De dwalende verdwaalde denkgeest

De zich niet van zichzelf bewuste denkgeest, lijkt een speelbal te zijn van ‘toeval’, onwillekeurige gebeurtenissen, die zich afspelen tussen geboorte en dood welke ons als lichamen wordt aangedaan door oncontroleerbare omstandigheden buiten ons lichaam.
De onbewuste denkgeest lijkt maar een beetje rond te dwalen in de chaos die we ons leven op aarde noemen.
Een chaos die eigenlijk alleen maar een rookgordijn is om aan de aandacht te onttrekken dat achter die ogenschijnlijke chaos de waarnemende/keuzemakende denkgeest schuil gaat die ‘bewust’ kiest voor chaos, met als enig doel zich af te scheiden van het totale Eenheids Bewustzijn, door onbewustheid te veinzen en daar in te geloven.
En het erin geloven is de enige afscheidingsmuur tussen onbewust en bewust.

Het lijkt een ondoordringbare muur te zijn, omdat ik dat wil geloven, omdat ik geloof dat ik afgescheiden kan zijn van Eenheid, Waarheid van Liefde, van God.
En daar boven op wordt ook nog eens dat ‘geloven in’, de enige oorzaak van deze zogenaamde ondoordringbare muur verborgen gehouden. En wat overblijft zijn de projecties van het verborgen geloof in afscheiding, en zien we alleen een wereld van totale chaotische willekeur met miljarden vormen en wordt ‘vergeten’ dat wat we denken te zien niets anders is dan de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand.
En de innerlijke toestand is altijd het geloof in zonde, schuld en angst.

Dus als ik bijvoorbeeld hoofdpijn heb is dat de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand. En die innerlijke toestand is altijd het geloof in zonde, schuld en angst. Dus ik kies niet bewust voor hoofdpijn, ik kies voor te geloven in zonde, schuld en angst. Maar door het verborgen houden door de denkgeest van de oorzaak, namelijk mijn geloof in zonde, schuld en angst, lijkt het of hoofdpijn of een andere ziekte of ongeval, ramp of wat dan ook voor vorm gebeuren mij overkomt door iets buiten mij, mij door anderen of mijzelf aangedaan.
De met opzet onbewust gehouden denkgeest kiest niet voor ziekte van een lichaam, ze kiest voor te geloven in zonde, schuld en angst, want dat houdt de afscheiding in stand, het doel van de waarnemende/keuzemakende denkgeest die voor de egodenkgeest kiest.
Niet lichamen of omstandigheden in de wereld veroorzaken ziekte en ellende, maar het geloof in zonde, schuld en angst doet dat.

De ‘eigen schuld dikke bult’ reactie hierop is dan ook niets anders dan weer de verdediging van de egodenkgeest die niet zijn ‘geloofs’ verdedigingsmuur, het geloof in zonde, schuld en angst bewust onder ogen wil zien.
Terwijl diezelfde zogenaamde onbewuste denkgeest wel een god heeft geprojecteerd die naar volslagen willekeur ziekte en rampen rondstrooit en voortdurend met offers mild gestemd moet worden, zodat ik misschien gespaard blijf voor ziekte en rampen en deze wraakzuchtige god zijn woede op ‘anderen’ zal richten.

Ware genezing, het wonder van genezing gaat dan ook niet over het genezen van lichamen of wat dan ook in wat wij de wereld noemen, maar over het genezen van de denkgeest. De denkgeest, niet het brein, want dat is immers ook onderdeel van het lichaam.
De denkgeest is ziek, projecties zijn niet ziek, projecties zijn slechts de uiterlijke weergave van de innerlijke (denkgeest) keuze voor afscheiding.
In wezen is er niets gebeurt er is alleen gekozen voor het geloof in zonde, schuld en angst en daar zien we de uiterlijke weergave van. Maar dat zijn nog steeds projecties, zoals projecties op een filmdoek of beelden op tv.

De denkgeest lijkt verdwaald, lijkt doelloos rond te dwalen in wat wij ons leven noemen afstevend op een onvermijdelijke dood, maar dat is een illusie. Een illusie die enkel als doel heeft bewust te vergeten dat er achter die illusie de denkgeest schuilgaat die voortdurend de keuze moet maken (met elke gedachte) in afscheiding te blijven teneinde de illusie in stand te houden. De waarnemende/keuzemakende denkgeest die voortdurend moet kiezen voor zijn geloof in zonde, schuld en angst, zodat de illusie van een geprojecteerde wereld in stand blijft.

MAAR, de waarnemende/keuzemakende denkgeest die dit hele chaotische egodenksysteem onder ogen wil zien, en dat is onvermijdelijk uiteindelijk, kan een keuze maken.
Als de waarnemende/keuzemakende denkgeest onder ogen wil zien dat alles wat hij ervaart een uiterlijke weergave is van een innerlijke toestand, en onder ogen wil zien dat die innerlijke toestand de keuze is voor te geloven in zonde, schuld en angst, dan zal de nu van zichzelf bewust denkgeest niet meer gaan sleutelen aan de projecties (de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand), maar aan de innerlijke toestand, aan zijn keuze voor het geloof in zonde, schuld en angst. Aan de oorzaak dus en niet aan het gevolg.
De denkgeest die zich nu boos, angstig, ongerust, schuldig, verbijstert afvraagt of er dan niets gedaan moet worden in de wereld. Zou eerst de vraag kunnen stellen wie/wat zegt dit.
Als er alleen denkgeest is moet deze vraag afkomstig zijn van de waarnemende/keuzemakende denkgeest die uit gewoonte kiest voor het geloof in zonde, schuld en angst, dus voor egodenkgeest.
De waarnemende/keuzemakende denkgeest die opnieuw kiest en nu voor Liefde, zal precies weten wat eventueel wel of niet te doen in het ervaringsgebied waarin hij denkt en gelooft te zijn, ook al kan dat op het eerste gezicht een vreemd en onverwacht antwoord zijn, wat ook weer angst kan oproepen, maar vraag je dan weer af, wie/wat wordt bang, kiest weer voor angst, en maak opnieuw de keuze en (ver)geef de angstgedachte aan de Juist Gerichte-Denkgeest (Heilige Geest).
(zie/lees H21.5)

De waarnemende/keuzemakende denkgeest kan kiezen voor Ware Vergeving in plaats van voor angst. Ware Vergeving kijkt naar de bron oorzaak, kijkt naar de keuze voor te geloven in zonde, schuld en angst en maakt daar op denkgeest niveau nu heel bewust de andere keuze, de keuze voor Liefde.

De dwalende, verdwaalde denkgeest zal daardoor stap voor stap bewust terugkeren naar Huis, waar deze nooit uit is weggegaan, maar slechts een nachtmerrie heeft gehad van zonde, schuld en angst.