, durft niet de hulp van de HG kant in te roepen en komt niet aan ware vergeving toe.
Het is belangrijk en vooral liefdevol te erkennen dat de angst gewoon nog te groot is en de denkgeest er nog niet aan toe is het “anders” te willen zien.
ECIW zegt hierover in (T30.I.1:6-7): “En als je bemerkt dat je weweerstand sterk en je toewijding zwak is, ben je er nog niet klaar voor. Vecht niet tegen jezelf”.
Een andere manier om de ego weerstand te versterken is binnen de gestoordheid die de egodenkgeest is, is ons nog dieper in gestoordheid in te graven. Wij, denkgeest, die denken hier te zijn lijden allemaal aan een afwijking, zijn allemaal schizofreen, lijden aan angststoornissen, hallucinaties, contactstoornissen. Meestal is dat niet zo duidelijk, ook al lijden we hier allemaal aan, maar soms wel en die stukjes denkgeest bestempelen we dan als mensen met een psychisch probleem. Het enige wat deze stukjes denkgeest laten zien is een extra beveiliging van het ego slot, waardoor ontwaken uit de droom nog lastiger en onbereikbaarder lijkt te zijn.
Het is gewoon weer een sabotage trucje van de ego kant van de denkgeest en dus illusoir, en niet waar.
Uiteindelijk is ontwaken uit de droom voor de hele ene denkgeest onvermijdelijk, daar er in werkelijkheid niets gebeurt is en de denkgeest alleen droomt van afscheiding en deze droom net zolang herhaald tot het genoeg herhaald is en de denkgeest ontwaakt in Waarheid, waar het nooit uit is weg gegaan.
Dit stuk is niet bedoeld om nu te gaan onderzoeken bij ‘anderen’ tot welke categorie weerstand ze behoren en dat vervolgens te veroordelen, want dan activeren we juist de ego kant van de denkgeest weer. Het is bedoeld, zoals ik dat ook ervaar, als een uitnodiging tot zelfonderzoek en het bevorderen van ‘eerlijk’ kijken naar elke gedachte die voorbij komt, olv de Juist-gerichte kant van de denkgeest, en de saboterende aantrekkingskracht van de ego kant, onjuistgerichtheid van de denkgeest te herkennen en te onderkennen en te leren zien dat we juist dat herkennen en onderkennen nodig hebben als we werkelijk open staan voor Ware Vergeving.
En dat oordelen over anderen altijd over onszelf als denkgeest gaat, daar er maar één denkgeest is, waarbinnen alles zich afspeelt.
En Werkelijk Vergeven kan alleen olv. de Juist-gerichte kant van de denkgeest, die de brug vormt naar Éénheid, naar Waarheid, naar Liefde, naar God.
En ons geesteszieke leven, dus iedereen die denkt en geloofd hier in een wereld te zijn die ‘werkelijk’ is, wordt dan alleen nog maar gezien als vergevingskans en mogelijkheid tot ontwaken uit deze gestoorde en krankzinnige droom die we onze wereld noemen.
We zullen dan, wetende dat we denkgeest zijn en één in God een vergeven wereld zien en alleen maar Werkelijk Behulpzaam kunnen zijn louter Liefde uitbreidend via de Heilige Geest Denkgeest.
Resultaat gerichtheid zoals het maken van een betere wereld zal dan plaatsmaken voor het genezen van de denkgeest die dan niet langer meer ‘ziek’ is en dus ook geen behoefte meer heeft aan het projecteren van ziekelijke beelden ter verdediging tegen Waarheid. Dat wat Liefde uitbreidt, zal ook alleen maar Liefde zien en ervaren en weten wat te ‘doen’.
Het opschrijven van dit hele verhaal is een uitnodiging vanuit en voor de waarnemende en keuze makende denkgeest kant die weet dat ontwaken uit zijn eigen droom onvermijdelijk is en die bereid is elke gedachte onder ogen te zien, te onderkennen dat in elke gedachte ook die ego kant verpakt zit, deze te willen gaan zien en louter en alleen als vergevingskans wil gaan zien en laten gebruiken.
illusje 
Dit is op illusje herblogd.
LikeLike