Normaal doen
Zo ervaar ik op dit moment dat het oordelen vanuit een persoonlijke “ik” aan het verdwijnen is. Althans misschien beter omschreven als een niet meer hoeven oordelen vanuit het geloof in zonde, schuld en angst. Ik zie nu zo duidelijk dat alle oordelen voortkomen uit angst, en dat angst, met daaraan vast het geloof in zonde en schuld, de droom in stand houdt. Dat is de enige functie van angst en het geloof in zonde en schuld, de droom in stand houden.
En ik zie ook dat het ontdekken hiervan een proces is dat zich op denkgeest niveau afspeelt en dat elke schijnbaar afzonderlijke denkgeest hier achter gaat komen onvermijdelijk. Dat valt niet te forceren, of op te dringen, af te dwingen of te onderwijzen, dat besef of inzicht komt wanneer het komt als de denkgeest er klaar voor is. En ook dit besef hoef ik niet steeds te bevestigen door ‘anderen’ daarmee om de oren te slaan. Het is echt iets wat zich in de ogenschijnlijk persoonlijke denkgeest afspeelt, en dus niet in het persoonlijke lichaam, want dat is ook nog steeds denkgeest.
Het lijkt misschien wel dat onderwijzen helpt, maar ik denk dat alleen de denkgeest die eraan toe is dát opvangt wat deze kán (wil) opvangen.
“Normaal” doen is het script spelen/leven zoals het zich voordoet en dat niet veranderen vanuit het oordelen over of het wel spiritueel verantwoord is of niet, of het wel spiritueel liefdevol is of niet spiritueel haatvol. Want dat is duidelijk kiezen voor het proces van ontwaken over te laten nemen door het ego (de keuze voor angst en het geloof in zonde en schuld).Nogmaals het gevoel dat het een onvermijdelijk proces is, geeft enorm veel rust en alles wat ik te veel doe aan dat proces, is voor ego kiezen, dus voor het geloven in zonde, schuld en angst kiezen, remt het juist af, en houdt de denkgeest vast in de droom van afscheiding.
Ik hoef ook niet te vechten tegen al die ego verdedigingsgedachten, of ze te ontkennen, of er boos om te worden. Terwijl ik ze speel, ervaar precies zoals ze zich voordoen in het script, kan ik tegelijkertijd ervoor kiezen er naar te kijken vanuit de onpersoonlijke denkgeest die niet vanuit het geloof in zonde, schuld en angst denkt en bereid is tot ware vergeving.
Ik zie ook wel hoe het proces verder zich ontwikkeld, daar heb ik geen idee over, tot het ervaren wordt. Dat vertrouwen is er nu gewoon altijd.
Dit alles wat ik nu opschrijf is niet om na te doen, of na te streven, het is een persoonlijke ervaring, die niet beter of slechter is dan wat voor ervaring dan ook ervaren door de denkgeest.
Het onvermijdelijke ontwaken uit de droom, onvermijdelijk omdat ook de droom maar een droom is, welke niets aan Waarheid, Eenheid, de Liefde van God, kan veranderen, lijkt een persoonlijk proces, omdat dat een concept is wat ik, de in afscheiding gelovende denkgeest kan begrijpen. En dat begripsniveau wordt nu her-gebruikt in een omgekeerde beweging waarbij als het ware door ware vergeving elke gedachte die de droom in stand houdt, stap voor stap wordt afgepeld, totdat het klaar is en het onvermijdelijke terug herinneren in Liefde, Eenheid, Waarheid een feit is.
illusje 
Waar ik bij het lezen een ‘conflict’ ervaar is over dat het onvermijdelijk is dat elke afzonderlijke denkgeest ontwaakt. Ik vraag me af of dit zo is. En zie meteen dat dit een diep vraagstuk is. Dus hier ga ik eens over sparren. Liefs marij
LikeGeliked door 1 persoon
Interessant ego mechanisme ontdekt: het misgunnen van eenheid is wat ik zie. Ik en nog een paar denkgeesten mogen ontwaken. De rest mag lekker blijven slapen. Als ik maar ontwaak. Wow das een diepe. Ook zie in mijn verzet tegen eenheid. Dan heb ik het over de extatische groepseenheid. Dat wat ik ken en niets mee te maken wil hebben. Trek de muur op en blijf liever in mijn sjaggiemodus. 😲
Vanuit een ander perspectief zie ik dat het inderdaad onvermijdelijk is dat iedere afzonderlijke denkgeest ontwaakt omdat het de natuurlijkheid is om terug naar huis te gaan. Zowel in de stof als uiteindelijk in de niet stof/oneindigheid. Wanneer de vorm uitgespeeld is.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, precies, daarbij aantekenend dat de stof en afzonderlijke denkgeest uiteindelijk ook niet bestaan en dat dáárom terug herinneren in Eenheid onvermijdelijk is. De woorden “stof” en “afzonderlijk” worden nog alleen maar gebruikt als symbolen, omdat we zo zijn gaan leren/willen denken en dus alleen die taal kunnen begrijpen zolang we ons nog in een wereld van ervaringen geloven te bevinden.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is op illusje herblogden reageerde:
Nogmaals geplaatst, omdat ik zie al teruglezend dat na een “inzicht” waarna ik dit stukje schreef, het inzicht zich verdiept en nog steeds verdiept. Zo werkt het proces; stapje voor stapje, steeds dieper. Aan mij alleen de keuze om dit onvermijdelijke proces van terugherinneren aan te gaan met ego of met HG. En steeds beter en sneller op te merken en te herkennen voor welke leiding ik kies.
LikeLike